Quino

Derecho a la Huelga

Derecho Constitucional a todas éstas pero que el ministro De Guindos  calificó como un derecho del siglo XVIII no acorde con los momentos actuales y por tanto debería reformarse con lo cual posiblemente se le atraganto el “quitarse, eliminarse”.

Los trabajadores jamás han recibido nada gratis de sus patrones, desde la hilandera textil industrial en Inglaterra hasta los reactores nucleares de hoy ha sido así. El trabajador vende su fuerza de trabajo a cambio de un salario que se transformará en su bienestar, el de su familia a fin que  le permita asegurar un futuro con alguna estabilidad.

Pero la maquinaria económica y política del neoliberalismo ha puesto el sentido del trabajo patas pa´rriba, lo ha deteriorado y lo ha transformado en una mercancía que se abarata al influjo de sus crisis y sus pérdidas, argumentando hasta lo divino con el fin de justificar y terminar cambiando todo el consenso y los acuerdos laborales que se daban hasta hace pocos meses y pidiendo además a los trabajadores que democrática y civilizadamente reconozcan los ajustes laborales a través de reformas del Consejo de Ministros, lo cual quiere decir mas o menos que se sometan mansamente al arbitrio sin recurrir a protesta legitima o ilegitima alguna, es decir : Señor tome ésta daga y máteme.

Por lo tanto patrones y trabajadores tradicionalmente han jugado papeles antagónicos jalando los unos para su único bolsillo y los otros también pera el suyo. Ni mas faltara que el trabajar fuese gratis o casi gratis, aspecto que pretenden y ello sí se  correspondería hoy con políticas de esclavitud del siglo XVIII que tratan de resurgir a capa y espada bajo el manto protector del Neoliberalismo. Pero esa pretensión gobiernista Rajoyana y Merckelista fué y seguirá siendo enfrentada como en la gran huelga de ayer por los trabajadores españoles quienes a través de sus principales voceros manifestaron en plaza que esta reforma laboral solo tiene dos salidas: Cambiarla o cambiarla ya que si no el malestar laboral in crescendo aunado a su protesta en las calles medirá la fortaleza o debilidad  los trabajadores y  el gobierno en representación de la empresa, el mercado y la política neoliberal. Otra vez el antagonismo trabajador-gobierno encrespa a la sociedad y no hay que desconocer que ella mayoritariamente es una masa de trabajadores que en democracia eligen tanta a sus lideres sindicales como al gobierno por lo tanto ni uno ni otros podrían abrogarse el autoritarismo y la dictadura de los decretos para hacer lo que les venga en gana.

1975

Lastimosamente la llamada Crisis da para todo lo que podemos imaginar en materia social y laboral ya que se convierte en el axioma que principalmente los gobiernos, los mercados y los políticos esgrimen como el arma justificativa de la malo, lo ruin y lo perverso socialmente y laboralmente hablando pero disfrazado de necesidad imperiosa.

Por último, el derecho la huelga no puede demostrarse al interior de los silenciosos templos sino en las calles e ineludiblemente cualquier brote de desorden será controlado o provocado por alguna de las fuerzas del conflicto  sin que aquello sea un campo de batalla sangrienta, lo cual es uno de los argumentos de quienes ven en las manifestaciones de la huelga la violencia del XVIII. Pero  me pregunto si habrá mas violencia hoy y sobre todo quién la genera. Por ello tratar de demeritar o desprestigiar el derecho constitucional a la huelga por actos aislados en las manifestaciones publicas solo es el sueño de quienes niegan la protesta social como un elemento de ésta manoseada democracia.

Vigo 29M 2012

El adiós al estado de bienestar será posible solo si los trabajadores y la sociedad entregan al presidente de gobierno la daga que les degolle.

Ainm

O Barco de Valdeorras 30032012

Nós

Os responsables deste blog apoian ós convócantes da folga xeral do 29 de marzo e mostran a súa solidariedade con tódolos traballadores.

…polos efectos negativos cá reforma laboral terá sobre os dereitos e situación social e laboral, duns traballadores co están a pasar moi mal.

…creemos que non hai outra alternativa máis que loitar contra as medidas cós gobernos europeos están adoptando coa escusa da crises: despido libre e gratuíto, baixadas de salario, aumentos de xornada, recortes das pensións, privatizacións, etc…

…polo impacto negativo no emprego e polo deterioro das condicións de traballo das persoas, ser discriminatoria, e supor o desmantelamento de servizos e políticas igualitarias e un retroceso na igualdade de oportunidades e de trato.

…nin un só recorte nin abuso máis en materia e condicións laborais, horas, dereitos sindicais, prestacións por desemprego, traballos precarios, seguridade laboral, subcontratación, etc... non é lexítimo a efectos dunha democracia cós empresarios máis ricos acorden co goberno de costas ós traballadores, nin unha decisión máis, porque os intereses dos traballadores están por  riba dos das empresas. (que non gobernen os mercados)

QUE OUTROS PAGUEN A SUA CRISES!

De folgas e esquiroles...

Etimoloxía

O alcume L'Esquirol ('esquío’ en catalán) adxudicáselle o pobo catalán de Santa María de Corcó pola pousada homónima que tiña este animal engaiolado como mascota no vestíbulo cara o século XIX.

Algúns naturais deste pobo, rodeado de fábricas téxtiles dos pobos veciños, ofrecéronse a traballar en lugar dos folguistas en 1902, 1908 e 1917, dando orixe a este alcume despectivo para os rachafolgas.

