luns, 24 de marzo de 2014

Do branco e negro de Suárez ó plasma de Rajoy

Asistimos estes días á noticia non noticia, a anunciada morte, antes de cá morte se produza... Isto si foi a crónica dunha morte anunciada, e nos próximos días ímonos atopar co "puedoprometeryprometo" dos coll..., no almorzo, na comida, na merenda e na cea…

Ben, vou opinar… Só estou de acordo en parte coas loas vertidas nos xornais e medios de comunicación. Que pode que sufrirá, todos sufrimos coas nosas enfermidades e pode cás de outros, por iso deséxolle de corazón que repouse en paz, levaba morto en vida moito tempo, supoño será un descanso para seu corpo e cerebro, xa có alzheimer é unha enfermidade moi triste, brutal, que se leva por diante a quen a padece e os có rodean, que pode ser peor que arrebátalle as persoas os recordos? Aínda que agora os políticos, as seitas nacional-católicas e a "caverna mediática"  verterán lágrimas de crocodilo e soltarán os rimbombantes discursos de sempre, teñen a alma e o patriotismo no longo transito intestinal.

Agora, ídesme a perdoar, atopeime sempre moi lonxe ideoloxicamente, e non considero que este señor nos trouxera como din algúns a democracia. Algúns seguen insistindo no conto do falanxista Suárez como o gran facedor da marabillosa democracia española. Mentira ou ignorancia, ou as dúas cosas. O proceso de adaptación do réxime franquista ás pautas das democracias occidentais iniciouse moitos anos antes, os pais da democracia somos os que loitamos contra da ditadura na España alpargateira de sotanas, sobre todo, a clase obreira, os estudantes, a esquerda... e os partidos que creían na liberdade e deron a vida ou pisaron a cárcere por ela. Aínda que todo se arxilou dende a Casa Branca, co apoio de certas potencias europeas e o ditador. É asombroso que alguén como Suárez secretario xeral do Movemento franquista, pensara que había que ir ás liberdades cos recentemente legalizados. Pero máis asombroso foi co PCE, que viña das cárceres, do exilio, da clandestinidade, dos fusilamentos, non tomara rébancha contra aqueles cós fusilaron, encarceraron, e perseguiron con saña.

Este home soubo adaptarse ós tempos como Fraga e o rei…, o franquista Suárez non foi máis ca un figurón elixido que cumpriu co plan establecido e convencido sorprendentemente, converteuse en demócrata. De feito esa transición que din trouxo Suárez, esa tan exemplar e exportable a outros países foi unha fantasía. Primeiro aínda a día de hoxe o xefe do estado é o rei Juan Carlos nomeado sucesor de Franco polo mesmo Franco, e os que están agora no hemiciclo son fillos e netos de aqueles que nos gobernaron na ditadura. Como si a porqueira de hoxe non fose consecuencia daquel pasado.

A Disolución das Cortes franquistas, eleccións xerais, redactar unha nova Constitución, os Pactos da Moncloa. (inclúense os dereitos de reunión, asociación política e liberdade de expresión), despenalizar o adulterio, legalización dos anticonceptivos, lei do divorcio, as eleccións municipais, a Lei de Amnistía (que ben se pode chamar de punto final xa que nunca se condenou o franquismo), son o meu entender principios fundamentais de democracia… pero por exemplo, os que gobernaron aquela ditadura e durante a posguerra mandaban fusilar ou dar garrote vil a todo aquel que cheirara a republicano ou comunista o normal seria nunha verdadeira transición ter acabado cos ósos na cárcere, pero non, fóronse de rosiñas por unha amnistía…

É máis, se a un republicano Franco mátalle a un familiar este morto estará nunha cuneta e non lle darán nin indemnización nin enterro digno para o parente... de feito o goberno nin se molestará en buscalo. Logo cando se fixo un referendo sobre a constitución non votamos se queriamos monarquía ou república... Votouse seguir en ditadura ou cambiar a monarquía parlamentaria. O rei coroouse no 1975 antes do referendo da constitución e fixésemos o que fixésemos íamos ter un rei. Sé votas "si á constitución terás rei "democraticamente". Sé votas "non" volvese ó que había antes do referendo, isto é, a coroa do rei Juan Carlos e descendentes...

O que temos é unha ditadura parlamentaria. Isto que vostede e eu vota, un partido, e este é o que elixe quen nos representa e gobernan e logo ó chegar ó poder fan o que lle sae das gónadas, incluso incumprir as súas propias promesas sen que iso comporte adiantar as eleccións, dimitir ou algo, non teñen castigo algún, só privilexios. De feito cando foi o derradeiro referendo para nada. Non só non nos preguntan nin se fan referendos sobre si queremos monarquía o non, ou se queremos corridas de toros ou non. Cando se ten reformado a nosa constitución foi para dar prioridade a pagala débeda antes que pagalos servizos sociais (sanidade, educación ou pensións) non se nos preguntou ós españois. Para qué?. En fin, saudade dun tempo onde todo parecía posible e todo volveu a ser como sempre: "cámbialo todo para que nada cambie".

Síntoo, non podo sumar o meu pésame a unha peza fundamental do desastre que é este sistema político que padecemos todos. Que fora un personaxe exemplar eu coñezo a persoas exemplares que poderían merecerse o mesmo cargo. Sen democracia, só hai corrupción, impunidade e empobrecemento e incultura. Penoso terse que morrer para que falen ben de ti, os mesmos que che amargaron a vida 33 anos, aqueles non se cortan hoxe en falar marabillas... Así que menos contos, có enterren con dignidade, como a calquera, pero nada máis. Morreu e o mesmo nos vai pasar a todos. Non podo deixar de lembrar en Mario Conde Banesto e o CDS, a matanza de Atocha, os sucesos de Vitoria, o Caso Scala, ou aquilo de "lo nuestro son errores, lo suyo son crimenes" xustificando o terrorismo de estado. E a eses que son só puro postureo e inventan o pasado como si foran colegas de tute ou de mili do finado… Onde estiveron os derradeiros 35 anos?

O noso gran problema non foi a Transición inacabada e os políticos como Suárez cá fixeron posible. O noso problema foron e son toda esa casta de políticos trepas, aduladores, palmeiros e demais inútiles que chegaron posteriormente e se negaron a revisar reavivar e mellorar a Constitución que emanou desa Transición, e incluso chegaron a pasala polo forro esquecendo artigos como o dereito á vivenda, dereito o trabajo… son o camelo que ten na desesperación a boa parte da poboación.

O seu traballo (a transición) debía rematar e superar o réxime franquista para non ver como este país se volve cada vez máis reaccionario, aínda así, encontro a faltar políticos coma il que sabían tendela man e falar sen morder nin vomitar biles en mostras de miseria e rabia. Non acabou sendo membro do consello de Estado, nin de ningún consello de administración, nin tivo remuneración con cargo o Estado pola súa condición de ex-xefe do Goberno. E dimitiu!! Nun país onde non dimite ninguén, Adolfo Suárez fíxoo dúas veces: como presidente do goberno e como responsable dun partido. Se cadra foi o político máis europeo que tivemos. 

De tódolos xeitos e sen animo de molestar, o primeiro presidente da democracia non foi Suárez foi Manuel Azaña (1880-1940).

 D.E.P.

Ningún comentario:

Publicar un comentario