martes, 17 de maio de 2011

A UN AMOR YA CASI IDO

Llegaste con la noche iluminada
con el canto de estrellas del Caribe,
con la sonrisa aun de tu mañana
sacando mi nostalgia del camino.

Y fuiste tejiendo la red de tus ofrendas
entregando tus cantos y tus flores
tu risa de amor en la ventana
y tu vientre de pan para mi vino. 

Entregaste las armas no vencida,
querías reconciliarte con mi espada
hacer tu alianza de  árboles
y pájaros cuando la tarde llueve . 

Y fuiste gladiadora de la vida
pareja fiel de múltiples encuentros
árbol de aroma y de perenne sombra
que calma el ardiente sofoco de los días. 

Amor llegado de la tierra eres,
esponja mía de insaciables poros,
callado llanto que conmigo llevo
y vuelve añicos mi dolido pecho. 

Adiós ya casi amor, eterno amor.


O Barco de Valderorras.España

martes, 10 de maio de 2011

Poder y Método


A través de la historia de la humanidad,  los detentores del poder han usado diferentes estrategias y distintos métodos para atrapar y aplastar en sus redes a contestatarios mayores o menores que en algún sentido se le oponen.

Bajo el imperio romano, los contestatarios eran sometidos muchas veces al proceso de un juicio sumario y su posterior condena con los azotes y muerte a crucifixión como sucedió en el conocido caso de un Nazareno llamado Jesús quién en su actitud rebelde se atrevió a pregonar un nuevo reino que no amenazaba directamente a Roma pero sí al poder local de Jerusalén, representado en los altos jerarcas del Judaísmo. Algunos menos afortunados eran condenados a jugarse la vida entre sí representando en una lucha el espectáculo previo para disfrute de las clases privilegiadas del imperio en el circo Máximo. Y esos seres infortunados tuvieron, muchos, que enfrentarse a fieras hambrientas antes de morir. En esos casos muchos esclavos y los rebeldes vencidos estaban condenados a morir ejecutados sumariamente con solo el bajar del dedo pulgar del gobernador de turno en el circo.

En la época medieval, ya bajo la autoridad de las monarquías en contubernio con la santa iglesia católica papal y apostólica,  los actos de rebeldía eran sometidos al juicio de la real y santa inquisición, juicios que se constituían en una farsa en donde el acusado de pactos con el demonio o brujería -léase actos contrarios al discurso del poder- era condenado a muerte de horca, hoguera, empalamiento, y otras barbaridades o torturas sin alternativa de salvación alguna en juicio; ya que si asumía su responsabilidad de actos era condenado por estar contra Dios y si no la asumía era condenado igualmente por también estar contra Dios. Tal sistema inquisitorio constituyó uno de los mayores genocidios en la historia.

Igual en la llamada época moderna, los juicios eran la antesala de la muerte, se pretendía mostrar cuanta justicia emanaba de el. Y el método igualmente definía la suerte del rebelde juzgado en una posterior condena a morir en la guillotina o su fusilamiento sumario.

Ya más recientemente, en la actual época postmoderna, siguen los juicios justificando las muertes, se han vuelto juicios mas elaborados, más lentos en el tiempo. Dando la impresión que el rebelde acusado verdaderamente tiene posibilidades de justicia y salvación pero al final el resultado es el mismo de ayer: su muerte en la cámara de gases, aun en la horca, en fusilamiento o la lenta muerte de la cadena perpetua excepcional para los juicios de personas contrarias  el poder. La tortura no desaparece, se enriquece, se justifica de nuevo  y se dice que es una potestad del estado ante sus enemigos externos o internos. Aun se viola la integridad física del individuo sin compasión alguna para ejemplarizar a través de la noticia sutil o directa y en imágenes  que la rebeldía contra el poder será castigada sin contemplación, y haciendo ver siempre que el ajusticiado se merecía todos los atropellos y violaciones a su integridad.