Servizos mínimos

Considerase tamén esquirol quen traballa para poñer en funcionamento os servizos mínimos prescritos pola lei. Esta persoa actúa de acordo co acordado pola autoridade laboral e os patróns, xa que case nunca patróns e sindicatos convócantes das folgas acordan servizos mínimos cos que estean de acordo as dúas partes.

O que vai a traballar un día de folga pensando que exerce a liberdade e seu dereito o traballo ERROR!: Traballar un día de folga supón, consciente ou inconscientemente, neutralizar a arma máis poderosa que temos os traballadores/ras para facernos oír: A FOLGA.

Un esquirol non é desprezable por ser "libre", é desprezable e será desprezado por ser un traidor ós seus propios intereses e ós dos seus compañeiros. Un esquirol non está facendo gran cousa por sí mesmo, pero sí está facendo moito contra os demais traballadores apoiando a quen nos rouba nosos dereitos máis elementais. Quen se empeña en facer ver ós esquiroles como persoas que exercen a liberdade e o dereito o traballo é un cínico que non quere ver a presión económica ou as ameazas, directas ou veladas coas que os empresarios nos coaccionan para que renunciemos ó noso dereito constitucional -duramente conquistado-  A FOLGA. É paradoxal que quen utiliza de forma interesada o "dereito o traballo" para xustificar ós esquiroles, soe esquecerse facilmente de aqueles a quen ese dereito se lles nega permanentemente, os parados, ou os que o seremos como consecuencia dunha REFORMA LABORAL que facilita o despido.

Argumento esquirol 1: "No hago huelga porque no me lo puedo permitir". A reforma laboral suporá con toda seguridade unha rebaixa xeneralizada dos salarios. Non podes permitirte deixar de ganar o soldo dun día e sí que che baixen o soldo permanentemente ou que te despidan gratis. Curioso…

Argumento esquirol 2: "La huelga no servirá para nada". Todas as melloras dos traballadores conquistáronse historicamente a través da loita. Ninguén nos regalou nada. O que está demostrado que non sirve de nada é non facer nada. A preguntas de si unha folga dun día será suficiente, a resposta é non. É só o principio, pero é un paso moi importante. Se nos impoñen a reforma laboral más dura desta "democracia" e non respondemos as sucesivas serán aínda máis demoledoras. Pódese e debese tombar esta reforma laboral.

Argumento esquirol 3: "La huelga no soluciona nada". A folga non é unha solución, é o instrumento de presión máis poderoso que hoxe por hoxe os traballadores temos o noso alcance. Por iso quen non se adhire a unha folga prexudica gravemente o conxunto dos traballadores.

Argumento esquirol 4: "No estoy de acuerdo con los sindicatos mayoritarios, por eso no hago huelga". A convocatoria de folga téñense sumado decenas de sindicatos minoritarios de diversos sectores e de distintas ideoloxías, partidos políticos tan dispares como IU, Esquerra, Compromis, Amaiur, PSOE, BNG… etc e organizacións sociais de todo tipo como 15M, Democracia Real Ya, Juventud Sin Futuro... etc que non comparten a verticalidade dos sindicatos maioritarios e son críticos coa súa labor dos últimos anos. Sen embargo o apoio á folga é xeneralizado. A folga é de toda a sociedade, do 99%, non dos sindicatos.

Argumento esquirol 5: "Hay libertad, cada uno puede hacer lo que quiera. Además si hago huelga me descuentan xx euros, y no me lo puedo permitir". Non hai liberdade porque te están coaccionando con unha penalización económica. A liberdade é outra cousa, non verte obrigado a ceder a os chantaxes do goberno e empresarios a cambio do soldo dun día.

Argumento esquirol 6: "Hay libertad, cada uno puede hacer lo que quiera. En mi empresa si haces huelga te miran mal y si luego hay que despedir a alguien seguro me despedirán a mí en vez de a otro". Non hai liberdade porque estante coaccionando co despido. A liberdade é outra cousa, non verte obrigado a ceder ós chantaxes de goberno e empresarios renunciando o teu dereito constitucional á folga.

Argumento esquirol 7: "La huelga tiene que ser indefinida, si no yo no la hago". Supoñemos que estas persoas cando os seus fillos deron o primeiro paso en vez de alegrase, animalos e poñerlles calzado adecuado recrimináronlles non ser capaces de correr os cen metros lisos nas olimpíadas e berráronlles que para dar tres pasos pola habitación e logo caerse mellor que nin o intentaran.

Argumento esquirol 8: "Los piquetes presionan a la gente, obligándola a que haga huelga. Los trabajadores son libres a ir a trabajar un día de huelga." Si a liberdade realmente tivera tantos defensores iríanos bastante mellor do que nos vai. Na maioría dos casos quen mantén esa postura oculta ou defende a coacción de moitas empresas sobre os traballadores que queren exercer seu dereito constitucional á folga e aceptan que estes se vexan obrigados a someterse a ela acudindo os seus postos de traballo por medo a perder os seus empregos ou o salario dun día. Os piquetes historicamente impedían cós empresarios contrataran persoal para cubrir los postos dos folguistas e na actualidade tratan de garantir o dereito a folga de aqueles que por presións das empresas non poden exercelo. Os piquetes informativos apelan á responsabilidade dos traballadores, informan dos motivos da folga e das consecuencias negativas que ten acudir ese día os seus postos de traballo. Os piquetes informativos están recoñecidos legalmente: teñen e poden exercer seu dereito a informar os días de folga.

