venres, 29 de xullo de 2011

Semillas de odio

Recientemente Isabel Allende dijo que cada una de sus obras es como una semilla en el vientre, digo yo que cada poema es una semilla que se va tirando sobre la tierra a fin que germine para todos. Pero también la semilla del odio lanzada a los cuatro vientos sirve para reproducir su nefasta carga genética.

Durante la era Bush se formalizó la idea antigua de quien no está conmigo está contra mí, idea antagónica que desconoce términos medios en donde  el enemigo de mi amigo lo asumo como enemigo propio también. Otra idea perversa de Bush fue el desarrollo de la llamada defensa preventiva y el poder trascender los limites de USA para ir a castigar a su supuesto enemigo. También fomentó la idea de una guerra de civilizaciones que traducida significa la defensa de Occidente contra el Islam, en una cruzada moderna que permita el aniquilamiento de ese adversario y supuesto enemigo, cuyo último Templario acaba de aparecer en Oslo.

Tal política o ideología del odio, a fin de justificar conductas agresivas, permitieron que la verdad -esa convidada de piedra de la modernidad- se tergiversara y apareciera la mentira de unas supuestas armas de destrucción masiva que vueltas en verdad -de tanto repetirse y afirmarse en los medios occidentales- permitió con la anuencia de casi todos los países de Occidente la invasión, destrucción de Irak y subsecuentemente Afganistán y dejan en la mira a Irán y otros. Indudablemente la semilla lanzada a los cuatro vientos por mayor el poder del mundo ha dado y seguirá dando sus frutos.

Tal semilla permite identificar al enemigo entre cualquiera que no profese nuestras mismas creencias o entre algún inmigrante ilegal que haya atravesado las fronteras de un país del primer mundo en donde los desposeídos de la tierra están siendo señalados como causantes de los males de esos países que  cierran sus fronteras a fin de excluirlos del botín del bienestar y alejar así el  peligro que esa ola de inmigración generada por la pobreza y alentada por una supuesta globalización del planeta. Tal ola es atacada con fiereza por recalcitrantes fomentadores del odio a todo lo que provenga de abajo.


Acaba el ultimo Templario (Anders Behring Breivik) de fumigar con bombas y balas de verdad-verdad a cerca o más de cien personas inermes e inocentes en Noruega, llevado por la semilla  que germinó en su mente de que el enemigo es de toda una cultura o de toda una civilización, que el enemigo viene de afuera y se ha metido en nuestros bellos jardines vikingos. Tal idea permite a un simple mortal encontrar la chispa que detone y arrase con su odio a decenas de vidas de “enemigos”, aliados del invasor que tenemos dentro y que poco a poco va instaurando su silenciosa toma del poder en ese bello país del bienestar.

Los organismos vivientes llevan consigo su carga de potencialidades en capsulas de ADN llamadas genes las cuales pueden permanecer latentes durante toda su existencia o irrumpir con violencia ante el ambiente propicio que fomente su desarrollo. El odio expresado, apoyado y difundido permite que aquellos desafortunados seres que están dotados de tal carga negativa puedan en el momento del estimulo continuado hacer lanzar su carga explosiva, que bien pudo permanecer dormida pero que despertada por el discurso del odio se ha hecho carne y ha arrasado en su grandeza destructiva a miles y miles de vida, para seguir conformando el inmenso listado de muertes injustas que componen la historia de ésta humanidad.

Colombia no ha escapado a ese discurso del odio,  y allí actores vestidos de verde oliva o camuflajes han hecho ensangrecer los campos en donde las masacres contra  supuestos enemigos o auxiliares de esos enemigos han sido desaparecidos con furor por las balas de verdad que el odio permitió generar en esas mentes que se despertaron y actuaron ante el discurso de un supuesto enemigo que está en todas partes y que es preciso desaparecer.


Quiera la fortuna que las semillas del odio para siempre tanto en Colombia como en el planeta queden contenidas en vainas pétreas que impidan la continuidad de esas muertes injustas. Por lo tanto es tarea de todos no fomentar en nuestros congeneres las ideas destructivas que  conducen a la muerte.

