venres, 23 de decembro de 2011

La poesía vive, Nicanor



Hace unos pocos años, estando en Santa Marta en la celebración de la boda de mi amiga Hilda a alguien se le ocurrió decir de mí que escribía poesía y que por favor dijera alguna de ellas. Me acordé de alguna del Romancero Gitano y sencillamente la declamé como leyéndola. Eso causó gran revuelo, no mi declamación sino la poesía como arte en general y a partir de ese momento se alborotó el cortijo, todos los invitados se apropiaron de la temática y por algunas horas la poesía viva se olvidó de la boda y se posesionó en el centro de atención. Todas aquellas personas sencillas querían expresar su sentir poético, lo que para ellos significaba y uno que otro verso afloró bajo la estrellada noche del trópico samario.

Yo me quedé asombrado porque tenia la creencia que la poesía era cosa olvidada del pasado para la mayoría de la gente y de verdad al escuchar tanta efusividad y emoción por la temática sentí que ella, la poesía, es un río que fluye silencioso bajo la fibra de la vida, bajo la piel de cada uno, simplemente no anda haciendo alharaca sino que como templo permanente del ser se mantiene silenciosa a la espera que alguna voz se acuerde de su fluir y como las campanas de ese templo los versos como redobles  aparezcan para gritar su vitalidad, su existencia.

Emigramos a España y nos asombramos otra vez porque en éste país a diferencia de Colombia aun un reducto de poesía se resiste a desaparecer ante el avance de la fría tecnología y empecé a observar que los SMS expresaban entre los españoles sentimientos poéticos, que tenia su espacio, que aun  se premiaba un bonito o buen verso y más aun se publicaba poesía a una escala muy superior a la de nuestro trópico. Los españoles saben mantener aun el gusto por ese bello arte que nos lleva de la mano a descubrir lo que la sombra dice y a ver lo que el espejo oculta. Afortunadamente la modernidad no destruye al poema, y las nuevas tecnologías a pesar de su dureza se nutren de ese pan blando y amoroso que aun se ofrece para todos. También el discurso poético en Colombia muestra últimamente un refrescante resurgir, es justo reconocerlo.

Y esa expresión artística llamada poesía acaba de premiar a través del mayor premio de la letras en Lengua española al poeta  Don Nicanor Parra (1914..), digno exponente de la llamada antipoesía Chilena, significando dicho termino una expansión aun mayor del territorio poético, ya que la voz del poeta es capaz de recoger en la “antipoesía” el canto diario de la gente, la palabra cotidiana del vendedor callejero que la levanta hacia los cielos, la palabra que aparece en la pantalla, en la valla publicitaria, en un recodo de algún barrio o en la derruida banca de algún parque. Nicanor Parra nos muestra a través de su verso que la vida es poesía misma, que la antipoesía es un artilugio de la poesía, que ella sigue vívida y coleando anque fluye en su silenciosa majestuosidad bajo los miles de poros de los cuerpos nuestros.

La poesía vive, también ella nos salvará de la hecatombe de “éste jardín que bosteza y que se llena de aire...”.

twit , Ikaros50@
O Barco de Valdeorras, España.22122011.

domingo, 18 de decembro de 2011

Cuerpo y Erotismo


Por qué las preferimos rubias y altas, morenas y pequeñas, pelirrojas y delgadas y un largo etcétera de preferencias hacia el otro, le pregunté hace algunos años a mi profesor en Sexualidad humana y llegamos a la conclusión que la mente maneja sus arquetipos probablemente formados desde la infancia y se desarrolla en base a similitudes con modelos primarios que con el discurrir de la vida se van transformando algo pero sin perder su esencia.

Así que la influencia temprana de otros cuerpos sigue manteniendo su predominio y por mucho que quisiéramos  variar, inconcientemente la mente se resiste y vuelve a transitar por los mismos caminos de la preferencia personal hacia una morena de largos cabellos, senos amorosos y curvas irreverentes o a la delgada rubia de ojos azules infinitos y piel de durazno. Pero la influencia se deriva del cuerpo aunque no todo es corpóreo, también la preferencia deviene de los gestos, el perfil, el donaire al andar, o la sonrisa tímida o cómplice y otras varias. Es muy lógico que las cosas humanas se deriven desde la dura tierra y desde el sagrado cuerpo, ese templo cotidiano que hoy en día han dado en llenar de puntiagudas armas o tinturas llámense piercing, tattoos u otras yerbas.

Además del cuerpo, la expresión que le acompaña, su acompasamiento, deriva siempre en esa música llamada sensualidad o capacidad de ser sugerente, seducir, transmitir sensaciones solo desde las fibras tangibles de nuestra anatomía. El cuerpo traduce sensualidad, erotismo permanente o casi, y para ello requiere del auxilio de las hormonas y del entorno; como todo ser animal su desarrollo proviene de la interacción con el entorno. Ese entorno, llámemelos en parte cultura, se encarga de lanzar sus prodigiosas influencias a la psiquis y ayuda a transformar ese escuálido cuerpo púbera en la esbeltez y viva carne de la Donna que se nos atraviesa en la mirada y que nos pone en trance. Si esa cultura-entorno  previene al cuerpo de redondeces y privilegia lo longilineo, el cuerpo asumirá esa tendencia o viceversa a través de las practicas sociales alimenticias, de salud y otras.

Las culturas latinoamericanas tienen preferencia por la voluptuosidad, las redondeces, mientras que las culturas europeas, no todas, tienden a privilegiar la delgadez. También anoto aquí que esos privilegios de las carnes tienen un comportamiento histórico, viven su momento. Es así que hoy ante la avalancha de la vida medicalizada se tiende a la delgadez escultural porque los tiempos privilegian ese estado a través de dietas, gimnasia, footing y otros artilugios. En épocas pretéritas las voluptuosas madonas de Rubens eran el regalo de la tierra.

Así las cosas, el erotismo requiere de un cuerpo para expresarse y a la hora de la libido otra vez el cuerpo es el que dicta sus ordenes a través de los llamados ritmos autónomos o circadianos que no es otra cosa que el reloj biológico del deseo, al que le da por poner sus alarmas a determinadas horas, en determinados momentos y ante determinadas circunstancias. Así que sin querer nosotros, un olor de súbito nos hace erotizar o una simple sonrisa o una simple mirada o un simple roce; aunque esos mismos detalles en otros momentos posiblemente pasen desapercibidos porque el impulso circadiano se hubo pasado. Y entre la delgadez y la redondez se disputan el reino del deseo, siendo posiblemente otra vez el equilibrio, el punto ideal, el necesario para sintonizarse con semejante señal libido activa pues es bien sabido por sexólogos que algunos remanentes de las hormonas del deseo permanecen ocultas, agazapadas entre la grasa parda de cuerpos ansiosos que esperan su señal para empezar a entonar los cantos de Eros por el mundo. Ni muy gorda ni tan flaca. Una pizca de grasa  favorece el erotismo además.

Cuerpo y Eros serán el aliciente que nos alivie de tanta crisis y desesperanza.


O Barco de Valdeorras .18122011. 

venres, 16 de decembro de 2011

SOMOS LA GENTE



Leyendo ayer un extenso e interesante artículo que recibí vía email me asaltó la idea que a muchos posiblemente nos ha asaltado sobre qué es realmente lo que está pasando en esto dado en llamar La Crisis.