Argumento esquirol 9: "Con las huelgas no se consigue nada. Pero en caso de que se consiga algo, no renunciaré a ello." As xornadas de 8 horas diarias ou 48 semanais, a prestación por desemprego, as horas extraordinarias, o salario mínimo, o convenio colectivo, as vacacións pagadas, a indemnización por despido ou calquera doutros moitos dereitos cós traballadores non coñecían fai só 150 anos non se conseguiron a base de exercer a "libertad para ir a trabajar" un día de folga. Pese a elo non se ten noticia de que ningún esquirol renunciase a eles. Si se consigue facer co goberno rectifique e non aplicar esta reforma laboral que a todos nos afecta e prexudica os esquiroles non terán feito nada por conseguilo pero beneficiaranse do esforzo colectivo. Para eles isto debe de ter moita lóxica, para tódolos demais carece dela e non lles fai parecer persoas dignas nin coherentes.

Por qué é ilegal a marihuana?

por: abc

Aínda que as veces podamos Satánizar unha sustancia, a realidade é que somos nós (e nosa rede de relacións) os que xeralmente as programamos para que sexan de tal ou certa forma. As drogas, como a tecnoloxía, son ferramentas que poden o mesmo ser usadas para ver a deus ou ver o diaño (ambos son trazos mentais no espello). Coas drogas ou sen drogas, non o dubides, de todas maneiras estás nun viaxe. […] Un mal viaxe? Todo este país, todo este mundo está nun mal viaxe, amigo. Pero arrestaríante por meterte unha pastilla... Charles Bukowski

O cannabis é a droga ilegal máis consumida no mundo. A qué criterios atende a súa ilegalización? Quén prohibiu esta droga a nivel mundial?

Tal vez empeces a entender porqué a marihuana é ilegal, cáles son intereses detrás desta medida, e porqué intentan persuadir (sen éxito) a idea de que consumir cannabis é malo. Probablemente sexas un dos milleiros de persoas que seguimos preguntándonos o porqué da prohibición da marihuana. Máis aló do ridículo que resulta, obxectivamente falando, cós gobernos auto-acorden o poder de prohibir a nosa interacción cunha planta, o certo é se nos remitimos ós efectos da planta na saúde física e social, a interrogante volvese aínda máis notable.

Por qué é ilegal consumir marihuana si estudos confirman cos efectos son menos nocivos para o organismo cós do consumo de tabaco, e as consecuencias sociais son notablemente menos negativas cás do consumo de alcohol? Por qué se prohibe o cultivo desta planta si esta comprobado que aporta múltiples beneficios dende  medicinal, ata a elaboración de produtos imprescindibles como papel, roupa, ou incluso elementos necesarios para a construción e a gastronomía?

Repasemos algúns datos históricos que poñen en evidencia o valor que conferían as sociedades a esta planta denantes da súa prohibición. A maioría destes datos, corresponden a EE. UU. xa que foi o principal promotor da prohibición a nivel mundial, pódense comprobar en fontes tan lexitimas como a Enciclopedia Británica, a cal foi impresa en papel de cáñamo durante 150 anos.

A marihuana a principios do século XX era consumida en EE. UU. maioritariamente por minorías étnicas. Existían dúas rutas de entrada: unha, a través do embate de mexicanos que chegou o suroeste do país en busca de traballo e fumaban marihuana para relaxarse tras dunha dura xornada de traballo no campo; a outra polo porto de Nova Orleans, traída desde os países caribeños e consumida principalmente por músicos negros de jazz.

Conspiración da elite

Á elite branca estadounidense no lle gustaba este tipo de xente. Un exemplo foi William Randolph Hearst (que coñeceredes pola película Ciudadano Kane), propietario de emisoras de radio, a maior cadea de periódicos de EE. UU. e axencia propia de noticias. A súa prensa estaba dedicada o sensacionalismo, amais da, ideoloxía de corte da ultradereita deu cobertura á propaganda nazi mediante os seus medios de comunicación foi recibido por Hitler no 1934. Tamén era propietario da principal empresa madereira do país e latifundista en Chihuahua (México).

Dende os medios de comunicación de Hearst e os de El Paso (Texas) empezáronse a difundir unha serie de mentiras como que fumar marihuana convertía ós mexicanos en asasinos. A presión nos medios de comunicación levou a que se aprobara a Ordenanza de El Paso en 1914 prohibindo a venda e posesión de marihuana. Lei chea de tinturas racistas o ser utilizada para controlar ós mexicanos. Cinco anos despois prohibiuse o cannabis en todo o estado. En 1915 fixéronse as primeiras leis estatais que prohibían tamén o cannabis en California e Utah.

Na outra beira, a poderosa familia DuPont, propietaria da máis importante industria petroquímica de EE UU, tiña as patentes dos tecidos sintéticos como o nylon 6.6 ou o rayón e estaban a piques de comercializalos nos anos ‘30. Amais, a empresa dos DuPont encargábase de converter a madeira da compañía de Hearst en pasta de celulosa para papel. Pierre S. DuPont tamén se fixo cargo da compañía General Motors, competidora de Ford, que estaban investigando a creación de combustibles e aceites derivados da biomasa do cáñamo, o que suporía un gran competidor do petróleo e a ruína para as empresas petroleiras como a Gulf Oil, cuxo propietario fundador era William L. Mellon, sobriño neto de Andrew W. Mellon, Secretario do Tesouro dos EE UU (1921-1932) o banqueiro (Mellon National Bank), un dos principais clientes era a familia DuPont.

