xoves, 29 de maio de 2014

Humor












Este artículo no habla de Pablo Iglesias

El pasado 25 de mayo, en las elecciones europeas, triunfaron los que no tienen ningún escrúpulo en compadrear con “el régimen de Maduro”, que en las calles hostiga hasta “el asesinato a sus opositores políticos”. Quienes no tienen reparos en sacar beneficio económico de la situación caótica que se vive en las calles de Caracas, porque entre el honor y el dinero, lo segundo es lo primero. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? No, el Partido Popular y el Gobierno al que sustenta, que ha vendido material antidisturbios al Ejecutivo de Venezuela por valor de 1,7 millones de euros.

En las elecciones europeas triunfaron quienes se han aprovechado del compadreo de ciertos medios de comunicación, que no han dudado en ponerles una alfombra roja para que sus rostros se colaran en todos los hogares. Gente que no hubiera conseguido semejante resultado de no ser por la plataforma mediática que han tenido a su servicio. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? No, el Partido Popular y el Gobierno al que sustenta, que han dispuesto de un debate con la candidata del PSOE totalmente pactado y con los periodistas amordazados, que han conseguido descabezar a los directores de periódicos que no les gustaban y que han tenido a los paniaguados de la cavernariéndole las gracias a Arias Cañete, el macho alfa intelectualmente superior.

En estos comicios, se ha impuesto la opción más peligrosa para la Marca España. La candidatura que debería poner los pelos de punta a los inversores extranjeros que tanto necesitamos para que la cacareada recuperación económica llegue a buen puerto. Aquellos cuyas propuestas nos llevan a la inseguridad jurídica. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? No, el Partido Popular, que ha impuesto su mayoría absoluta para eliminar la Justicia Universal, por orden de la dictadura china, provocando la excarcelación en masa de narcotraficantes. Y aquellos cuya política energética nos ha convertido en campeones de inseguridad jurídica, muy por encima del segundo en el ranking, Kazajstán.

Los resultados de las elecciones europeas confirman el ascenso de la demagogia en España. De aquellos que optan por el postureo político y apelan a los sentimientos y a las esperanzas de unos ciudadanos arrasados por el vendaval del paro desbocado. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos?No, el Partido Popular y su líder, Mariano Rajoy, que tuvo la indecencia de fotografiarse en la cola del INEM para prometer que “cuando yo gobierne, bajará el paro”. Y que, tras dos años y medio de mandato, ha disparado el dato hasta los seis millones de desempleados.

El pasado domingo, la victoria fue para el populismo en estado puro. Para aquellos que se han aupado sobre los hombros castigados de los 180 desahuciados al día, realizando promesas inasumibles para hacerse con el poder. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? No, el Partido Popular y a quien colocaron de vicepresidenta del Gobierno. Una Soraya Sáenz de Santamaría que rozó el patetismo teatral con sus pucheros al prometer 6.000 viviendas para paliar los desahucios, de las que en 2013 sólo se adjudicaron 780 casas, por las condiciones leoninas impuestas.

El 25M quienes más tenían que celebrar son aquellos quienes no tienen un programa electoral serio y optan por la opción personalista. Quienes no tienen respeto por sus propias promesas porque saben de antemano que son irrealizables. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? No, el mismo Partido Popular que no ha respetado ni las comas de su programa electoral, que llegaron a Moncloa a lomos de la mentira y de quienes aún esperamos que cumplan su promesa de crear “tres millones y medio de empleos”.


El domingo, las urnas dieron una victoria que, según Esperanza Oña, alcaldesa de Fuengirola, merece este análisis: “Hitler ganó las elecciones en Alemania aprovechando el descontento general y convirtiéndolo en ilusión a su favor”. ¿Quién, Pablo Iglesias y Podemos? Pues se supone que sí, que la regidora del PP hablaba de ellos, pero esa reductio ad Hitlerum es un arma de doble filo. ¿O acaso Mariano Rajoy ganó las elecciones en 2011 por su arrebatador carisma?

Marcos Paradinas es redactor jefe de ELPLURAL.COM
Blog El Día de la Marmota
@mparadinas en Twitter

mércores, 28 de maio de 2014

Las familias aportan casi 50 veces más a las arcas públicas que las grandes empresas