Hablaba el articulo sobre la duración del sistema capitalista, los mercados, la producción, la política, el mercado de valores, sobre lo financiero, desde muchos ángulos y desde muchas voces que hoy se atrevían a reconocer que alguien que se dio toda la vida a pensar sobre el sistema económico y plasmó todo su pensamiento en ese libro de dos palabras: El Capital, de Carlos Marx, tenía razón. Sin embargo para mi nada de lo anterior es lo importante sin dejar de serlo.

Algo importante es reconocer que es una crisis profunda que no se genera hoy sino que probablemente se generó cerca de los Setenta cuando las reglas del juego económico se cambiaron y permitieron que la economía fuese demarcada por los mercados porque ellos eran capaces de autorregularse y ello ha conllevado lo que hoy estamos. Pero también se dio ese cambio porque ya el propio sistema lo dictaba porque estaban listas las condiciones para ello. Pero el presupuesto político de ese cambio que auguraba bienestar para todos se ha traducido en pobreza para todos o casi todos.

Dicha pobreza está aquí. España tiene cinco millones de parados y el pronóstico es mayor desempleo y mayor pobreza. Los anuncios de recortes de novecientos mil funcionarios se traducen en un paro a seis millones y si a eso le sumamos el recorte a todas las ayudas sociales entonces léase aumento desmesurado de la pobreza. Sin empleo estable no se puede lograr bienestar alguno y tampoco con mini empleos o mini salarios. Así cual moscas cayendo sobre la goma iremos cayendo en la pobreza todos y cada uno de los ciudadanos que engrosa la cifra del paro. Esto ya sucedió en Latinoámerica cuando por los Ochenta los políticos dijeron “el futuro es ahora” y aplicaron el bienvenido neoliberalismo con las consecuencias que se ven hoy: salarios de hambre, pobreza extrema y sin embargo economías creciendo; o sea, existe riqueza pero no se distribuye, queda en manos de unos pocos.

Todo esos cambios que ahora le llegan a Europa y a todos los países del bienestar con el nombre de La Crisis, en ultimas es un cambio profundo generado desde las entrañas del monstruo de mil cabezas que viene creando la llamada Sociedad de la pauperización y la pobreza globalizada. Han caído en sus garras Grecia, Portugal, Irlanda, Italia, y se debilitan todos los demás, hasta la rubia nórdica.

A cambio de esa pobreza globalizada existe una riqueza puntualizada, depositada solo en unos escasos mortales quienes hacen mutis por el foro ya que ellos conforman todas y cada una de las cabezas del monstruo que les beneficia sin descanso. Acaban de darse cifras sobre las diferencias abismales que se han creado entre ricos y pobres y del como un banquero llega hasta bi-centuplicar a su asalariado de menor rango y del como la riqueza española ha bajado a los límites del año 2002. Esa gente, que somos la mayoría (99 percent), recibimos solo un mínimo porcentaje del pudín de la riqueza mundial y ese mínimo se acerca al micro.

A todo esto que el monstruo ha definido, concentración de la riqueza y globalización de la pobreza, la crisis, algunos políticos del establecimiento, como Sarkozy, alcanzaron a identificarla como la refundación del capitalismo pero para suavizarlo no repitió el concepto ya entendido como el fin del capitalismo y ahora se lo endilga a Europa diciendo tras el acuerdo de la UE la semana pasada “esta es la refundación de Europa”. Traducido querría decir lo que ya muchos sospechan: esto ha llegado a su fin, es preciso un cambio que llamaremos refundación para no ir a caer en la revolución, algo suave a fin de no desencadenar los encendidos ánimos de las gentes. Y esa refundación tiene tras de sí a una sociedad totalmente cambiada en valores, en preferencias de consumo, en sobrevaloración de la comodidad y el bienestar físico y mental y también cambios en las relaciones de producción, en los medios de producción, en las formas de contratación, en las leyes y en las normas y en los comportamientos; es un cambio profundo que apareció en la escena para mal de muchos y regocijo de pocos. Ese cambio profundo y la crisis estarán aquí para quedarse durante muchos años dijo Angela Merckel hace pocos días, pero ella da por sentado que las gentes permanecerán silenciosas, empobrecidas, apabulladas y conformes. Los cambios sociales no se dan como un continuo y aparecen en una forma o en otra y como tales han acontecido a través de la historia; cabe preguntarse ¿por qué no pueden aparecer ahora?.

El diagnostico Crisis está hecho, está lleno de signos y de síntomas y su tratamiento no puede venir de las entrañas del mismo monstruo que lo ha creado, él como las gentes están allí presentes, mirándose en ese espejo y de pronto se nos ocurre que el tratamiento es volver añicos el espejo y desaparecerá el mal. Error de tratamiento, error. Hay que destruir es al monstruo, cortarle una a una sus cabezas para que la gente sin temor cante y reine alguna vez sobre la faz de esta tierra.






alfredoivan50@gmail.com
Twit, ikaros50@
O Barco de Valdeorras. 15122011

xoves, 15 de decembro de 2011

Somos unha área!!


O senRecortes Rock xa está a punto. Porque non todo vai ser manifestarse ou berrar pola rúa, tamén podemos reivindicar os nosos dereitos sanitarios de xeito lúdico á vez que cultural.

A noite do venres 30 poderemos desfrutar da grande festa que farán cinco grupos do País para seguir reivindicando o mesmo: SOMOS UNHA ÁREA!

Plataforma en defensa da sanidade pública da área do Barco

mércores, 14 de decembro de 2011

Triunfó la sensatez




Barca supo remontar un tempranero y pifiado gol del Real Madrid y puso un tres por uno como clavija al derby del Bernabeu.
Otra vez el sensato Pep Guardiola supo mover las fichas entre la táctica y la estrategia del encuentro y el resultado da ese futbol armonioso, esa filarmónica sobre el césped; esta vez comandada más por Iniesta que por Messi; igual el resultado: el futbol vuelto arte , exquisitez para la vista, un tirar de coordenadas y figuras geométricas que aparecían y desaparecían sobre la grama, relampagueantes, súbitas, dando perfil a un cuadro que transita y se queda solo en las memorias de quienes tuvimos la suerte de ver anoche tan electrizante “picao”.
Dicen que en la sencillez está o se refleja la sabiduría, un sabio se comporta sobriamente sin darse ínfulas, sin alharaca, su sencillez radica en decir la palabra exacta en el momento exacto, reconocer que se puede ser grande pero dejando las opciones de grandeza también a los demás, asume la responsabilidad de su proyecto con seriedad, el proyecto se prueba y se reprueba sin anunciar su triunfo o acierto solo hasta el final. Un hombre sabio en su sencillez sabe sonreír, darle una mano y aplaudir a los chicos, pasearse por el parque lamiendo un sabroso helado, sentarse en cualquier banca a ver pasar y saludar a la vida. Todo ello, sabiduría, sencillez y sobriedad aparecen en Pep quien sigue mostrando el resultado de su proyecto, con los chicos y mayores, en el Camp Nou y donde fuera.
En fin, a la altilocuencia, arrogancia y desplantes de Mou, se impone la sobriedad y sabiduría de Guardiola, por ello ese resultado incomodo de ayer refleja a las dos personalidades enfrentadas en la lid.
Honor a la filarmónica del futbol dirigida por Pep. Pero aun reconociendo la grandeza de Mourinho también reconozcamos que Guardiola es el mejor. Los valores personales se traducen en la cancha y gústenos o no otra vez el bien triunfa sobre el mal.

alfredoivan50@hotmail.com
O Barco de Valdeorras. 10122011.

martes, 6 de decembro de 2011

Seré curioso

By Eduardo Galeano 05 diciembre, 2011

¿Por qué se identifica a la coca con la cocaína?

