«Al señor Rego, representante del BNG, obrigado. Le agradezco de corazón el que dé un paso al frente. Que el representante del PRC cambiara su voto afirmativo al negativo ha hecho aún más importante la aportación del BNG». Pedro Sánchez. Debate de investidura.
Luís Pardo
O pasado 3 de xaneiro, a véspera do debate de investidura, aquela xornada que comezou co pactómetro de Ferreras botando fume e rematou sobre a buguina cun acordo PSOE-BNG no que o voto de Néstor Rego virou decisivo, ten todos os ingredientes dun thriller político. E iso que a intriga non se resolveu de todo coa sinatura do documento entre Ana Pontón, tras unha viaxe exprés a Madrid, e Adriana Lastra. A sombra do tamayazo sobrevoou a Carreira de San Jerónimo ata o mesmo momento en que Meritxell Batet, a última en facelo, votou «si» contendo o sorriso e saboreando os dous fonemas. 167-165. Un resultado digno dun All-Star da NBA.
Cando as historias son coñecidas, as únicas innovacións que se poden achegar sobre elas veñen dos puntos de vista dende os que se enfocan. Como aquela película de Julia Roberts e John Malkovich na que descubriamos o caso do Dr. Jekyll e Mr. Hyde a través dos ollos da criada; ou no propio The Irishman, onde é o narrador o que deita novas luces sobre a desaparición de Jimmy Hoffa. Cando os indios comezaron a ser protagonistas das pelis do oeste, de súpeto, o sétimo de cabalería xa non semellaba tan heroico…
Pacino, o Jimmy Hoffa de The Irishman, xunto a Robert De Niro.
A historia sempre a escriben os vencedores, por iso, esta traxicomedia quere ser apenas un esbozo de algo que ten vimbios de obra magna: o 3 de xaneiro dende o punto de vista dun dos derrotados. Alberto Núñez Feijóo. A sorte é que el mesmo nos dá pistas de como facelo. O seu Twitter –en español en el original e que así imos respectar– marca cada un dos actos e divide o tempo da obra entre a tardiña e a medianoite.
Primeiro acto. (Presentación).
Muchos socialistas que en público obedecen se llevan las manos a la cabeza en privado de que la investidura se haya convertido en una victoria del actual comunismo y del independentismo de siempre. Se lamentarán por comulgar con este error histórico— Alberto Núñez Feijóo (@FeijooGalicia) January 3, 2020
(Friendly reminder antes de comezar: na consulta á militancia, un 92% dos socialistas –cifra que en Galicia acadou o 96%–, apoiaran o acordo de goberno con Unidas Podemos. Seguro que, se non todos, unha inmensa maioría era consciente de que cos 126 deputados que sumaban entre os dous non acadaban os votos necesarios para a investidura e ían precisar outros apoios…).
O primeiro chío do presidente chegou ás 17:54. A esa hora, tras consultar co médico polo seu avanzado estado de xestación, Ana Pontón voaba xa cara a Barajas. Pouco antes das tres da tarde rematara a executiva do BNG e nunha declaración moi breve, a portavoz nacional non dera nada por pechado. Pero pasadas as catro e media, primeiro El País e, rapidamente, moitos outros medios de Madrid, avanzaron que o BNG garantía os apoios que necesitaba Sánchez. Practicamente ao tempo que o chío de Feijóo, o equipo de prensa do Bloque anunciaba que habería comparecencia de Pontón na capital do Estado. A convocatoria chegaba minutos despois baixo o título «Acordo de investidura».
Segundo acto. (O nó da historia).
