domingo, 19 de xuño de 2011

Puertas cerradas

A la sociedad que sufre las consecuencias de la actual crisis se le vienen cerrando los espacios que puedan por vías consideradas pacificas resolver su precaria situación, reflejada en: falta de empleo, imposibilidad de llegar a fin de mes, perdida de la vivienda, encarecimiento de servicios básicos, recortes salariales a trabajadores, cierre de pequeñas y medianas empresas, más guerras improductivas como lastre.

Este estado actual de cosas dado en llamarse Democracia en lo político y capitalismo neoliberal en la económico no encuentra aun la respuesta adecuada a una crisis que va para largo y que se viene depositando todo su peso progresivamente sobre los hombros de la clase trabajadora sin que a ella se le permita participar como actor protagónico en la resolución del problema y se le vea como un convidado de piedra a quien hay que resolverle todos los conflictos sin su participación u opinión activa.

Sus representantes políticos vienen fallándole a esa sociedad trabajadora ya que sus decisiones se vienen ubicando al lado del mercado y del poder financiero, olvidándose del referente primario que los eligió y a quien se debe. Sus decisiones a través del congreso no atinan para remediar los males y han preferido embarcarse en su discusión partidista eterna y en sus decisiones a favor de un mayor recorte de beneficios sociales y laborales no así en recortes a actores de la banca ni a ellos mismos en la política.

En lo económico la economía se tergiversó y la ley de la oferta y la demanda desapareció de los mercados para dar paso a la autorregulación de ellos sin control político alguno y definiendo ahora la economía las decisiones políticas que afectarán a la sociedad. Las bolsas definen el rumbo de lo económico e imponen sus decisiones sobre la economía y política de los estados. La banca falló con negociados que crearon la actual crisis y sigue siendo la mayor beneficiaria de esa misma crisis y aun no goza de un adecuado control estatal, amen de inmensos ingresos para sus altos cargos.

En lo militar se viene participando con miles de soldados en guerras lejanas e injustificadas o justificadas a última hora con resultados pírricos y con violencia extrema sobre pueblos extremadamente débiles. El gasto militar diario de todos esos contingentes en tierras de otros  cuesta demasiado, y  sin embargo se decora o no se muestra como parte del derroche que contribuye a formar la crisis actual; queda en un telón de fondo que se prefiere invisibilizar.


Así las cosas: lo político, lo económico, lo militar, no se muestran como actores capaces de mejorar la situación o resolverla y en virtud de esas carencias vienen saliendo las fuerzas sociales a las calles a levantar su voz y a señalar responsabilidades y necesidades, a mostrar su camino a seguir ya que las fallas de los otros actores las han echado a un lado, olvidándose que siempre ha sido su protagonista principal. El sistema en ultimas ha hecho crisis, el barco ha hecho agua y es preciso que el timonel social participe y redirija la nave hacia un puerto distinto al actual en aras de su seguridad y supervivencia bajo otro sistema más predictivo y benéfico que el actual desmoronándose.

Los movimientos sociales de protesta en Grecia,  Portugal,  Islandia,  Irlanda y aquí en España se enfrentan ante quienes ellos mismos eligieron como sus representantes para que fuesen sus voceros y mantuviesen el estado de bienestar en Europa que tantos esfuerzos sociales hubieron permitido construir. Esa sociedad que protesta, presenta su respuesta a la situación pero es desoída, malpensada, tergiversada y puesta por los medios como transgresora, violenta. Así se quiere desconocer su poder del cual se vienen apropiando los actores secundarios para su beneficio y olvidáronse de la tarea encomendada. La fuerza de la protesta se acalla con las fuerzas de la represión y la tergiversación mediática. Un movimiento de protesta, el 15M, viene siendo desprestigiado por los medios ya se comporte pacíficamente o ya confronte con insultos y escupitajos a quienes piden auxilio para que las llamadas fuerzas del orden policial acuda presta con garrotes, esas sí a repartir violencia de verdad a diestra y siniestra sobre los cuerpos desprotegidos de los manifestantes en Barcelona, en Madrid o donde sea. No se puede comparar la violencia de los manifestantes con la violencia policial ya que el uso de la fuerza es comparativo a la desproporción eterna entre David y Goliat, entre Palestinos e Israelíes, aunque  igualmente la justifiquen.

