martes, 22 de xullo de 2014

Cántos rapaces teñen que morrer para xustificar a “defensa propia”?

A vida é algo que ocorre mentres un anda ocupado facendo outras cosas.
John Lennon.

Mentres en Pamplona gozaban do San Fermín, o derradeiro 7 de Xullo, o Goberno de Israel da coalición dereitista (Likud-Yisrael Beitenu) presidida por Netanyahu aprobaba a “Operación Acantilado Sólido”. Presuntamente pretendía inutilizar os morteiros e as lanzadeiras de foguetes das milicias do Movemento de Resistencia Islámica (Hamás), que chegaban as localidades israelís veciñas á Franxa de Gaza de Sederot e Ascalón, situadas a menos de 10 quilómetros da fronteira con Gaza. Uns foguetes, que non mísiles, xa que carecen de compoñentes electrónicos e sistemas de guiado, que sendo mortais de necesidade a menos de 15 quilómetros de alcance, son incomparablemente menos precisos cós bombardeos da aviación ou artillería naval có Exército Israelí utiliza.

Así, o día seguinte iniciase unha serie de bombardeos de represalia que obrigan a 100.000 palestinos a fuxir das súas vivendas no norte de Gaza e fuxir cara o sur, sendo asasinadas máis de catrocentas persoas (25% nenos) en operacións militares no que vai de conflito, incluídos obxectivos militares tan perigosos como catro cativos que xogaban ó fútbol na praia. E súmanse os días de sufrimento dos familiares dos rapaces na esperanza de encontralos vivos, a sabendas de que están mortos, mentres deteñen a centos de activistas palestinos, matan, mutilan e deixan sen fogar a milleiros de civís inocentes… facendo caso omiso ás peticións de socorro.

Pero, Qué é a Franxa de Gaza? Un pequeno territorio de 360 kms² de forma rectangular situado entre o mar Mediterráneo, Israel e Exipto de nulo valor estratéxico, industrial ou de recursos naturais. De feito, o único que ten é xente, moita xente. Case dous millóns de palestinos viven alí. Para os que lles custa ver o tamaño por kms², poden comparar co seguinte mapa:

Mapa: Comparación do tamaño da Franxa de Gaza con Valdeorras/Bierzo

Como se pode ver, fuxir de O Barco a Ponferrada, logo dun bombardeo masivo por avións da Forza Aérea Israelí, tal vez non sexa a mellor opción, pero segue sendo a única, se nos dende fora, non facemos nada para parar esta masacre.

Un cativo espazo, e unha das zonas coa maior densidade de poboación do mundo e aínda por riba, sen continuidade territorial co resto do país (Cisxordania). Atención: para viaxar de Gaza a Cisxordania, o habitual é coller o coche ate O Cairo (367 kms.), montar nun avión de O Cairo (Exipto) a Amán (Xordania), e despois outro coche de Amán a Ramala (75 kms.) e imaxinade cada un dos pasos de fronteira, o grado evidente de identificación polos soldados israelís, as pegas. De non ser polas fronteiras, por estrada de Gaza a Ramala hai só 100 kms. Unha hora.


Fai falla un clamor popular, unha sublevación cidadán internacional. O noso silencio convértenos en cómplices. Cando un mísil recorre con precisión a calculada ruta ate a nosa destrución. Unha acción tan miserable que poderíamos caer no erro de tolerala como unha desgraza máis nun telexornal cheo de desgrazas.

Nós permanecemos involucrados no crime, os nosos cadáveres podrecen á intemperie, entre cascotes e ferros retorcidos dos edificios de vivendas, escolas e hospitais… as fotos farían fuxir ós voitres. As familias choran perden ás mulleres, ós irmáns, ós fillos, ós ancians… e fan esforzos para entender cómo foi posible que persoas normais se coaran nunha guerra tan allea. E si ninguén o remedia, a mesma fatalista impunidade protexerá ós culpables máis significados, unha extensión brutalmente próxima de iso que chamamos vítimas colaterais, e levase por diante, cada día, en cada acción de guerra, a eses inocentes que se atopaban por alí. É dicir, nós.

Estes son crimes de guerra que non se aceptarían en ningunha parte do mundo. Por qué en Palestina? Fai medio século, Israel e seus veciños árabes estiveron en guerra, Israel ocupou Gaza e Cisxordania. Ocupar territorio despois dunha guerra é practica habitual, pero ningunha ocupación militar debería converterse nunha tiranía de décadas que soamente alimenta e beneficia ós extremistas que utilizan o terror contra a xente inocente. O final quen sufre? A maior parte das familias que, as beiras do muro e lonxe de amparar ese odio, só desexan paz e liberdade.



Os medios fannos crer que este é un conflito sen solución entre dúas partes iguales, pero non é así. Os ataques de extremistas palestinos contra civís inocentes deben ser condenados e arrombados, pero a raíz do conflito anda por outras beiras, na espoliación sufrida polo pobo palestino. Israel ocupa, coloniza, bombardea, ataca e controla a auga, o comercio e as fronteiras dunha nación legalmente libre recoñecida polas Nacións Unidas. En Gaza, Israel ten creado unha gaiola o aire libre, a máis grande do mundo, e logo fai un brutal acoso sobre ela. Mentres as bombas caen, as familias literalmente non teñen para ónde fuxir.

O fanatismo dun estado que se chama democrático pon en perigo os dereitos humanos. Un fanatismo enmascarado nunha xustificación que fai un dobre dano: viola os dereitos humanos e degrada a razón democrática. Cando en nome da defensa se tortura, bombardéanse poboacións e conséntense políticas de racismo, apartamento e xenocidio, obrigásenos a vivir de cotío coa banalización do mal e engaiólanse ás conciencias no campo de concentración da mentira, a inxustiza e a complicidade. Neguémonos a ser indiferentes ante calquera violación dos dereitos humanos. Digamos BASTA!!

Ningún comentario:

Publicar un comentario