Montse Dopico
“Os fascistas nunca nos poñerán no lugar
que corresponde, sempre nos rebaixarán. As guerrilleiras eramos como todas as
mulleres e nada tiñamos que ver coa imaxe que tiñan de nós. Sabiamos cal era a
nosa loita. Eramos donas dos nosos actos e non tiñamos que darlle explicacións
a ninguén". Quen fala así é Consuelo Rodríguez López, ‘Chelo’, unha das
protagonistas do ensaio de Aurora Marco ’Mulleres na guerrilla antifranquista
galega’ (Laiovento).
Consuelo Rodríguez López coa autora do libro en Ile de Ré (Francia), agosto de 2010.
Enlace e guerrilleira do monte coa Federación
Os golpistas chamábanlles as ‘queridas’ dos ‘bandoleiros’. E exercían sobre
elas unha sorte de represión que engadía á absoluta brutalidade empregada cos
homes un elemento patriarcal, do que a máxima expresión era o abuso sexual.
Querían escarmentar a unha caste de mulleres que desafiaban o réxime coa súa
liberdade. Que transgredían o rol tradicional na que o franquismo quixera
confinalas.
Chelo ía armada. Camiñaba durante horas cargada co macuto
como os seus compañeiros en días de intensas nevadas
Chelo ía armada. Camiñaba durante horas cargada co macuto como os seus
compañeiros en días de intensas nevadas. Vivía nos chozos da Cidade da Selva,
en Casaio, no medio da precariedade. Ela e a súa irmá Antonia foran enlaces
desde que os seus irmáns se botaran ao monte no 1939. E chegou un momento no
que tivo que escoller entre subir ela tamén ou morrer. E historias como a de
Chelo hai máis. Só que non foran contadas. A profesora Aurora Marco decidiu,
entón, romper co silencio. Co esquecemento. E durante catro anos realizou unha
investigación cuxos froitos recollen o libro ‘Mulleres na guerrilla
antifranquista galega’ e o documental ‘As silenciadas’, dirixido por Pablo Ces.
A participación das mulleres na actividade da guerrilla,
fose da natureza que fose, era un acto de resistencia política. Eran
comunistas, anarquistas, socialistas, republicanas sen filiación política
concreta, ou non definidas ideoloxicamente pero non dispostas a consentir coa
inhumanidade que alicerzaba o réxime
Marco ten claro que a participación das mulleres na actividade da
guerrilla, fose da natureza que fose, era un acto de resistencia política.
Independentemente das relacións familiares e/ou sentimentais que puidesen
unilas cos homes. Eran comunistas, anarquistas, socialistas, republicanas sen
filiación política concreta, ou non definidas ideoloxicamente pero non
dispostas a consentir coa inhumanidade que alicerzaba o réxime. O perigo que
entrañaba calquera apoio á guerrilla -familias enteiras foron fusiladas por
facelo- obriga a descartar, segundo a autora, a imaxe que delas quixo proxectar
a ditadura, como “amantes” dos guerrilleiros. “Eran mulleres cun compromiso
político, e público, inequívoco”, sinala.
Ningún comentario:
Publicar un comentario