martes, 31 de outubro de 2017

CRUELDAD REVELADA: 8 FOTOS IMPACTANTES DESDE EL INTERIOR DEL COMERCIO DEL CUERO

https://www.petalatino.com/

Las vacas son animales apacibles y sociables.
Cada vaca tiene la capacidad de reconocer a más de 100 vacas, y crea amistades estrechas con los miembros de su manada, muy similar a cómo los perros forman jaurías.
Como todos los animales, las vacas valoran sus vidas y no quieren morir.
Abundan historias de vacas que han hecho esfuerzos extraordinarios para luchar por sus vidas. La esperanza de vida natural de una vaca es de 20 años, pero en el comercio del cuero, por desgracia, sus vidas son truncadas, al ser asesinadas por su carne y su piel es convertida en artículos de cuero. De tal manera que el éxito económico del matadero – y de la granja industrial – está directamente relacionado con la venta de artículos de cuero.
Las vacas son asesinadas por su piel.
Cada año, millones de vacas son asesinadas por su piel en el comercio del cuero. La mayoría del cuero proviene de países en desarrollo como India y China, donde las leyes de bienestar animal no existen o no se aplican.
Estas vacas son obligadas a vivir hacinadas en pésimas condiciones y probablemente son sometidas a procedimientos dolorosos como la castración, la marcación (lo que provoca quemaduras de tercer grado) y el corte de la cola– todo lo cual se lleva a cabo sin analgésicos.
drinking
Las vacas son transportadas por todo el país.
Las vacas son transportadas a través de cientos de millas hacia el matadero en cualquier tipo de clima extremo, normalmente sin agua ni alimentos. Son atestadas en el interior de los camiones y obligadas a subir una encima de otra para buscar algún espacio, pisoteando y aplastando a las que están debajo. El hacinamiento extremo es particularmente cruel cuando las temperaturas se elevan, lo que conduce al agotamiento y asfixia por el calor. En el invierno, las vacas suelen llegar al matadero congeladas pegadas a los lados de los camiones o a los pisos de estos entre sus propias heces y orina.
overcrowded truck
Con frecuencia colapsadas durante su viaje infernal, muchas vacas llegan al matadero sin poder caminar y salir del camión, por lo que son arrastradas y empujadas fuera del camión con cadenas  – a menudo rompiendo sus huesos cuando caen el suelo.
falling from truck
En el comercio del cuero indio, a menudo a las vacas enfermas y lesionadas les frotan en los ojos chile picante y tabaco, y les retuercen y rompen los huesos de sus colas a fin de obligarlas a levantarse y caminar después de que han colapsado por agotamiento camino al matadero. Debido a que el ganado pierde tanto peso en esta travesía, a menudo los traficantes les dan agua con sulfato de cobre, lo cual destruye sus riñones y les hace imposible eliminar el líquido – de este modo las vacas aumentan de peso unos 15 kg, así como aumenta la cantidad de dinero que los traficantes reciben, ya que las vacas son pesadas justo antes de ser sacrificadas.
downed cow5
Debido a que las leyes de India sobre la matanza de ganado no se aplican rigurosamente, una vez dentro del matadero, las gargantas de las vacas son cortadas – a menudo con cuchillas sucias sin filo y a la vista de las demás – en pisos cubiertos de heces, sangre, vísceras y orina. Incluso algunos animales son despellejados y descuartizados mientras todavía están conscientes.
slaughter4
Algunas vacas permanecen conscientes durante todo el proceso. En una entrevista con The Washington Post, un empleado de un matadero dijo, “Mueren pedazo por pedazo”.
slaughter2
La producción de cuero hace daño a los animales, al medio ambiente y a los trabajadores que trabajan en ella. Los animales no son nuestros para usarlos como vestido – son seres vivos.
slaughter
Con cada cinturón de cuero, bolso o par de zapatos que compras, condenas a un animal a una vida de sufrimiento.
Tú puedes ayudar a detener esto. 
Salvar animales es tan sencillo como elegir comprar ropa a la moda libre de crueldad, disponible en una gran variedad de precios y de tiendas – desde tiendas de calzado de descuento hasta boutiques de lujo. Con tantas opciones modernas y cómodas disponibles hoy en día, no hay excusa para vestir pieles de ningún animal.
La compasión siempre está de moda y tener corazón es más fácil que nunca – ¡agrega cuero sintético a tu guardarropa y comprométete a elegir artículos de imitación por el bien de los animales! ¡Comparte este mensaje!

Cariátides, zapatistas y señoras

La mujer que hace política es desmembrada en el discurso y fetichizada. Solo se puede reír cuando ellos lo dicen

¿Qué pasaría si Anna Gabriel apareciera todos los días con un vestido de Zara y Arrimadas con una camiseta con el lema “Yo estoy a favor de la maternidad subrogada”?