Oxfam Intermón presenta el informe “Tanto tienes ¿Tanto pagas?” y lanza una campaña de movilización ciudadana pidiendo al Presidente Mariano Rajoy que aplique un decálogo de principios que debe regir la reforma de la política fiscal que el Gobierno debe aprobar este año 
(C) Francisco Poyatos / Oxfam Intermón
Hacienda no somos todos Mientras tú pagas las grandes empresas tributan 10 veces menos, tienen filiales en paraísos fiscales y son responsables del 72% del fraude fiscal en España
(C) Francisco Poyatos / Oxfam Intermón
Las familias aportaron un 91,52% de la recaudación de 2011 (último años del que existen datos desagregados), mientras que las grandes empresas sólo contribuyeron en un 1,98% a la recaudación total del Estado en ese mismo período. Es decir, que las familias aportaron 46 veces más que las grandes corporaciones. En 2012 (últimos datos disponibles pero no desagregados por tipos de empresas) la tendencia se mantiene: los ciudadanos españoles aportaron al Estado 139.737 millones de euros, lo que supone el 90,76% de los ingresos totales del Estado. Sin embargo, en el mismo ejercicio, tan solo el 9,24% de lo recaudado provino del conjunto de las empresas, con un total de 14.529 millones.
Estos son algunos análisis contenidos en el informe “Tanto tienes, ¿tanto ganas? Fiscalidad justa para una sociedad más equitativa” hecho público hoy por Oxfam Intermón que pone en evidencia la gigantesca inequidad del sistema fiscal español, que lejos de reducir las desigualdades, las incrementa. El informe, que incorpora un novedoso análisis del esfuerzo fiscal en España por niveles de renta, concluye que lassubidas del IVA han tenido un claro efecto regresivo mientras que sólo un diseño progresivo en el IRPFpuede aportar una mayor redistribución de la riqueza.
Gravar más a los que más tienen; elevar el tipo efectivo que pagan las grandes empresas; suprimir las Empresas de Tenencias de Valores (ETVE), que han convertido a España en un auténtico paraíso fiscalpara muchas empresas extranjeras; recuperar el impuesto a las grandes fortunas; frenar la subida del IVA; blindar las cotizaciones sociales y destinar más recursos humanos y materiales a la lucha contra el fraude. Estas son algunas de las medidas que propone Oxfam Intermón para establecer un sistema fiscal más justo, que permita garantizar los derechos sociales y reducir la desigualdad económica.
“El tremendo incremento de los niveles de desigualdad económica en nuestro país desde el inicio de la crisis lastra las posibilidades de crecimiento económico y el consumo y son moralmente inaceptables porque impiden la igualdad de oportunidades y el cumplimiento de los derechos sociales. Es imperativo que nuestro país deje de ser el segundo más desigual de Europa y para ello es clave una política fiscal justa y equitativa, que recaude más de quién más tiene. El sistema tributario no es sólo una herramienta de recaudación, sino también de redistribución de la riqueza y de lucha contra la pobreza.”, afirma José María Vera, director general de Oxfam Intermón.
“España recauda poco y mal y desde el inicio de la crisis ha pedido un esfuerzo titánico a las familias y las clases medias. Mientras, permitimos que las grandes empresas se embolsen miles de millones de euros en beneficios fiscales, que podrían financiar las políticas sociales y la cooperación al desarrollo con países más necesitados que están siendo recortadas en nuestro país”, señala Vera.
 Desde 2007, el tipo general del Impuesto sobre Sociedades es del 30% para las grandes empresas y del 25% para las PYMES. Sin embargo, el tipo efectivo que soportan (es decir, lo que realmente pagan sobre sus beneficios) es muy inferior. Gracias a la aplicación de exenciones y a mecanismos de planificación fiscal, en 2011 los grupos consolidados de grandes empresas pagaron de media un 3,5% sobre su resultado contable, y cerca del 17% los grupos no consolidados y las PYMES. En ambos casos, muy por debajo del 22% que soporta un ciudadano medio (26% si se incluyen las cotizaciones sociales). En 2011 las pequeñas y medianas empresas (PYMES) aportaron el 76% de la recaudación por impuesto de sociedades a pesar de que su volumen de beneficios fue 32 veces menor que el de las grandes empresas.
El informe resalta que los beneficios fiscales concedidos a las empresas en 2011 ascendieron a untotal de 28.210 millones de euros, lo que equivale al presupuesto para educación de todas las comunidades autónomas excepto Andalucía. Y que el 80% de dicha cifra correspondió a las grandes empresas. Es decir, que obtuvieron ventajas fiscales de 22.687 millones en un ejercicio en el que solo abonaron 3.012 millones en impuesto de sociedades (menos de 7,5 veces la cantidad ‘perdonada’ por Hacienda).
También es evidente la necesidad de asignar más recursos humanos y materiales para impulsar un gran programa de lucha contra la evasión y elusión fiscal, que se estima cuesta al Estado cada año cerca de 59.500 millones de euros, más que el presupuesto para Sanidad destinado por todas las comunidades autónomas  administración central juntas (57.000 millones). Del total del fraude fiscal, los técnicos de Hacienda calculan que el 72% (43.000 millones de euros) corresponden a grandes empresas y fortunas. Esta cantidad supone una cifra mayor que el destinado en los Presupuestos Generales del Estado al pago de la deuda pública (36.600 millones).
Otra de las medidas propuestas es la supresión de las ETVE, que permiten a multinacionales extranjeras radicadas en España no pagar impuestos por los beneficios obtenidos en el extranjero, pero sí recibir ayudas y rebajas fiscales aquí por sus supuestas pérdidas. Un mecanismo que coloca a España comoauténtico paraíso fiscal y que es utilizado por compañías como Exxon, Vodafone, Pepsi o HP.
“El Gobierno tiene ante sí una oportunidad única para reformar el sistema fiscal estableciendo un sistema que recaude con justicia para blindar los derechos sociales, luchar contra la pobreza y la desigualdad y recuperar la solidaridad internacional”, añade Vera.
Para ello la organización propone una batería de medidas que tienen como finalidad tres objetivos clave:
1. Recaudar y redistribuir: debe incrementarse la capacidad recaudatoria para financiar un modelo de servicios públicos y protección social de calidad, sin que el esfuerzo recaiga injustamente sobre los que menos tienen.
2. Progresividad y Equidad: que empresas e individuos tributen en función de su capacidad y de su actividad económica real.
3. “Tolerancia cero” al fraude fiscal: a través de medidas que combatan la opacidad de los sistemas fiscales y la impunidad de los grandes evasores tanto en el ámbito doméstico como en el internacional.
Coincidiendo con el lanzamiento del informe, Oxfam Intermón lanza una campaña de movilización ciudadana por una fiscalidad justa y equitativa. Pide a la ciudadanía que apoye con su firma  undecálogo de principios que el Gobierno debe respetar para asegurar que la nueva política fiscal recauda de forma justa y equitativa y que se prioriza la lucha contra el fraude y la elusión fiscal.
Nota para editores:
Para ver y descargar el vídeo de campaña, ir a: https://files.zyncro.com/PjXkxHn
Para ver el decálogo de principios para una reforma fiscal justa ir a: http://tinyurl.com/nyyra4w
Para más información ir a: http://tinyurl.com/meesh3w

Adivina quién se va a presentar en el PSOE

Antón Losada
Hacer política es tener una idea del mundo e ir a por ella. Menos estrategia y más pasión, así es como se recupera la credibilidad.

