25-M: A gran derrota do bipartidismo

Xosé Manuel Galdo-Fonte

Cando as ansias de poder político se impoñen sobre a preocupación polo interese xeral en menoscabo do benestar colectivo, cando iso acontece, todo proceso electoral simultáneo hase de converter nunha baza a aproveitar; pero cando ese afán de hexemonía vén sazonado de corrupción, entón, se a situación dexenera ata sumir no descrédito ás forzas políticas infectas chegando a corromper o propio sistema, é obrigado forzar o rescate plebiscitario como lexítima solución.

Esa percepción tomará maior notoriedade nestes comicios europeos, nesta situación de frustración colectiva onde a aversión polas políticas dos grandes partidos faise máis explícita, e todo, polo seu enfermizo empeño en camuflar a realidade e facer que a corrupción política se manteña ausente do debate electoral, preservada na clandestinidade dun contexto atípico onde a lentitude da xustiza mestúrase cunha total sensación de impunidade.

Por iso, que se a esta comprometida situación sumamos a negativa influencia de sete longos anos de áspera crise económica e a inexistencia de perspectivas de futuro, resultará obvio, que a maioría da poboación por total perda de crenza e fraqueza de entusiasmo, mostre o seu aberto desafecto cara aos directos responsables desta complexa realidade, e que por idéntica consecuencia, o caudal do seu descontento electoral repercuta directamente en prexuízo do interese político destes promotores de intrigas.

Ese que non outro, será o motivo que provocará que a excedida indignación produza o extravío da fidelidade política, e que sexan estes comicios os que marquen un precedente de castigo que afectará substancialmente aos resultados do PSOE e PP, a estas dúas formacións que por reprobación popular ás súas políticas, verán rebaixado o seu teito electoral en máis de dez puntos porcentuais, ata o extremo, que ningunha de ambas as dúas superará o 25% dos votos; feito, que representará un resultado de mínimo histórico que ademais de propiciar a súa desfeita poñerá fin á repetida secuencia de duopolio, xerando con iso un punto de inflexión definitivo que botará a perder coa continuidade do bipartidismo.

Tendo de confirmarse polo tanto, que con estes comicios europeos chega o momento máis funesto para o interese electoral dos grandes partidos estatais, que lonxe de saír airosos da contenda, obterán o resultado máis paupérrimo dende o inicio da transición; ata o extremo que no máis favorable dos escenarios, por vez primeira na historia democrática, a suma dos resultados de ambas as dúas organizacións quedará situado por debaixo do 50% dos votos emitidos, e iso será así, porque esta vez a indignación social superou os límites de tolerancia, e en rebeldía, os electores co seu voto de castigo esixen dunha vez por sempre a liquidación do caduco e frustrante modelo bipartidista.

Exercer de parapeto da corrupción, é sen dúbida, unha das causas que xustifica este correctivo electoral, tendo de engadir a iso o feito certo, que ambas as dúas organizacións en exercicio das súas prácticas de poder, despois de empeñar a palabra, non repararon en substituír o obrigado servizo ao pobo e ao interese xeral, por preferencias vantaxosas ás apetencias dos mercados especulativos, cuxa consecuencia, conduciu á eclosión da crise que despois de desencadear unha fractura socio-económica de primeira magnitude, sumiu o país nunha quella sen saída onde a imposición disciplinaria da austeridade continúa disparando o desemprego e acentuando a desfeita social.

De aí que ante estas prácticas pouco ortodoxas, a cidadanía teña pleno dereito a sentirse frustrada, e en consecuencia, lle asista a facultade defensiva de impedir co seu voto que a democracia e o seu futuro sexa conducida por sátrapas mafiosos, que ademais de exercer a pirataría política antepoñen a satisfacción dos seus propios intereses en detrimento da defensa do ben común.

Lonxe de toda sorpresa, o desenlace do bipartidismo víase vir, pois en todo momento do seu curso, as dúas formacións maioritarias tiveron por común denominador o egocentrismo concorrente duns dirixentes endeusados, duns mediocres, que afectados pola síndrome de Hubris, foron máis proclives a distanciarse progresivamente da realidade que asumir o liderado do país como verdadeiros executivos de Estado, e esa contraposta actitude pasa factura a tempo de extinguirse o período emerxente que os sostivo, deixando ao descuberto o ficticio da súa solvencia.

Por iso, aínda que a tempo presente os directos afectados manipulen  demoscopia intentando á desesperada neutralizar a actual tendencia; deberan ter asumido que o cambio de composición da cartografía política é unha volta sen retorno, sen que ao respecto, ninguén nos seus cabais debera sentir o mínimo reparo, pois co decaemento destas dúas forzas homoxéneas se produce un cambio positivo na saúde democrática do país, que ademais de devolver a lexitimidade perdida erradica a actual deriva involucionista.