Así, los movimientos sociales que salen a la palestra buscan su participación en la resolución favorable de la crisis y se requiere que esa liberación de energía social se traduzca en la búsqueda y consecución del nuevo estado social que redefina al sistema que se deslíe ante sus ojos y encuentre para sí la nueva forma, el nuevo o renovado sistema que sea propicio para la convivencia pacifica de todas las fuerzas que se debaten en su interior. Pero un nuevo estado de cosas como cualquier cuerpo físico necesita, repito, liberar energía y encontrar a través de esa liberación un nuevo estado de reposo con mayor estabilidad o sea mayor beneficio para todos, no solo para unos pocos.

Pero si las fuerzas llamadas del orden o bien las fuerzas represivas se enfrentan con vehemencia en la defensa del sistema que desfallece, entonces inevitablemente algo de violencia aparecerá y aunque ello no sea benéfico podría ser imposible de detener. Es por ello que tanto los defensores del sistema como los se le enfrentan deban con cuidado medir sus fuerzas y definir ojala políticamente el nuevo estado de cosas, el nuevo sistema correlativo de beneficios a las distintas fuerzas sociales que lo componen. En la situación actual pareciera imposible lograr un cambio real si solo con la voz se pretenda ser escuchado, ya que el interlocutor ha hecho oídos sordos y vista gorda a las fuerzas sociales que vienen sufriendo los embates de la actual crisis.

Amanecerá y veremos dijo Pabla.

O Barco de Valdeorras. España.19062011.

TAGS. Política, economía, militar, 15M, cambio, Grecia, España, crisis.


mércores, 15 de xuño de 2011

EL PACIENTE DE LA 376 (CASO REAL)

(Ring, ring, ring) (Ring, ring, ring)

- Hospital Xeral de Lugo bos días.
- Si, Buenos días, quisiera hablar con alguien que me de información sobre un paciente que está internado.
- ¿De qué paciente se trata?
- Se llama Antonio Comesaña Otero y está en la habitación 376.
- Un momento, le paso a enfermería.
- Buenos días, habla la enfermera Luisa Casal, ¿en qué puedo ayudarle?
- Quisiera saber las condiciones clínicas del paciente Antonio Comesaña Otero de la habitación 376, por favor.
- Un minuto que voy a localizar al médico de guardia.
- Buenos días, habla el doctor Quirós, ¿en qué puedo ayudarlo?
- Verá doctor, quisiera que me informasen sobre el estado de salud de Antonio Comesaña Otero de la habitación 376.
- A ver, un minuto que consulto la ficha del paciente.
- Bueno, gracias
Aquí está. Veamos, hoy se alimentó bien, la presión y el pulso se mantienen estables y está respondiendo bien a la medicación por lo que mañana le retiraremos el monitor cardíaco, si continua en esta línea le daremos el alta en dos o tres días. 
- ¡Muchas gracias doctor, no sabe usted la buena noticia que acaba de darme! ¡Joder que alegría!
- Me alegro hombre, ¿quién es? ¿Su padre?>
- No, no, que va, yo soy Antonio Comesaña Otero y estoy llamando desde la habitación 376, lo que pasa es que aquí todo el mundo entra y sale del cuarto cuando le sale de la polla, parece que hablan entre ustedes en chino y a mí ni Dios me dice un carallo.


domingo, 12 de xuño de 2011

A fame mata máis có O104:H4 Escherichiacoli.


por: abc

Vivir no ''Primeiro Mundo'' estase convertendo nunha actividade de alto risco para nós os habitantes: vacas loucas, dioxinas, gripe A, móbiles canceríxenos e agora a bacteria E.coli. Coa gripe A non houbo coordinación nin na loita médica nin na política, só se globalizou o medo. E trás de cada pánico colectivo xurde un negocio privado que florece.

Dende o comezo de maio, unha bacteria "asasina" da familia Escherichiacoli, patóxena para o home, provoca unha epidemia de hemorraxia intestinal potencialmente mortal no norte de Alemaña. Tera infectado xa a 3.000 persoas en Europa, provocando a morte dunhas 30. De onde ven e cómo acabar con ela…? Parece ser nas derradeiras horas, debese os brotes xerminados, cultivados e comercializados so en Alemaña… Segundo os resultados, a cepa bacteriana O104:H4 de Escherichia coli enterohemorrágica (ECEH), foi detectada nun paquete de brotes xerminados procedente da explotación agrícola Gärtnerhof, situada en Bienenbüttel (norte), actualmente pechada.