En resumen, el poder sigue mostrando a los contestatarios y rebeldes en todas las estaciones de ese poder, que el discurso y las actitudes que le sean contrarias seguirán siendo vehemente castigadas con las mismas armas antiguas de juicios amañados, ejecución horribilis y noticias justificatorias a la ejecución y formas de muerte.

Como muchas otras cosas de la historia del poder, los cambios son mínimos, imperceptibles. Pero la propaganda los magnifica y nos hace creer que son cambios bondadosos.  ¡Mamola!

O Barco de Valdeorras. España.10/05/2011

Despois das Eleccións Sindicais… que?

por abc Maio 2011

A partir do dereito de liberdade sindical de tódolos españois e do dereito dos sindicatos para defender e promover os intereses económicos e sociais dos seus asociados, ambos recollidos na Constitución (Artigos 28.1 e 7) e desenrolados tanto no estatuto dos traballadores como na Lei Orgánica de Liberdade Sindical, xurde o dereito dos traballadores a ter representación sindical. Estes representantes elíxense cada catro años en votación dentro de cada empresa, aínda que seu número varía en función do número de traballadores.

Os dereitos de sindicación obreira foron, difíciles conquistas dos traballadores, unhas organizacións que tiveron moito que ver co restablecemento da democracia en España. De mozo colaborei con sindicatos de clase. O noso obxectivo era defender os intereses dos traballadores en xeneral, e isto supuña ser parte dunha estratexia política de esquerdas, sendo os nosos aliados os partidos políticos de esquerdas, independentemente de desacordos puntuais. Nosos inimigos eran os chamados sindicatos amarelos (patronal) e os sindicatos corporativistas, como os de médicos, pilotos de aviación etc, que só defendían os intereses de sectores privilexiados, as máis das veces opostos aos intereses comúns de tódolos traballadores. Dende os sindicatos de clase defendese o interese xeral e intentase có sistema sanitario este ao servizo daqueles có necesitan, os cidadáns; remarco, os sindicatos de clase CIG, UGT e CCOO etc… defenden o “interese xeral de tódolos traballadores” xa que representan a médicos, enfermeiras, auxiliares, celadores, persoal de administración etc… "cinco en un" non fai “falla ter cinco sindicatos”. 


Hoxe temos conseguido “democracia” e progreso material, pero como efecto secundario indesexable trastornouse a conciencia social de moitos, que nalgúns casos optan ou teñen optado pola corrupción ou corruptela como forma de vida, isto tamén afecta ós sindicatos “de clase”, algúns dirixentes sindicalistas participan na feira do clientelismo ata límites insostibles… pero aínda con fallos, gustaríame en definitiva, cos sindicatos abandonaran seus modos de funcionarios e asumiran que son a mellor ferramenta que como traballadores temos para mellorar as nosas condiciones de vida e traballo.



Para a dereita, as Eleccións Sindicais son puramente intrumentais e, a democracia válida en tanto serva para consolidarse no poder… facendo se fai falla división social ou confrontamento…
 
Qué fan ou farán no futuro CESM/OMEGA, SATSE, SAE, CESIF?

Na súa forma máis ampla, o modelo corporativista supón a creación de corporacións profesionais onde se agrupan todos cantos “traballan” en determinada profesión, como obreiros ou como patróns; os españois coñecemos estas corporacións co nome de “sindicato vertical”, de cando estaban prohibidos os partidos políticos, un sindicato amarelo pregado á patronal tras un indecente pacto de beneficio mutuo, un sindicato corporativista, que impón seus privilexios aos cidadáns, ós que fai prisioneiros de seus intereses, o que máis sorprende destes sindicalistas no é só o seu indesexable corporativismo, é cando argumentan que eles son defensores do público que a súa loita é evitar a xestión privada dos servizos públicos, que non o fan para defender intereses particulares senón para salvar a comunidade, un argumento para obviar o esencial: ninguén vota aos sindicalistas para xestionar o público.