La política institucional es patriarcal y desprecia por igual a la líder sexualizada como a la que pasa de la performatividad femenina objetualizada

Gabriela Wiener
http://www.eldiario.es/
“¿Y usted… qué país quiere?” era la pregunta en un meme que estuvo circulando ayer y en el que se podía escoger entre dos opciones de país, el de Anna Gabriel; y el de Inés Arrimadas. El meme machista mostraba dos cuerpos de mujer que servían para plantear un falso dilema basado en estereotipos sexistas y en indescrifrables delirios que van del juicio moral al estético para imaginar una nación catalana posible. O sea, más de lo mismo. Una raya más al tigre del acoso a las mujeres políticas que llevan denunciando las feministas en Catalunya casi desde el inicio del Procés y que tuvo su momento culminante cuando Gabriel, arropada por el resto de militantes de la CUP, se acercó a un micrófono y dijo: “Soy Anna Gabriel, puta, traidora, amargada y malfollada… por querer unos Pa ïsos Catalans libres y feministas…”, apropiándose de los insultos para convertirlos en materia empoderante. Y aún los medios machistas perpetraron un nuevo giro, citando la frase de Gabriel sin contexto para que quedara como una autodefinición sin más y sin olvidar la alusión a la camiseta zapatista. Una vez hecha la DUI, se ha vuelto a cuestionar en redes su sonrisa triunfal desde el balcón (“¿De qué se ríe, de que ha destruido España?”), como cuando fue captada semanas antes sonriente al lado de la policía que ya se preparaba para la represión del 1-O. Su sonrisa es siempre el símbolo de algo, es sarcástica, es burlona, es brujeril. Y es sospechosa, como la sonrisa que se le pilló a Colau en las exequias por el atentado en Barcelona. Sonrisa, rictus o flequillo, la mujer que hace política es desmembrada en el discurso y fetichizada. Solo se puede reír cuando ellos lo dicen.
Al otro extremo, la imagen de Arrimadas sigue siendo para los medios y la opinión pública un criterio de valoración para medir sus méritos políticos. Ya se lo diga el tertuliano de turno –“es físicamente atractiva como hembra joven pero políticamente inconsistente”– o un periodista estrella de El País de referencias cultas –ella es la “cariátide”, la columna esculpida con forma de mujer que sostiene el templo, “contrafigura de porcelana”, descendiente del linaje de Audrey Hepburn”, “la delfín de Albert Rivera”. Y, aunque parezca increíble, esos epítetos, después del 155 y el anuncio de elecciones, fueron su manera de celebrarla, de tomarla en serio, Oh my god. Decide entre la piojosa y la musa griega.
¿Qué pasaría si Anna Gabriel apareciera todos los días con un vestido de Zara y Arrimadas con una camiseta con el lema “Yo estoy a favor de la maternidad subrogada”? Nada. O exactamente lo mismo. Los chiclés que sirven para hundir a una elevan a la otra y viceversa. Cuando no eres la fea, eres la tonta, cuando no eres la tonta eres la roja y así. La política institucional es patriarcal y desprecia por igual a la líder sexualizada como a la que pasa de la performatividad femenina objetualizada.
Pero mejor volvamos al acertijo del meme. Aunque la propuesta es solucionarlo cual chascarrillo de instituto eligiendo entre la presunta guapa y la presunta fea, si rompemos con el filtro patriarcal lo que queda son las imágenes de dos mujeres líderes de bandos opuestos y con miradas muy distintas del conflicto, que representan muchas más cosas.
Es más, podríamos proponer un meme alternativo, el de otras dos perfectas antagonistas, Ada Colau y a Soraya Saez de Santa María, ambas presidenciables y bajo el mismo rótulo de la pregunta por el país que deseamos. Ambas participan de las reglas del sistema macropolítico y masculinizante, ninguna es antisistema y son impelidas a parecerse cada vez más a la señora Merkel y cada vez menos a sí mismas. Proyectar el estereotipo femenino de mujer respetable, desfeminizarse, desexualizarse, aseñorarse para ganar autoridad son parte del juego político cuando eres mujer y cada una resuelve esa tensión como puede. Solo cuando la número 2 de Rajoy salió hombro y pie desnudos en la portada de El Mundo llovieron las reacciones misóginas. A Colau ni siquiera le hace falta desnudarse un poco para sufrir cada tanto ataques gordofóbicos.
Por eso es casi irresistible la tentación de imaginar a Colau, Sáenz de Santa María, Gabriel, Arrimadas, incluso Forcadell y Carmena, encerradas en una habitación, sin rendir cuentas a ninguno de sus jefazos –las que lo tengan–, y luego apareciendo con un acuerdo sobre el tema catalán bajo el brazo basado en el diálogo y en la sororidad, que sus pares masculinos echaron a perder. Pero lamentablemente la idea de que la empatía, el sentido común y la capacidad de conciliación son inherentes y esenciales al ejercicio femenino del poder es paternalista y debe desterrarse junto a otros tantos prejuicios. Tampoco hace falta ser un semiótico del meme para identificar a quien trabaja por los más vulnerables y a quien trabaja por los poderosos en este país.
La política es el reino de la instrumentalización y de eso las mujeres sabemos un poco. Así que antes de preguntarnos si la “revolución” ha sido feminista o no ha sido, o de responder al meme con otro chiste reduccionista (¿Rajoy o Puigdemont? ¿Juncker o Junqueras?) deberíamos preguntarnos cuántas de estas mujeres en el poder están usándolo con fines justos, cómo lo están ejerciendo, hacia dónde, al lado de quiénes, si el poder es real o prestado, si lo hacen desde una perspectiva de género, y si se han propuesto como objetivo equilibrar la política o más bien seguir apuntalando prácticas patriarcales.
Ahora que todo es incertidumbre, lo único seguro es que en lo que venga las mujeres tendrán que seguir combatiendo en un escenario en el que prima la representación y enarbolar la praxis. La independencia también es eso. 

domingo, 29 de outubro de 2017

Feijóo sela unha "alianza" de Galicia con Madrid e dilúe vínculos históricos con outros territorios

Feijóo, con Cifuentes e Herrera na sede da Comunidad de Madrid
Feijóo, con Cifuentes e Herrera na sede da Comunidad de Madrid