O xurdimento dunha nova cepa letal da bacteria Escherichiacoli (E.coli) nos alimentos en Europa pon de manifesto, novamente, o desastre sanitario no que nos ten metido o sistema agroalimentario industrial. Trátano como accidente, pero en realidade é algo esperable, o igual có xurdimento da gripe porcina e a gripe aviar, algo cada vez é máis frecuente, poderíamos engadir unha lista de accidentes do sistema alimentario industrial (carnes contaminadas, melanina, dioxinas, aditivos, envases plásticos tóxicos, adulteracións). O certo é que grazas á industria agroalimentaria controlada por unhas poucas multinacionais globais, a comida pasou de ser necesidade, pracer e cultura a converterse nunha seria ameaza para á saúde.

O actual brote, que como explica Javier Sampedro ten máis que ver cunha manipulación inadecuada da carne que cos cogombros (pepinos), espiu á Unión Europea, carente de mecanismo de alarma, de reacción rápida e de liderado; en fin, incapaz de velar pola seguridade médica e económica dos seus cidadáns; a Senadora de Sanidade de Hamburgo (que ''ve a palla no ollo alleo e non a biga no propio'') sinalou á agricultura española sen esperar ás probas, non funcionaron os mecanismos de entendemento entre España e Alemaña. E para máis, a Unión Europea parece un barco a deriva no que cada cal preocupase só dos seus intereses a corto prazo. Porque isto é unha consecuencia da Política Agrícola Común da UE…


As grandes baterías industriais son evidentemente incubadoras de E.Coli. Parece ser dende fai anos, que a proliferación deste bacilo é moi probablemente estimulada polos novos métodos de engorde o que permite un aumento rápido de peso pero modifican a flora intestinal dos animais. O que se suma a concentración de xermes nun espazo moi reducido (forma intensiva e masiva da industria) que aumenta a probabilidade da súa mutación, estas explotacións ganderías producen e diseminan novos bacilos; o 'agrobusiness' multiplica os entrantes químicos e as manipulacións xenéticas; o envasado introduce incógnitas suplementarias; logo a gran distribución favorece o transporte a longas distancias, a comida lixo resulta de todo isto, xa sen falar da especulación bursátil que provoca a subida dos prezos dos produtos alimenticios e xera a máis criminal das enfermidades: a fame.

Pese a todo, o 70 % do planeta aínda se alimenta da produción campesiña, comunitaria, familiar. Pola saúde de todos e do planeta, é o que temos que salvar e apoiar, contra a avaricia homicida de unhas poucas multinacionais, defendamos o concepto de "soberanía alimentaria", que non é transformable en comercial. Con, ambientes sociais de produción (pequena agricultura campesiña), preocupacións ecolóxicas (cultivo biolóxico de proximidade) e defensa da saúde dos consumidores/as (seguridade alimentaria). Unha política alimentaria que responda a os intereses da humanidade e do medio ambiente debe absolutamente romper coa lóxica da ganancia privada afirmando cas terras agrícolas e os seus produtos non son unha mercancía, senón os bens comúns máis esenciais da humanidade.

A crise dos cogombros (pepinos), na medida que se esquezan os seus mortos e o goberno alemán deixe de pisar industrias propias e alleas quedara como un suceso burlesco e casual. Non parece como deixaron entrever algúns políticos, unha guerra comercial, da que se aproveitarían os franceses, colocando as súas hortalizas e froitas de verán...

Aínda que a fame é 'unha pandemia' que mata a 22.000 nenos o día, (datos de UNICEF), non hai conmoción política, nin social; non aparecen conselleiras de sanidade nin se convocan cumes de urxencia nin se enchen páxinas e minutos nos medios de comunicación, a sociedade non se move, os mortos de fame son mortos de necesidade extrema, e nese campo o negocio é escaso.