Soñar no cuesta nada pero hay que seguir soñando.
O Barco de Valdeorras. España. 25072011

luns, 4 de xullo de 2011

El eufemismo del rescate a Grecia


Viene imponiéndose en el argot económico la palabra rescate para referirse al dinero que es preciso poner por diversas economías para que el país Grecia no se quiebre.

En la forma como se emplea pareciera que la palabra rescate es sinónimo de ayuda a Grecia para que sea capaz de solventar la crisis que padece y que según especialistas económicos es preciso paliar con las medidas drásticas clásicas de siempre: apretasen del cinturón al máximo y mayor empobrecimiento para los trabajadores griegos.


Sin embargo un naufrago en altamar es rescatado cuando perdido ya sin fuerzas y a punto de perder toda esperanza de vida se le aparece en la distancia una embarcación que con un pitido y parlantes que le saludan porque viene a ayudarle, a rescatarlo bondadosamente, sin nada a cambio.


Pero el eufemismo para rescate se traduce para Grecia en préstamo económico y como todo préstamo de esas características y dentro de las leyes del mercado actual aplican los intereses que los prestamistas tengan a bien imponer y todas las condiciones agregadas que Grecia debe obedecer porque se trata de un préstamo obligado, no de un rescate y menos de una ayuda. Ni la UE ni el Banco de Europa, ni el FMI ni nadie está ayudando a Grecia. Simplemente se está aplicándole el lema de “al caído, caerle”. Grecia debe obligatoriamente aceptar el préstamo y todas sus horrorosas cláusulas sin chistar.


En America Latina donde se impuso a rajatabla el neoliberalismo a mediado de los años setenta, terminaron y siguen aun muchas de sus economías siendo deudoras -ad eternum- de los organismos financieros tipo FMI o Banco Mundial quienes le dicen a esos países cuánto le prestan, cómo le harán los desembolsos, en qué se aplicarán esos desembolsos y en que forma, cómo lo pagarán y en cuanto tiempo. Ríanse, ya que muchos países latinoamericanos no han podido pagar su deuda porque aun teniendo con qué pagarlas, las condiciones impuestas impiden salir de ella. Se trata de entonces de un préstamo oneroso y despiadado, no rescate.


Lógicamente ese tipo de “rescates” beneficia solo al prestamista, y aunque pueden hacer creer que es una bondadosa mano tendida al hermano Griego, no hay tal. Es el puño cerrado y duro del sistema financiero neoliberal que aprieta y asfixia sin llegar a matar porque matando se quedaría sin cliente y posiblemente sin paga.


Sacudirse de tal imposición del préstamo ha sido harto difícil para muchos países que han pasado por trances similares. Aconteció con Argentina obligada a devaluar y a impedir a sus ciudadanos rescatar dineros propios a los bancos. Pudo sacudirse pero negándose a pagar tal eufemística ayuda. No ha dejado de pagarla pero sí la ha pagado en la medida de sus posibilidades.


Si la vida de Grecia es casi eterna ¿por qué no se puede pagar en largos plazos dicho préstamo y por qué Grecia no puede negarse a recibirlo y producir su propia respuesta?


Sigue girando la noria.


alfredoivan50@hotmail.com
O Barco de Valdeorras. 03072011

venres, 1 de xullo de 2011

ARDE GALIZA!!

Por: Abc

A queima dos montes xa forma parte da nosa paisaxe de verán, homes e mulleres loitan apagando lumes para salvar o seu, a flora, a fauna, a dignidade deste país… outros adícanse a recortar gastos, e manternos sen información, (Ollos que no ven, corazón que non sinte) deste xeito o que non ves non existe!! pobre estratexia, dende logo, non axuda a concienciación do problema, nin a que votantes e institucións asuman responsabilidades e atopen solucións.


Ala polo 2006 o partido que hoxe ten a responsabilidade de gobernar esixía comisións de investigación convocaba manifestacións ao lema de “Non pases paxina. Galicia non o merece” chegando a dicir “Con nós non morría xente nos incendios, co bipartito catro persoas” intentos de sacar rédito político como a foto da “mangueira de xardín”



Hoxe Feijolito califica de “óptima” e o conselleiro de Medio Rural de “ejemplar” a xestión dos incendios, parapetándose tras comparecencias sen preguntas… cando o único que se pide e información.