David Lombao
http://praza.gal/

Cando, a mediados de abril de 2009, Alberto Núñez Feijóo chegou á Presidencia da Xunta en virtude da maioría absoluta que lograra o PP nas eleccións do 1 de marzo dese ano, o seu gabinete deu en comezar a construción dun universo simbólico, unha retórica que presentase o Executivo de coalición de PSdeG e BNG como unha negativa paréntese xa superada, pero tamén que vestise o retorno do PP ao poder cun traxe distinto ao dos gobernos de Manuel Fraga. Así, por exemplo, os discursos presidenciais inzáronse de citas de figuras históricas alleas aos persoeiros máis relevantes do galeguismo ou da literatura galega, aos que Feijóo daba en referirse excepcionalmente para tentar ligalos a algunhas das ideas forza que defendera na oposición -chegara, por exemplo, a citar a Castelao ou a Lois Pereiro para vinculalos á súa tese do "bilingüismo harmónico"-.
Alén da retórica esta aposta política do Executivo popular atinxiu tamén ás relacións do Goberno galego con outros territorios. Despois de que o propio Fraga cultivase a súa imaxe exterior dende Portugal a Sudamérica como mostra do potencial da condición constitucional de "nacionalidade histórica" e, na etapa de coalición, se reforzasen pontes con Euskadi e Catalunya, a nova liña do PP optou por outro perfil. Catalunya desapareceu da axenda e Euskadi só se mantivo nela con certa continuidade mentres o Goberno vasco o dirixiu o socialista Patxi López, que chegara a lehendakari a través dun pacto cos populares para desaloxar o PNV. Ao tempo, Galicia comezou a figurar noutras fotografías coas coñecidas como comunidades de vía lenta, as que non accederon á autonomía polo artigo 151 da Constitución.
Co retorno do PP a Xunta reforzou as ligazóns coas autonomías 'de vía lenta'
Neste contexto, a Xunta realizou movementos como impulsar a creación dun organismo paralelo á Eurorrexión Galicia-Norte de Portugal á que se sumase tamén a comunidade de Castilla y León e implicouse enaccións conxuntas con autonomías como a Comunidad de Madrid, moi especialmente dende que, en 2015, o poder autonómico do PP minguou moi notablemente. Este é o escenario no que, esta mesma semana, o presidente da Xunta acudiu unha vez máis a Madrid para formalizar unha "alianza" co goberno que preside Cristina Cifuentes e tamén co castelán-leonés. Ou, o que é o mesmo, para escenificar un pacto de tres das cinco autonomías con goberno do PP.

Intereses comúns no financiamento non identificados

O documento asinado aposta pola acción común no financiamento, no que os intereses de Madrid e Galicia son dispares
Co pano de fondo do proceso soberanista catalán Feijóo, Cifuentes e o castelán Juan Vicente Herrera subscribiron un compromiso "coa vixencia do Estado das Autonomías" e contra "calquera intento de modificar o modelo autonómico" con "enfrontamentos que socavan a democracia". Alén da declaración, o texto asinado apunta a que o acordo entre os tres gobernos vai encamiñado a "promover un novo modelo de financiamento autonómico", ámbito no que Galicia pode compartir intereses con Castilla y León á hora de reclamar a primacía de criterios como o envellecemento ou o despoboamento, pero no que a estrutura territorial e económica do país o sitúa na banda contraria á de Madrid.
Feijóo só interveu no debate sobre o proceso soberanista catalán para apoiar "todas" as medidas que Rajoy decida adoptar
Sen especificar en que consisten eses "intereses comúns" a Xunta asegura que irá "máis aló do marco tradicional de colaboración" con estas autonomías en ámbitos como as obras do AVE á Meseta. Esa colaboración concretarase, din, nun "foro económico e social das tres comunidades" que se reunirá cada ano, estratexias conxuntas de "comunicación das súas respectivas marcas Territorio Castilla y León, Galicia Calidade e M de Madrid" ou impulsar un "Foro de Rexións estable de intercambio de coñecemento orientado ao desenvolvemento de políticas de mitigación e adaptación fronte ao fenómeno do cambio climático”.
Este acordo entre autonomías do PP prodúcese mentres o lehendakari, Íñigo Urkullu, está a ter un papel crucial na mediación entre o Goberno de España e a Generalitat de Catalunya, crise na que Feijóo só interviu publicamente para apoiar "todas" as medidas que Rajoy decida tomar contra o soberanismo. Chega, ao tempo, días despois de que o titular da Xunta, que actualmente ocupa tamén a presidencia de quenda da Comunidade de Traballo Galicia-Norte de Portugal, causase receo en medios portugueses ao atribuír parte dos incendios que afectaron a Galicia á incapacidade dos dispositivos de extinción do país veciño. 