Chegan e instálanse as crises económicas, as guerras eternizadas como a de Afganistán, Libia etc… e non se oe unha voz europea, non se morre de gripe A, morrese de ausencia de paz. Europa, o gran sono de moitos, bátense en retirada coas súas políticas policiais contra a inmigración ou as manipulacións dos chegados a Lampedusa para forzar compensacións e endurecementos de normas con fins electorais.

No 'Terceiro Mundo' os problemas do 'Primeiro Mundo' parecen un banquete, o número de pobres e paupérrimos alcanza á metade do planeta, 3.500 millóns de persoas; non se cumpren os Obxectivos do Milenio e agrandase a brecha entre ricos e pobres, maior aínda co abismo tecnolóxico. E as cousas non melloran para os máis débiles. Según a ONG Oxfam os prezos dos alimentos duplicaranse en 2030.


Unha cousa é beneficencia e outra moi distinta estado do benestar… …quén puidera durmir o sono dos gatos! 

Cambiara o Niemeyer Avilés…?

por: abc

A inauguración en Ásturies dunha obra dun dos arquitectos máis famosos do mundo sempre é unha boa noticia. Se ademais se trata dun artista de cuxas creacións non é fácil gozar en Europa o acontecemento volvese máis importante nunha escala aínda maior, falamos de Oscar NiemeyerRibeiro Soares Filho (Río de Xaneiro, 15/12/1907) arquitecto considerado un dos nomes máis influentes na arquitectura moderna internacional, un pioneiro na exploración das posibilidades construtivas únicas do formigón armado, un defensor do utilitarismo, as súas creacións arquitectónicas non teñen aparencia fría ou forma de bloque, as súas obras teñen formas dinámicas e curvas tan sensuais que fan de Niemeyer máis un escultor monumental que un arquitecto.
E resulta que isto ocorre nun lugar tan insospeitado como Avilés, unha pequena cidade onde podemos visitar o Centro Niemeyer, a primeira obra do creador de Brasilia construída en España a máis importante de Europaalgo cos afeccionados a arquitectura e o arte celebran.


Por qué en Avilés?

Preguntámonos todos, cómo é posible que todo iso ocorra en Avilés, unha cidade na que case ninguén pensaría, aló menos nun principio, que puidera pasar algo así.

A cousa ven relacionada coa celebración do XXV aniversario dos Premios Príncipe de Asturias, na que se pediu ós premiados algún tipo de colaboración. Niemeyer, que xa ten máis de 100 anos ofreceuse para regalarlles o mellor que podía aportar: nada máis e nada menos cun edificio. 

A partir de aí unha serie de avatares políticos foron cambiando a idea inicial, creo era unha sede para a fundación que da os premios, e acaba creándose non só un edificio senón un conxunto de catro que é finalmente o Centro Niemeyer. Iso sí, o regalo do arquitecto brasileiro custoulle ós contribuíntes asturianos uns 44 millóns de euros.

Chegados a este punto atopámonos nun estado que poderíamos denominar de "xusta indignación": pensaredes, outro deses proxectos faraónicos (a nosa "Cidade da Cultura"), persoalmente creo que estamos máis ante un síntoma da nosa enfermidade política que ante unha causa: o Niemeyer pode ser un exemplo da alegría coa que se gasta o diñeiro público, pero dentro da enlouquecida lóxica coa que este se "inverte" en tantos horrores sen sentido non é probablemente o más errado...



Unha beleza e un excelente gancho
Porque máis alá doutras consideracións (que non son obxecto) o resultado final é un lugar que non deixará indiferente: a explanada na que se levantan os catro edificios proxectados polo brasileiro (auditorio, a cúpula, a torre circular e o "multidisciplinar", como lle chaman o último deles) é un lugar cargado de maxia, paz e harmonía.
Por suposto non ten nada que ver co que ata agora era Avilés incluso o resto de Asturias, de feito da a sensación de ter sido deixado na outra veira da ría por un pratiño voante, pero sí ten moito que ver coa obra de Niemeyer: curvas suaves de cemento blanco, un sentido do espazo que crea perspectivas moi fermosas.
Dise que Niemeyer ten comentado nalgunha ocasión que "se algo é fermoso, é útil" e esa visión está tamén clara en aspectos do Centro, como a pasarela que une a Cúpula e o Auditorio que non ten en realidade outra utilidade que non sexa guiar os nosos ollos entre o conxunto de edificios.
Os interiores tamén son unha marabilla: o da cúpula ten unhas formas onduladas que logran un equilibrio inaudito, ademais da escaleira; o multidisciplinar destaca por dous fermosos murais deseñados polo propio Niemeyer, especialmente o situado na cafetería.