Andrew W. Mellon, aproveitando seu cargo e influencias políticas creou en 1930 o cargo de Comisario da Oficina Federal de Narcóticos, dependente do Departamento do Tesouro; en el colocou o marido da súa sobriña, Harry J. Anslinger. A misión era conseguir có cannabis se ilegalizase e se considerase o mesmo nivel cá cocaína ou a heroína e así quitalo do mercado. Os tecidos, combustibles, plásticos e o papel feitos a partir do cáñamo serían unha competencia importante para os intereses empresariais de Hearst, a familia DuPont, e a familia Mellon (entre outros). Así, Anslinger comezou unha campaña gobernamental de desprestixio da marihuana por medio de mentiras difundidas pola televisión e os xornais de Hearst.

A prohibición

A presión da elite e dos grupos de ultradereita que eles financiaban conduzo a có 12 de agosto do 1937, sen debate público nin investigacións científicas previas e cun discurso de Anslinger cargado de prexuízos clasistas, de elite e racistas, o congreso norteamericano aprobara a Marihuana Tax Act, prohibindo o consumo, posesión e comercio de cannabis a nivel federal. Aínda cá American Medical Association, que asistiu á aprobación desta lei, mostrara escepticismo sobre as informacións e opúxose á ilegalización dunha sustancia usada en terapia naquel entonces.

Por outra banda, Fiorello LaGuardia, alcalde de Nova York (1934- 1945), rexeitou á  prohibición e dubidou ante as afirmacións do Goberno, encargando un estudio a 31 científicos imparciais. En 1944, tras seis anos de investigación médica, sociolóxica, psicolóxica e farmacolóxica, concluíron que fumar marihuana non conducía a un comportamento violento ou antisocial, nin causaba desexos sexuais incontrolados, nin alteraba a estrutura básica da personalidade... Anslinger usou a súa influencia coa prensa (Hearst) para desacreditar e ocultar este estudio, Facer publicidade das actuacións policiais contra a droga e continuar a campaña de desinformación. Amais impedir outras investigacións restrinxindo o subministro de marihuana.

As autoridades consideraban ós consumidores de drogas como una ameaza que debía estar tralas rexas. Amais, aproveitando a Guerra Fría o Goberno inventou unha conspiración: os países comunistas trataban de drogar ós estadounidenses. Desta forma, a presión de Anslinger conduzo a que se aprobara en 1951 a Ley Boggs que endurecía gravemente as penas por posesión de cannabis. Pouco despois, a influenza de Anslinger levou á aprobación da Lei de Control de Narcóticos de 1956. Era a lei federal de EE UU máis dura de tódalas promulgadas nesta materia, poñendo o cannabis na mesma categoría cá heroína.

En 1958 faise público un estudio que realizaron a American Medical Association e a American Bar Association. Nel considerábase contraproducente a política de drogas levada a cabo polo Goberno e facíase fincapé en investigar curas para a adicción en vez de castigar como medio de prevención e cura. A resposta de Anslinger foi acusar ós investigadores de complicidade cos traficantes, irresponsabilidade e antipatriotismo. EE UU continuou censurando estudos contrarios ós seus criterios.

O derradeiro paso que lle faltaba dar a EE UU para controlar as drogas era convencer á ONU de que patrocinase uns acordos internacionais en referencia ós estupefacientes, para que cada país os perseguira como facían eles. Desta forma, Anslinger foi en 1961 ás Nacións Unidas e valeuse da influencia de EE UU para que os países unificaran os seus diferentes acordos sobre drogas nun tratado único e inflexible ilegalizando o cannabis en todo o mundo. O resultado foi a Convención Única de 1961 sobre Estupefacientes.

Qué intereses seguen existindo para evitar que se legalice o cannabis? Teríamos que virar a mirada os EE UU, as súas empresas téxtiles, madereiras e de hidrocarburos, cunha especial atención ás empresas multinacionais farmacéuticas que posúen as patentes dos derivados do cannabis e relación cos membros dos gobernos do país.

- Tódolos libros de texto, en USA, estaban impresos en papel de cáñamo ata 1830.

- Os primeiros mapas, biblias, e incluso a constitución estadounidense foron impresos en papel de cáñamo.

- Nalgúns estados era obrigatorio o cultivo de cannabis nos séculos XVI e XVII debido ós enormes beneficios da planta como materia prima.

- O cáñamo foi fundamental para a navegación durante séculos xa có 90% das cordas que se utilizaban eran elaboradas con este material.

- Previo á introdución do algodón no 1820, o 80% da roupa e telas en xeral eran elaboradas a partir da planta.

- Os primeiros rexistros de cultivo de cáñamo datan fai 5000 anos na antiga China.

- A maioría das obras de Rembrandt, Van Gogh, Monet, e moios outros, pintáronse sobre lenzos feitos de cáñamo.

Se tódolos libros fosen impresos en cáñamo implicaría non ter que talar máis árbores. Esta confirmado unha hectárea cultivada con cáñamo produce catro veces máis papel cá mesma plantada con árbores, o proceso de extracción require de entre 4 e 7 veces menor esforzo en maquinaria o cal tradúcese en menor contaminación.

- Algunhas das pinturas e vernices de boa calidade eran elaborados a partir da semente do cannabis ata 1930.