Me prostituí para poder hacer prácticas no remuneradas en periodismo

"No me avergüenzo de mi pasado porque tuve que tomar decisiones difíciles, pero se debe hacer algo. Para empezar, se podría hacer un análisis independiente sobre la discriminación de clase y el mercado laboral"

Paris Lees
Periodista y activista por los derechos LGTBI en Reino Unido
http://www.eldiario.es/

Si no hubiera vendido mi cuerpo para mantenerme cuando estaba en la universidad y luego durante el año que hice prácticas sin sueldo, no estaríais leyendo mis palabras. No estoy ni orgullosa ni especialmente avergonzada de mi pasado, pero las cosas como son. Tuve que tomar decisiones difíciles para abrirme camino como periodista, un ámbito muy competitivo que a menudo parece –igual que el resto del Reino Unido– manejado por ricos para el beneficio de otros ricos. Así que estoy totalmente de acuerdo con Alan Milburn, director de la Comisión por la Movilidad Social, cuando dice: "Las prácticas sin sueldo son un escándalo moderno que se debe terminar". Según un estudio reciente, la gente está de acuerdo con él: el 72% de la población respalda un cambio en la ley, mientras que el 42% "apoya fervientemente" que se prohiban.
Hoy en día me va bastante bien como periodista autónoma. Pero crecí en un hogar pobre. Por favor, dejemos de lado los eufemismos. No era "desfavorecido". No era "clase trabajadora". No era "desamparado". Éramos pobres. Mi padre es albañil y mi madre fue camarera hasta que consiguió un trabajo mejor como dependienta. Mi abuelo trabajó en la cantera. ¡Así que sí se puede! ¿Verdad? Vale, dejadme que os cuente cómo lo logré.
Cuando me mudé a Londres al acabar la universidad, hice un año de prácticas mayormente sin sueldo en revistas. Como soy comprometida y descarada, de a poco me las arreglé para sacarles algo de dinero a la gente para la que trabajaba, ya que reconocieron que estaba aportando trabajo valioso a la empresa y no podía esperarse que viviera del aire. Al principio fue dinero para traslados. Luego conseguí 56 euros a la semana y luego más. Pero sólo después de trabajar gratis durante meses.
Pude hacer esto porque en ese momento me mantenía mi novio de entonces, un chico de clase media con un buen salario del ayuntamiento. Qué chica afortunada. La organización de caridad a favor de la promoción de la movilidad social, el Sutton Trust, calcula que seis meses de prácticas sin sueldo le cuestan a una persona soltera en Londres unos 6.240 euros –1.040 euros mensuales–, una cifra muy precisa y a la vez atemorizante. Sin mi novio y si no me hubiera prostituido durante ese tiempo, no habría podido pagar el alquiler, la comida, no habría podido hacer las prácticas y no habría tenido carrera profesional.
Y, como la gran mayoría de los pobres del Reino Unido, no tendría voz propia.
Dudo que muchas personas con las que me he cruzado en mi carrera se hayan tenido que parar en la tienda a preguntarse si tenían suficiente dinero para una lata de judías. A pesar de que la población transgénero no está prácticamente representada en el periodismo, hace ya un tiempo que pienso que la razón por la que soy una novedad en este ámbito se debe más a ser de clase trabajadora.
Recuerdo hace unos años haber ido a Radio 4 y pensar que todos los que trabajaban en la oficina de radiodifusión hablaban raro. Al principio no entendía por qué. Y luego me di cuenta. Hablaban como la gente que sale en la televisión. Como la gente que habla por radio. Como la gente que presenta las noticias. Como hablan los políticos. Recuerdo estar sentada en el coche camino a casa y pensar: "Vaya, sois vosotros los que mandáis en todo".
Y esto no sólo sucede en el periodismo. No sé qué es peor: ver a mis amigos de clase trabajadora con veintipico o treintipico años, de distintas profesiones, abandonando sus sueños, o a los que nunca se sintieron capaces de intentarlo en primer lugar. Personas talentosas que no lograron que les vaya bien en el ámbito laboral que eligieron. ¿Y por qué? Pues porque no tenían padres ricos que les presentaran a sus conocidos, les consiguieran prácticas sin sueldo y les quitaran la preocupación y el fastidio de tener que pagar el alquiler.
Mientras tanto, veo por todos lados a gente mediocre de clase media prosperar. No es toda la gente de clase media, pero es la suficiente. Vosotros también los conocéis. Es un escándalo. Si hubiéramos tenido más apoyo al principio de nuestras carreras, quién sabe lo que yo y los otros alumnos de mi deteriorada escuela pública habríamos logrado a esta altura.
Pero no es sólo que no se está apoyando a las personas a llegar al máximo de su potencial. Es que no es está apoyando al Reino Unido en sí mismo. En los años 60, cuando los pobres comenzaron a recibir beneficios del Estado de Bienestar (que ahora se está atacando), salió a la luz una generación entera de talentos de clase trabajadora. Pero la noción del Reino Unido como una meritocracia se está convirtiendo en un concepto cada vez más ridículo.
Las industrias innovadoras celebran la diversidad y le dan la bienvenida al talento, venga de donde venga. Los clubes cerrados se anquilosan. Todos estaríamos mejor con una fuerza laboral diversa, y eso incluye diversidad de clase. En su nuevo libro, Diversificar, June Sarpong cita estudios que demuestran que sólo el 4% de los médicos, el 6% de los abogados y el 11% de los periodistas provienen de hogares de clase trabajadora. Además, a las mujeres se les paga un 14% menos que a los hombres; y sólo uno de cada 16 puestos gerenciales está ocupado por una persona de una minoría étnica. Esto me obliga a hacerme constantemente la misma pregunta: ¿Y si la cura del cáncer está atrapada en la mente de alguien que no tiene dinero para ir a la universidad?
¿Cuál es la solución? David Lammy le pide a Oxford y Cambridge –las fábricas que producen la élite dirigente del Reino Unido– que se esfuercen por atraer a personas de orígenes diversos. Se les hacen más ofertas a los graduados de una escuela –Eton– que a los que viven de ayudas sociales en todo el país.
Otra posible solución sería un ingreso básico y universal, pero no puedo evitar pensar que si la gente tuviera más dinero en el bolsillo, los alquileres aumentarían aún más. Y sí, prohibir las prácticas sin salario también sería una buena medida. Pero no solucionaría el problema.
Lo que tiene el privilegio es que siempre encuentra la forma de reacomodarse para asegurarse de que las personas que lo disfrutan puedan seguir haciéndolo. Si el gobierno obliga a las empresas a pagar a los becarios, probablemente haya menos puestos de prácticas y por ende menos oportunidades para los jóvenes que quieren salir adelante. ¿A quién le darán las prácticas con sueldo? Los jóvenes con títulos de universidades caras estarán primeros en la lista, junto con los recomendados y los que tienen experiencia previa. Los jóvenes pobres quedarían al final de la cola.
Necesitamos urgentemente que el gobierno arme una comisión que analice independientemente las complejidades de la discriminación de clase y cómo se puede solucionar. No parecería que los conservadores se tomen la movilidad social muy en serio, pero si Jeremy Corbyn –que logró que Theresa May lo acompañe en varios temas el año pasado– los presiona, nunca se sabe. Lo que está claro es que hay que tomarse en serio la brecha social. En el Reino Unido moderno, está mal que jóvenes pobres como yo se vean forzados a prostituirse para poder alcanzar a nuestros contemporáneos ricos.
Traducido por Lucía Balducci