Luz
Na exposición “Luz" o cineasta Carlos Saura na súa primeira exposición, como comisario fai un percorrido "dende a escuridade á luz", "do fogo ao vídeo", entre o poético e o didáctico. Unha retrospectiva dende como o ollo humano ábrese á luz e, logo ós inventos e elementos que poden trocar ao ollo, cámaras fotográficas, espellos, as sombras ou a cor...
A viaxe comeza dende o baleiro, escuridade máis absoluta, a mostra recorre a liña seguida os procedementos de cómo o home ten desenrolado cinco mil anos na súa obsesión de atrapar imaxes. Dende unha instalación que remite o lume, nun corredor de espellos, seguindo pola pintura, onde outros espellos permiten o visitante verse dentro de 'Las meninas' de Velázquez.
Unha colección de cámaras fotográficas históricas, cedidas por Saura, á reprodución do interior dun ollo danos paso a un mural que reconstrúe os retratos de artistas do diafragma como Man Ray, Robert Capa ou Sebastiao Salgado. E volvendo a esta disciplina, nun panel con fotografías de rostros multirraciais, todos cos ollos maquillados, redunda no universal, unha costume multicultural.
O resto da exposición sigue polos mesmos camiños: cine, óptica, color, teatro, sombras... Unha conxunción de elementos que irmandan ciencia e arte. Coa música, na saída, de volta á luz solar, o visitante practicou coas sombras, perdeuse nun labirinto de espellos e comprobou cómo se fusionan as cores…

E agora qué?
O proxecto forma parte dun plan máis amplo de rexeneración urbana," Illa da Innovación ", dirixido á recuperación da tradición orixinal mariñeira de Avilés, nos anos 50 socavado polas grandes fábricas de aceiro e de fabricación, que a converteron nunha cidade das más contaminadas.  Este plan mestre está firmado por Norman Foster e, nunha área de máis de 570 mil metros cadrados, inclúe a construción dun porto deportivo, unha terminal de cruceiros, parques verdes, áreas recreativas, sendeiros para bicicletas e paseos peonís, rodeado por unha serie de pasos accede a bancos, lofts e oficinas…

Despois da inauguración coa banda de jazz de Woody Allen, Stephen Hawking ou esta de C. Saura ábrese o momento crítico para este tipo de proxectos: como encher de contido un continente tan atractivo.
Neste caso cada edificio ten seu propio destino: a Torre será un centro gastronómico, no multidisplinar celebraranse exposicións, eventos e será unha sala de cine en VO; a Cúpula está pensada para celebrar conferencias e similares; e no Auditorio, obviamente, haberá concertos.

Tras Carlos Saura e "Luz", este centro cultural acollerá exposicións de personalidades tan relevantes como Julian Schnabel, coas súas "Polaroids" -do 21 de maio ata o 4 de setembro- e "Photographs",sobre o traballo de Jessica Lange como fotógrafa, a partir do 8 de setembro.


44 millóns, un prezo considerable non tan absurdo, de tódolos xeitos é algo que esta aí podémolo admirar e tocar todos, o que non podemos tocar todos son os milleiros de euros que van a parar á saca dos políticos de quenda… (pagase cos impostos de todos) por unha vez temos algo que non esta no peto dos "señoritos", sexan políticos ou non… non será fácil cá programación cultural logre xustificar a enorme inversión e logre maximizar a función do Centro como atractivo turístico (que o final é do que se trata) esperemos que o logre: meréceo, será a forma na que máis sentido teña a enorme inversión, falta saber o custo do mantemento, todo blanco nunha zona industrial con chemineas e trens polas doas veiras... nuns anos este blanco impoluto pasara a cor cinza camuflándose entre Aceralia, Alcoa, Cristaleira e Asturiana de Zinc. Non hai un árbore, nin flor ou chisco de herba que rompa a monotonía dos volumes e perfiles.