Cando vemos estas declaracións carentes de contido programático, recorrentes e descubrindo o que xa todos sabemos “os incendios son intencionados”, enfermos, desalmados e delincuentes sempre houbo e haberá, e mentres non tomemos conciencia que os desastres ecolóxicos a todos nos afectan, e todos somos responsables, e mentres o lume popularmente sexa o medio máis barato de limpar o monte, e unha vez posto en marcha moi difícil de controlar, o incendiario só exista cando non temos outra explicación e só nos lembramos del cando o monte arde.


Ninguén coñece receita máis eficaz ca educación ambiental…


Por todo isto, e o que se me escapa, unha política completa cotra o lume non esta só en gastar millóns e millóns na extinción, esta tamén nas tarefas de prevención, moi importante, en por en valor os recursos forestais, non estou menosprezando as labores de extinción, son todas complementarias sen esquecernos da vixilancia…


Agora ben, o peor é esquecelas todas a un tempo, e esperar que non ocorra nada, pensar que os incendios son unha desgraza que lle ocorre sempre a outros pero non a nós, porque somos máis listos e máis eficientes, ou se cadra chove, por iso resultan preocupantes os recortes do actual goberno (os incendios apáganse no inverno) nas actividades de limpeza, prevención e ausencia de políticas estruturais no medio rural, poñendo as bases para nunha privatización do monte…



Recortar non é o mesmo que aforrar.


Que cada quen escolla: “cada un fai no seu o que lle peta” vivindo de costas o problema da descomposición do rural, namentres se espalla o desanimo e o prezo das terras cae para beneficio de outros (canteiras, parques eólicos, monocultivos de piñeiros e eucaliptos…) abandonados pola xente sen oportunidade de vida... ou, un digamos pacto social e político, que mude a tendencia de despoboamento tendo en conta a diversidade de funcións (ecolóxicas, económicas, turísticas, culturais, sociais…) onde prevención e extinción convivan. Se cadra pode que Galiza non mude do verde ao negro.



Os mesmos que antes condenaban ós membros de outro goberno, e pedían dimisión, agora condenan incendiarios.


Para o conselleiro Juárez, que diminuíu a franxa de protección de 100 a 50 m. das vivendas, que dixo que o rural galego non ten futuro, que aceptou o recorte de gastos en prevención de incendios, e que afirmou, dando a entender có propio persoal de extinción puña lume aos montes galegos... o importante é, a data fixada para iniciar as intervencións: a campaña debe comezar o 1 de xullo, e se os lumes xorden antes, é que se trabucaron, non o conselleiro có tiña todo previsto e organizado... se arden centos de ha. entre o 25 de xuño e o 1 de xullo, iso non importa, o programa é perfecto e cúmprese ao pé da letra, se afecta a menos de 20 ha., non conta, silencio! se non se di nada, non existe!. E para isto Medio Rural acaba de conceder 540.000 € a catro periódicos en plena campaña antiincendios, xa que en catro meses as lapas en Galiza arrasaron máis de 2.600 ha., fronte as 700 da campaña 2010, case catro veces máis, sendo Ourense a máis afectada, cun 91% do arrasado...

É o que hai!!

domingo, 19 de xuño de 2011

Puertas cerradas

A la sociedad que sufre las consecuencias de la actual crisis se le vienen cerrando los espacios que puedan por vías consideradas pacificas resolver su precaria situación, reflejada en: falta de empleo, imposibilidad de llegar a fin de mes, perdida de la vivienda, encarecimiento de servicios básicos, recortes salariales a trabajadores, cierre de pequeñas y medianas empresas, más guerras improductivas como lastre.

Este estado actual de cosas dado en llamarse Democracia en lo político y capitalismo neoliberal en la económico no encuentra aun la respuesta adecuada a una crisis que va para largo y que se viene depositando todo su peso progresivamente sobre los hombros de la clase trabajadora sin que a ella se le permita participar como actor protagónico en la resolución del problema y se le vea como un convidado de piedra a quien hay que resolverle todos los conflictos sin su participación u opinión activa.

Sus representantes políticos vienen fallándole a esa sociedad trabajadora ya que sus decisiones se vienen ubicando al lado del mercado y del poder financiero, olvidándose del referente primario que los eligió y a quien se debe. Sus decisiones a través del congreso no atinan para remediar los males y han preferido embarcarse en su discusión partidista eterna y en sus decisiones a favor de un mayor recorte de beneficios sociales y laborales no así en recortes a actores de la banca ni a ellos mismos en la política.