Así funciona el mercado de las Sheng-nu, las “mujeres sobrantes” en China

Mercado del Matrimonio en Shanghai, China
Mercado del Matrimonio en Shanghai, China/Youtube
Beatriz De la Rosa
https://www.actuall.com/

“Siempre pensamos que nuestra hija tenía una gran personalidad. Pero no es muy guapa, por eso es una ‘mujer sobrante'”, opina una madre. Su hija sentada a su lado intenta contener las lágrimas.
Para muchas culturas ofrecer a sus hijas en casamiento en un mercado resulta algo arcaico, surrealista y denigrante. Sin embargo, en China es algo normal. El llamado “mercado del matrimonio”, se sitúa en una de las plazas más transitadas de Shanghai donde  los padres tratan de colocar a sus hijas repartiendo sus datos en formato con “currículum”. Una foto, si tiene trabajo, coche, casa, cuanto gana al año e incluso las medidas de su cuerpo, todo con el fin de recibir propuestas de matrimonio.
Mercado del matrimonio en China
Mercado del matrimonio en China/Youtube
La sociedad china piensa que una mujer soltera no está completa

La mayoría de las jovenes expuestas en el mercado son mujeres de más de 27 años, cuyos padres acuden a este mercado por desesperación. En China, una mujer soltera mayor de 27 años es considerada “Sheng-nu”, literalmente traducido como “mujer sobrante”. Estas jovenes viven en una constante presión social, porque la sociedad china piensa que una mujer soltera no está completa.
Las historias de estas mujeres se han plasmado en el documental “La toma del mercado del matrimonio”. Publicado por la empresa de belleza japonesa SK-II, se ha vuelto viral en tan solo unas semanas. En él, sus protagonistas explican cómo la sociedad china excluye a las mujeres solteras y relatan cómo lidiar con el rechazo por parte de la sociedad y del gobierno por no tener marido.
“Debes encontrar un marido, sólo moriremos en paz si te casas”, dice una madre china
El desequilibrio de sexos en China, causado por abortos selectivos debido a la política del hijo único es un problema grave. La preferencia por el varón ha implicado un peligroso desequilibrio sexual, con millones de varones más que hembras en el país.
Aunque la política del hijo único acabó a principios de año, el Partido Comunista chino insiste públicamente en que las mujeres deben contraer matrimonio influyendo en la sociedad. Una de las madres reafirma en el documental la mentalidad de la sociedad china: “Debes encontrar un marido, sólo moriremos en paz si te casas”.
En China no casarse es la falta de respeto más grave hacía los padres que se puede cometer
Una de las protagonistas del vídeo cuenta que siente que le están vendiendo como si fuera un objeto. “Lo peor es que en la cultura china la honra a la familia es el deber más importante de un hijo hacía sus padres, y no casarse es la falta de respeto más grave que puedes cometer”, comenta.
Otra de las protagonistas cuenta, “quizás debería renunciar a casarme por amor y casarme con alguien adecuado, quizá estoy siendo egoísta, a lo mejor está bien que mis padres soliciten mi matrimonio en la plaza, no lo se…”.

Las jovenes rechazan ser vendidas

El vídeo finaliza con un mensaje de alegría, las protagonistas lejos de sentirse excluidas, visitan el mercado donde sus padres han expuesto su “curriculum matrimonial” para mostrar su rechazo a ser “vendidas” en un mercado. “Me gustaría que mis padres entendieran mi forma de vivir”, explica una joven.
Mensaje escrito rechanzado su venta matrimonial en China
Las mujeres rechazan que sus padres las “vendan” en el mercado/Youtube
Las mujeres incluso, para rechazar que las vendan en el mercado han llegado a escribir encima de su currículum mensajes de protesta. “No quiero casarme solo por el hecho de hacerlo. No viviré feliz de esa manera”.
Otra joven escribe, “tengo una vida excelente, tenemos que cambiar el término ‘mujer sobrante’, por ‘mujer poderosa’, no voy a casarme por obligación o porque es lo que se espera de las mujeres”.

venres, 27 de outubro de 2017

Hospitais privados realizan o 25% da actividade especializada en Galicia

Ahosgal estima que o Sergas tería que incrementar en 527 millóns os gastos en atención especializada sen a súa contribución.