Dende fai algúns anos, o sindicalismo corporativo prolifera na sanidade pública. Este é un problema para a sanidade pública e para o seu persoal, por diferentes motivos:

1. A presenza dos sindicatos corporativos na mesa sectorial supón un retroceso na negociación colectiva  coa Administración porque a máxima prioridade destes sindicatos é manter reivindicacións permanentes referentes ao colectivo que din representar, deixando de lado a defensa dos intereses de tódolos traballadores/as. A maioría destas reivindicacións sitúanse ao marxe da realidade que nos rodea o incluso raian o absurdo.

2. O obxectivo destes sindicatos corporativos é xustificar súa existencia en ser identificados como sindicato referente do colectivo o que din representar, converténdose nos maiores aliados da Administración á hora de sacar adiante proxectos, afectando negativamente nos intereses dos traballadores/as, sendo os mellores aliados para os contrarios a sanidade pública porque favorecen a partición da negociación colectiva, non fan defensa dos intereses dos traballadores nin dos seus logros, aboan o terreo aos inimigos do público.

3. Algúns sindicatos corporativos só aparecen en campaña electoral porque seu único obxectivo é conseguir estar na mesa sectorial. Venden que o colectivo o que din representar ten que ter voz propia na mesa e que iso só se consigue votándoos a eles. Soen obviar que outros sindicatos, teñen tamén afiliados/as neses colectivos. Cando conseguen a representatividade permanecen catro anos desaparecidos deixando unha penosa imaxe, propostas pobres e interesadas que só conseguen dividir, o cal moitas veces impide avanzar nas negociacións.


4. A necesidade de reafirmarse no seu corporativismo lévaos a intentar desmarcarse continuamente dos sindicatos de clase sen ningún pudor,  aínda que afecte negativamente ós que din representar. Un exemplo é a actitude pasiva ante a brutal e inxusta rebaixa de salarios dos empregados/as públicos. Mentres os demais sindicatos votáronse a rúa e convocaron mobilizacións, incluídas Folga xeral, os sindicatos corporativos non moveron un dedo e incluso fixeron campaña en contra destas mobilizacións, sen ter en conta o prexuízo que facían a estes colectivos e á sanidade pública.

Os sindicatos de clase teñen demostrado que son capaces de defender a calquera traballador/a independentemente do colectivo ao que pertenzan, ademais do valor engadido de defender os intereses do conxunto dos cidadáns, xa sexan traballadores ou desempregados.
Por todo elo, reflexiónemos fronte á actitude destes sindicatos, despois das Eleccións Sindicais, e apoiemos ós sindicatos de clase que defendan os nosos dereitos como traballadores/as, da sanidade pública e non abandonemos nas situacións difíciles, cando as adversidades nós poñen a proba. Estes non soen dar pasos atrás, nin ceder nos dereitos de representatividade democrática cos traballadores lle damos cando votamos, os sindicatos sanitarios corporativos non defenden os intereses xerais senón intereses egoístas, lexítimos pero egoístas, non tendo en conta a traballadores/as nin usuarios.

Se a sanidade existe como tal servizo público é grazas ás conquistas sociais do movemento obreiro.



É posible que algúns empregados públicos véxanse tentados a desentenderse da sorte do conxunto dos traballadores. As razóns poden ser moitas. Nalgúns calaría a mensaxe que repetidamente transmiten ultimamente os medios de comunicación de que a solución aos seus problemas pasa pola desaparición dos sindicatos, dos liberados e en definitiva, pola eliminación de calquera estrutura organizativa dos traballadores en defensa do individualismo consumista. Outros, instalados nalgún sindicato corporativo, seguramente non defendan os intereses xerais porque non vai con eles xa que non aborda os seus estritos problemas profesionais. Se ben, tamén haberá quen desde estas organizacións se escude baixo proclamas tan estridentes como baleiras, sen ningunha implicación no traballo activista, estes últimos finalmente poden participar aínda que busquen só tranquilizar a súa conciencia.



