Plasma Social

Antón Reixa

http://luzes.gal/

Tocoume frecuentar os quirófanos estes últimos meses. Por dúas veces, para sandar unha fractura fixéronme infiltracións de plasma arriquecido. O que se chama plasma de crecemento. Debe ser algo especial, porque algúns seguros médicos non o inclúen nas súas prestacións de balde. Consiste en extraer o teu propio sangue e volver inxectalo no teu corpo despois de ser centrifugado. Produce un efecto rexenerador de ósos e músculos. No deporte de elite está considerado dopaxe. Non concordo. Trátase do teu propio sangue. Non hai trampa ningunha. De forma endóxena, os corpos autoproducen substancias benfeitoras. O único externo é o proceso de centrifugado.

O meu período hospitalario coincidiu con tempos sobresaltados na vida política (o resultado da repetición das eleccións en España, Trump, Cataluña). Da excitación temporal dos meses de finais de 2015 e 2016 retornamos nestes días a un período «bromuro» de mediocridade e frustración. Hai quen o percibe como volta á normalidade. É a versión «micr» que deixa o enquistamento da secuela peor destes anos de crise económica. «Volverá a estabilidade, pero nada volverá ser como antes». «A nosa descendencia vai vivir peor do que nós». Tráxica resignación. Reaccionarismo do máis perverso.

Hai días en que un segue a información política («as noticias») coa paixón dos bos desexos e co morbo dun thriller. Porén, outros días, simplemente, desexarías que che devolveran o voto. Se vives en Galicia, esta percepción vai unida a que Galicia, como discurso, parece fóra da axenda informativa e do debate social. E a única galeguidade divulgable vén ser a ironía tautolóxica de Rajoy.

Desde a melancolía esperanzada que ás veces suscitan os quirófanos (debe ser a cor verde das batas), chego a algunha conclusión: a política non se pode construír cun pensamento só político. A política non o é todo na nosa calidade de vida. Cómpre un tratamento similar ao que comentaba antes para o plasma social. O corpo político ten substancias endóxenas que permitirían a rexeneración. Fai falta só un proceso de centrifugado. Velaí o complexo. Construír espazo e atmosfera para os matices (iso que acaba sendo descartado e descualificado co apelativo de «equidistancia»). Iso vale para afondar na entropía de Siria, de Cataluña ou no modelo forestal de Galicia. Nada na vida e na natureza se me antolla monocausal ou unívoco. Todo require matices e intelixencia emocional.

Pero, sobre todo, boto de menos Galicia. O país convertido nun burato negro da axenda do que pasa. Da actualidade. Se cadra, cómpre crear unha identidade non exclusivamente identitaria. Quen se ocupará da centrifugación do plasma colectivo!