Rubalcaba defendió un congreso tras hablar con los 'barones', mientras gran parte de la Ejecutiva prefería primarias
Rubalcaba, en la rueda de prensa del lunes.
Despachado Rubalcaba, emerge el verdadero problema de los socialistas:
- ¿Y ahora qué?
- Un momentito, que nos lo estamos pensado.
Era fácil echarle la culpa de todos los problemas a Rubalcaba y teorizar sobre comunicación política y ciudadanía. Pero ahora parece que ponerse a proponer ideas y soluciones cuesta más trabajo. No digamos ya meterse en el lío de intentar hacerlas realidad o arriesgarse a perder.
De momento empiezan regular. En lugar de animarse a contarnos de una vez qué piensan hacer, los aspirantes a líderes ya se han empantanado en un debate sobre si congreso o primarias que le importa más bien poco a nadie que no sea del PSOE o vaya a presentarse a la plaza de secretario general. Mientras, para entretenerse con algo, Mariano Rajoy se hacía unas risas escuchando las críticas de la "yayotoyota" Esperanza Aguirre y las angustiadas llamadas de socorro de los carismáticos presidentes de Madrid o Valencia.
De pequeño, jugábamos al fútbol en la carretera que había al lado de la escuela de Prada. A veces, aquellos que jugaban mejor se enredaban en una polémica interminable sobre si valía o no regatear apoyando el balón en el muro de la escuela. Era una discusión que solo les importaba a ellos, los cracks. Los demás, los normalitos, solo queríamos jugar al fútbol, aunque fuera mal. El debate primarias o congreso se parece mucho, solo que resulta bastante más aburrido e irrelevante.
Dicen los partidarios de las primarias abiertas que lo del congreso extraordinario es un truco de quienes controlan el aparato para gripar las primarias y elegir un líder del aparato. Seguramente tienen razón. Dicen los del congreso que los partidarios de las primarias saben que no ganarían dentro del partido y por eso quieren que vote la gente que no es militante. Seguramente tienen razón también. Sinceramente, me importa tanto como la vida sentimental del tal Janeiro o quién va a ganar Masterchef.
Si el congreso extraordinario escoge un líder que controle el partido pero carezca de la legitimidad y el respaldo ciudadano, acabará como Rubalcaba; se llame Susana o Patxi, controle Andalucía o o el imperio Austro-Húngaro. Si las primarias eligen a alguien que carezca de mando orgánico, su destino será el de Borrell,; se llamen Carme o Eduardo y salga mucho o poco en esta o aquella televisión.
El problema de los socialistas es que a demasiada gente ya le da igual lo que pasa dentro del PSOE y no les cree una palabra. Quien pretenda ser líder, que dé el paso de una vez y diga al partido y a los ciudadanos con honestidad, claridad y convicción para qué quiere serlo. Si gana, gana; y si pierde, pierde. Yo es que soy muy de los ochenta. Aún creo que hacer política es tener una idea del mundo e ir a por ella. Menos estrategia y más pasión, así es como se recupera la credibilidad y la confianza de la gente.

Podemos y la inteligencia

Aníbal Malvar

Me parece que se está pasando por alto una de las claves principales del hechizante éxito de Podemos: la inteligencia de sus portavoces. Desde hace muchos años, la desidia intelectual del votante español se había acostumbrado a la zafiedad, la incultura, el amor por el topicazo y la vacuidad ética de sus candidatos. No es que nuestros políticos sustituyeran el mensaje por la puesta en escena. Es que no podían trasmitir mensajes porque les faltaban neuronas para articularlos. Lo sabíamos pero les votábamos igual bajo la enseña acomodaticia del "es lo que hay"

voto
Pues han venido unos profesores, unos estudiantes, unos jubilados, unos parados y otras gentes del montón, y han dado un mensaje claro a la ciudadanía: nosotros, por lo menos, nos lo estamos currando; no insultamos vuestra inteligencia con chascarrillos y frases hechas; no descalificamos, sino que directamente condenamos; ofrecemos ideas y no eslóganes; presentamos un programa de mínimos con olor a máximos y lo explicamos plaza por plaza; escuchamos; admitimos nuestros errores y razonamos públicamente por qué los hemos cometido (protagonismo excesivo de Pablo Iglesias, por ejemplo)…
imagesPodemos no representa una nueva forma de hacer política, sino que se remonta a la vieja, a la de siempre, a la de la pre-Transición española, a la de la acción callejera de debate y difusión de ideas, a todo eso que fue perdiendo la izquierda más tradicional (IU) en el curso de su largo viaje desde la clandestinidad hasta las sucias poltronas del consejo de administración de Bankia. Podemos ha resucitado la política en este país de burócratas de la alternancia, y eso lo han sabido ver 1.250.000 votantes.
Significativas de todo esto fueron las palabras de Pablo Iglesias, la misma noche electoral, cuando contestó al compañero Antonio García Ferreras para La Sexta. Nada de euforias ni de celebraciones. Hemos perdido porque no hemos logrado aun que deje de gobernar “la casta”. Brazos en jarras, hombros adelantados en plan gladiador y solo un atisbo ocasional de sonrisa delatora.
Yo creo que, más que la televisión (como simplifican algunos), la clave del éxito de Podemos se resume en el clásico cóctel de la vieja y honrada manera de hacer política: diez partes de ideas y diez mil de calle. Ahora, tras una campaña para la que contaron con menos de 100.000 euros sacados del crowdfunding y de la voluntad, van a gestionar millón y medio: 32.500 euros por escaño y 1,08 por voto.
rubalMientras todo esto ocurre, Alfredo Pérez Rubalcabaresponde con un inmovilista y castrador congreso extraordinario del PSOE, y Cayo Lara –al contrario que Pablo Iglesias– intenta poner buena cara a un crecimiento que nunca le permitiría gobernar. O sea, más de lo mismo. La aleve felicidad de la eterna bisagra.
La irrupción de Podemos demuestra algo que ya íbamos sospechando todos: que hay más inteligencia en nuestras calles que en los despachos políticos. Hacía demasiados años, quizá desde Alfonso GuerraJulio Anguita y alguna excepción periférica, que en los parlamentos y ayuntamientos de España no se discutía una sola idea rupturista, más allá del “que se jodan” de Andrea Fabra o la alegría infantiloide deMariano Rajoy al ser invitado al funeral de Nelson Mandela en el mismo estadio en el que La Roja había ganado un Mundial de fútbol. El discurso más inteligente y veraz que uno ha escuchado en el Congreso de los Diputados en muchos años lo pronunció la calle, concretamente Ada Colau, el seis de febrero del año pasado. Parte del pueblo español se va cansando de que le gobiernen unos corruptos que, además, son medio tardos. Y eso, creo en mi modesto entender, es lo que ha sabido aflorar la gente de Podemos sin más medios que la inteligencia. Esa cualidad que distinguía al ser humano de la piedra o del burócrata. Ahora vamos a ver qué pasa. Recordad lo que la militancia le gritó aJosé Luis Rodríguez Zapatero a los pies de Ferraz el día de su victoria: “No nos falles”. Primero sonrió y después se demostró incapaz de cumplir tan modesta demanda.

luns, 26 de maio de 2014

Os 'outros' en Galicia: Case 200 mil votos

Redacción | @prazapublica
As eleccións europeas son uns comicios que habitualmente tenden a dispersar o voto. A circunscrición única incrementa as opcións para as candidaturas minoritarias e o propio perfil das eleccións leva a facer un voto máis ideolóxico ou de simpatía ca ligado á xestión. Este domingo PP e PSOE só sumaron o 56,89% dos votos en Galicia (fronte ao 85,3% de hai cinco anos), pero de igual xeito un bo número de galegos e galegas optaron por alternativas distintas tamén a AGE, Podemos ou BNG, en concreto un 16,35% do total, ou 191.400 persoas. Esta cifra é a suma dos resultados das distintas candidaturas, dun tres por cento de voto en branco (29.927) e dun número semellante de votos nulos (26.714, o 2,58%). A porcentaxe de votos nulos ou brancos foi moi semellante á rexistrada nas últimas eleccións autonómicas.
Un bo número de galegos e galegas optaron por alternativas distintas a PP, PSOE, AGE, Podemos ou BNG, en concreto un 16,35% do total, ou 191.400 persoas
Destaca, para comezar, o crecemento experimentado por UPyD, que cun 3,47% e 35.099 votos acada o seu mellor resultado relativo en Galicia, multiplicando por 2,5 os seus resultados de hai cinco anos. A formación liderada por Rosa Díez está lonxe, iso si, da súa media de voto en todo o Estado (6,5%), pero consegue resultados moi notables, sobre todo nas cidades. O 4,39% ao que chega na Coruña, o 3,84 de Ferrol, o 4,06% de Santiago, o 3,74 de Ourense, o 4,45 de Pontevedra, ou o 3,96 de Vigo deixaría a formación maxenta preto de obter un concelleiro nas eleccións municipais. Tamén son destacables as súas cifras en Ames (5,32%), Arteixo (5,18%), Cambre (5,65%), Narón (4,64%), Oleiros (5,53%) ou Marín (4,1%)
Nestas eleccións UPyD mantivo unha competencia moi intensa con Ciudadanos, outra das formacións que acadaron un éxito importante nos comicios, obtendo dous escanos. En Galicia os seus resultados foron máis modestos que en Catalunya e que noutras zonas do Estado, pero aínda así o 1,61% dos votos obtidos na nosa comunidade (16.309) son dende logo unha cantidade notable de apoios. Ao igual que UPyD, C'S obtén os seus mellores resultados nas cidades, destacando o 2,95% que levou na Coruña, o 2,17% de Ferrol, o 2,67% de Santiago, o 2,21% de Ourense, o 2,49% de Pontevedra, ou o 2,21% de Vigo. Tamén son destacables as súas cifras en Ames (3,05%) ou Cambre (2,45%)
A oitava forza política en Galicia foi o Partido Animalista, PACMA, que tamén superou o un por cento dos votos (1,07%), cun total de 10.871. Galicia foi, de feito, unha das comunidades autónómas nas que esta forza obtivo os seus mellores resultados, só por detrás dos que levou en Canarias, Baleares ou a Comunidade Valenciá. PACMA superou o un por cento en case todas as cidades galegas, destacando por exemplo os máis de mil votos obtidos na Coruña ou os máis de dous mil que levou en Vigo (1,89%).
O caso de Compromiso por Galicia é singular neste capítulo de outros. A diferenza doutras formacións, esta si ten unha forte implantación en varios concellos, o que fai que acade importantes porcentaxes de voto nalgunhas localidades. En conxunto, CxG obtivo 9.641 votos, o 0,95% do total, un resultado lixeiramente inferior ao obtido nas eleccións autonómicas de hai dous anos (1,01% e 14.459 votos). Os seus resultados máis importantes acádaos en Vilar de Santos, onde foi a forza máis votada, cun 63,41% dos votos, pero tamén en Muros (6,66%), Lalín (4,1%) e Betanzos (3,09%), ou noutras localidades coma Ames (1,83%), Compostela (1,6%) ou Carballo (1,3%).
Vox non acadou o eurodeputado que buscaba, e tampouco en Galicia se pode dicir que destaquen os seus resultados, apenas 7.790 votos, o 0,77% do total. Porén, si chama a atención o 1,81% que levou na cidade da Coruña, 1.648 votos. Nas restantes cidades galegas rolda o un por cento, pero por debaixo dos datos da urbe herculina.
Outras formacións que tamén obtiveron un bo número de votos en Galicia son Escanos en Branco (7.914 votos, o 0,78% do total); Movimiento Red, con 7.560 (o 0,74%); Primavera Europea, a coalición na que se integraba Equo, con 6.952 (o 0,68%); o Partido X, con 5.006 (o 0,49%); os Piratas, con 3.284 (o 0,32%);Recortes Cero, con 2.428 (o 0,24%); o PCPE, con 2.223 (o 0,22%); ou o Partido da Terra, con 2.185 (o 0,21%)

"Podemos demostrou que a desafección cidadá hai que movela coa participación"

Miguel Pardo
Podemos puido. A gran sorpresa electoral nas eleccións europeas do pasado domingo foi tamén a grande irrupción en Galicia, onde incluso superou a porcentaxe de apoio recibida no conxunto do Estado ao acadar o 8,34% -fronte á media do 7,97% na circunscrición única- e máis de 84.000 votos. Superou o BNG, quedou a un paso de AGE e obtivo un máis que importante resultado nas cidades máis grandes, onde pasou do 12%. Todo sen estrutura ningunha no país, sen afiliados e baseando a campaña nas redes sociais e no pulo que lle daba o seu líder a nivel estatal coas súas aparicións en faladoiros políticos da televisión. E en tan só tres meses e tras conseguir as 50.000 sinaturas requiridas para se presentar en tan só un día.
O apoio a Podemos en Galicia foi superior á media do que obtivo no conxunto do Estado
"Non temos carné de partido nin afiliación; todo é un proceso aberto que se organiza mediante Círculos nas diferentes localidades onde calquera dos que se une ten a mesma capacidade de decisión. A clave é que nos abrimos á cidadanía", explica Miren Alonso, unha das responsables de Podemos na Coruña, que aclara, non obstante, que nin ela nin ningún dos seus compañeiros son "profesionais da política" e que esa apertura á xente busca "acabar con esas instancias intermedias dos partidos tradicionais que están tan gastadas".

Nos últimos meses, Podemos configurou dez deses Círculos en Galicia, nas sete cidades e en Vilagarcía, Ponteareas e Tui. Outros están practicamente formados xa ou en proceso, como na Mariña, e seguen chegando máis. A formación defíneos como "espazos abertos para rematar co medo, a fragmentación e a resignación para construír a unidade popular e cidadá, contra o empobrecemento e o secuestro da democracia". No conxunto do Estado, pasouse en só unhas semanas dos 200 Círculos que estaban constituídos aos 400 que xa funcionan. E os responsables insisten en que calquera está aberto a achegar cousas, a unirse.
Agora, cos resultados, a cousa cambia. E moito. "Estamos sorprendidos porque sabiamos que a nosa mensaxe chegaba, pero o silencio mediático ao que estabamos sometidos tamén era evidente. Tiñamos un cabeza de lista que saía nos debates televisivos e pouco máis", di Alonso, que recoñece a "dificultade" de incorporar á axenda política a Podemos en Galicia. Aínda así, colleitaron unha importante morea de votos. "E hai moita xente que nin nos votou nin coñece ben a fondo a nosa mensaxe, pero que coincide con nós no básico e en moitas cousas das que propoñemos", insiste.
O voto a Podemos en Galicia é fundamentalmente urbano, destacando en Vigo e na Coruña
O voto en Galicia a Podemos é fundamentalmente urbano e herdeiro da indignación do 15M. A maior habitantes, maior apoio. De feito, son Vigo e A Coruña, as dúas localidades máis poboadas do país, onde a porcentaxe de voto é máis importante para a formación que lidera Pablo Iglesias. Na urbe viguesa a lista acadou o 12,42% dos votos e converteuse na cuarta forza máis votada. Na cidade coruñesa, o apoio foi algo menor (12,25%), pero Podemos escala á terceira posición, por riba de AGE e do BNG. O Bloque só mellora os seus resultados en Pontevedra, onde, non obstante, alcanzou o 10,25%. No resto das cidades superou a candidatura que liderou Ana Miranda.

Así, en Ferrol alcanza case o 11,5% e en Lugo sitúase no 9,45%. A nivel provincial, queda claro que os territorios máis poboados e atlánticos son o seu caladoiro de votos. Mentres nas provincias de A Coruña e Pontevedra queda a só un paso do 10% de apoio, nas de Lugo e Ourense a porcentaxe sitúase na metade, superando o 5% en ambas as dúas.
A chegada de Podemos supuxo un golpe ao bipartidismo, pero tamén é unha advertencia a outros partidos tradicionais como IU ou o propio BNG, que ven como a esquerda ten agora outro espazo polo que apostar. "É obvio que o bipartidismo sufriu un golpe moi importante e Podemos naceu precisamente para iso, para acabar con esta dualidade, con este Pepsi ou Coca-Cola eterno". "Era o momento no que tiña que xurdir algo, algo que dese esperanza... E non é casualidade que a irrupción de Podemos coincidise co peor resultado de PP e PSOE", engade Miren Alonso, que ten claro cal é o inimigo da súa formación.
"Era o momento no que tiña que xurdir algo, algo que dese esperanza", din desde Podemos-Galicia
Aposta pola confluencia e a unión da esquerda. "Para cambiar as cousas temos que confluír, pero non pode ser que iso se faga mediante reunións en despachos, senón que ter que vir da xente, das rúas e non desde arriba", explica. Desde a formación entenden que a unión da esquerda é "complexa" pero amósanse "confiados" en que se "pode facer porque é o necesario para botar esta casta que o único que fai é recortar os nosos dereitos".
Entre esa "casta" inclúe, por suposto, a PP e PSOE, cos que nada quere saber Podemos. "Eses dous partidos non contan para nada. Uns metéronos onde estamos e outros mentiron e nada cumpriron do seu programa; son os dous actores principais dos recortes e problemas que todos sufrimos", engade Alonso, que garda aínda reproches para os socialistas por "non ser consecuentes, contarnos contos e logo facer o contrario". "Falar con xente do PSOE ultimamente só fai que me enoxe aínda máis", asegura.
Podemos aposta pola unión da esquerda para acabar co bipartidismo e exclúe o PSOE de calquera tipo de acordo
Agora, Podemos afronta novos retos. Tamén en Galicia. E saben da complexidade e incluso da "contradición importante" que pode supor nalgúns aspectos. Os seus resultados obríganlles a bulir. "Temos que facer as cousas moi rápido e é un proceso moi complexo, pero o que nos caracteriza é o método, o ser abertos para os cidadáns ou non ser. Agora haberá que ver ata que punto imos ser capaces de conxugar todo isto coa apertura total que propoñemos, pero ten que ser así", explica quen sabe que abrir as portas a toda a cidadanía ten os seus riscos. "Sabemos que poden intentar sabotearnos", engade, malia ser optimista.

A formación recoñece que o seu método de apertura á cidadanía ten o risco de seren "saboteados"
"Demos un golpe enriba da mesa pero tamén demostramos que a desafección cidadá hai que movela coa participación; seguiremos facendo como até o de agora porque funcionou e agardamos que siga funcionando, pero é evidente que temos que afrontar retos", finaliza Miren Alonso, consciente de que moita xente confiou o seu voto a Podemos por ser diferentes, por ser de esquerdas e por vir de abaixo. "Estiven de apoderada e vin xente coller a nosa papeleta sorrindo", remata.
Polo momento, a formación liderada por Pablo Iglesias xa avanzou que apoiará o grego e líder de Syriza, Alexis Tsipras, para presidir a Comisión Europea e integrarase no grupo da Esquerda Unitaria, onde tamén estará Lidia Senra e IU. Queda por ver se a chamada á confluencia da esquerda comeza aquí ou esta segue igual de diseminada. En Galicia, a irrupción de Podemos volve cambiar o panorama no que hai menos de dous anos os protagonistas principais eran PP, PSdeG e BNG. Agora, a partida xógana máis.

É a hora da xente.

Non son eu quen de analizar ben os resultados das eleccións europeas. Pero seguro que moito mellor cá TVE, que seguen co de que gañou o PP, din que gañaron con bo resultado porque lle sacan dous puntos ó PSOE, cando se ten gañado alguén é a abstención en España e en toda Europa, e ollo en Francia un de cada catro votou extrema dereita (onde tamén gaña a abstención). Non vexo moita diferenza entre Le Pen e o PP excepto que no PP son máis tramoieiros… logo gañou o PPE cos fachas, isto sen dubida é mérito das esquerdas e as súas cousas...
En España sube Esquerda Unida (con Anova). Pero non é para botar foguetes. Na disputa de catro miserentos votos ó PSOE en vez de furgar na procura de onde se atopa o desencanto e democratizarse. E tempo da rúa, non e tempo de cúpulas. Gústame PODEMOS, os únicos que logo do éxito electoral non mostran alegría (polo que eu vin). Boa sinal. Ninguén debería estar contento por adquirir responsabilidade. A responsabilidade acolloa. Agardo impaciente a formación dun fronte amplo de esquerdas sen personalismos nin sectarismos. Saúde na loita. Deixémonos de soberbia, a realidade é: que é imposible reverter a situación sen axuda... Polo tanto é responsabilidade de todos buscar puntos de encontro. Ilusionar.
Nota: os votos de Podemos non houberan ido a IU.
Nin IU nin PSOE e menos, xa que estamos en Galiza, o BNG souberon escoitar ó 15M achacáronlle certo cheiro libertario, alí recoñecémonos e abrazámonos os que sabíamos, aínda xa peiteando canas, da nova conciencia emerxente. 
O PSOE sigue en caída libre; o que lle queda é partirse en dous. Uns que monten a coalición que preconizaba Felipe Gonzalez coa dereita e outros a incorporación no Fronte amplo que se aveciña. PP e PSOE perderon 2.500.000 votos cada un, só en Galiza o PP perdeu 220.000 votos, PSOE 200.000 e BNG 24.000, partidos como Podemos teñen parte de culpa para que suba un pouco a participación nestas eleccións… e dende logo un 46% de votantes en Europa non me parece unha cifra que lexitime a gobernación dunha minoritaria casta política.
Pero imos por partes:
1. Rotundamente os españois queren caras novas e propostas máis ilusionastes. A ascensión de Podemos así o demostra.
2. A abstención foi un rotundo fracaso. Non medra a participación neste momento de corrupción e austericidio con todo o vento nas costas. Pero a xente manifesta seu descontento coa abstención, excepción en Catalunya. Os dous partidos maioritarios gañan as eleccións, pero en fortísimo retroceso. O bipartidismo (a alternancia PP/PSOE) esborrallase.
3. O PSOE fúndese de maneira escandalosa, a causa do castigo ós dous derradeiros anos de Zapatero ou a falta de caras e programas novos e de esquerdas cós cidadáns veñen demandando, esapabilense se o que queren e ser alternativa nas próximas derrotas e non caer no esquecemento polo sumidoiro. E ollo con traspasar a estreita liña vermella có separa: do apoio nun Goberno de unidade co PP... Considero existen outras formas de actuar fronte a semellante atrocidade, e a postura do PSOE ante a cruel realidade aparenta complicidade, tolerancia e consentimento e iso non é perdoable polos cidadáns e menos polos votantes… O partido do Goberno poderá continuar facendo piruetas de contorsionista, pero non cederá nos desvaríos có castigan con forza. Dentro do xogo bipartidista, perder non é tan malo se o outro tamén perde.
4. Europa segue a ser de dereitas, acosada neste caso pola extrema dereita, en España esa extrema dereita é unha boa parte do PP, pode que esa dereita titular se asocie coa socialdemocracia (como en Alemaña) para equilibrar os bandazos da dereita dereita ou a esquerda esquerda, amén de manter seus beneficios. Nós non podemos esquecernos de toda unha caterva de medidas que aumentaron a desigualdade de maneira brutal, si, si con Schröder... cá unión CDU/CSU de Merkel e o SPD, culpables de impor e continuar o modelo (condenando á miseria) ó Sur de Europa.
5. A xogada dos medios de comunicación comprados, non lle saíu moi ben, deron cancha propagandística a Pablo Iglesias para evitar un maior ascenso de IU á cal temen a casta política PP/PSOE como á peste, e a pesar de todo e sen axuda dobraron resultado e Podemos emerxe con 5 parlamentarios nunha campaña nas redes sociais, un presuposto de 200.000 € e só cinco meses de empeño.
6. O subsistema electoral galego, nada ten xa que ver coas outras dúas nacionalidades históricas (Catalunya e País Vasco) perde identidade, asemellándose ó esquema estatal non só nos grandes partidos, senón ás súas alternativas na esquerda e na dereita. Sen dúbida que o galeguismo ten moito a reflexionar cara as municipais do 2015, onde se xoga unha posición de alternativa ó bipartidismo que se está a esfarelar.
O peor:
- Os votantes indecisos e os mozos continúan a tradición de dar preferencia ós personaxes por riba de ideais e programas.
- En Galiza a conduta repetitiva da nosa poboación eminentemente maior dun patrón que toma xustificación na nosa forma de ser e pasa dunha xeración a outra. O cal impúlsanos a facer o que non queremos facer, e ladeámonos ou cedemos ante a súa natureza destrutora, arraigándose cada vez máis ate que queda como un tropezo escrito nos corazóns.
- A pesar do convencemento e lamentable papel dos dous partidos principais, a súa guarda fiel de votantes non para.
- A terceira vía alternativa queda dividida, polo momento…
O mellor:
- IU triplica seus representantes, mantén o terceiro posto en número de votos e proxecta un ascenso, lento, pero ascenso.
- O grupo parlamentario de esquerdas en Europa (ou que se supón de esquerdas) medra considerablemente se sumamos IU e Podemos.
- A principal baza de Podemos (a frescura, o novo, falan de paro, hipotecas, sanidade etc… cousas moi concretas que tocan a moita xente que non votaría a PSOE, EU ou BNG pero si a alguén novo que non menciona ideoloxías (quen as mencionou nesta campaña) só cousas concretas como arma reboleira contra os demais partidos que se denominan de esquerdas. Exporanse na palestra da realidade das decisións do parlamento europeo e poderemos comparar e ver qué significa Podemos... si é para ben gañamos todos, se é para mal quedarán retratados.
Totalmente de acordo... o PSOE aínda que non é o mesmo co PP, non podemos esquecer (escasa renovación, error por comezar a condena da austeridade en vez de dimitir, a reforma expresa da Constitución...). Ben é certo que se o PSOE é de esquerdas…, por qué entón coincide en tantos aspectos coa dereita? (conceder millóns públicos ós bancos, promover desafiuzamentos, recortes en dereitos laborais, financiamento do partido, espolio do público (sanidade, educación…), fiscalidade en favor do capital, paraísos fiscais, tolerancia coa corrupción).
Deixemos o síndrome de abstinencia e botémonos na defensa do estado do benestar, dos dereitos, das liberdades, da xustiza e o reparto xusto da riqueza, do que non tiñamos que ter saído, e polo que algúns deixaron de votar PSOE, (e abstivéronse ou votaron PP propiciando con elo un castigo catapulta de canallas talibans, lamecús e aventureiros financeiros que tanto dano nos están a facer ós traballadores en beneficio dos señoritos) si, estes 'desencantados' de clase traballadora…
A proba será comprobar a realidade de acordo entre Podemos e IU (co PSOE neste momento non se pode contar), os dous xuntos xa terían máis apoyo có PSOE, condición máis que necesaria nunhas eleccions de non circunscripción única. Non creo que Podemos poda ela soa… Non tiremos a IU tan rápidamente pola borda. E sería unha magoa que se convirtiran en enemigos ou rivales. Non podemos perpetuar o bipartidismo ó estilo USA? Xa sabemos é unha misión complicada…
P.D. O que se pense que isto se amaña votando nas eleccións enganase, isto acaba de comezar.

domingo, 25 de maio de 2014

“Nos comeremos unos a otros”: la tétrica advertencia de un experto en superpoblación

Miguel Ayuso

"La batalla para alimentar a toda la humanidad ha terminado. En la década de los 70 cientos de millones de personas morirán de hambre a pesar de los programas de choque que diseñemos. A estas alturas nada puede evitar un aumento sustancial de la tasa de mortalidad mundial". Con estas palabras comenzaba The Population Bomb ("La bomba demográfica"), el libro que en 1968 convirtió al entomólogo estadounidense Paul R. Ehrlich en el más visible discípulo de Thomas Malthus, con quien compartía la misma tesis: si la población sigue creciendo no habrá suficientes recursos para alimentar a la humanidad.
Han pasado 46 años desde la publicación del libro y, aunque los augurios catastrofistas de Ehrlich no se han cumplido –en 1971 llegó a decir que para el año 2000 Reino Unido no sería más que "un pequeño grupo de islas empobrecidas habitadas por 70 millones de personas hambrientas" – el científico sigue defendiendo que lo peor está por llegar.
El peligro de la superpoblación, asegura, está volviendo a crecer, y los gobiernos y medios de comunicación son cómplices por no advertir de las consecuencias
En una entrevista con The Huffington Post, Ehrlich ha asegurado que la escasez de recursos acabará llevándonos a un callejón sin salida, que cambiará para siempre nuestros hábitos alimenticios: “Pronto nos estaremos preguntando si está bien comernos los cuerpos de nuestros muertos porque estamos demasiado hambrientos”. Un escenario, el del canibalismo, al que cree nos estamos acercando a una velocidad asombrosa.
"Dentro de 45 años habrá 2.500 millones de personas más en el planeta", explica Ehrlich. “Vamos camino de una guerra por los recursos”. El peligro de la superpoblación, asegura, está volviendo a crecer, y los gobiernos y medios de comunicación son cómplices por no advertir de las consecuencias.
El entomólogo de la universidad de Standford Paul Ralph Ehrlich.

"Todos tenemos que comer, y es una actividad muy destructiva", explica el entomólogo. "Las cuestiones éticas que rodean a cómo criamos al ganado son importantes, pero son relativamente triviales en comparación con el naufragio de nuestros sistemas de soporte vital".
¿Un catastrofista pasado de rosca?
Obras recientes como la alarmista 10.000 millones (Anagrama), de Stephen Emmott han contribuido a poner de actualidad las viejas tesis maltusianas que alertan de los efectos que la superpoblación va a generar en nuestro planeta. El último en subirse al carro ha sido el periodista Alan Weisman (Harper’s, New York Times o Atlantic Monthly), autor del libro La cuenta atrás (Debate), que en una entrevista con El Confidencial aseguraba que “durante las próximas dos o tres generaciones necesitamos bajar la población y no sólo mantenerla, porque hemos crecido mucho más allá de lo que la naturaleza quiere”. 
Lo ideal sería que todos los países tuvieran una tasa de crecimiento media de 1,5 niños por familia
Como demuestran sus seguidores, las advertencias que Ehrlich realizó en los 70 están de plena actualidad, pero hay quien cree que el entomólogo ha perdido definitivamente el norte. Según explica en Forbes Tim Worstall, el entomólogo “ha sido bien conocido durante 50 años como una de las grandes voces que clamaba sobre el peligro de la superpoblación. El problema es queabsolutamente ninguna de sus predicciones han ocurrido. Y la razón de esto es que sus argumentos parten de una base empírica errónea”.
“Él es un entomólogo”, continúa Worstall, “alguien que estudia los insectos. Y los seres humanos no son insectos: tenemos medios así como inteligencia”. Por eso el periodista prefiere dar una explicación económica. “Tal como ha explicó Gary Becker en sus estudios económicossegún crecen nuestros ingresos tendemos a tener menos hijos, no más. Y es lo que ha pasado en toda sociedad humana cuando según se enriquecía”.
Pero ¿seguirán creciendo nuestros ingresos? Ehrlich asegura que la economía no puede continuar creciendo por siempre jamás y, teniendo en cuenta la amenaza del cambio climático, o hacemos algo por controlar la población o estaremos perdidos. “Es muy importante no pensar cuántos hijos quieres, sino cuántos hijos puedes tener que vivan una vida maravillosa y puedan recibir una buena educación”, aseguraba el entomólogo en una entrevista de 2011 en El Mundo. En su opinión, “lo ideal sería que todos los países tuvieran una tasa de crecimiento media de 1,5 niños por familia, con familias de padres maravillosos que tengan tres hijos y gente que no quiera ninguno”. ¿Estaremos dispuestos?