Conciencia tranquila, iso si, pero tamén protexida co obxecto de impedir o contacto entre practica e teoría, o particular e o xeral, as intencións e as consecuencias. En definitiva, a mala fe do gremialista sopórtase na posibilidade de disociar o que din do que fan grazas a un discurso sobre si mesmos, cíclico e pechado en si mesmo. Por exemplo cando se erixen en defensores dos servizos públicos. Estes son presentados como produto da boa vontade dos cá ofrecen e non pola presión dos cá precisan. Alguén pode pensar que é defendible a existencia dun servizo público pola simple esixencia dos que viven del? Dos seus empregados?



Se a sanidade existe como tal servizo público é grazas ás conquistas sociais do movemento obreiro. E a mellora, universalidade e calidade dos servizos públicos son produto dos avances sociais e dunha correlación de forzas menos desfavorable para a clase traballadora. Alí onde o poder dos traballadores se reduce, os servizos públicos desmantélanse. Se por un momento se percibise socialmente que se está a manter un servizo por presión exclusiva dos seus asalariados, o poder estaría lexitimado a eliminalo de golpe. Ou non lembramos o que pasou este verán co sindicato de controladores aéreos e como se quixo aproveitar o conflito laboral para privatizar un servizo que desde o punto de vista da seguridade parece impensable que poida caer en mans de empresas particulares competindo por abaratar custes.

No ensino, na sanidade e en todos os sectores da administración proliferan este tipo de organizacións que nalgúns casos proveñen directamente dos sindicatos gremiais do réxime anterior, que os promovía e auspiciaba, e outros botan a súa cana a pescar nos caladoiros da esquerda, e dáse o curioso caso que algúns pican. 



Certo que algún dos sindicatos de clase axudan no confusionismo (a río revolto, ganancia de pescadores) e a miúdo provocan o cabreo nos traballadores/as. O obxectivo dos sindicatos corporativos é administrar ese cabreo para que non conduza a nada construtivo: isto é, cambiar o sindicato, cambiar de sindicato ou mesmo crear un novo. Non é estraño escoitar das súas bocas discursos antisindicais, moi semellantes aos da patronal (os liberados, a financiación dos sindicatos, os "cursiños", a "burocracia" sindical, as cúpulas...) a súa non é unha crítica documentada e dirixida a corrixir erros ou deficiencias dos sindicatos senón só a súa destrución, a desmotivación, desmobilización e deserción da afiliación, e súa substitución por fórmulas "profesionais" como as súas que son presentadas na medida en que perseguen a disolución das estruturas dos traballadores/as. O caso é que o poder ten un enorme interese en fragmentar a clase obreira, en dividir aos traballadores, e estas organizacións prestan un grande servizo a estes obxectivos. De aí que lle resulten tan atractivas aos de arriba e reciban tanto apoio mediático.

A eles, isto permítelles ir a favor da corrente mentres individualmente se senten rebeldes e críticos, en definitiva transgresores. Algúns preséntanse como innovadores fronte as fórmulas "tradicionais" de sindicalismo, cando eles retrotráense á idade media no seu modelo gremial. Chegan a pensar que os apoios que reciben da prensa é polo ben social que fan e non polo funcionais que son aos que mandan. Traballan como lacaios da patronal para restar forzas á clase obreira fan campañas solidarias cos "oprimidos" (mulleres, inmigrantes, etc...) do mundo para sentir que están a servir unha nobre causa. As veces esaxeran tanto a súa solidariedade "internacionalista" que resultan contraproducentes para o cambio social aquí, non só por poñer en evidencia a súa mala conciencia, senón, sobre todo, por xerar conformismo pola nosa situación fronte a tantas desgrazas que se dan no mundo: Ou é que diante da lapidación de mulleres, o burka, etc... un non sente a tentación de bendicir a nosa situación.