Henry Ford, fundador da armadora de coches do mesmo nome, construíu seu primeiro modelo utilizando cáñamo como principal materia prima e estaba deseñado para usar combustible xerado a partir desta planta.

Paxina Web de todo o relacionado co Cannabis en España: http://www.lamarihuana.com/

Criminalización

O analizar a historia pódese percibir como un xesto bastante raro, incluso esquizofrénico, o cambio de posición estadounidense fronte á marihuana. Subitamente EE. UU. pasou de vivir un romance idílico co cannabis, a promover enerxicamente a súa prohibición, castigo, e Satánización. Sen dubida existe un eslavón perdido que non aparece na historia oficial e ten que ver coa presión das corporacións (esas abstractas e todopoderosas entidades que aínda hoxe controlan boa parte do planeta e que a principios do século XX comezaban a consolidarse como unha forza máis influinte có propio goberno).

Corporacións fronte a Cannabis

Como podemos ver o cannabis é una planta flexible, polivalente, e con diversas calidades. A partir dela pódense facer dende combustibles e aceites comestibles, ata roupa e todo tipo de telas, pasando por cordas e, por suposto, papel. Sen embargo, precisamente estas bondades da planta eran as que máis incomodaban ás Corporacións que estaban arrebatando furiosamente mercados como o do abastecemento de papel industrial, o algodón, e os hidrocarburos. O parecer, nun principio foron principalmente as Corporacións as que se afanaron por completo para promover a prohibición: DuPont e a Hearst Company (propiedade de William Randolph Hearst, lembras, o da película Citizen Kane).

O banqueiro Andrew Mellon, o tesoureiro do goberno do presidente Hoover, un dos principais investidor de DuPont, actualmente unha das maiores corporacións do mundo e que en en 1920 a 1940 estaba consolidándose no negocio dos petroquímicos e ós polímeros. Para ambas ramas do mercado o cannabis resultaba unha seria ameaza xa que desta planta podían derivarse tanto fibras naturais que reducirían o consumo do nylon, produto clave de DuPont nestes anos, como do combustible vexetal que ameazaba a aposta polos hidrocarburos. DuPont tíñao claro anular a presenza do cáñamo. Sendo Secretario do Tesouro Mellon influíu para có seu sobriño Harry J. Anslinger fose nomeado o primeiro comisionado do Federal Bureau of Narcotics. E a pesares de có consello en contra do cannabis xa levaba dúas décadas o certo é que non foi ata que chegou Anslinger cando o FBN emprendeu a verdadeira guerra.

Outra industria gravemente ameazada pola presenza do cáñamo era a papeleira. A Hearst Company controlaba boa parte da produción de papel e incluso principal provedor de papel da hoxe multinacional Kimberly Clark. Hearst, desapiadado home de negocios non tardou en darse conta, como DuPont, da necesidade de eliminar o cáñamo do mercado e xunto outros empresarios coaccionaron, a través do FBN para que se criminalizara por completo o cultivo. Incluso Hearst, o lendario magnate dos medios impresos, puxo a disposición o exército de xornais para promover unha campaña cultural en contra do cannabis e como parte desta iniciativa adoptouse por primeira vez o nome de marihuana, unha palabra con fonética recordable, breve, e precisa para designar a esta agora diabólica planta (por certo un termo que ata entonces era soamente usado no argot popular de México).

Outro actor que desempeñou un papel fundamental neste proceso foi a xa por aquel entonces consolidada industria do tabaco. Nesa época a cultura americana xa adoptara integralmente o consumo de cotío de cigarros. Sen embargo, as grandes tabaqueiras comprobaron có consumo de tabaco entre a poboación que fumaba cannabis era menor que aqueles que só fumaban tabaco. Por outro lado os fumadores desta planta xamais se someterían a un mercado industrial xa que era relativamente fácil cultivala na casa e autoabastecer o consumo persoal sen recorrer a unha marca industrial. Da mesma maneira, a sementeira do tabaco era moito máis complexa e requiría dunha extensión de terra suficiente para cultivarse e non só un par de macetas. Tomando en conta isto, e ante o pouco futuro comercial que se percibía no sector do cannabis, as grandes tabaqueiras non dubidaron en apoiar a cruzada en contra da marihuana.

Como remate non podemos deixar de mencionar á sempre escura industria farmacéutica, coñecida como o Big Pharma, consciente das propiedades medicinais cá marihuana ofrecía á poboación tamén a percibiu como ameaza na contra dos seus intereses comerciais. Teñense confirmado múltiples beneficios médicos no cannabis, entre eles o combate do glaucoma, axuda na prevención do Alzheimer, redución na dor do síndrome pre menstrual nas mulleres, por mencionar só algúns. Contra destes males o Big Pharma ten desenrolado medicamentos sintéticos que en moitos casos teñen probado ser menos efectivos, ou aló menos moito máis custosos que tratar con marihuana. De feito esta mesma postura das farmacéuticas insinúa a un fenómeno actual coa campaña que busca volver ilegal o uso de plantas medicinais en Europa como substitutivo dos medicamentos.

Aínda que no foi comprobado, dise que Anslinger reuniuse con algúns dos máis poderosos empresarios do momento, entre eles obviamente representantes das tabaqueiras, DuPont o propio W.R. Hearst, para pactar unha guerra frontal contra da marihuana e deseñar unha campaña mediática e imprimira no imaxinario colectivo unha nova idea: a marihuana é unha planta nociva para a saúde e a sociedade, o seu consumo, cultivo e distribución debe ser firmemente descualificado, denunciado, e perseguido.

