Cando o Miño é o Mississipi

http://ofunambulistacoxo.blogspot.com.es/

           

  Espartero dixo que Barcelona había que bombardeala cada 50 anos para mantela á raia. Hoxe, os bombardeos fanse —como mostrou Grecia— co BCE e as empresas a fuxir no seu acubillo. Galicia, en cambio, non precisa ser bombardeada nin con metralla nin co fascismo financeiro. A Galicia cáelle, en prazos moito máis curtos que os 50 anos de Espartero, un "desastre natural", "un erro froito da mala sorte", "un produto de individuos illados e transtornados", nos que os nosos compatriotas comproban como o Estado (e considero a Xunta de Feijóo coma unha simple sucursal do Estado) desaparece.

  Dos innúmeros naufraxios de petroleiros, onde aínda temos nas retinas as imaxes da xente do común a limpar chapapote coas mans mentres o zombie que hoxe goberna España farfullaba parvadas sobre plastilina. Pasando polo "accidente" do Alvia, provocado, como todos e todas sabemos, por querer coarnos un falso tren de alta velocidade de xeito chusqueiro e sen o equipamento de seguridade preciso. Ata a apocalipse desta noite, onde volvemos ver á xente de a pé —como aqueles veciños do Valo de Manselle de Anxo Angueira que, coa súa colaboración e sen axuda de ninguén, construían un valado comunal— safando, como podían, con caldeiros e potas, para que as súas casas, rúas e parques non fosen calcinadas.

  Onte Vigo, a cidade máis grande de Galicia e unha área metropolitana de máis de 500.000 persoas, era un caos onde só a xente do común puña orde, non quero nin pensar como estarán, desta hora, os centos de aldeíñas, moitas habitadas só por anciáns, despois de que as lapas, coma os vampiros do Zeca, o comeran tudo.

  A cuestión é que, deixando de lado o innegable dos efectos do cambio climático no sur de Galicia (produto, por suposto, dun capitalismo depredador e irracional), e deixando fóra outros lumes acontecidos onte nas zonas das montañas orientais galegas (onde certas prácticas gandeiras de queima de pastos poidan contribuír ao lume), o certo é que a apocalipse que viviu o sur de Pontevedra e o norte de Portugal teñen unha orixe bastante localizable: o modelo forestal. Un modelo que provoca a desaparición do agro (un agro vivo é o mellor remedio contra o lume), un modelo que promove que reine a lei da selva, nunca mellor dito, no que se refire á ordenación do territorio e un modelo que se basea no monocultivo de especies pirófitas coma é o eucalipto. Este modelo está ao servizo da pasteira ENCE, unha industria de enclave, non transformadora, que foi colocada no lugar privilexiado da ría de Pontevedra onde se atopa por Franco e que, coma bo produto do Réxime do 78 (e o mesmo que outros produtos similares coma o Pazo de Meirás), os "demócratas" que asumiron a bendita Transición (co sindicato Comisións Obreiras incluído) non se atreveron a tocar. O consello de administración de ENCE é paradigmático. Unha restra de apelidos de fóra de Galicia, unha ex ministra do PP, un ex conselleiro do PP, ambos, ironicamente, ocupando as carteiras de medio ambiente..., o que se di un modelo industrial propio dunha colonia. O último atropelo do caso ENCE, e que lle custou ao zombie da Moncloa que farfulla cousas pola tele, ser nomeado persoa non grata na cidade de Pontevedra (na que o azar lle concedeu o privilexio de nacer) consistiu en prorrogar, cun goberno en funcións, o tempo de permanencia da pasteira na súa ubicación por outros 60 anos.

  Onte evidenciouse, unha vez máis, que nas institucións galegas só hai monicreques mediocres e que a vida das persoas importa tan pouco que a CRTVG, medio de servizo público que pagamos todos e todas, se dedicaba a emitir fútbol e bufonadas mentres o país era devastado.

  O irresponsable que nos goberna deixou caer onte que a culpa do acontecido no sur de Pontevedra era a ineficacia de Portugal na loita cos seus lumes. É unha mágoa que Feijóo sempre olle para Portugal coas gafas do supremacismo. O lume salvaxe que hai meses azotou o país irmán, en especial á localidade de Pedrógão Grande, levando tamén vidas humanas, serviu para que nese país se debatese, politicamente (e non penalmente), sobre a cuestión do lume, dando como resultado unha lei que limita a expansión do eucalipto en terras portuguesas. Poucos días despois, liamos a nova de que Navigator, un xigante da produción de papel radicado en Portugal, estudaba mudarse a Galicia despois de que o país luso comezase a coller o touro da eucaliptización polos cornos. E tamén, poucos días despois de Pedrógao o propio Feijóo negaba, de novo apelando ao supremacismo (nós estamos mellor preparados que os portugueses...), que algo semellante puidese acontecer en Galicia. Todo un profeta.

  Nas súas viaxes por Cuba e Estados Unidos, Castelao produciu uns debuxos preciosos onde retrataba a vida dos negros naquelas terras. Nun deses debuxos, o rianxeiro presenta a un home negro e máis a un galego dándose a man, un enfronte do outro. O diálogo adxunto ao debuxo dicía: El NEGRITO: ¿Hermanos? GALLEGO: Los trabajadores siempre somos hermanos. Non é baladí esta identificación do galego co negro. De feito, o máis parecido á Galicia de onte que se me vén á cabeza é a Nova Orleans do Katrina. As autoridades de alá tamén botaban a culpa, ao día seguinte, a cuestións naturais inabordables, así coma á acción de individuos illados dedicados á pillaxe. Porén, non era difícil deducir que ese Estado, de maioría negra, fóra abandonado á súa sorte por unhas autoridades ás que lle dába igual o que lle acontecese á poboación.

  Velaí, de xeito sucinto, o que, unha vez máis, experimentamos onte, compatriotas galegos e galegas: somos cidadáns de segunda e o Miño é o noso Mississipi.