En definitiva, nunha sociedade tan complexa como a nosa os avances nas posicións da clase traballadora serán posibles en función de canta máis forzas demos aglutinado na súa defensa; e a loita pola transformación do mundo empeza pola unidade. En conclusión, adiante cos dereitos dos traballadores adiante coa CIG, UGT e CCOO…


venres, 6 de maio de 2011

ELECCIONS SINDICAIS 2011

Resultados:
  1. CIG……………….. 120 votos ……………………… 4
  2. SATSE…………….. 98 votos ……………………… 4
  3. CEMS/OMEGA... 68 votos ……………………… 3
  4. UGT………………… 68 votos ……………………… 2
  5. CESIF……………… 44 votos .……………………  2
  6. SAE………………… 36  votos ..…………………… 1
  7. CCOO…………….. 31 votos ..……………………  1
Blanco 13
Nulos   2


Os 17 Delegados:
Ramona Iglesias Arias
Xosé Ml. Álvarez Fernández
Mª Dolores Rodríguez López
Mª Covadonga Antón Fernández
Elva Arias Nuñez
Mª Victoria Nuñez Fernandez
Marisa Penabad Enríquez
Teresa Rodríguez Rodríguez
Francisco Javier Reboredo Vieites
Manuel Jesús García Martín
Antonio Fernández Gonzalez
Víctor Pariente Contreras
Manuel Arias Martinez
Josefa López Goyanes
Manuel Fernández Carballo
Mª Mercedes Cáceres Mejuto
Monica Fernández Rodríguez

xoves, 5 de maio de 2011

Coño co finde…!!

por: Abc Maio 2011

       
Sen palabras.

O día en que sae a Enquisa da Poboación Activa, con preto 5 millóns de españois sen traballo, cás noticias trascendentais en España sexan o adestrador Mourinho e a voda destes 'elixidos' da terra, resulta penoso. Ver seus traxes, xoias, vestidos, un Antroido de Rolls Royce e gastos estúpidos paréceme humillante. Certo có pobo, o español no ía ser menos, necesita de contos de fadas para mitigar súas carencias. Pero ver a estes señores e señoras tan fachendosos, ver a dous monicreques disfrazados en carruaxes con cabalos de conto, facéndonos considerar natural súas privilexiadas posicións, tan xuntos pola súa pertenza a esa clase e casta superior, 5 millóns de parados na puta rúa, intoxicados con estas imbecilidades...; uns que non teñen nin para comer, pero si co tempo para ver na opulencia e o despilfarro que viven outros, repugna toda sensibilidade…

Herdeiros da Zarzuela.

...coño o principiño e a outra, tamén almorzaban con esta xentuza, rendéronlles pleitesía e fixéronlles reverencias… Que ASCO DE CASAS REALES, aínda máis asco me da a sociedade que non lles cuspe á cara coa HISTORIA E A REALIDADE NA MAN, esta penosa sociedade que prefire recibir chuspe!

O galo Claudio e Piolín.