Logo instaurase unha das maiores cruzadas de manipulación mediática na historia. Decenas de xornais empeñáronse en desatacar os “horrores” da marihuana e a poboación asimilou que esta planta era responsable directo de todo tipo de sucesos negativos, dende asasinatos e accidentes automobilísticos, ata a perda de moral. O cine mainstream* tamén se xuntou á campaña con Films como ‘Reefer Madness’ (1936), ‘Marihuana: Assassin of Youth’ (1935) and ‘Marihuana: The Devil’s Weed’ (1936), todas elas promovendo a satánización da marihuana e, aínda có facían dunha maneira que hoxe parécenos cómica ou caricaturesca, o certo é que foi unha movida bastante eficiente para xerar unha percepción profundamente negativa entre a poboación. Basicamente o discurso xiraba o redor de conceptos bastante rudimentarios pero para a sociedade dese momento foron máis que suficientes: “un narcótico violento”, “efectos multi-destructivos”, “un enemigo público”, etc…

(*) 'mainstream' utilizase para describir os gustos que son aceptados (maioritariamente) pola sociedade

Os nosos días

En pouco tempo a mobilización mediática en contra do cannabis comeza a espallarse na poboación de otros países. E isto, sumado á dominante influenza política de USA no escenario internacional, resultou que eventualmente a gran maioría dos países foran adoptando medidas e discursos similares. Co tempo a lexislación anti-marihuana foi sofisticándose e endurecéndose, ata hoxe. Actualmente, si ben é xa practicamente imposible convencer a unha persoa cos primitivos argumentos sobre os que orixinalmente se baseou a campaña de desprestixio, o certo é có marco legal foi depurado para obstaculizar a posibilidade de legalizala e tamén a propaganda foi “refinada” pero en ningún momento cesou (basta recordar as pasadas votacións en California (Novembro 2010) onde contra todo prognóstico non se chegou a legalizar).

Co tempo sumouse un novo personaxe ás sombrías axendas detrás da criminalización: a enorme cantidade de diñeiro xerada a través do narcotráfico. Sen ir tan lonxe como considerar teorías que afirman que detrás deste mercado encontrase unha monumental rede de lavado de diñeiro orquestrada a partires de institucións como a CIA o Vaticano, o certo é que nun sistema completamente virado no mercado, e onde a conveniente ou nociva natureza dun fenómeno social ou medioambiental mídese exclusivamente a partires de criterios financeiros, resulta indiscutible có gran mercado de drogas arredor do mundo a fin de contas non debe molestar ós principais promotores deste sistema: gobernos, corporacións, e institucións relixiosas.

As radiografías históricas en torno á criminalización da marihuana, como esta, pode non contribuían significativamente a redeseñar a posición legal fronte a planta, pero aló menos si favorecen o equilibrio na percepción cultural que fomos forxado a través do que nos ensinan na escola, nas cínicas e hipócritas campañas anti-drogas. E en todo caso, cuestionarémonos cómo é posible cá marihuana sexa ilegal, a pregunta xa non quedará sen resposta.

Xa somos maiores para ir pola rúa comprando ‘maría’ ós camelos

Fai uns días, apareceu a noticia: Rasquera aposta pola marihuana e iso fixo có mundo mire á marihuana de Rasquera. O resultado: centos de periódicos fanse eco da noticia de que nun pobo, o Concello cederá uns térrenos a unha asociación de consumidores de cannabis, que se procuran seu autoconsumo.

Dicir que este proxecto no é unha loucura; é froito do coñecemento da realidade e o traballo serio dunha persoa nova, avogado, que co seu ímpeto e forza, apoio ós que menos teñen, empeño en tirar para adiante un proxecto LEGAL con cannabis move relacións, asesoría a asociacións, recursos, escritos á fiscalía, contactos con empresas diversas, relacións con concellos e o fin o proxecto de Rasquera. Chamase Martí Cánaves Llitrà e xunto a íl, un grupo de persoas que o axudan y apoian.

A asociación Cannábica planea unha gran plantación en Tarragona e queixase do acoso policial.

A Asociación Barcelonesa Cannábica de Autoconsumo (ABCDA), no barrio marítimo da Barceloneta, entidade cos máis de 5.000 socios en dous años de vida é clara: “La policía está moi pesada, te sentes acosado”, explica Javi, orgulloso de ser “uno de los primeiros socios”. Para este home de 31 anos, con estudios de marketing e empresariais, pertencer a un club de fumadores solo conleva vantaxes: “Xa son maior para ir pola rúa mercando ‘maría’ ós camelos. Acabas canso e é perigoso. Con esta fórmula non das de comer ós ‘narcos’ e sabes ca marihuana non terá infeccións nin estará adulterada”, comenta. “Aquí veñen avogados, médicos e xente de todo tipo a fumar. Somos persoas completamente normais, con parella, fillos e traballo fixo, o ingreso permítese a partir dos 21 anos, porque é “cando o cerebro xa está plenamente formado e non sofre danos” non só acoden por diversión. “Hai xente que da á marihuana un uso terapéutico, ou que fuma antes de irse a durmir porque os relaxa”, indica. Hai que normalizar o consumo do cannabis, porque quén o queira vaino conseguir igual. Deste xeito é máis seguro, todo está controlado. Unha vez comprei na rúa unha planta cun fungo que provoca infección pulmonar…”, recorda. Por fortuna, di, decateime denantes de consumila.

La Asociación cultiva o cannabis en pequenas plantacións e, despois, subminístraa os seus socios. A cada un correspóndelle unha cota. Opera sen ánimo de lucro, pero move diñeiro. Proba é que están a piques de inaugurar un novo local social, moito máis amplo, xunto á estación de Francia de Barcelona. O convenio firmado entre a asociación e o Concello de Rasquera (Tarragona) para cultivar cannabis en sete hectáreas de térreno. Pese ós ollos dos poderes públicos (fiscalía, Avogacía do Estado, Generalitat, delegación do Goberno) sexan opostos, sobre a iniciativa, defenden que é unha forma de “incentivar a economía” e “crear emprego”. Mentres en Tarragona cuestionase a legalidade do cultivo na Alpujarra falase dos beneficios dunha planta milenaria que procede da mesma familia. Se o proxecto Rasquera sae adiante, aboarán en dous anos 1,3 millóns polas plantacións.

O toque de humor pono o párroco da comarca de Rasquera, di cá marihuana que queren plantar é máis nociva cun almacén nuclear.

“Con la iglesia hemos topado, Sancho”. O párroco falou nunha homilía de domingo e advertía que non quería que se convertese a zona no Medellin do Delta do Ebro. Ben seguro, este bo home relixioso durante a misa levantaría a copa (cáliz) de viño (droga legal) como e sen ningún reparo xa fixera en centos de ocasións, alcohol si pero ‘herba’ non.

Tras enumerar os, a seu xuízo, efectos nocivos da marihuana, o cura Dámaso Ruiz afirmou que “la droga destruye a la persona en su cuerpo, su mente y su espíritu”, e mostrouse desconfiado do posible uso terapéutico, o que considerou un “pretexto legal”. Elo lévao a condenar que estes paraxes convértanse “en un paraíso del tráfico y consumo”.

Cantos licores especiais se teñen feito e mimado ó longo da historia polos distintos mosteiros? Cantas barricas de droga legal se teñen feito dentro dos dominios da Igrexa?  E agora, porque un Concello veciño quere dar traballo os seus concidadáns amais de alixeirar as débedas do consistorio, un ‘curiña mesquiño’ cree cá iniciativa pode crear un “Medellin colombiano”.

Cavilaba eu cá nova Igrexa Católica, con iso do Concilio Vaticano II, Cristiáns para o Socialismo etc…, os seus novos representantes, eran xa doutro xeito, parece aínda quedan da vella escola, desa que agora pide desculpas polo mal que outrora fixo ós rapaces e quere coidar ós de agora prevíndoos da droga esa…, iso si, a copiña de viño no copón santificado (sangue de Cristo) esa, que non se toque.

O Señor cura en cuestión animou á mobilización para deter a iniciativa da plantación e pediu que se parase a impunidade sobre esa droga elaborada, consumida e distribuída, logo sentenciou cá declaración é opinión era persoal aínda que non difería do maxisterio da Igrexa.

O alcohol en forma de viño en cálices é común na Igrexa Católica, por non dicir obrigado. Licores doces, anisetes e pastas con pouca graduación feitos en mosteiros son típicos entre tódolos personaxes que rodean o mundo relixioso e tamén ‘colocan’, pero deso non falamos, esta arraigado nos seus roles.

Opinións construtivas si, pero con argumentos, as opinións fáciles que se desmontan cos propios argumentos non nos serven a parte da sociedade. As persoas que dirixen ese Concello, imaxinamos que tamén buscan o mellor para o seu pobo e dende o seu punto de vista (traballo), tamén moi digno.

O debate do cannabis:

En Holanda, dende fai décadas toléranse os coffeeshops, cafés nos que se pode comprar e consumir derivados do cannabis. A produción e tráfico, sen embargo, non están regulados.

En Estados Unidos,o uso terapéutico do cannabis ten normalizando seu consumo en algúns Estados e xerado unha industria en torno a esta droga. Colorado e Washington dan un paso máis o aprobar o uso lúdico.

En América Latina, varios ex xefes de Estado e de goberno e intelectuais subscribiron manifestos proclamando o fracaso das políticas represivas e urxindo a ensaiar fórmulas legalizadoras para o cannabis.

En España o cultivo para autoconsumo ábrese paso apoiado en varias sentencias. As asociacións de consumidores tratan de aproveitar as fendas da lei, sobre todo no País Vasco e Catalunya. A xustiza decidirá sobre o proxecto dun cultivo de sete hectáreas no municipio de Rasquera (Tarragona).

Humor

Rescatar a los bancos del 1%, no a los Ayuntamientos del 99%

Enrique Javier Díez Gutiérrez

Profesor de la Universidad de León.

Caja España-Duero recibirá 475 millones más del Fondo de Reestructuración Ordenada Bancaria (FROB) para sanear todos los activos inmobiliarios “tóxicos” que ha ido acumulando mediante especulación y operaciones de alto riesgo por los que esperaban obtener grandes beneficios para sus accionistas. Esta inyección de más ayudas públicas es lo que ha posibilitado la fusión de Unicaja y España-Duero y lo que facilita que se externalicen a un “banco malo” todos esos activos inmobiliarios “tóxicos”, que “sanearemos” con el dinero público de todos.