Pois a min que queredes que vos diga, esa torre de control paréceme saída dunha película de OVNIS anos sesenta: paréceme un quero e non podo do Sr. Niemeyer, un conato de pequena-Brasilia, reinventándose cara o turismo, cheira a pasada de moda, o deseño resultaría chocante nos anos 50/60, pero agora... En fin, moi fermoso todo, pero estaría ben a publicación fotos dos arredores, as chemineas das fabricas chuspindo, os buratos das estradas, edificios en ruínas, a ría. Claro que está ben, o Niemeyer está ben, xa pode…, pero os avilesinos cómo o van a disfrutar? estaremos comprando xoias, cando o que precisamos é pan...?


Pero tamén vin unha cidade enfronte que fai uns anos ninguén visitaba, e hoxe van turistas, será polo Niemeyer…? ninguén nega o efecto Guggenheim Bilbo a Cidade das artes Valéncia… si, ...un dispendio de diñeiro pero eu, por exemplo eu, non iria a Avilés nin por asomo… si non fora para ver o Niemeyer… pode que so me quede a comer, pode que tome un café, tal vez compre sidra ou algo máis… estes pequenos gastos multiplicados por 1xxx é un grande beneficio para unha cidade...
Un saúdo a todos!!


Ver máis:

martes, 7 de xuño de 2011

Libro/eBook sobre o 15M (descarga gratuíta)



Recopilación, en formato libro ou eBook, de pensamentos, opinións, artigos e demais material sobre o 15M

Que o 15M é e foi unha fonte inesgotable de pensamentos, discusións, slogans, representacións artísticas ou calquera outro tipo de elemento reflexivo é unha falta de dúbida. Todo ese conglomerado de ideas intenta ser recopiado no libro/eBook “Indignados. Selección de materiais sobre o 15 M”.
Mándala edicións é a encargada de publicalo. Nacido coa vocación de ser distribuído e dado a coñecer da forma que sexa, tódolos beneficios que se consigan irán destinados ao propio movemento.
A obra divídese en varias seccións. A primeira é: manifestos e propostas,  nela móstranse moitas das decisións ou pranteamentos que se foron facendo nas asembleas; a segunda: artigos e opinións, que inclúen las reflexións de diversas persoas entre as que se inclúen Vincenç Navarro, Julio Anguita, Eduardo Galeano ou Jose Luis Sampedro entre outros; Noticias de prensa e Frases do 15M son as que pechan o libro.
Todo elo conforma un crisol do que ten suposto e está supoñendo un movemento cidadán en pro da democracia real e boa parte do que se di e se escribe sobre él.

Para a súa lectura gratuíta pinchade no icona de PDF situado abaixo a esquerda,

e tamén, o texto íntegro en castelán do libro Indígnaos! de Hessel na dereita.



     

luns, 6 de xuño de 2011

El mundo y el poder


Cuando se dice el mundo deberá traducirse como el hombre-mujer, las personas. Otra cosa es decir  naturaleza y otra referirse al poder. ¿Pero éste último que significa?

El poder quiere decir algo de fuerza, de capacidad de definir algo ante alguien ya sea para su bien o para su mal pero sin consideración a el. Sino y solo en virtud de la capacidad de definición por las buenas o por las malas que tiene ese mismo poder. Es decir, el poder define para sí mismo: para su propio beneficio y en cualquiera de las esferas sociales, políticas, culturales, militares, de cualquier conglomerado humano. En ese sentido tal capacidad decisoria apabulla cualquier acción que contra ese poder se articule o se intente siquiera. Pero si todos  tuviésemos ese mismo poder, es decir un poder igual, se alcanzaría así un equilibrio, un estado tal en que las decisiones no afectarían a nadie porque dicha balanza de poder sería equipotente en todas partes.