…e logo no dia dos traballadores o 1 de Maio despois da aborrecible voda, o Vaticano representa ''a beatificación de Wojtyla'', (intimo amigo de Pinochet, que ''derribou'' o comunismo e ''dobregou'' a Marx) unha beatificación, con 100 cardeais e 800 sacerdotes vestindo casulla, con despregue de ouropeis, milagres e seitas ultracatólicas de extrema dereita, como os Lexionarios de Cristo (cuxo fundador M. Marcel era un pederasta) o Opus Dei, a asistencia de ditadores asasinos como Mugabe, acompañados de 30 bispos españois (foder! tantos temos?), outra vez os príncipes de Asturias, Felipe e Letizia, coa Cospedal, o Jáuregui entre moitos outros. Unha igrexa que necesita fabricar santos a toda pastilla, dando moitas facilidades para acceder á santidade, antes tiñan que cumprir toda unha serie de requisitos... cree así reterán máis parroquia... En nada, temos a San Mayor Oreja, San Aznar... Wojtyla que acabou co comunismo e dobregou a Marx?  ...de non ser por Marx e as loitas dos nosos avós, os traballadores non teríamos Asistencia sanitaria nin Seguridade Social, Pensións de xubilación ou Subsidios de desemprego. Algúns créranse que todos estes avances sociais son unha graza divina e non produto de ideas e loitas. Ja,ja,ja… derrubou o comunismo…, afastouse de pobres e achegouse a ricos e poderosos, a inxustiza quedou intacta. Pero, claro, tería que ter comezado pola súa casa... e aí si que saecula  saenculorum.
A ver, Ratzinger…, Qué parte non enténdeche…? ós que había que expulsar do templo non era ós créentes senón ós mercaderes…
Isto é intolerable, vergoñento...!!
Pero, é o que hai!!
Quedou Beatificada a pedofilia, a homofobia, a misoginia…
Un perfecto funcionamento do merchandising… Así nos vai!

mércores, 4 de maio de 2011

Cría cuervos y te sacarán los ojos


No se trata del comportamiento de una persona calificada de terrorista, sino del comportamiento de quienes diciendo defender la justicia, la democracia, y otras ideas  ahora transformadas en  triquiñuelas, se comporten al igual del asesinado como terrorista pero terrorista de estado.

En estas democracias cristianas occidentales donde se nos ha enseñado desde niños los altos valores de la justicia, el respeto por la persona humana, el respeto al territorio de otro estado, los llamados derechos humanos y la condena a la ley de fuga o ajusticiamiento del contrario indefenso; estamos viendo hoy que toda esa tradición viene siendo convertida en farsa, arrastrada por los suelos, y prevaleciendo la ley del antiguo Oeste norteamericano, la ley del más fuerte o traducido la ley Bush que resume: quien no es mi amigo es mi enemigo y en consecuencia puedo liquidarle a mi antojo.

Así que ante la vanagloria evidente del ajusticiamiento a un OBL indefenso, rodeado de mujeres y niños, fulminado de cerca con balas de muy alto calibre para gloria de Sade. No podemos algunas mentes criticas soportar tal macabra forma de asesinato por quién en ultimas disparó el gatillo: Barack Obama, ilustre premio Nobel de la Paz, quién con sus continuas intervenciones en guerras injustas y en éste ultimo episodio nos muestra que todo ha sido tergiversado y todo puede ser justificado. Y esas justificaciones rodeadas de un halo de falacias es vendida por todos los medios del mundo como la buena nueva ley. La ley del Nobel de Paz que significa lo necesario de justificar todas las guerras, justificar la mentira y llenar de imágenes el planeta porque la guerra indefectiblemente conducirá a la paz. Tal es la falacia que se vende pero que algunos nos negaremos siempre a comprar.

Remató Obama, en su discurso anunciativo al mundo de la muerte del indefenso OBL que: “Los Estados Unidos pueden hacer lo que se proponen, porque esa es su historia”. Esto indudablemente es una gran verdad; basta recordar las bombas atómicas caídas sobre Nagasaki y Hiroshima, las lluvias de NAPALM en Vietnam, la guerra sucia de Irak, los silencios ante los bombardeos Israelíes a Palestina, las bombas sobre Afganistán y un largo etcétera de violencia que traducidas a la verdad significan la validación impune del terrorismo de estado, abanderado con la falsa bandera blanca de una paz futura.

No a la injusticia venga de donde viniera y no a la justificación de la violencia solo porque proviene de las armas de los “buenos”.

OBL descanse en paz mientras muchos aun seguiremos buscándola.

O Barco de Valdeorras, España.
4.5.11