En lo económico la economía se tergiversó y la ley de la oferta y la demanda desapareció de los mercados para dar paso a la autorregulación de ellos sin control político alguno y definiendo ahora la economía las decisiones políticas que afectarán a la sociedad. Las bolsas definen el rumbo de lo económico e imponen sus decisiones sobre la economía y política de los estados. La banca falló con negociados que crearon la actual crisis y sigue siendo la mayor beneficiaria de esa misma crisis y aun no goza de un adecuado control estatal, amen de inmensos ingresos para sus altos cargos.

En lo militar se viene participando con miles de soldados en guerras lejanas e injustificadas o justificadas a última hora con resultados pírricos y con violencia extrema sobre pueblos extremadamente débiles. El gasto militar diario de todos esos contingentes en tierras de otros  cuesta demasiado, y  sin embargo se decora o no se muestra como parte del derroche que contribuye a formar la crisis actual; queda en un telón de fondo que se prefiere invisibilizar.


Así las cosas: lo político, lo económico, lo militar, no se muestran como actores capaces de mejorar la situación o resolverla y en virtud de esas carencias vienen saliendo las fuerzas sociales a las calles a levantar su voz y a señalar responsabilidades y necesidades, a mostrar su camino a seguir ya que las fallas de los otros actores las han echado a un lado, olvidándose que siempre ha sido su protagonista principal. El sistema en ultimas ha hecho crisis, el barco ha hecho agua y es preciso que el timonel social participe y redirija la nave hacia un puerto distinto al actual en aras de su seguridad y supervivencia bajo otro sistema más predictivo y benéfico que el actual desmoronándose.

Los movimientos sociales de protesta en Grecia,  Portugal,  Islandia,  Irlanda y aquí en España se enfrentan ante quienes ellos mismos eligieron como sus representantes para que fuesen sus voceros y mantuviesen el estado de bienestar en Europa que tantos esfuerzos sociales hubieron permitido construir. Esa sociedad que protesta, presenta su respuesta a la situación pero es desoída, malpensada, tergiversada y puesta por los medios como transgresora, violenta. Así se quiere desconocer su poder del cual se vienen apropiando los actores secundarios para su beneficio y olvidáronse de la tarea encomendada. La fuerza de la protesta se acalla con las fuerzas de la represión y la tergiversación mediática. Un movimiento de protesta, el 15M, viene siendo desprestigiado por los medios ya se comporte pacíficamente o ya confronte con insultos y escupitajos a quienes piden auxilio para que las llamadas fuerzas del orden policial acuda presta con garrotes, esas sí a repartir violencia de verdad a diestra y siniestra sobre los cuerpos desprotegidos de los manifestantes en Barcelona, en Madrid o donde sea. No se puede comparar la violencia de los manifestantes con la violencia policial ya que el uso de la fuerza es comparativo a la desproporción eterna entre David y Goliat, entre Palestinos e Israelíes, aunque  igualmente la justifiquen.

Así, los movimientos sociales que salen a la palestra buscan su participación en la resolución favorable de la crisis y se requiere que esa liberación de energía social se traduzca en la búsqueda y consecución del nuevo estado social que redefina al sistema que se deslíe ante sus ojos y encuentre para sí la nueva forma, el nuevo o renovado sistema que sea propicio para la convivencia pacifica de todas las fuerzas que se debaten en su interior. Pero un nuevo estado de cosas como cualquier cuerpo físico necesita, repito, liberar energía y encontrar a través de esa liberación un nuevo estado de reposo con mayor estabilidad o sea mayor beneficio para todos, no solo para unos pocos.

Pero si las fuerzas llamadas del orden o bien las fuerzas represivas se enfrentan con vehemencia en la defensa del sistema que desfallece, entonces inevitablemente algo de violencia aparecerá y aunque ello no sea benéfico podría ser imposible de detener. Es por ello que tanto los defensores del sistema como los se le enfrentan deban con cuidado medir sus fuerzas y definir ojala políticamente el nuevo estado de cosas, el nuevo sistema correlativo de beneficios a las distintas fuerzas sociales que lo componen. En la situación actual pareciera imposible lograr un cambio real si solo con la voz se pretenda ser escuchado, ya que el interlocutor ha hecho oídos sordos y vista gorda a las fuerzas sociales que vienen sufriendo los embates de la actual crisis.