Si tan perversa es la coca, ¿por qué se llama Coca-Cola uno de los símbolos de la civilización occidental?

Si se prohíbe la coca por el mal uso que se hace de ella, ¿por qué no se prohíbe la televisión?

Si se prohíbe la industria de la droga, industria asesina, ¿por qué no se prohíbe la industria de armamentos, que es la más asesina de todas?

¿Con qué derecho los Estados Unidos actúan como policías de la droga en el mundo, si este país es el que compra más de la mitad de las drogas que se producen en el mundo?

¿Por qué entran y salen de Estados Unidos las avionetas de las drogas con tan asombrosa impunidad? ¿Por qué la tecnología modernísima, que puede fotografiar una pulga en el horizonte, no puede detectar una avioneta que pasa ante la ventana?

¿Por qué jamás ha caído, en los Estados Unidos, ni un solo pez gordo de la red interna del tráfico, aunque sea uno solito de los reyes de la nieve que operan dentro de fronteras?

¿Por qué los medios masivos de comunicación hablan tanto de la droga y tan poco de sus causas? ¿Por qué se condena al drogadicto y no al modo de vida que multiplica la ansiedad, la angustia, la soledad y el miedo, ni a la cultura de consumo que induce al consuelo químico?

Si una enfermedad se transforma en delito, y ese delito se transforma en negocio, ¿es justo castigar al enfermo?

¿Por qué no libran los Estados Unidos una guerra contra sus propios bancos, que lavan buena parte de los dólares que las drogas generan? ¿O contra los banqueros Suizos, que las drogas generan? ¿O contra los banqueros Suizos, que lavan más blanco?

¿Por qué los traficantes son los más fervorosos partidarios de la prohibición?

¿No favorece el tráfico ilegal la libre circulación de mercancías y capitales? ¿No es el negocio de la droga la más perfecta puesta en práctica de la doctrina neoliberal? ¿Acaso no cumplen los narcotraficantes con la ley de oro del mercado, según la cual no hay demanda que no encuentre su oferta?

¿Por qué las drogas de mayor consumo son, hoy por hoy, las drogas de la productividad? ¿Las que enmascaran el cansancio y el miedo, las que mienten omnipotencia, las que ayudan a rendir más y a ganar más? ¿No se puede leer, en eso, un signo de los tiempos? ¿Será por pura casualidad que hoy parecen cosa de la prehistoria las alucinaciones improductivas del ácido lisérgico, que fue la droga de los años sesenta? ¿Eran otros los desesperados? ¿Eran otras las desesperaciones?

luns, 5 de decembro de 2011

Obras mestras: Ricard Terré

por abc
"Só pretendo mostrar o que hai de transcendente no ser humano, o seu espírito"
Ricard Terré, un dos grandes fotógrafos documentalistas do século XX.



A principios da década dos cincuenta, a fotografía presentaba no noso país un panorama bastante desolador. Tódolos esforzos e os éxitos notables conseguidos nos anos trinta que fixeran da fotografía unha ferramenta ao servizo do progreso e do arte máis novo e avanzado, quedaron interrompidos pola Guerra Civil. E a posguerra foi, como a poética definición de Luís Martín Santos en Un tiempo de silencio.

Nacido en 1928 en Sant Boi de Llobregat (Barcelona), este catalán instalado fai 40 años en Vigo, comezou sendo pintor e caricaturista. Foi en 1955 cando empezou a practicar a fotografía. Nese momento entrou en contacto con membros da Agrupación Fotográfica de Cataluña onde coincidiría con Xavier Miserachs e Ramón Masats, cos que expuxo por primeira vez en 1957 na exposición Terré-Miserachs-Masats. En 1958 integrouse no grupo AFAL (Agrupación Fotográfica de Almería) onde pasou a formar parte da súa directiva e participou en todas as súas actividades. Súas obras más coñecidas realizounas entre 1955 e 1960. Na década dos 60 abandonou a práctica da fotografía. Tras 20 anos de silencio porque dicía, no lle interesaban os encargos "decorativos", na década dos 80, xa xubilado, reiniciou a actividade fotográfica e a súa obra comezou a recibir, con exposicións tanto individuais como colectivas e libros, o recoñecemento que tanto merecía. Faleceu o 29 de outubro de 2009 en Vigo, tras unha longa enfermidade, hoxe redescóbrese asombrosamente moderno, un dos modernos, sen dubida, da fotografía española.


Aínda que el distinguía estas dúas etapas na súa vida de fotógrafo, o certo é que se negaba a datar as súas imaxes porque consideraba que o que importaba delas era o xeito en que reflectían o espírito humano. "As reaccións do home fronte aos grandes acontecementos, como a morte, son as mesmas en calquera lugar e en calquera momento".

Esta obra é o cuarto volume da colección "Ricard Terré. Obras Maestras" é un recorrido antolóxico formado por 160 fotografías de diferente formato, onde se amosa como Ricard Terré, utiliza a fotografía para expandir a súa mirada irónica, seu sentido do humor e obter un retrato do seu entorno no que explicala condición humana cunha mirada de impecable elegancia, empatía e calidade sentimental; algunhas máis coñecidas e outras inéditas, ademais dunha serie de textos que nos achegan a sua vida e obra grazas o traballo de Laura Terré, filla, investigadora e crítica fotográfica, e Chema Conesa, xunto con algúns escritos do propio Ricard Terré.
Un dos elixidos por Cartier Bresson na exposición que acompañou a súa retrospectiva fai uns anos, cunha mirada subxectiva que buscaba a alma máis aló do rostro ou a crenza por detrás do rito.




...a obra fotográfica de Ricard Terré soe producir reaccións moi diversas entre os espectadores. Apaixona a moitos e desconcerta a moitos outros. En ocasións, non gusta. Ou, máis aínda, incomoda. Sexa cal fose o caso, xamais nos deixa indiferentes e iso faino sumamente valioso... un autor difícil de encadrar...

Según Terré, a forza da fotografía esta en poder mostrar a os demais un acontecemento irrepetible. A súa forma de creación estaba máis preto da poesía que da crónica, na que unha imaxe non vale máis que mil verbas, senón que conten mil sentidos. Utilizaba as imaxes non como representación da realidade, senón como a metáfora doutro mundo interior. Súa obra caracterizouse tamén polos encadres arriscados das imaxes, contrastes acentuados na procura da proximidade cos modelos. Non era a súa unha fotografía de reportaxe senón, máis ben, poderíase definir como un ensaísta da fotografía.

Nunca foi un fotógrafo profesional nin pretendeu selo, pero dende esa afección metódica por reflexar a realidade sen intervir nela deixou un legado de referencia para tódalas xeracións. "Sólo pretendo mostrar lo que hay de trascendente en el ser humano. No pretendo reflejar hechos ni formas individuales de sentir. Lo que busco es el espíritu del hombre, esa esencia fundamental que permanece en el tiempo y que está en todos los lugares", escribiu Terré en 2004. Moitas desas escenas, principalmente na Cataluña e Galicia dos anos 50, 60 e 90, saen agora á luz para demostrar cá etiqueta de "documentalista" quedase corta para un autor que "conmove dende o amor e o respecto ás persoas".