Estos 475 millones de euros se unirán a los 525 millones de euros que ya había concedido el FROB, sumando la escandalosa cifra de 1.000 millones de euros del dinero de todos los contribuyentes, es decir, 166.000 millones de las antiguas pesetas. Esta orgía de rescate bancario se une a los 30.000 millones de € con que fue rescatada la banca privada española en el año 2008, hasta 90.000 millones de € con la creación del FROB, y a los 1,6 billones de euros de dinero público que la banca europea recibió entre 2008 y 2010 y que Joaquín Almunia, Comisario de Competencia, aprobó prorrogar en diciembre de 2011 la concesión de más ayudas públicas a los bancos por parte de los Gobiernos nacionales.

Me pregunto por qué siempre los gobiernos tanto del PSOE como del PP encuentran dinero público, de nuestros impuestos, para rescatar a la banca privada cuya finalidad es conseguir más beneficios para sus accionistas y que ha sido la causante de buena parte de esta crisis, y no encuentran dinero para “rescatar” a los Ayuntamientos y administraciones públicas que prestan servicios a 45 millones de ciudadanos y ciudadanas.

Quizá sea porque ese 1% que controla los bancos y las grandes fortunas ya no sólo influye en el ámbito político con su riqueza y su presión económica, sino que directamente ha tomado la política. Recordemos que el expresidente de Lehman Brothers España, De Guindos, es el actual ministro de Economía o que Pérez Renovales, subsecretario de la Presidencia, viene de ser vicesecretario del consejo del Banco de Santander, por poner sólo dos ejemplos. Por eso no es sorprendente, como exclama el movimiento “Occupy Wall Street”, que dicha minoría esté tomando las decisiones económicas, políticas y sociales en contra de los intereses de la inmensa mayoría de la población, del otro 99%.

No tenemos más que verlo en reciente Real Decreto-ley 4/2012 de 24 de febrero, que ha sacado el Ministro Montoro para financiar el pago a las empresas proveedoras de los ayuntamientos españoles. Porque el dinero que se presta para que las administraciones locales puedan pagar a sus proveedores por los servicios que dan a la ciudadanía es un “préstamo envenenado”.

En primer lugar porque va a ser un préstamo a través de los Bancos. Esto le va a suponer a los Ayuntamientos un coste de un interés añadido a la deuda del 5%. Es un “negocio redondo” para los bancos, a quienes les hemos prestado miles de millones de euros al 1% a través del Banco Central Europeo, con el dinero de todos. Se lo hemos dado al 1% y ahora ellos nos lo prestan al 5%, aprovechando la crisis y la situación de endeudamiento, con la complicidad del gobierno del PP que nos da esta “ayuda envenenada” como única solución.

Este plan para pagar las facturas pendientes a los proveedores se saldará así con más deuda pública y el pago de los intereses correspondientes por parte de todos los españoles a través de los presupuestos locales. Se calcula que la banca se embolsará con la operación 6.000 millones de euros, de los que ganará globalmente 4.000 millones. El PP ha decidido por tanto volver a rescatar y sanear las cuentas a los bancos, en vez de “rescatar” a los Ayuntamientos con una Banca Pública que recibiera dinero al 1% y lo prestara a ese mismo 1%.

En segundo lugar, este decreto de “ajustazo municipal”, como ya se le conoce, tiene otra faceta todavía más envenenada. Imitando el peor proceder del Fondo Monetario Internacional en sus peores tiempos, chantajea a los municipios con la situación dramática de endeudamiento que viven. Exigiendo que los propios Ayuntamientos se autoapliquen un “plan de ajuste”, reduciendo servicios o cobrando por los mismos, mediante el copago o la privatización, si quieren recibir dicha ayuda para refinanciar su deuda.

De esta forma el Real Decreto-Ley obliga a aplicar un Plan de ajuste que pondrá en riesgo el mantenimiento de las prestaciones que hasta ahora venían asumiendo los Ayuntamientos. Parece que tras esta decisión está la filosofía de la privatización que preconiza el PP en todo lo público, como argumentó el Ministro Montoro refiriéndose a este Real Decreto: “este plan beneficiará principalmente a las grandes empresas españolas y multinacionales relacionadas con la sanidad, las políticas sociales y la educación, despejando su futuro y su presente”.

Es necesario recordar que una parte de la deuda de los Ayuntamientos proviene de la escasa financiación de las Comunidades Autónomas, de la parte que le corresponde de servicios que prestan los Ayuntamientos, así como de su impago. Eso significa que la deuda generada por las Comunidades Autónomas la deberán pagar los Ayuntamientos. De esta forma, se están aplicando medidas restrictivas y sancionadoras a los Ayuntamientos sin resolver el problema real que es la financiación, pues ni el PP ni el PSOE han querido establecer una Ley de Financiación de las Administraciones Locales. Sólo con una financiación estable, derivada de una recaudación justa y progresiva que frene el fraude fiscal, los ayuntamientos y las administraciones locales podrán tener ingresos suficientes con los que hacer frente a sus gastos cotidianos y corrientes y mantener los servicios que necesitan los vecinos y vecinas.

Esto supone que los ayuntamientos queden intervenidos y un asalto a la democracia municipal, renunciando a sus objetivos de desarrollo y bienestar social, viéndose obligados a renunciar a sus obligaciones de prestar servicios necesarios a la ciudadanía. Se impone así el gobierno del 1% sobre el 99%, socializando las pérdidas al 99% de la población y privatizando aún más los beneficios a favor de ese 1%.