Amanecerá y veremos dijo Pabla.

O Barco de Valdeorras. España.19062011.

TAGS. Política, economía, militar, 15M, cambio, Grecia, España, crisis.


mércores, 15 de xuño de 2011

EL PACIENTE DE LA 376 (CASO REAL)

(Ring, ring, ring) (Ring, ring, ring)

- Hospital Xeral de Lugo bos días.
- Si, Buenos días, quisiera hablar con alguien que me de información sobre un paciente que está internado.
- ¿De qué paciente se trata?
- Se llama Antonio Comesaña Otero y está en la habitación 376.
- Un momento, le paso a enfermería.
- Buenos días, habla la enfermera Luisa Casal, ¿en qué puedo ayudarle?
- Quisiera saber las condiciones clínicas del paciente Antonio Comesaña Otero de la habitación 376, por favor.
- Un minuto que voy a localizar al médico de guardia.
- Buenos días, habla el doctor Quirós, ¿en qué puedo ayudarlo?
- Verá doctor, quisiera que me informasen sobre el estado de salud de Antonio Comesaña Otero de la habitación 376.
- A ver, un minuto que consulto la ficha del paciente.
- Bueno, gracias
Aquí está. Veamos, hoy se alimentó bien, la presión y el pulso se mantienen estables y está respondiendo bien a la medicación por lo que mañana le retiraremos el monitor cardíaco, si continua en esta línea le daremos el alta en dos o tres días. 
- ¡Muchas gracias doctor, no sabe usted la buena noticia que acaba de darme! ¡Joder que alegría!
- Me alegro hombre, ¿quién es? ¿Su padre?>
- No, no, que va, yo soy Antonio Comesaña Otero y estoy llamando desde la habitación 376, lo que pasa es que aquí todo el mundo entra y sale del cuarto cuando le sale de la polla, parece que hablan entre ustedes en chino y a mí ni Dios me dice un carallo.


domingo, 12 de xuño de 2011

A fame mata máis có O104:H4 Escherichiacoli.


por: abc

Vivir no ''Primeiro Mundo'' estase convertendo nunha actividade de alto risco para nós os habitantes: vacas loucas, dioxinas, gripe A, móbiles canceríxenos e agora a bacteria E.coli. Coa gripe A non houbo coordinación nin na loita médica nin na política, só se globalizou o medo. E trás de cada pánico colectivo xurde un negocio privado que florece.

Dende o comezo de maio, unha bacteria "asasina" da familia Escherichiacoli, patóxena para o home, provoca unha epidemia de hemorraxia intestinal potencialmente mortal no norte de Alemaña. Tera infectado xa a 3.000 persoas en Europa, provocando a morte dunhas 30. De onde ven e cómo acabar con ela…? Parece ser nas derradeiras horas, debese os brotes xerminados, cultivados e comercializados so en Alemaña… Segundo os resultados, a cepa bacteriana O104:H4 de Escherichia coli enterohemorrágica (ECEH), foi detectada nun paquete de brotes xerminados procedente da explotación agrícola Gärtnerhof, situada en Bienenbüttel (norte), actualmente pechada.

O xurdimento dunha nova cepa letal da bacteria Escherichiacoli (E.coli) nos alimentos en Europa pon de manifesto, novamente, o desastre sanitario no que nos ten metido o sistema agroalimentario industrial. Trátano como accidente, pero en realidade é algo esperable, o igual có xurdimento da gripe porcina e a gripe aviar, algo cada vez é máis frecuente, poderíamos engadir unha lista de accidentes do sistema alimentario industrial (carnes contaminadas, melanina, dioxinas, aditivos, envases plásticos tóxicos, adulteracións). O certo é que grazas á industria agroalimentaria controlada por unhas poucas multinacionais globais, a comida pasou de ser necesidade, pracer e cultura a converterse nunha seria ameaza para á saúde.