Y la sociedad, que es ese conjunto de seres humanos que todas las mañanas tienen que abrir sus ojos y levantarse a realizar algún trabajo para sostener esa vida que depende de fuentes alimenticias externas fundamentalmente y de otras fuentes de crecimiento personal también externas (escuelas-universidades-arte-deporte, etc.), es la que tiene, en virtud de ese hacer diario, la capacidad de poner en movimiento todas esas fuentes externas para continuar el curso de la vida y fomentar un acumulo de objetos orgánicos o inorgánicos , reales o virtuales . Tal acumulo producido por todas las personas, no se traduce en beneficio igual para todas y cada una de ellas, aunque todas contribuyan con la diversidad de su trabajo al fomento de una gran riqueza real que beneficia más a unas y menos a otras. Ese acumulo mundial de riqueza ha sido heredado desde tiempos remotos por una ínfima parte de la población mundial,  creándose así una pequeña elite detentora de esa gran riqueza de la cual ella se ha apropiado mayormente y aunque todavía existen pequeños poros que permiten formar grandes riquezas de novo, a la ya formada ancestralmente. Estos pocos seres humanos privilegiados necesitaron crear un ente que garantizara la seguridad de sus mayores riquezas y se crearon para ello algunos aparatos que regularizan todo, a fin de mantener tal seguridad: Nacieron  así lo que hoy llamamos el estado, el gobierno, las fuerzas armadas, las fuerzas de inteligencia, los entes reguladores, etcétera.

Indudablemente las fuerzas sociales de quienes solo tienen trabajo se han ido desgastando con el paso del tiempo ante el avance de las fuerzas privilegiadas, creándose así una gran brecha entre esos dos grupos sociales dados en llamarse ricos y pobres. Así el debilitamiento de la riqueza fruto de lo laboral ha sido fomentado por la fuerza de los ricos  reales para agrandar aun más sus caudales. Y para ello tiene a su disposición el aparato garantizador del statu quo a fin que todo mantenga su curso habitual. Llegándose entonces al uso del poder, su poder, en favor de una población minoritaria hasta limites y métodos antes no vistos, y dejando sin protección a quienes solo detentan la riqueza de su trabajo a través del salario. El aparato se protege asimismo basándose  mucho en la desprotección de esa gran masa trabajadora.

Pero al interior de esas grandes riquezas, llámese poder económico, acúmulo de grandes capitales o divisas; también surgen conflictos, roces internos. Es decir, dentro de ese propio poder ocurren desavenencias o se cometen errores o faltas de calculo, malas mediciones que conducen a la merma de sus beneficios o a su posibilidad de merma; creándose allí pequeñas o grandes crisis que pueden verse como simples y transitorias o como importantes y de mediano o gran calibre. Tales errores o crisis son solventadas por esta micro-sociedad poderosa, no solo echando mano de su propia riqueza, sino echando mano de la pobreza del resto de la sociedad y utilizando para ello todo ese aparato de poder que hablamos anteriormente.

Y el hoy Social y de Poder, refleja un  poder omnímodo y una debilitada sociedad sometida al arbitrio de tal poder. Se le permite a la sociedad cosas más etéreas que reales, entre otras: libertad de pensamiento, libertad de expresión, libre desarrollo de la personalidad, derechos humanos.La gran mayoría de esas cosas están consignadas en grandes folios escritos sin que la realidad traduzca esas sentencias en verdad pura y dura. Es tan grande ese poder que ha llegado a la ausencia de límites en su principal arma defensivo-ofensiva: lo militar. Una tan desproporcionada variedad de armas de destrucción masiva, de destrucción selectiva, en racimos, atómicas y subatómicas, aviones fantasmas, misiles de mediano y largo alcance que solo hoy existen y ¿para qué ellas? Simplemente, el armamento del poder permite sacar a relucir su voz de mando ante cualquier evento que se le interponga o le discuta. Así este acumulo histórico de lo militar y debilitamiento de lo social permite que la posibilidad histórica de las llamadas revoluciones de masas –sociales- sean el espejo quebrado del pasado que puede hoy ser falseado merced al otro gran aparato del poder: las comunicaciones, los medios. Esos medios harán ver toda guerra como buena o como justa aunque a muchos nos parezca que ninguna de ellas lo sea, y permiten acomodar a la opinión publica -de tanto machacar- en la bondad de sus propósitos. Hasta llevar al convencimiento social que de verdad toda guerra conlleva un propósito bondadoso: la búsqueda de la paz o la defensa de las libertades individuales u otra.

Por ello me atrevo a repetir: Guerras y poder No. Sociedad Sí.