Comeza unha hora despois de que Pontón e Lastra asinasen o acordo que mantería a Sánchez na Moncloa e poría o BNG (e por tanto a Galicia) de novo no centro do taboleiro político. Entre os dous actos, a Junta Electoral Central decidira inhabilitar a Quim Torra por un quítame-allá-esos-lazos e Feijóo respiraba sabendo que, ao día seguinte, Catalunya acapararía as portadas galegas e o pacto PSOE-BNG –coas bonificacións para a AP9 e todas aquelas cousas imposibles de acadar antes– pasarían a un segundo plano. Seguro que alguén intentou transmitirllo para aplacar unha perrencha que anunciaba proporcións homéricas…
Non o conseguiron. Entre as 21:17 e as 21:29, a conta oficial de Feijóo, habitualmente tan pouco activa, encadeaba un fío con tres chíos en modo me-enfado-y-no-respiro que translucían o enorme enfado do presidente:
A un PSOE secuestrado al que ya sometían los radicales de ERC y los radicales de Bildu ahora se suman los radicales del BNG. El independentismo campa a sus anchas con Pedro Sánchez. Malas noticias para la España moderada que aspiramos a representar— Alberto Núñez Feijóo (@FeijooGalicia) January 3, 2020
Lo que mejor ilustra el acuerdo del PSOE y el BNG es que obvian el asunto más urgente: los 370 millones de euros que el Gobierno central le debe a Galicia del 2019. Supongo que les parece bien regalarles los recursos que corresponden a todos los gallegos— Alberto Núñez Feijóo (@FeijooGalicia) January 3, 2020
Terceiro acto. (Desenlace).
Estamos preto da medianoite. Na radio, os faladoiros nocturnos que analizaron o pacto de Goberno e o escenario da inminente investidura xa deran paso á programación deportiva. A esquerda (ou boa parte dela) estaba de celebración mentres a caverna laiábase e falaba de traizón a España. Como antes con Teruel, apareceron os primeiros gromos dun #boicotGalicia. Iso foi demasiado para Feijóo.
Ningún dos chíos dese día na conta do presidente remataba coas súas iniciais, ANF. Iso –e a ausencia de grallas– fan pensar que os escribiu algún dos seus colaboradores. Así que temos que borrar a imaxe, tan cinematográfica, dun Feijóo desolado no salón da súa casa, con dous dedos de whisky aínda no vaso, tecleando crispado no teléfono como un amante rexeitado que non se rende a risco de gañar un bloqueo por WhatsApp. A realidade obríganos a cambiala por outra na que non escribe, pero quizais –só quizais– berra polo teléfono a alguén que, a esas horas intempestivas, toma nota como pode antes de chiar:
No #boicotGalicia. No. El BNG no es Galicia. El BNG solo tiene 1 diputado. No es Galicia. Es el PSOE el que los sobrerrepresenta entregándose a ellos como a ERC, Bildu o Podemos.— Alberto Núñez Feijóo (@FeijooGalicia) January 3, 2020
Nótese o cambio de estilo. O escriba de Feijóo optou por un rexistro diferente, ao Raymond Carver –ou ao Azorín, se nos poñemos clásicos–. Tamén pode ser que houbese que buscar un transcritor de garda, porque o da quenda de tarde simplemente apagara o teléfono. Só apagalo, porque ao teu xefe non o podes bloquear como se fose un ex.
Son xa as 23:40 da noite e a rentrée de Feijóo en Twitter é recibida con alborozo. Acumulou case un milleiro de respostas (que, con todo, non son nin a metade das que ten Rosa Gallego por «confundir» Madrid en 2016 con Teruel en 2020).
O ton irónico dos comentarios fai que o enfado marche de súpeto e o presidente da Xunta sexa consciente do que aconteceu. Deixouse atrapar pola rabia e polo medo. Amosou debilidade. Quizais por primeira vez foi vulnerable. A uns meses das eleccións, pode ser fatal.
Todo iso reflíctese no seu rostro mentres toma asento de novo. A cámara afástase paseniño e a imaxe, pouco a pouco, vai fundindo a negro. Durante todo ese longo plano final só escoitamos un son, constante, repetitivo, machucón: o das alarmas do seu teléfono móbil no que non deixan de entrar respostas ao seu chío.
Ping. Ping. Ping. Ping. Ping…
Ese ruído é o único que queda cando xa non hai nada na pantalla.
Ningún comentario:
Publicar un comentario