O actual brote, que como explica Javier Sampedro ten máis que ver cunha manipulación inadecuada da carne que cos cogombros (pepinos), espiu á Unión Europea, carente de mecanismo de alarma, de reacción rápida e de liderado; en fin, incapaz de velar pola seguridade médica e económica dos seus cidadáns; a Senadora de Sanidade de Hamburgo (que ''ve a palla no ollo alleo e non a biga no propio'') sinalou á agricultura española sen esperar ás probas, non funcionaron os mecanismos de entendemento entre España e Alemaña. E para máis, a Unión Europea parece un barco a deriva no que cada cal preocupase só dos seus intereses a corto prazo. Porque isto é unha consecuencia da Política Agrícola Común da UE…


As grandes baterías industriais son evidentemente incubadoras de E.Coli. Parece ser dende fai anos, que a proliferación deste bacilo é moi probablemente estimulada polos novos métodos de engorde o que permite un aumento rápido de peso pero modifican a flora intestinal dos animais. O que se suma a concentración de xermes nun espazo moi reducido (forma intensiva e masiva da industria) que aumenta a probabilidade da súa mutación, estas explotacións ganderías producen e diseminan novos bacilos; o 'agrobusiness' multiplica os entrantes químicos e as manipulacións xenéticas; o envasado introduce incógnitas suplementarias; logo a gran distribución favorece o transporte a longas distancias, a comida lixo resulta de todo isto, xa sen falar da especulación bursátil que provoca a subida dos prezos dos produtos alimenticios e xera a máis criminal das enfermidades: a fame.

Pese a todo, o 70 % do planeta aínda se alimenta da produción campesiña, comunitaria, familiar. Pola saúde de todos e do planeta, é o que temos que salvar e apoiar, contra a avaricia homicida de unhas poucas multinacionais, defendamos o concepto de "soberanía alimentaria", que non é transformable en comercial. Con, ambientes sociais de produción (pequena agricultura campesiña), preocupacións ecolóxicas (cultivo biolóxico de proximidade) e defensa da saúde dos consumidores/as (seguridade alimentaria). Unha política alimentaria que responda a os intereses da humanidade e do medio ambiente debe absolutamente romper coa lóxica da ganancia privada afirmando cas terras agrícolas e os seus produtos non son unha mercancía, senón os bens comúns máis esenciais da humanidade.

A crise dos cogombros (pepinos), na medida que se esquezan os seus mortos e o goberno alemán deixe de pisar industrias propias e alleas quedara como un suceso burlesco e casual. Non parece como deixaron entrever algúns políticos, unha guerra comercial, da que se aproveitarían os franceses, colocando as súas hortalizas e froitas de verán...

Aínda que a fame é 'unha pandemia' que mata a 22.000 nenos o día, (datos de UNICEF), non hai conmoción política, nin social; non aparecen conselleiras de sanidade nin se convocan cumes de urxencia nin se enchen páxinas e minutos nos medios de comunicación, a sociedade non se move, os mortos de fame son mortos de necesidade extrema, e nese campo o negocio é escaso.

Chegan e instálanse as crises económicas, as guerras eternizadas como a de Afganistán, Libia etc… e non se oe unha voz europea, non se morre de gripe A, morrese de ausencia de paz. Europa, o gran sono de moitos, bátense en retirada coas súas políticas policiais contra a inmigración ou as manipulacións dos chegados a Lampedusa para forzar compensacións e endurecementos de normas con fins electorais.

No 'Terceiro Mundo' os problemas do 'Primeiro Mundo' parecen un banquete, o número de pobres e paupérrimos alcanza á metade do planeta, 3.500 millóns de persoas; non se cumpren os Obxectivos do Milenio e agrandase a brecha entre ricos e pobres, maior aínda co abismo tecnolóxico. E as cousas non melloran para os máis débiles. Según a ONG Oxfam os prezos dos alimentos duplicaranse en 2030.


Unha cousa é beneficencia e outra moi distinta estado do benestar… …quén puidera durmir o sono dos gatos! 