O Barco de Valdeorras. España. 4052011.


sábado, 4 de xuño de 2011

No os llaméis a engaños

La noticia de hoy 27.05.2011, mostró con la fuerza de la imagen de los agredidos, la gran violencia policial desatada por los Mossos de Esquadra contra los pacíficos manifestantes antisistema concentrados en la Plaza de Catalunya, en Barcelona. Tales imágenes no dejan duda que los aparatos represivos del estado no ahorran sus cargas de porras y odios para cumplir una orden de alguno de esos políticos que alguna vez se nos ocurrió elegir como nuestro representantes.


La plaza, la calle, los espacios públicos están hechos para que las personas les den vida pacíficamente, alegremente. El ciudadano tiene derecho a sentarse e estar de pie todo el tiempo sobre la plaza, sobre las calles. En aquellas ciudades que no duermen, esos espacios permanecen llenos de personas y aunque desarrollen eventos cotidianos sin el rotulo de protesta, tienen el derecho a permanecer allí sin ser agredidos por las fuerzas represivas del estado, y no son enviadas a dormir ni a guardar silencio. Los espacios libres indudablemente son para el desarrollo de actividades humanas: negocios, prostitución, turismo, contemplación y protesta; si no ¿para qué plazas?, ¿para que paseos peatonales? ¿Para qué?


En esas plazas hechas para la Sociedad, con el dinero de la Sociedad, siempre se han desarrollado acciones humanas. En el Cairo, en Yemen, en Libia, en Siria, también se llenan para protestar contra el sistema pacíficamente y también esas protestas pacificas  allí son violentamente reprimidas hasta herir y matar sin compasión a manifestantes indefensos. Entre la agresión física y el odio, hasta llegar a matar con balas de gran calibre solo hay un pequeño paso y dicho paso no solo es potestad de las plazas de la Primavera Árabe –muy alabadas por medios occidentales- , también pueden teñirse de sangre y de muerte en Barcelona, en Madrid, en Atenas o en cualquier parte. Es necesario que no os llaméis a engaños, aun en nuestras plazas ya la muerte ha aparecido y pueden siempre reaparecer aunque el rotulo que le acompañe a la injusticia de esas acciones  pretendan justificarse tal  como acaba de hacer un tal  Felip Puig, conseller de Interior, con su celebre frase “los mossos actuaron con sensatez ,cautela y prudencia y cuando ha hecho falta, con contundencia”


La sociedad que mira desde la pantalla los eventos de protesta de los jóvenes hispanos, se ha acostumbrado tanto al sometimiento que aun esas protestas pacificas del M15  llegan a ser vistas por muchos como injustificadas, innecesarias –“hay otros cauces para lograr las cosas”- . Tal actitud se debe al acostumbramiento a un poder totalitario que todo sutilmente lo define dentro de su propia legalidad y normas a fin de mantener los privilegios de los representantes del poder y alejándose cada vez más de la justicia social: trabajo-salud-vivienda-educación-derechoshumanos, etc-.Afortunadamente y también desde la mirada pantalla saltan personas a la plaza a juntarse a esos contestatarios agredidos y decir que no se puede compartir la injusticia de la agresión.


Este Sistema que privilegia los ejemplos, siempre a su acomodo, y que ha vendido la idea de un Gandhi pacifico en la India  protestando contra el poder Ingles así como mostrando como negativa la represión de los adeptos al Führer. Hoy trata de desprestigiar el pacifismo de los contestatarios de las plazas hispanas quienes imitando a Gandhi resisten con la convicción de la justicia de sus protestas y peticiones; sin armas, sin desordenes y sin agresiones físicas. Pero aun así, esos Gandhis modernos son señalados y golpeados por la represión del estado. Ojala, al igual que Gandhi logren el propósito de cambiar esta sociedad injusta sometida al imperio del poder y sus representantes políticos y banqueros. El poder sigue defendiendo históricamente a los mismos y atacando a los de siempre.

Esta dicotomía eterna entre las respuestas y necesidades sociales y los representantes del poder, siempre, tarde o temprano, encuentra su salida y esperemos que ésta vez más temprano que tarde las flores de la primavera europea empiecen a florecer.

A la fuerza del poder, sus armas y su odio opondréis la convicción de la justicia social y claveles blancos.

¿Inicia Gandhi su batalla triunfal en Occidente?

O Barco de Valdeorras, España.
27052011
PD. Mossos de Esquadra (pistolas-porras-cascos-fuertes petos-guantes-mascaras plásticas obscuras)