Estampas cotiáns de festas en Vigo, o mercado de Lugo, feiras de Lalín e Santiago, unense ás capturadas no circo de Barcelona ou nas praias onde residían as viúvas de pescadores en Albufeira (Portugal). Todas elas en branco e negro, co obxectivo recollendo as sensacións dos seus protagonistas e sen máis intención que ser fiel á realidade."Me gustaría que algunos de los protagonistas de las fotografías se reconozcan cuando vengan a ver la exposición. Estoy segura de que él estaría emocionado", di a súa filla Laura Terré.

Este recorrido antolóxico formado por 160 fotografías que conforman un reler da obra deste catalán afincado en Galicia dende 1959 ata a súa morte. Sempre defendeu seu carácter non profesional, reivindicando súa independencia e liberdade fronte ás presións externas. Metódico e paciente no traballo, logrou algunhas fotografías que trascenderon como referentes dunha época. En 2008 gañou o premio PHotoEspaña Bartolomé Ros.

Máis:

http://www.ricardterre.com/cndex.htmlhttp://tienda.lafabrica.com/en/obras-maestras/2628-ricard-terre.html
http://www.elmundo.es/elmundo/2011/05/20/galicia/1305909115.html
http://www.farodevigo.es/sociedad-cultura/2011/05/20/barrie-exhibe-vigo-obras-maestras-ricard-terre/546453.html

A diferenza entre ter enterrado a un familiar nun cemiterio ou nunha cuneta…

por abc

Eu, non son créente, non entendo a diferenza de estar enterrado nunha cuneta nunha horta, no mar ou un cemiterio, inda por riba despois de estar 60 anos morto. Son donante o día cá 'palme', se o meu corpo non é máis que unha 'piltrafilla' para a ciencia, que me enterren onde mellor lles pareza.

Agora ben, si alguén a quen ti queres sácano da casa danlle un paseo mátano e lévano a unha cuneta, amais da rabia e dor intentas honrar a súa memoria dándolle unha sepultura a teu entender digna (da igual que sexa católica protestante… ou tiralo ao mar). É o mínimo que se pode facer como ser humano, aínda que non o pareza quedan fillos daqueles das cunetas. Son como os pais de Marta del Castillo, non lles dará o mesmo pensar ca súa filla esta morta, non aparecelo cadáver a que apareza aínda que sexa nun vertedoiro. É nin máis nin menos que poñerlle un punto final á unha situación, non só unha coma, un guión, uns puntos suspensivos e cambiamos de liña. Sabendo que están aí, sabendo que hoxe poden ser identificados, os familiares das vítimas do franquismo están en todo seu dereito en pedir a busca e exhumación dos restos, tratase non só de relixión, de vencedores e vencidos tratase de conciencia humana, de non agochar o que somos…


        

Canto non máis, creo có realmente importante, se se busca o respecto ás vítimas, é eliminar eses faraónicos mausoleos, pretensiosos como o Val dos Caídos, lugar de peregrinación de nostálxicos da ditadura.


Ben, en cuanto a laicismo estou plenamente convencido, non se ten acadado en ningún momento neste pais, de feito aí segue vixente o concordato coa santa sede, traducido en prebendas fiscais a igrexa católica ou o complot para pagar ensinanza concertada católica, aínda que xa se sabe isto é porqué é moito mellor, 'ondevasparar': somos o que comemos…!!




Máis:

mércores, 30 de novembro de 2011

Fotografía: Lee Miller

Catro anos despois da última gran exposición de fotografía dun dos personaxes máis relevantes do século XX, (o surrealista Man Ray (Outono 2007), a Fundación Nova Caixa Galicia volve á carga cunha magnífica exposición inédita en España, dedicada, esta vez, a súa discípula e amante) a fotógrafa Lee Miller. O montaxe, que por primeira vez abarca tódalas facetas creativas da autora, foi xa clausurada en A Coruña e Vigo e rexistrou máis de 65.000 visitas dende a inauguración en xuño pasado.


A fotógrafa Lee Miller (USA 1907-1977) considerada como unha das artistas máis singulares do século XX que foi, ademais, musa e amiga de grandes creadores como Man Ray ou Pablo Picasso e regresa á Coruña nunha exposición antolóxica da súa obra, que compila un centenar de instantáneas tomadas ao longo de máis de 40 anos.

Xa visitara A Coruña en 1956 co seu marido, Roland Penrose, cando escribía daquela unha biografía de Picasso, a quen tomou máis dun milleiro de fotografías, sendo algunhas delas incluídas nesta exposición.

Nacida en Nova York, ao longo dos seus setenta anos de vida, destacou como fotógrafa en campos tan dispares como a moda e imaxes impresionantes de guerra, xa que foi a única muller reporteira que que acompañou coa cámara o exército estadounidense dende Normandía até a rendición de Alemaña, da súa cámara tamén saíron algúns dos retratos máis importantes dos artistas do seu tempo.

Seu resultado pola fotografía lévaa a trasladarse a Paris (no 1929) para aprender a técnica de solarización co mestre Man Ray, co que traballou como asistenta de estudio e co que tivo un apaixonado romance. Deste período destacan os fantásticos retratos de Picasso, Jean Cocteau, Ernst, Man Ray e Tápies entre otros, personalidades do mundo artístico parisiense da época. Pouco despois, en 1932, regresa a Nova York e monta un estudio de fotografía co seu irmán, no que sigue retratando a personalidades coñecidas como el pintor surrealista Joseph Cornell ou a actriz Lilian Harvey, ambos na exposición. Dous anos despois, casase co empresario exipcio Aziz Eloui Bey, co que se traslada ó Cairo e acaba producindo seu conxunto de fotos artísticas surrealistas máis relevante. Tres años despois, xa cansa de Exipto, deixa ó seu marido e trasladase de novo a París, en ónde coñece ao que será o seguinte esposo e pai do seu fillo, o pintor surrealista británico Roland Penrose.

Comezou como modelo fotográfica en revistas de moda, converténdose rapidamente en fotógrafa de publicidade. Das reportaxes de moda, pasou a correspondente de guerra para a revista Vogue, converténdose así, con Margaret Bourke-White, na pioneira do que hoxe se coñece como fotoxornalismo. En 1939, co estourar da II Guerra Mundial, no Reino Unido empeza seus crus foto reportaxes, evidenciando momentos como o London Blitz en setembro 1940; a Liberación de París Agosto 1944, ou os terrores dos campos de concentración de Buchenwald e Dachau. Todos estes momentos da súa vida foron documentados nesta exposición, grazas a unha valiosa selección de fotografías recuperadas polo seu fillo Antony Penrose, que para a presentación da exposición viaxou á Coruña, subliñou que a súa nai non deu importancia ao seu traballo e acantoou a súa obra, a cal sorprendeu a todo o mundo pola calidade cando foi achada despois da súa morte, il foi quén a descubriu nuns baúis os máis de 60.000 negativos que deixou, e leva anos difundindo a súa obra polo mundo. Penrose afirmou cá obra da súa nai caracterizase por ser a dunha muller 'apaixonada pola liberdade e a xustiza' e incidiu na profunda pegada que lle deixou o surrealismo, que nunca abandonou completamente aínda cando este movemento perdera auxe, Miller impregnou o seu traballo da influencia que lle veu dada pola relación que mantivo con Man Ray e o círculo de artistas no que se movía: Duchamps, Picasso, Magritte, Cocteau e quen sería o seu marido, Roland Penrose.


Considerada erroneamente por moitos historiadores como unha personalidade histórica de segunda fila, Lee Miller, amais de traballar como modelo fotográfica, unha das máis importantes fotoxornalistas, destaca sobre todo por ser unha activista convicta do movemento surrealista internacional dos 30. Polo que esta mostra, constitúe non só un percorrido pola vida da fotógrafa, senón tamén unha viaxe pola historia da primeira metade do século XX.

Organizada de forma cronolóxica e dividida en tres salas distintas, a mostra componse de 96 magníficos documentos fotográficos, algúns deles iconas da fotografía do século XX, que comproban a valiosa achega de Miller á historia da fotografía. Coñecida pola súa rechamante beleza exterior e pola su marcada personalidade, esta fotógrafa nunca titubeou á hora de cambiar de cidade ou estilo de vida para manterse activa e creativa.

Morreu de cancro en, en 1977. Foi incinerada e as súas cinzas espalláronse no seu xardín de herbas en Farley Farm House. O xardín exhibe obxectos de arte, tales como xigante caído, criatura mariña, e a muller axeonllada, as coleccións privadas de Miller-Penrose, seu propio trabajo e algunhas pezas favoritas de arte.

martes, 29 de novembro de 2011

…e despois do 20N

por abc



Un 71% dos electores NON votou Partido Popular. Imos ter de presidente a un dos responsables da burbulla inmobiliaria. Os cidadáns non somos mercancías en mans de políticos e banqueiros. ¡¡ Rajoy Dimisión !!

A interpretación máis común nos medios de comunicación españois é cá poboación virou cara a dereita, elixindo masivamente ao partido conservador. Con elo sinalase que existe un amplo apoio ás propostas electorais deste partido, centradas nas necesidades de facer recortes masivos de gasto público. Rajoy sinalou na campaña que, excepto as pensións, ningún outro capítulo do presuposto se salvaría da 'austeridade' no gasto público. Pero os datos din o PP conseguiu só o 29% do voto do censo electoral, é dicir, de tódolos españois adultos que podían votar. Co cal o 71% non lle votou.

Non será, pois, un mandato popular para que o PP ou CiU fagan política de recortes, se entendemos por mandato o desexo da maioría dos cidadáns. En realidade, as enquisas mostran cá maioría da poboación non está de acordo con tales políticas, senon outras alternativas, moitas das cales nin sequera son consideradas (enquisa do CIS de 2010/2011).

O bipartidismo é a alternancia de dous partidos políticos no poder. EEUU, un exemplo onde demócratas e republicanos rotan no poder cada certo tempo sen outra alternativa e onde a abstención chega as veces ó 50%. O típico bipartidismo europeo asentase na aparente oposición esquerda/dereita, pero as políticas económicas de progresistas e conservadores durante os derradeiros anos estiveron dirixidas a fomentar e desregularizar as finanzas, reducir a presión impositiva sobre os que máis teñen deixando en precario as condicións de traballo. España é un claro exemplo de bipartidismo: PP e PSOE altérnanse no goberno pero apóianse para sacar adiante o que chaman 'políticas de Estado'.

Cando remata un ciclo político cambia o partido no poder, pero sempre están de acordo en determinadas cuestións que afectan excesivamente nos cidadáns. Nos últimos anos, PP e PSOE entendéronse a perfección en cuestións claves: a lei 15/1997 que autoriza a participación de empresas privadas na xestión do sistema sanitario; as leis de estranxeiros que deixan sen dereitos de cidadáns a milleiros de persoas; a falta de interese de ambos para perseguir a corrupción; a non reforma do Senado; a reforma da lei de caixas converténdoas en bancos; o peche da subcomisión para a reforma da lei electoral, creada en 2008; a votación conxunta contra a dación en pago, una solución que faría desaparecer a débeda hipotecaria ao entregar as chaves da vivenda ó banco; e como colofón a reforma constitucional express sobre o teito de gasto das autonomías, aprobada en setembro sen referendo.

Se votamos un ollo aos anos previos á crises, comprobamos a coincidencia dos dous partidos nas políticas económicas. E, o que é máis importante, descubrimos có desequilibrio social e económico, é una tendencia que comezou durante os anos do boom inmobiliario.

Entre 1994 e 2006 o salario medio perdeu un 2,4% de poder adquisitivo e a débeda das familias medrou seis veces (225%) máis rápido cás súas rendas dispoñibles (39%). En contraste, entre 2002 e 2005, anos nos que gobernaron tanto PP como PSOE, os 10% máis ricos da poboación incrementaron o seu patrimonio cerca dun 50%. No año 2005, en plena algarabía do ladrillo, as empresas que máis ganaron na bolsa foron as líderes do sector construtor/inmobiliario.

A crises trouxo un novo consenso entre PP e PSOE, ambos sitúan o problema da economía española no déficit público, a débeda das familias e no mercado laboral. O debate electoral versou sobre quén recortará menos, pero ningún dos partidos cuestionou a necesidade de axustes. Tampouco escoitamos cómo se van reducir as cifras do paro nin a temporalidade no emprego, as máis altas da Unión Europea grazas ás sucesivas reformas laborais feitas polo ródelo dos dous partidos maioritarios.

En relación á necesidade imperiosa de recortes sociais, dicir que España é o país de Europa onde menos se gasta en benestar social por habitante, convén recordar, o gasto social no noso país apenas alcanza o 20% do PIB mentres na media europea sitúase no 27%, en España ven diminuíndo dende 1993, onde era o 24% da riqueza nacional. En educación o gasto público é un dos máis baixos de Europa, consecuencias: baixa calidade da escola pública e alto índice fracaso escolar. En sanidade, o gasto público esta moi lonxe da media europea, resultados: interminables listas de espera e en consecuencia destrución de eficacia e equidade. Está entre un e dous puntos mais baixo do PIB có dos países máis avanzados, sen embargo, o porcentaxe en gasto sanitario privado incrementouse alcanzando o 29,2%, cando a media na EU é o 23%. Estes recortes de presuposto sitúanos nos últimos lugares en número de camas por 100.000 habitantes. En materia de pensións estamos lonxe do que sucede en países do noso entorno e nos servizos de axuda ás familias atopámonos a distancias siderais das nacións máis avanzadas da UE, o cal limita a incorporación da muller ao mercado laboral e condiciona a revitalización demográfica. Sobre o problema de acceso á vivenda, nada dun plan de aluguer social, ni dación en pago para acabar coa débeda das familias. Últimos datos, din que nestes momentos hai 300 desafiuzamentos día e nos próximos dous años esperase cá cifra aumente ata os 500 diarios. Os bancos españois verán incrementado o seu xa enorme patrimonio inmobiliario e moitas familias quedarán endebedadas de por vida.

Os que seguen ganando coa crises non sofren ningún recorte. Os bancos españois son propietarios de máis do 50% da débeda española. Seu negocio é sinxelo: reciben préstamos do Banco Central Europeo ao 1% de interese, e logo mercan bonos públicos do Estado español o que lles reporta unha rendibilidade en torno ao 7%. Conviría, pois, ser máis precisos nas propostas. Non é éstrano que algúns cidadáns decidiran votar directamente en sucursais bancarias.

É lamentable, cá reforma do sistema electoral non se logre sen os partidos maioritarios, aínda sabendo que renuncian a parte do seu poder, que non teñan unha sincera vontade de mellorar a democracia e a representatividade.

Neste contexto evitaríase que o espallamento da esquerda provocase o predominio da dereita e permitiría o votante elixir libremente e en conciencia, mentres que agora en case que tódalas circunscricións, algúns vense forzados a votar a un partido grande para non quedar sen representación.

O bipartidismo rompese coa vontade política de ser demócrata. O PSOE, PP, CIU e PNV, non queren cambialo, son as forzas políticas beneficiadas, polo que prefiren seguir xogando nese espazo privilexiado que lles temos regalado.

O PP, con maioría absoluta, ten menos votos (10 millóns) que o resto do Congreso, recibiu o apoio de 3 de cada 10 españois con dereito a voto. O 29% exactamente, non entendo como se pode dar tanta importancia a súa vitoria cando 10 millóns de persoas non senten confianza na clase política, as eleccións para ser xustos ganounas a abstención… inda que de todos xeitos a culpa de que gane o PP sempre será dos que votan o PP.

Entre as dúas opcións maioritarias, se crees có PP creará emprego, se sentes que non goberne o PSOE por medo á dereita, se confías no cambio do PP…, espero que estas letras muden a túa opinión. Unha cousa é segura, a crises é tamén unha estafa, como o boom inmobiliario. Non caer no engano de que o problema é só o PP ou o PSOE. Nós non podemos confiar en quén nos engana, nós temos que confiar na xente que seguirá coas mesmas ganas de cambialas cousas o día antes e o día despois das eleccións.

Nin o ascenso de Marianico I ‘el Grande’ nin o ‘como díos manda’ tranquiliza ós mercados, como tampouco as estupendas medidas de Zapatero, Salgado, Corbacho etc…, aínda que o dixeran. Rajoy será obediente a determinados mandatos (Merkel, axencias, cotizacións bursátiles, subas e baixas da párenta, digo, prima de risco) como o foi a última metade de goberno Zapatero, recordemos que na oposición Rajoy dicía que gobernarían sen inxerencias externas, Artur Mas a menos de 48 horas das eleccións fai en Catalunya recortes e reformas que non viñan no seu programa, evidentemente planeadas antes das mesmas, como as fixo Zapatero, fará Rajoy e faría Rubalcaba, os gobernantes actuais comprometéronse en baixar o déficit un 3 % no 2013 e máis nos seguintes anos. Ningún (PP, PSOE, CiU) ten explicado cómo.

É triste que teñamos o neoliberalismo heavy no goberno, pero non vale que estivese o moderado do PSOE. Creo que terémonos que ir preparandonos para unha ofensiva moi dura contra os recortes, que viran, serán brutais, e represión se medra a loita, intensificarase. É irremediable, tanto como a necesidade de unión de esquerda e movementos sociais cara unha transformación da realidade. Ademais existe un hándicap considerable, un medo enorme na sociedade, un medo paralizante. Traballar non se considera un dereito, senón un privilexio. Conformámonos con non ser despedidos, aínda que nos rebaixen substancialmente o salario. Chegaremos a situacións de semiesclavitude, e peor, probablemente legalizadas, moita xente ve a solución no empeoramento da vida dos que nada tivemos ver con esta crises... Un erro pensar que tódolos políticos son iguais… Que pasen os tecnócratas... O contexto de globalización fixo anacos os atributos clásicos da soberanía do Estado/nación: fronteiras, moeda, defensa, cultura, etc. Os estados limítanse cada vez máis a xestionar nun territorio concreto as necesidades da economía global. A esquerda/dereita no espectro parlamentario, defénden en xeneral os mesmos intereses, as mesmas ideas sobre o crecemento e competitividade. Os tecnocratas ou"Goberno de ninguén" é o poder que nos promete o rescate da catástrofe... cando son en realidade ex directivos dos bancos máis tramposos do mundo.

Grecia e Italia serían os laboratorios de futuro. O experimento non vai mal. Para empezar, pódese facer. Estes dous Golpes de Estado non provocaron escándalo na opinión pública 'demócrata', creo eu... Ninguén elixiu a Monti nin a Papademos. Ninguén votou os programas que van a levar a cabo, pero os parlamentos refrendan ambos gobernos, e resignados, cando non entusiasmados. Esperan unha saída desta agonía.

“A falla de políticos facilítanos as cosas” (Mario Monti)
“Papademos nunca estivo involucrado en política. Sabe o que hai qué facer” (Thanos Papasavvas, xefe de Investec Asset Management)
“Para salvar a Italia hai que apostar pola credibilidade e a responsabilidade. Hai que ser prudentes con ir ás eleccións” (Franco Frattini, ministro de Exteriores).

Foise a dereita vergoñenta, papel asumido polo PSOE e chega a dereita dura e sen complexos.

De monarquía, fin de ETA, Amaiur e clero, falaremos no bar… Bendito fútbol!!


venres, 18 de novembro de 2011

ANTES DA XORNADA DE REFLEXIÓN

por abc

Porque se empeña Rajoy en esquivar os temas críticos, en agocharse no común, en non precisar nunca como alcanzar o paraíso prometido. Ninguén se parou a pensar que as súas receitas de seren publicas, provocarían rexeitamento, é dicir, prexudicaríano nos comicios. Non nós chega aos votantes, coas confabulacións e os trapicheos nos lugares onde goberna o PP… Esperanciña en Madrid a raíña das privatizacións, Cospedal acaba de chegar e convértese na raíña do recorte… O derroche no Concello de Madrid ou na comunidade Valéncia… cacarexantes políticos de corral, gurtelianos de Rajoy...

Contrasta a faciana de anxo de Rajoy hoxe, coa agresividade dos derradeiros oito anos, esta metamorfose non sorprende a ninguén?

Quén nos garante que non sexan como antes?
E, coa maioría absoluta?

Tedes cavilado se se creará emprego só cun cambio de Goberno?

A dereita hoxe cohesionada, agocha baixo o paraugas do PP, a toda unha extrema dereita, un tea party de conservadores, fundamentalistas católicos, xenófobos, neoliberais… de tódalas raleas que só a forza magnética do poder, aglutina… Todos reclamaran a súa parte do botín unha vez pasado o 20N…

Difícil atopar un Goberno máis amigo do clero, un Goberno máis amigo de empresarios. Que motivos ten Rajoy contra dos que están contra o esmorecemento do sector publico, contra os privilexios dos que máis teñen, contra o retroceso ideolóxico, ou contra a perda de dereitos que tantos anos levou acadar?

Rajoy fixo un programa o suficientemente xenérico, para incumprilo conscentemente facendo o que lle veña en gana. Non creo có problema do paro se resolva cun cambio de Goberno; en Europa faremos o que ós qué mandan queiran, como pasou en Grecia e Italia... O BCE, FMI, Goldman & Sachs, Standard & Poor's etc, etc... Quitan e poñen gobernos o seu capricho, fannos crer cá política fracasou e son necesarios 'técnicos', é dicir uns empregados o seu servizo. A clase política entrégalles o poder a uns tipos que non foron elixidos democraticamente e agora son Primeiros Ministros!!! Para quén traballan estas persoas? A qué intereses responden? Os Mercados mandan os Gobernos obedecen, nós somos reféns das súas conveniencias e caprichos, as nosas vidas perténcenlles.