Cambiara o Niemeyer Avilés…?

por: abc

A inauguración en Ásturies dunha obra dun dos arquitectos máis famosos do mundo sempre é unha boa noticia. Se ademais se trata dun artista de cuxas creacións non é fácil gozar en Europa o acontecemento volvese máis importante nunha escala aínda maior, falamos de Oscar NiemeyerRibeiro Soares Filho (Río de Xaneiro, 15/12/1907) arquitecto considerado un dos nomes máis influentes na arquitectura moderna internacional, un pioneiro na exploración das posibilidades construtivas únicas do formigón armado, un defensor do utilitarismo, as súas creacións arquitectónicas non teñen aparencia fría ou forma de bloque, as súas obras teñen formas dinámicas e curvas tan sensuais que fan de Niemeyer máis un escultor monumental que un arquitecto.
E resulta que isto ocorre nun lugar tan insospeitado como Avilés, unha pequena cidade onde podemos visitar o Centro Niemeyer, a primeira obra do creador de Brasilia construída en España a máis importante de Europaalgo cos afeccionados a arquitectura e o arte celebran.


Por qué en Avilés?

Preguntámonos todos, cómo é posible que todo iso ocorra en Avilés, unha cidade na que case ninguén pensaría, aló menos nun principio, que puidera pasar algo así.

A cousa ven relacionada coa celebración do XXV aniversario dos Premios Príncipe de Asturias, na que se pediu ós premiados algún tipo de colaboración. Niemeyer, que xa ten máis de 100 anos ofreceuse para regalarlles o mellor que podía aportar: nada máis e nada menos cun edificio. 

A partir de aí unha serie de avatares políticos foron cambiando a idea inicial, creo era unha sede para a fundación que da os premios, e acaba creándose non só un edificio senón un conxunto de catro que é finalmente o Centro Niemeyer. Iso sí, o regalo do arquitecto brasileiro custoulle ós contribuíntes asturianos uns 44 millóns de euros.

Chegados a este punto atopámonos nun estado que poderíamos denominar de "xusta indignación": pensaredes, outro deses proxectos faraónicos (a nosa "Cidade da Cultura"), persoalmente creo que estamos máis ante un síntoma da nosa enfermidade política que ante unha causa: o Niemeyer pode ser un exemplo da alegría coa que se gasta o diñeiro público, pero dentro da enlouquecida lóxica coa que este se "inverte" en tantos horrores sen sentido non é probablemente o más errado...



Unha beleza e un excelente gancho
Porque máis alá doutras consideracións (que non son obxecto) o resultado final é un lugar que non deixará indiferente: a explanada na que se levantan os catro edificios proxectados polo brasileiro (auditorio, a cúpula, a torre circular e o "multidisciplinar", como lle chaman o último deles) é un lugar cargado de maxia, paz e harmonía.
Por suposto non ten nada que ver co que ata agora era Avilés incluso o resto de Asturias, de feito da a sensación de ter sido deixado na outra veira da ría por un pratiño voante, pero sí ten moito que ver coa obra de Niemeyer: curvas suaves de cemento blanco, un sentido do espazo que crea perspectivas moi fermosas.
Dise que Niemeyer ten comentado nalgunha ocasión que "se algo é fermoso, é útil" e esa visión está tamén clara en aspectos do Centro, como a pasarela que une a Cúpula e o Auditorio que non ten en realidade outra utilidade que non sexa guiar os nosos ollos entre o conxunto de edificios.
Os interiores tamén son unha marabilla: o da cúpula ten unhas formas onduladas que logran un equilibrio inaudito, ademais da escaleira; o multidisciplinar destaca por dous fermosos murais deseñados polo propio Niemeyer, especialmente o situado na cafetería.


Luz
Na exposición “Luz" o cineasta Carlos Saura na súa primeira exposición, como comisario fai un percorrido "dende a escuridade á luz", "do fogo ao vídeo", entre o poético e o didáctico. Unha retrospectiva dende como o ollo humano ábrese á luz e, logo ós inventos e elementos que poden trocar ao ollo, cámaras fotográficas, espellos, as sombras ou a cor...
A viaxe comeza dende o baleiro, escuridade máis absoluta, a mostra recorre a liña seguida os procedementos de cómo o home ten desenrolado cinco mil anos na súa obsesión de atrapar imaxes. Dende unha instalación que remite o lume, nun corredor de espellos, seguindo pola pintura, onde outros espellos permiten o visitante verse dentro de 'Las meninas' de Velázquez.
Unha colección de cámaras fotográficas históricas, cedidas por Saura, á reprodución do interior dun ollo danos paso a un mural que reconstrúe os retratos de artistas do diafragma como Man Ray, Robert Capa ou Sebastiao Salgado. E volvendo a esta disciplina, nun panel con fotografías de rostros multirraciais, todos cos ollos maquillados, redunda no universal, unha costume multicultural.
O resto da exposición sigue polos mesmos camiños: cine, óptica, color, teatro, sombras... Unha conxunción de elementos que irmandan ciencia e arte. Coa música, na saída, de volta á luz solar, o visitante practicou coas sombras, perdeuse nun labirinto de espellos e comprobou cómo se fusionan as cores…