Por E.P.
http://www.galiciaconfidencial.com/


Os hospitais privados de Galicia realizan máis do 25% de toda a actividade de atención especializada en Galicia e representan o 18,5% das camas hospitalarias instaladas no país. Ademais, estiman que o Sergas tería que incrementar en 527 millóns os gastos en atención especializada sen a súa contribución. Así o manifestou a directora xerente de Ahosgal, Marta Taboada, na presentación do informe 'Diagnóstico da Sanidade en Galicia 2017' elaborado pola asociación dos hospitais privados de Galicia acreditados polo Sergas.

Hospital privado Povisa en Vigo | Fonte: Wikipedia

Entre outros aspectos, o estudo destaca que os concertos con hospitais ascenderon a 133,7 millóns de euros en 2015, o 3,5% dos gastos do Sergas, o que supón unha redución do 6,8% desde 2012.
Ademais, o estudo reflicte que os centros sanitarios privados realizaron o 24,9 por cento dos ingresos do conxunto da sanidade galega; o 32,8% das intervencións cirúrxicas, o 22,7% das consultas externas e o 27,4% das urxencias.
Segundo sinalou Taboada, esta actividade procede da atención dos usuarios de seguros de saúde (41%), actividade concertada polo Sergas (39,8%), pacientes privados (12%) e lesionados de tráfico (7,2%).
O estudo de Ahosgal conclúe que a sanidade pública en Galicia "ten máis peso" que no conxunto de España, tanto en hospitais, cociente de camas instaladas ou actividade desenvolvida en atención especializada.
Así mesmo, constata que Galicia destina 1.919 euros per cápita ao financiamento da sanidade, 233 euros menos que a media de España (2.152 euros); dos que o sistema público achega 1.400 euros e a privada, 519, o que supón 104 euros menos que a media de España.
Respecto diso, a directora xerente de Ahosgal manifestou que o peso da contribución do financiamento privado —achega de particulares e empresas— pasou de representar o 28,3% en 2012 fronte ao 27% en 2015, cunha caída de 1,3 puntos.
ACTIVIDADE CONCERTADA
Tamén puntualizou que a actividade concertada do Sergas cos hospitais privados para desenvolver atención especializada ascendeu a 133,7 millóns de euros en 2015, unha partida que se reduciu nun 6,82% desde o ano 2012, con 9,8 millóns menos.
Nesta partida, que supón o 3,5% do Sergas, están incluídos os 11,2 millóns que se dedican a financiar o Centro Oncolóxico de Galicia, que está xestionado por unha fundación pública na que participa a Xunta, e os 75,1 millóns do concerto co centro vigués de Povisa, que recibe unha cantidade fixa por atender a persoas con cartón sanitario do Sergas, lembra a asociación.
Por iso, Taboada puntualizou que se se exclúen estas dúas partidas, os recursos destinados a concertar a actividade especializada, que correspondería realizar ao Sergas, "ascendería a 47,5 millóns de euros", o que supón o 1,25% do gasto sanitario público.
Segundo apuntou Marta Taboada, esa cantidade é "similar" aos 50 millóns de euros de ingresos que percibe o Sergas por atender a usuarios sen cartón sanitario ou cun terceiro obrigado ao pago.
A directora xerente de Ahosgal explicou, así mesmo, que Galicia destina unha media de 77 euros per cápita á actividade concertada, fronte aos 125,4 euros de media das comunidades españolas ou doutras comunidades como Cataluña (324 euros) ou Madrid (151 euros).
"CRISPACIÓN"
Após afirmar que a "sanidade galega ten moita calidade" e que así é percibida polos usuarios, que a consideran o segundo asunto máis importante após o traballo, segundo datos do CIS, Ahosgal cre que hai marxe de mellora.
Neste sentido, Taboada comentou que "hai que analizar cousas que se poden cambiar", polo que, entre outros aspectos, solicitan os hospitais privados que se constitúa un índice similar ao que existe en Europa "que faga que as comunidades autónomas entren en competencia para ter máis motivación" para mellorar.
Así, defende Ahosgal que se "dote ao sistema público de transparencia, que non a hai", sobre o que Taboada precisou que falaron "co Sergas para facer unha listaxe de indicadores". Ademais, engadiu que se os centros privados formasen parte da provisión sanitaria "podía ser bo tamén porque introduciría competencia".
Sobre a percepción dos cidadáns, a directora xerente de Ahosgal incidiu en que, aínda que lle dan "un notable alto", os usuarios "perciben que esperan máis" e o "sistema está máis crispado", afirmou após apuntar que "hai máis espera, o investimento baixou nos públicos e nalgunhas áreas axustouse o persoal".
Mentres, na privada, segundo os datos facilitados, desde 2015 incrementouse nun tres por cento o cadro. Con todo, Ahosgal espera que "se volva a investir en sanidade" após os anos de crises. "Contamos cun bo sistema sanitario", aseverou, para sentenciar que "non é o mellor", xa que España sitúase no posto 18 de 35 países europeos, polo que "necesita a sanidade privada para alcanzar a excelencia".

Que responsabilidades ten Beatriz Mato na vaga de lumes?

Medio Ambiente deixou sen executar o 62,8% dos orzamentos deste departamento. A oposición di que isto puido influír nos incendios de outubro e pídelle a posta en marcha inmediata da recuperación dos espazos protexidos queimados este outubro.

Por Galicia Confidencial 
http://www.galiciaconfidencial.com/

A consellería de Medio Ambiente e Ordenación do Territorio executou, ata o 30 de setembro deste ano, tan só o 37,2 por cento dos investimentos previstos para Medio Ambiente. Quedaban, polo tanto, máis do 62% das partidas sen executar, a maior parte delas, relativas á protección e posta en valor das grandes parques naturais de Galicia.Uns parques,  especialmente os do Courel, Ancares e Baixa Limia- Xurés, que quedaron moi afectados pola intensa vaga de lume deste outubro.  
Alberto Núñez Feijóo e Beatriz Mato | Fonte: Xunta

De feito, na comparecencia da titular deste departamento na Cámara este xoves, Beatriz Mato, un dos principais argumentos que utilizaron os grupos da oposición para criticala, foi, precisamente, a falla de investimento nos grandes parques e areás protexidas de Galicia. De telo feito, apuntaron, “a traxedia tería sido menor”.
A responsable socialista, Patricia Vilán, reivindicou unha nova Lei do Patrimonio Natural de Galicia para acadar “unha protección máis eficaz do patrimonio natural e da biodiversidade” e urxiu a comezar “de inmediato” coa restauración das zonas protexidas afectadas polo lume, como foi o caso da Serra do Xurés e os Ancares. Ademais, reclamou un informe do impacto dos lumes sobre estes espazos, así como sobre as especies de flora e fauna ameazadas, as árbores senlleiras e os animais silvestres afectados por uns incendios que calcinaron 35.000 hectáreas, de acordo cos datos oficiais.
Ademais, puxo en dúbida ademais o funcionamento dos dispositivos de alerta polas previsións meteorolóxicas, e advertiu que “esta mesma fin de semana hai risco extremo de incendio”, polo que reclamou a toma de medidas preventivas con relación ás actividades forestais, circulación de vehículos ou actividades que poidan afectar á masa forestal.
En Marea e o BNG tamén criticaron que a vaga de lumes do 15 de outubro “puxo en evidencia a mala planificación” da ordenación do territorio porque arderon moitos montes “sen ningún tipo de planificación” e instaron a Mato a actuar ante a grave traxedia dos espazos naturais.
Obxectivos da Xunta
Pola súa banda, a conselleira de Medio Ambiente, que é candidata á Alcaldía da Coruña, insistíu en que os orzamentos do vindeiro ano fixan como materias prioritarias a conservación do patrimonio natural e a loita e mitigación do cambio climático. Ademais, detallou os principais eixos das contas do seu departamento, entre os que destacou a protección, a conservación e a posta en valor do patrimonio natural e de todos os seus ecosistemas. 
A conselleira Beatriz Mato concluíu que “o patrimonio natural é a mellor carta de presentación que ten Galicia e por iso imos apoiala e protexela, combinando a preservación coa promoción dun turismo de natureza sostible”.

Artemisia Gentileschi, la pintora que fue violada y que se vengó haciendo arte feminista en el siglo XVII

Irene Hernández Velasco
http://www.bbc.com/

"Autoritratto come suonatrice di liuto" (Tañedora de Laúd), de Artemisia Gentileschi. 1617-18 ca. Óleo sobre lienzo, 65.5 x 50.2 cm.
ALLEN PHILLIPS/WADSWORTH ATHENEUM

Image captionArtemisia Gentileschi fue una artista de excepcional talento.
"Cerró con llave la habitación y después me tiró sobre la cama, inmovilizándome con una mano sobre el pecho y poniéndome una rodilla entre los muslos para que no pudiera cerrarlos y me levantó las ropas, algo que le costó muchísimo trabajo. Me puso una mano con un pañuelo en la garganta y en la boca para que no gritara (…). Yo le arañé el rostro y le tiré del pelo".
Es el relato de una violación. De una agresión sexual que tuvo lugar hace más de cuatro siglos, concretamente en el año 1611.
La mujer que la sufrió se llamaba Artemisia Gentileschi y fue una artista de excepcional talento, como lo demuestra el hecho de que fuera la primera mujer en conseguir entrar en la Academia de Bellas Artes de Florencia, la misma institución por la que pasó Miguel Ángel.
Pero Artemisia no sólo fue violada, no sólo tuvo que aguantar ver como su agresor no cumplía ni un solo día de cárcel y su testimonio sobre la agresión era puesto abiertamente en duda. También padeció la indiferencia y el rechazo del mundo artístico de su época por el hecho de ser mujer, pasó por la humillación de que muchos de sus cuadros fueran atribuidos a su padre o a otros artistas varonesy durante siglos aguantó el ser considerada como una mera curiosidad, como una rareza tan exótica como menor dentro de la historia del arte.
THE METROPOLITAN MUSEUM OF ART
Image captionArtemisia Gentileschi aprendió a pintar en el taller del padre.
Tuvo que pasar mucho tiempo para que su excepcional valía artística fuese reconocida. Y en la década de 1970 se convirtió además en un símbolo del feminismo.
En estos días, Roma le dedica una importante exposición en el Palacio Braschi.
"Artemisia y su tiempo" reúne casi un centenar de cuadros procedentes de algunos de los más prestigiosos museos del mundo (desde el Museo de Capodimonte al Metropolitan de Nueva York) a través de los cuales es posible recorrer su vida y trabajo y compararlo con el de algunos de sus contemporáneos, incluido su propio padre, y otros grandes pintores que pululaban por Roma en aquel periodo de oro, como Guido Cagnacci, Simon Vouet o Giovanni Baglione.

Probar la violación

Nacida en Roma en 1593, Artemisia era la mayor y la única mujer (amén de la más dotada artísticamente) de los cuatro hijos de un pintor de origen toscano llamado Orazio Gentileschi.
Aprendió a pintar en el taller del padre, bebiendo a borbotones del naturalismo típico de Caravaggio (dicen que ambos artistas llegaron incluso a conocerse en persona) e impregnándose de su dramatismo y de sus fuertes contrastes cromáticos.
MUSEO E REAL BOSCO DI CAPODIMONTE
Image captionArtemisia Gentileschi tenía 18 años en el momento de la violación.
Roma era en aquellos tiempos de principios del siglo XVII un lugar vibrante, en pleno proceso de cambio, donde se llevaban a cabo por doquier obras, reestructuraciones, proyectos de mejora.
Todo eso atraía a la ciudad a numerosos artistas en busca de trabajo.
Fue el caso de Agostino Tassi, un pintor nacido a las afueras de Roma, especializado en paisajes y perspectivas y con fama de pendenciero.
Junto a Orazio, el padre de Artemisia, fue contratado para realizar los frescos del Casino de las Musas, en el Palacio Pallavicini Rospigliosi.
Se hicieron amigos, hasta el punto de que Orazio le abrió las puertas de su casa. Tassi aprovechó esa confianza para violar a Artemisia.
La artista, que en el momento de la agresión tenía 18 años, tardó un año en reunir las fuerzas suficientes para denunciarlo y llevarlo a juicio.
La opinión pública de la época miró con sospecha esa tardanza, concluyendo muchos que en realidad no había habido violación y se había tratado de una relación consentida por la propia joven.
Sin embargo, el 27 de Noviembre de 1612 Agostino Tassi fue declarado culpable.
La pena que le cayó fue bastante blanda: el juez le dio a elegir entre cumplir cinco años de trabajos forzados o el exilio de Roma. Tassi, obviamente, eligió el exilio.

Mirada de mujer

Después de la sentencia y de todo el escándalo suscitado con el proceso, Orazio Gentileschi organizó un matrimonio para Artemisia que le permitiese recuperar a ojos de la sociedad la dignidad perdida.
Así, el 29 de noviembre, sólo dos días después de la condena contra Tassi, la joven se casó con el pintor florentino Pierantonio Stiattesi y juntos se trasladaron a Florencia.
Para entonces Artemisia ya había comenzado a plasmar en sus lienzos a mujeres fuertes y a sufridas, a heroínas, víctimas, suicidas, guerreras, a personajes femeninos procedentes tanto de la Biblia como de la mitología. Y adoptando una perspectiva nueva: la de una mujer.
Porque no le faltaba razón el filósofo francés Roland Barthes cuando sentenciaba que la fuerza de Artemisia Gentileschi radica en su capacidad de dar la vuelta a los papeles tradicionales, alentando "una nueva ideología que nosotros modernos leemos claramente: la reivindicación femenina".
Sólo hay que ver cómo en 1610, con sólo 17 años, la artista ya había pintado por ejemplo a "Susana y los viejos", un cuadro que se basa en el relato bíblico de la casta Susana, quien se estaba dando tranquilamente un baño cuando dos viejos le propusieron relaciones sexuales.
Ella los rechazó y estos, en venganza, la denunciaron por adulterio. La iban a lapidar cuando el profeta Daniel descubrió el engaño y evitó la injusticia.
MINISTERO DEI BENI E DELLE ATTIVITÀ CULTURALI
Image captionA pesar de su talento, padeció la indiferencia del mundo artístico de su época.
Aunque la mayoría de los lienzos que en la época recogían este tema mostraban a Susana como una mujer frívola y coqueta que flirteaba abiertamente con los viejos, Artemisia optó por pintarla como una joven vulnerable, asustada, que rechazaba a esos dos hombres amenazantes.
Todo eso, un año antes de que la violaran. Después de ser agredida sexualmente por Tassi, su visión en clave femenina aún se agudizó más.

"Venganza"

Ya en Florencia, pintó otra escena bíblica: "Judith decapitando a Holofernes"(1612 - 1613).
Es sin duda su obra más famosaPlasma el momento en el que la viuda Judith, ayudada por su fiel doncella, decapita a Holofernes, el general asirio enemigo que se había encaprichado con ella, aprovechando que está borracho y se ha quedado dormido.
GABINETTO FOTOGRAFICO DELLE GALLERIE DEGLI UFFIZI
Image captionSu obra más famosa es "Judith decapitando a Holofernes" (1612 - 1613).
El episodio ya había sido llevado al lienzo por numerosos pintores desde el Renacimiento y se consideraba una alegoría del triunfo de las mujeres sobre los hombres.
Pero en manos de Artemisia adquiere nuevos matices, hasta el punto de que varios estudiosos han descifrado en clave psicológica la violencia con que pinta la famosa escena, interpretándola como un deseo de venganza tras la agresión sexual que sufrió.
"Judith decapitando a Holofernes" fue un tema que Artemisia pintó en varias ocasiones, realizando en total tres versiones, algo que también hizo con "Susana y los viejos".
En vida pintó sin parar y llegó a gozar de cierta fama.
Pero tras su muerte en Nápoles en torno a 1654, Artemisia Gentileschi cayó en un largo y profundo olvido que ha durado siglos.
Sólo en la segunda mitad del siglo XX su arte comenzó a ser de nuevo apreciado por algunos críticos y su nombre, desenterrado.
Pero, sobre todo, fue a raíz de que en los años 70 el movimiento feminista convirtiera a esta artista en un símbolo de la lucha de género que Artemisia finalmente resucitó.
GABINETTO FOTOGRAFICO DELLE GALLERIE DEGLI UFFIZI

Image captionEn la segunda mitad del siglo XX su arte comenzó a ser de nuevo apreciado por algunos críticos.