Sr. Rajoy isto non é 1996 xa non temos empresas públicas que privatizar e non podemos contar co diñeiro da Unión Europea... Na Europa do euro, os chamados Mercados terán mans libres para facer a política que queiran; a partir do 20N xa só quedara, paréceme, un Goberno de 'esquerdas', que pasara logo cando Sarkozy e Merkel caían como pronostican… Nós, outra vez co paso cambiado?!

Tenro amor

Se como din os do PP: as pensións manterán o poder adquisitivo, non tocaran as prestacións de desemprego, non subiran o IVE, non haberá copago sanitario… A única vía de activos sabedes cal é? …entendo que outra vez os soldos dos funcionarios, unha reforma laboral que provocará unha baixa nos salarios, argumentando motivos económicos, iso, ou non cumprir promesas. De onde sae a pasta, como se gasta e en qué?

En vez de planear como acadar máis pelas, como estimular a economía; o que fan é baixarnos a paga semanal como facían os nosos pais cando eramos adolescentes.

O que non quere dicir có PSOE sexa garante do contrario… as probas ma remito…
Que vostede o reflexione ben!


luns, 26 de setembro de 2011

Recortar non é aforrar


Por abc

Recortar os gastos dos centros, reducir os servizos, o profesorado (prescindindo de interinidades, evitando substitucións, amortizando xubilacións), aumentar o alumnado por aula, as horas lectivas do profesorado, etc. etc.... e, o mesmo tempo crear novas axudas a centros privados elitistas nos que se selecciona o alumnado por sexo ou polas súas crenzas relixiosas, como é o caso de Pereiro de Aguiar en Ourense, son medidas que van ter consecuencias desastrosas para o sistema público de educación, a curto, medio e longo prazo. A educación é un dos piares nos que se apoia o futuro dun país; a súa fortaleza ou debilidade posibilita, ou non, unha poboación preparada para afrontar os retos na sociedade futura, é unha inversión necesaria. Non facelo aumentara a pobreza, a marxinación os problemas sociais, ademais do fracaso escolar (en España nos últimos 10 anos un 7% e hoxe en día taxas do 31,2%). Lembremos que Europa instou os países membros a reducir o fracaso escolar en 2012. Recortar a inversión en educación non parece o camiño para cumprir o obxectivo. Se esta é a solución á crise que nos ofrece o Partido Popular, é evidente a falta de ideas e a grave confusión de partida,“recortes de servizos básicos”  non é o mesmo que aforro ou “austeridade”. Trátase de (educación e sanidade públicas) e non estampas (visitas do Papa, autopropaganda, desviación de diñeiro público ao ensino privado, a sanidade privada…)

Ante este panorama revolto, a estratexia de gobernantes como Esperanza Aguirre é previsible: enfrontar a os pais/nais cos profesores. Despois lanzar mensaxes maliciosos para poñer a poboación contra os docentes (son uns privilexiados, teñen traballo de por vida, votan poucas horas, gozan de moitas vacacións…), o seguinte previsible paso é crear división entre pais/nais e profesores.
Cando, debería ocorrer o contrario: cá comunidade se unise en defensa dos profesores, porque en realidade non estamos falando de condicións laborais, non só, senón do sistema educativo que queremos. E ninguén que coñeza minimamente cómo están hoxe os centros pode crer cá ensinanza non se resentirá, ou, como sosteñen, vai a estar mellor que nunca.

Galicia é un país no que ágora, por exemplo, non hai diñeiro para ensinanza, nin garderías ou sanidade pero sí millóns para determinados medios (autopropaganda). Pero como dicilo, pouca xente se decata. E logo temos medo a poñer en valor o noso, medo a defender as nosas ideas e medo a los otros.

Así que xa sabedes: o que prexudica a os pais/nais non é a Folga, senón as medidas que deterioran a educación. E contra esta ofensiva, os profesores sós non poden, necesitan que esteamos detrás, o seu carón, non enfronte, como pretenden algúns.

luns, 29 de agosto de 2011

Son necesarias as protestas e presión cidadán contra o decreto de Xestión Integrada. (área única)

Por abc

Considero necesarias, as mobilizacións da poboación desta comarca, O Bolo e Trives, contra el decreto de Xestión Integrada que anula as áreas sanitarias actuais para crear unha única na capital. Como as 4.500 persoas, inda que xa cansas de ano si e outro tamén, en xuño do 2010 manifestábanse pedindo manter a área sanitaria. Non queda outra que saír a rúa, o decreto creará tanta dependencia de Ourense que Valdeorras e Verín dependerán do cá capital decida, e seus habitantes converteranse sanitariamente en "cidadáns de segunda"



Pouco despois de vencer nas eleccións locais e autonómicas, véndose xa ganadores nas xerais, o presidente Feijoo e a conselleira de sanidade Pilar Farjas, non agardaron o remate das vacacións e veñen de quitar barreiras e favorecer e estimular o sector privado con concesións, unha vez máis fomos enganados coma parvos, as agochadas, sen consultar cos traballadores, correndo e sen discusión, coa publicación no Diario Oficial de Galicia (DOG do 05/08/2011) do decreto polo que deixan en suspenso a área sanitaria, establecese a Xerencia Integrada de Ourense-Verín-Valdeorras, o Partido Popular quita a máscara e, unha vez máis coa mentira, xa que a conselleira comprometerase no seu momento manter a área, cambia a política sanitaria, e víronse cumpridas as sospeitas e as advertencias feitas neste sentido con antelación polas forzas vivas en Valdeorras.

Se ata o de agora existían tres centros de referencia na provincia de Ourense: o Complexo Hospitalario de Ourense (CHOU), o Hospital de Verín (practicamente integrado en Ourense), e o Hospital Comarcal Valdeorras (HCV), este mantíñase como area independente. Como será o futuro da sanidade pública ourensán coa decisión adoptada pola Consellería de Sanidade sobre as áreas sanitarias da provincia?

Segundo advertiran recentemente os sindicatos e a oposición socialista e nacionalista, a intención da Consellería de Sanidade era crear unha única área na provincia. E neste sentido, PP e algúns facultativos advertiron de que “todo parece indicar que así será porque, entre otras cosas, la Xunta, asegura que no se suprimirán servicios sino que se reordenarán para ganar en ‘eficacia’” (?).

Con este decreto de Xerencia Única dispónse para as areas sanitarias que ata o de agora había na provincia ourensán, a de O Barco pasa a integrarse nunha única estrutura directiva chamada Xerencia Executiva. Esta xerencia asumirá a xestión da atención especializada, primaria e sociosanitaria do que ata o de agora era área de O Barco, pero toda a estrutura  vai depender, de igual xeito que a de Verín, dunha Xerencia Integrada de Ourense, co cal, a partir da entrada en vigor deste decreto, todas as necesidades, tanto económicas como materiais e de recursos humanos ou xestión, pasan a depender totalmente do que se decida na Dirección de Ourense, o meu entender, a verdadeira clave desta reforma feita pola Xunta de Galicia é centralizar a xestión da sanidade pública ourensán e deste xeito estrangular o sistema de saúde a través da redución de recursos económicos, técnicos e humanos para encamiñarnos cara un modelo orientado ao negocio e a súa privatización paulatina: hospitais públicos de xestión privada.

A conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, que segue sen definir a política sanitaria, afonda no recorte de recursos en detrimento da eficacia, mentres drena as listas de espera desviando pacientes a sanatorios privados, deixando os cidadáns cun servizo sanitario de menor calidade asistencial, pon claramente en risco o estado de benestar o tempo que deixa en evidencia á comarca de Valdeorras, único motor económico da provincia, onde a evolución demográfica ten acentuado a concentración de poboación, existindo unha desigualdade crecente na distribución provincial, a supresión da área sanitaria de Valdeorras é un paso atrás, a necesidade dunha área independente ven determinada polas características de illamento da comarca, xa que o sobrecargado hospital de referencia está a máis de 100 km (1h 30’) de distancia. O decreto é a autorización para no seguinte paso desmantelar os servizos de laboratorio e raios, co cal o HCV quedara reducido a centro de especialidades con xeriátrico. A consecuencia é un maior gasto e aumento nas listas en certas especialidades.

No sistema público os custes son secundarios pois o prioritario é recuperar a saúde do cidadán. No privado, os custes son máis importantes, porque reducilos significa incrementar os beneficios. Cal é a nosa?
Manifestación en O Barco ano 1977

En consecuencia:

O que tódalas áreas sanitarias se estean sumando masivamente o rexeite da privatización debería obrigar á administración a reaccionar abandonando a estratexia de derribo do sistema sanitario público que os usuarios, independentemente do seu color político, non están dispostos a aceptar, e menos en tempo de crises cando se incrementan as necesidades de asistencia sanitaria. 

Rexeite e preocupación dos usuarios de Valdeorras coa política de privatización do sistema sanitario que se expresa de diferentes formas: redución do presuposto sanitario, desvío de pacientes a centros  privados, parálises da actividade nos hospitais públicos, por primeira vez pecháronse camas no verán no HCV, desapareceu asistencia domiciliaria de paliativos. Proxectos de supresión dos servizos de radioloxía urxente e laboratorio, supresión das ambulancias do 061 en varios puntos de Galiza… Financiamento e explotación privada dos novos hospitais e centros de saúde.

Nunha reunión da Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Valdeorras: na que todo o mundo tiña claro que a actuación da Xunta  merecía unha resposta clara e contundente, anunciase o inicio dunha campaña informativa en tódolos concellos dependentes da área sanitaria de Valdeorras, que son as comarcas de O Bolo, Trives e a propia Valdeorras. Esta campaña informativa dará paso a unha traca de medias de presión, sen descartar a convocatoria de mobilizacións, elaboraron un calendario e teñen previsto volver a reunirse proximamente para analizar cada situación e planificar novas mobilizacións ata conseguir salvar o sistema sanitario público Valdeorres de seus depredadores. Por todo isto, porque é fundamental manter e reforzar os servizos públicos básicos, e evitar que os máis desfavorecidos e os que menos responsabilidade teñen sobre a crise sexan os que a acaben pagando,apoiemos as convocatorias e fagamos un chamamento á poboación e aos profesionais da saúde para que a secunden masivamente.


PRIMEIRAS MOBILIZACIÓNS DA PLATAFORMA
Serán dúas concentracións diante do Hospital no Barco:
- Mércores, 31 de agosto, ás 20:00 h.
- Mércores, 07 de setembro, ás 20:00 h.



Ver o decreto publicado no DOG nesta ligazón:
http://www.xunta.es/dog/Publicados/2011/20110805/AnuncioC3K1-020811-5070_gl.html

venres, 29 de xullo de 2011

Semillas de odio

Recientemente Isabel Allende dijo que cada una de sus obras es como una semilla en el vientre, digo yo que cada poema es una semilla que se va tirando sobre la tierra a fin que germine para todos. Pero también la semilla del odio lanzada a los cuatro vientos sirve para reproducir su nefasta carga genética.

Durante la era Bush se formalizó la idea antigua de quien no está conmigo está contra mí, idea antagónica que desconoce términos medios en donde  el enemigo de mi amigo lo asumo como enemigo propio también. Otra idea perversa de Bush fue el desarrollo de la llamada defensa preventiva y el poder trascender los limites de USA para ir a castigar a su supuesto enemigo. También fomentó la idea de una guerra de civilizaciones que traducida significa la defensa de Occidente contra el Islam, en una cruzada moderna que permita el aniquilamiento de ese adversario y supuesto enemigo, cuyo último Templario acaba de aparecer en Oslo.

Tal política o ideología del odio, a fin de justificar conductas agresivas, permitieron que la verdad -esa convidada de piedra de la modernidad- se tergiversara y apareciera la mentira de unas supuestas armas de destrucción masiva que vueltas en verdad -de tanto repetirse y afirmarse en los medios occidentales- permitió con la anuencia de casi todos los países de Occidente la invasión, destrucción de Irak y subsecuentemente Afganistán y dejan en la mira a Irán y otros. Indudablemente la semilla lanzada a los cuatro vientos por mayor el poder del mundo ha dado y seguirá dando sus frutos.

Tal semilla permite identificar al enemigo entre cualquiera que no profese nuestras mismas creencias o entre algún inmigrante ilegal que haya atravesado las fronteras de un país del primer mundo en donde los desposeídos de la tierra están siendo señalados como causantes de los males de esos países que  cierran sus fronteras a fin de excluirlos del botín del bienestar y alejar así el  peligro que esa ola de inmigración generada por la pobreza y alentada por una supuesta globalización del planeta. Tal ola es atacada con fiereza por recalcitrantes fomentadores del odio a todo lo que provenga de abajo.


Acaba el ultimo Templario (Anders Behring Breivik) de fumigar con bombas y balas de verdad-verdad a cerca o más de cien personas inermes e inocentes en Noruega, llevado por la semilla  que germinó en su mente de que el enemigo es de toda una cultura o de toda una civilización, que el enemigo viene de afuera y se ha metido en nuestros bellos jardines vikingos. Tal idea permite a un simple mortal encontrar la chispa que detone y arrase con su odio a decenas de vidas de “enemigos”, aliados del invasor que tenemos dentro y que poco a poco va instaurando su silenciosa toma del poder en ese bello país del bienestar.

Los organismos vivientes llevan consigo su carga de potencialidades en capsulas de ADN llamadas genes las cuales pueden permanecer latentes durante toda su existencia o irrumpir con violencia ante el ambiente propicio que fomente su desarrollo. El odio expresado, apoyado y difundido permite que aquellos desafortunados seres que están dotados de tal carga negativa puedan en el momento del estimulo continuado hacer lanzar su carga explosiva, que bien pudo permanecer dormida pero que despertada por el discurso del odio se ha hecho carne y ha arrasado en su grandeza destructiva a miles y miles de vida, para seguir conformando el inmenso listado de muertes injustas que componen la historia de ésta humanidad.

Colombia no ha escapado a ese discurso del odio,  y allí actores vestidos de verde oliva o camuflajes han hecho ensangrecer los campos en donde las masacres contra  supuestos enemigos o auxiliares de esos enemigos han sido desaparecidos con furor por las balas de verdad que el odio permitió generar en esas mentes que se despertaron y actuaron ante el discurso de un supuesto enemigo que está en todas partes y que es preciso desaparecer.


Quiera la fortuna que las semillas del odio para siempre tanto en Colombia como en el planeta queden contenidas en vainas pétreas que impidan la continuidad de esas muertes injustas. Por lo tanto es tarea de todos no fomentar en nuestros congeneres las ideas destructivas que  conducen a la muerte.

Soñar no cuesta nada pero hay que seguir soñando.
O Barco de Valdeorras. España. 25072011