E agora qué?
O proxecto forma parte dun plan máis amplo de rexeneración urbana," Illa da Innovación ", dirixido á recuperación da tradición orixinal mariñeira de Avilés, nos anos 50 socavado polas grandes fábricas de aceiro e de fabricación, que a converteron nunha cidade das más contaminadas.  Este plan mestre está firmado por Norman Foster e, nunha área de máis de 570 mil metros cadrados, inclúe a construción dun porto deportivo, unha terminal de cruceiros, parques verdes, áreas recreativas, sendeiros para bicicletas e paseos peonís, rodeado por unha serie de pasos accede a bancos, lofts e oficinas…

Despois da inauguración coa banda de jazz de Woody Allen, Stephen Hawking ou esta de C. Saura ábrese o momento crítico para este tipo de proxectos: como encher de contido un continente tan atractivo.
Neste caso cada edificio ten seu propio destino: a Torre será un centro gastronómico, no multidisplinar celebraranse exposicións, eventos e será unha sala de cine en VO; a Cúpula está pensada para celebrar conferencias e similares; e no Auditorio, obviamente, haberá concertos.

Tras Carlos Saura e "Luz", este centro cultural acollerá exposicións de personalidades tan relevantes como Julian Schnabel, coas súas "Polaroids" -do 21 de maio ata o 4 de setembro- e "Photographs",sobre o traballo de Jessica Lange como fotógrafa, a partir do 8 de setembro.


44 millóns, un prezo considerable non tan absurdo, de tódolos xeitos é algo que esta aí podémolo admirar e tocar todos, o que non podemos tocar todos son os milleiros de euros que van a parar á saca dos políticos de quenda… (pagase cos impostos de todos) por unha vez temos algo que non esta no peto dos "señoritos", sexan políticos ou non… non será fácil cá programación cultural logre xustificar a enorme inversión e logre maximizar a función do Centro como atractivo turístico (que o final é do que se trata) esperemos que o logre: meréceo, será a forma na que máis sentido teña a enorme inversión, falta saber o custo do mantemento, todo blanco nunha zona industrial con chemineas e trens polas doas veiras... nuns anos este blanco impoluto pasara a cor cinza camuflándose entre Aceralia, Alcoa, Cristaleira e Asturiana de Zinc. Non hai un árbore, nin flor ou chisco de herba que rompa a monotonía dos volumes e perfiles.

Pois a min que queredes que vos diga, esa torre de control paréceme saída dunha película de OVNIS anos sesenta: paréceme un quero e non podo do Sr. Niemeyer, un conato de pequena-Brasilia, reinventándose cara o turismo, cheira a pasada de moda, o deseño resultaría chocante nos anos 50/60, pero agora... En fin, moi fermoso todo, pero estaría ben a publicación fotos dos arredores, as chemineas das fabricas chuspindo, os buratos das estradas, edificios en ruínas, a ría. Claro que está ben, o Niemeyer está ben, xa pode…, pero os avilesinos cómo o van a disfrutar? estaremos comprando xoias, cando o que precisamos é pan...?


Pero tamén vin unha cidade enfronte que fai uns anos ninguén visitaba, e hoxe van turistas, será polo Niemeyer…? ninguén nega o efecto Guggenheim Bilbo a Cidade das artes Valéncia… si, ...un dispendio de diñeiro pero eu, por exemplo eu, non iria a Avilés nin por asomo… si non fora para ver o Niemeyer… pode que so me quede a comer, pode que tome un café, tal vez compre sidra ou algo máis… estes pequenos gastos multiplicados por 1xxx é un grande beneficio para unha cidade...
Un saúdo a todos!!


Ver máis: