martes, 5 de novembro de 2013

O ‘paripé’ do cambio de hora. Preguntádesvos quén gaña con elo?

Normativa Europea, o cambio de hora comezou a xeneralizarse, de maneira desigual, a partir do 1974, cando se produzo a primeira crises do petróleo e algúns países decidiron adiantar os reloxos para poder aproveitar mellor a luz do sol e consumir así menos electricidade en iluminación. Isto aplicase como directiva dende 1981 e foi renovada sucesivamente cada catro anos. Desde a aprobación da Novena Directiva, polo Parlamento Europeo e o Consello da Unión Europea, en xaneiro do 2001, aplicase con carácter indefinido. Dita Directiva está incorporada ó ordenamento xurídico español, é de obrigado cumprimento para tódolos países da UE, e establece con carácter permanente as datas de inicio dos períodos de cambio horario:

- A hora de verán: o último domingo de marzo, no que se adianta o reloxo unha hora.
- A hora de inverno: o último domingo de outubro, cando se retrasa como agora o reloxo unha hora.

O horario de inverno aplicase este ano en toda Europa dende o 27 de outubro do 2013 ata o 30 de marzo do 2014 segundo o Real Decreto 236/2002. O motivo é, suponse, aforrar electricidade aproveitando a luz solar matutina, concretamente uns 300 millóns de euros, cantidade igual o 5% do consumo eléctrico en iluminación segundo o Instituto para a Diversificación e Aforro da Enerxía (IDAE). Este organismo afirma que dese montante, uns 90 millóns corresponden a fogares uns 6€ por fogar. Os outros 210 millóns de euros restantes aforraríanse nos edificios do sector terciario e na industria.

Que ninguén pense cá variación de gasto é negativa pois quen madruga, vai traballar, non queda na casa consumindo electricidade. O que si facemos todos no inverno logo de rematar a nosa xornada laboral ou estudantil é chegar unha hora solar máis tarde a casa, non quedar na rúa quizá paseando senón na casa, gastando non só máis electricidade, senón tamén máis calefacción, pois unha hora máis tarde fai máis frío.

Incluso dando veracidade ó aforro de 6€ por fogar Cómo xustificar o trastorno de cambiar as costumes diarias (efectos negativos na saúde, como a fatiga, cansazo ou cambios de estado anímico que poden provocar astenia outonal) por esa ridícula cantidade? Pois polo aforro das empresas durante a mañá: entre tódolos particulares aforrámoslles 240 millóns. Os fogares en cambio inflan o beneficio das empresas eléctricas que soben as súas tarifas sen parar e estáfannos pactando prezos colocando nas directivas ós políticos que previamente as favoreceron. Un timo en toda regra …non é así
?

A hora menos en Galicia (agora, tamen en toda España)

Agora tamén o Congreso estuda có Estado adopte o mesmo horario que Portugal, Reino Unido e Canarias, unha medida que xa propuxera o BNG no 2010 para Galicia e que foi ignorada e ridiculizada.
Esta é a petición cá Comisión de Igualdade da Cámara trasladou o Goberno e forma parte dun amplo informe sobre "a racionalización dos horarios, a conciliación da vida persoal, familiar e laboral, e a corresponsabilidade", elaborado por expertos e consenso dos partidos. Que Galicia (España) conte cunha hora menos é xa unha opción máis que probable, defendida hoxe pola maioría do parlamento, incluíndo ó PP.
Fai sete anos, a asemblea nacional do BNG aprobaba incluír nun documento de teses unha emenda na que reclamaban se aplicara "un huso horario galego" adaptado á "hora natural" e situación xeográfica igual ó de Lisboa. Os populares ridiculizaron a proposta e preguntaban si sería debatida, os socialistas cualificárona de "cousa menor sen importancia" e a dereitona mediática o "té party" falaba de ideas dos "iluminados nacionalistas" nas que vían pretensións diferenciadoras propias de "loucos". Feijóo falaba dunha proposta "peregrina" e Xosé Blanco, daquelas ministro, dunha "chorrada".

Aplicando criterios xeográficos, que Madrid ou Barcelona (pero máis aínda A Coruña ou Vigo) teñan a mesma hora que Berlín ou Praga é pouco ou nada entendible. De feito, o horario medio de Greenwich o GMT é o horario solar medio no Observatorio Real de Greenwich equivale a cero grados de lonxitude. Este meridiano cruzaría a costa mediterránea española, polo que tanto España como Francia, Gran Bretaña e Portugal deberían ter un mesmo horario.

Segundo o informe aprobado no Congreso, o Goberno deberá analizar a incidencia social e económica dun cambio horario en España "recuperando a antiga vinculación ó huso horario de Greenwich" e pide que se estude tamén unha modificación dos horarios laborais a fin de facilitar a conciliación. PP, CiU, PNV, UPyD e Grupo Mixto votaron a favor (este último por error, xa que queríase abster) mentres que IU e PSOE abstivéronse ó non incluírse no informe a influenza da reforma laboral e os recortes na falta de conciliación.

A adecuación na medida do posible do horario real ó solar implicaría tamén un importante aforro enerxético, tal e como tiña defendido o BNG no 2006 autor da proposta, o entonces militante do Bloque en Ourense Lito Prado, que agora contempla sorprendido a aposta no Congreso por unha proposta súa que entonces fora ridiculizada "e na que poucos crían". "Incluso podería dicir que foi aproveitada por algúns para non falar de outras cousas máis importantes daquel conclave nacionalista", conta.

Lembra cá reivindicación para que Galicia adoptara o horario GMT "chegou o ámbito político logo de moito loitar no ámbito ecoloxista". "Sempre se difamaba por ser unha idea que xurdía dunha inquietude xa histórica no ecoloxismo; como víamos que non conseguíamos nada, os que estábamos tamén implicados en organizacións políticas decidimos levalo a ese foro", recorda. Foi así como presentou a iniciativa na asemblea comarcal do BNG de Ourense, e logo trasladou á asemblea nacional, onde foi apoiada maioritariamente. "Non foi aceptada porque houbera un claro convencemento, senón por insistencia", engade.


Insiste en cá proposta "nada tiña que ver cun tema identitario ou de diferenciación cultural", senón "para evitar o malgasto enerxético e afondar na racionalización de horarios". Con motivo do último cambio de hora o pasado mes de marzo, a propia Consellería de Economía recoñecía que Galicia aforraba un 1% no sector doméstico e sobre un 3% no sector servizos, mentres cá merma total do consumo eléctrico é tan só dun 0,4%, moi lonxe da que se da no conxunto do Estado, que é dun 5%, tal e como dixemos estima o IDAE.

Un horario irracional froito da afinidade de Franco con Hitler

"Ter a mesma hora que Portugal xa suporía un aforro enerxético brutal e si queremos empezar a ter menos dependencia dos combustibles fósiles, temos que empezar por aí, pero é certo que o caso de Galicia aínda é máis extremo; non esquezamos que cando en Catalunya é de noite, aquí aínda queda bastante tempo para o solpor", lembra Prado, que recorda os cualificativos recibidos nalgúns medios de comunicación fai oito años. "Chamáronnos iluminados e aludían sempre ó suposto interese de diferenciarnos doutras culturas, como se en Galicia precisaramos desto para saber que somos diferentes", di quen veía (e ve) "ridículos" os argumentos que xustifican manter o horario actual. "A fronteira con Portugal é unha das de maior actividade económica en Europa e non vexo cós empresarios poñan problemas porque en Porto sexa unha hora menos", explica.

"O problema é cando a todo se lle quere ver unha intención política", insiste Lito Prado, que chama a atención sobre o feito de que o actual horario do Estado foi adoptado tras dunha decisión "unicamente política" por parte do ditador Franco. Concretamente, pola afinidade ideolóxica do franquismo co réxime nazi alemán. Foi o 7 de marzo de 1940 cando o Boletín Oficial do Goberno
publicou a orde na que mandaba adiantar 60 minutos un horario que ata entonces era común ó dos países de seu entorno.

O rematar a II Guerra Mundial, todos estes estados europeos decidiron manter un mesmo horario centroeuropeo, ó que se sumaron logo Andorra, Xibraltar e Mónaco. España, cuxa localización xeográfica non se correspondía en nada coa hora adoptada, mantivo unha hora máis da que lle correspondía e séguea mantendo máis de setenta anos despois. Un destorzo que agora pode ser corrixido.

sábado, 2 de novembro de 2013

Humor







De doulas, comadronas e acompañantes no nacemento

ARR, Comadrona

Moito se ten falado ultimamente acerca do papel das doulas, aínda descoñecido para unha grande parte da poboación. Son matrona (enfermeira especialista en Obstetricia e Xinecoloxía), anque, sendo sincera, gústame moito máis o termo “comadrona”, posto que o atopo más cálido e cercano.

Dito esto, á luz do inevitable debate que se abre ante nós, farei alarde de sinceridade e expresarei o que creo, en primeira persoa (non quero nin podo falar no nome dun colectivo inmenso). Ante todo, penso que os protagonistas no proceso reproductivo (concepción, embarazo, nacemento e puerperio) son a muller e o seu fillo/a súa filla (por extensión, na nosa sociedade, incluiremos á parella, de existir esta figura).


Debido ás características evolutivas que sufriu a adaptación da nosa pelvis femenina á bipedestación, o proceso do parto complicouse ao longo da historia da nosa especie. Durante o transcorrer do tempo, as mulleres que teñen formado parte da nosa historia, dunhas e outras culturas, foron pouco a pouco atopando este proceso máis dificultoso. Por eso, recurriron a unha figura que proporcionase apoio e acompañamento durante o traballo de parto, en concreto. O devandito papel asumiuno a parteira tradicional, que, chegado o S. XX, viu cambiar a súa formación, que pasou de ser meramente eso, tradicional, a constituír unha formación sanitaria regulada (no noso país, para ser comadrona é necesario ser enfermeira). Este feito tén o seu motivo no traslado do lugar de nacemento habitual do domicilio ao hospital, tendo en conta que, durante el século pasado, se pretendía diminuír na medida do posible a morbimortalidade materno-fetal, converténdose a atención ao proceso de nacemiento en sanitaria/medicalizada, posto que os profesionais asistentes eran sanitarios formados en “curación” de patoloxías, non en mero “acompañamento”. Noutras palabras, precisaban “facer algo” para sentirse útiles na súa labor. A soa observación, e o acompañamento silencioso e nun segundo plano (labor da matrona), non resultaba útil, posto que requería unha inversión dun tempo (o necesario) do que non dispoñían, xa que a presión asistencial hospitalaria ía en aumento.

Moi ben. Deixemos aquí o relato histórico. Esta situación permaneceu así ata a época actual, cando por fin as mulleres, despois de anos de escuridade y silencio, empezan a reclamar o que é seu e lles foi arrebatado hai anos, a súa autonomía. As matronas, por moi enfermeiras que sexamos (o que nos dá un plus de garantía en caso de necesidade), estamos aí para acompañar á muller no seu proceso normal (os engadidos dállos a nosa profesión, referíndome con esto a todo tipo de coidados, o que se fai extensible ao asesoramento, controis, prevención, tratamento e recuperación de desviacións da normalidade, se fose necesario). Somos @s profesionais competentes nesta materia; non somos médicos, nin queremos selo: o noso ámbito competencial é a vida sexual e reproductiva da muller, en todas as súas etapas, e lembremos que, como enfermeiras que somos, o noso cometido é “coidar”, no aspecto máis amplo do termo, pero levando por bandeira o acompañamento (físico e emocional) a carón da muller, recentemente nado ou familia.


Chegados a este punto, e tendo en conta as actuais circunstancias de recobramento de “consciencia” que pouco a pouco imos adquirindo as mulleres, e a sociedade en xeral, granciño a granciño, surxe, claro que sí, en moitos hospitais (non en todos) a necesidade de cubrir o baleiro que deixaron as matronas durante os momentos do S. XX aos que me refería, e que seguen aínda presentes en grande parte de maternidades e paritorios. Podemos atopar a causa dese baleiro na identidade de moitas matronas en activo, que pertencen a xeneracións formadas nesa forma de traballo, e tamén na presión asistencial á que se ven enfrentadas, tanto elas coma as súas compañeiras máis recentes. O ideal é que a atención da matrona á muller sexa “un a un”, é dicir, unha muller–unha matrona; desafortunadamente, sobre bases burocrático-económicas, este requisito non sempre se cumpre. Polo tanto, esa matrona, adicada en corpo e alma a esa xestante de parto, terá que repartir o seu tempo entre varias xestantes máis, que, coma ela, están vivindo o que seguramente sexa o día máis feliz das súas vidas. E, esto é así, o baleiro do que falaba é preciso enchelo, porque, en moitas ocasións, a presenza do acompañante que a muller elixiu non é suficientemente efectiva (lembremos que a súa finalidade é proporcionar apoio, tranquilidade, calma e, con esto, favorecer o proceso, sen entorpecelo) ou inexistente. Aí surxe, ata onde podo entender, o “papel” da doula, que non é máis ca o principal da comadrona, no punto en que, no canto de contratar máis matronas, agora que si as hai (houbo un momento en que escaseaban, é certo), nace un ente novo, a “doula”, nun tempo en que, dito sexa de paso, o desemprego se incrementa, e vese necesario crear novos postos de traballo.

Creo firmemente en que a protagonista é a muller e o seu bebé. Como matrona, non me molesta que exista unha figura que proporcione unha necesidade fundamental para eles (apoio emocional, que é o que as doulas, na súa base, proporcionan). O que si me molesta é navegar por Internet, sen necesidade de profundizar moito, e atopar cada vez máis páxinas web que alimentan o coñecemento da poboación arredor da figura da doula, incluíndo entre as súas supostas competencias as funcións tradicionais e principais da matrona, non só a nivel de acompañamento, senón a todos os niveis competenciais (innumerables casos poden ser tachados de “intrusismo profesional”). Eso é o que fai dano, posto que, para chegar a ser matrona neste país, é necesario superar múltiples e duras probas, e un longo tempo de formación sacrificada.

Non vou estenderme máis na miña opinión, posto que penso que o debate está servido. A miña intención non é crear discordia entre doulas e matronas, todo o contrario. Penso que, como en toda relación, debe existir respecto mutuo, abarcando cada cal as súas competencias (desconozo se as doulas, como tal, dispoñen delas, posto que non son profesionais regulados -léase esto sen ningún ánimo de ofensa-) e deixando espazo aberto para a atención adecuada da muller, que é o único que realmente importa. Dito doutro xeito, as matronas debemos ocupar o noso lugar. É máis, vou máis aló, e falo de “recuperación” do noso lugar: debemos estar presentes alí onde unha muller precise da nosa atención, que “para eso estamos”.


venres, 1 de novembro de 2013

“Había mujeres abrazando a sus hijos”

VÍCTOR BARREIRA 
Inmigrantes subsaharianos en Marruecos.

“Cuando llegamos, los cuerpos estaban descompuestos, fue horrible”, recuerda por teléfono Mustafá Alhacen, un hombre impactado por haber formado parte del grupo de voluntarios y soldados del Ejército de Níger que anteayer halló en el desierto, a 10 kilómetros de la frontera meridional de Argelia, 92 cadáveres de inmigrantes. “Estaban esparcidos en un radio de 20 kilómetros, en pequeños grupos, a menudo debajo de árboles o bajo el sol. Algunas veces había madres abrazando a niños, pero otros niños estaban solos”. 52 niños, 33 mujeres y siete hombres habían muerto deshidratados, apenas habían recorrido 190 kilómetros en su camino hacia Europa y ni siquiera pudieron abandonar su país.
Las víctimas permanecían desaparecidas desde finales de septiembre, cuando partieron de la ciudad de Arlit, a 200 kilómetros de la frontera con Argelia, en dos camiones en dirección a Tamanrassett. Antes de cruzar la frontera, uno de los vehículos se averió y el grupo decidió enviar al otro de regreso a Arlit para conseguir piezas de recambio. La mala fortuna quiso que este sufriera otro problema mecánico antes de llegar a su destino. Los viajeros se disgregaron buscando una solución en el desierto. Un grupo de diez personas logró regresar a Arlit y dar la voz de alarma.
Las personas que perecieron víctimas del agotamiento y la falta de agua perseguían el mismo objetivo que los centenares de ahogados el mes pasado en las aguas del Mediterráneo en su intento por llegar a la isla italiana de Lampedusa: escapar de la miseria. En este caso no eran somalíes, sirios o eritreos. Eran nigerinos que trataban de escapar de las múltiples crisis que sufre su país. Un Estado de 17 millones de habitantes y 1.260.000 kilómetros cuadrados —más del doble de la superficie de España— que padece hambrunas, sequías, contaminación industrial y el azote del integrismo islamista.

Alrededor de 80.000 inmigrantes cruzan el desierto del Sáhara a través de Níger cada año, según los datos de la agencia de Naciones Unidas para la Coordinación de Asuntos Humanitarios.
John Ging es el director de la agencia. “Estos emigrantes básicamente son económicos. Están buscando trabajo. Están tan empobrecidos que han de arriesgarse con estos viajes tan peligrosos”, afirmó ayer Ging en el programa de la BBC Newsday.
Serge Xavier Oga es un periodista que colabora con Cáritas en Arlit. Trata con la realidad diaria de una ciudad de paso en la ruta de la emigración entre los países del golfo de Guinea y las costas del sur de Europa. “Nigerianos, cameruneses, marfileños, congoleses... todos pasan por aquí. Y cada vez son más”, afirma. “Pero los que han aparecido en el desierto eran de aquí. Muchos dependen del campo y no hay cosechas. Probablemente querían ir a Lampedusa”.

Níger sufre el azote del hambre, la contaminación y Al Qaeda
La emigración desesperada regresa a una región que hasta hace unos meses afrontaba los desafíos de un proceso inverso. La Organización Internacional de las Migraciones (OIM)estima que el estallido de la guerra civil libia en 2011 expulsó a unos 100.000 inmigrantes nigerinos, que tuvieron que regresar a su país.
“La gran mayoría habían acudido al país árabe para mantener a sus familias a través del envío de remesas. En Libia trabajaban como mano de obra no cualificada en la agricultura y la construcción”, explica Abibatou Wane, representante de OIM en Níger.
De acuerdo con una evaluación llevada a cabo por la organización en 2011, muchos de los que regresaron lo hicieron sin dinero. “Es gente que está luchando por adaptarse a una sociedad que abandonó hace años, incluso décadas. Las circunstancias traumáticas de su salida de Libia también les han producido problemas psicológicos”, analiza Wane.
Además de la tragedia migratoria, el norte de Níger lidia con problemas medioambientales derivados de las minas de uranio a cielo abierto de la región. Níger es el quinto productor de uranio del mundo, el primero de África y posee el 5% de las reservas del planeta. Sin embargo, las oportunidades económicas que abre este recurso se cobran un alto precio en la salud de los más de 110.000 habitantes de Arlit.
Mustafá Alhacen, el testigo del horror en el desierto, es el responsable de Aghir IN Man, una pequeña ONG que se propone sensibilizar a los ciudadanos sobre los efectos nocivos del uranio. “Sufrimos enfermedades respiratorias, cáncer, malformaciones, etcétera”.
Sin embargo, las minas de la compañía francesa de energía nuclear Areva no han sido noticia recientemente por la contaminación sino por el terrorismo islamista. El pasado martes cuatro trabajadores franceses de la planta de Arlit fueron liberados tras más de tres años de secuestro a manos de Al Qaeda en el Magreb Islámico (AQMI).
Francisco Espinosa es teniente coronel de la Guardia Civil y máximo responsable de EUCAP, la misión de la Unión Europea en Níger encargada de entrenar a las fuerzas de seguridad locales. “La situación al norte de Agadez es de mucha inseguridad. Es una zona llena de bandidaje”, explica Espinosa.
Alhacen concluye: “Aquí no podemos vivir, el desierto nos impide salir y para quien logra cruzarlo solo ha pasado la primera parte de su viaje”.
---o0o---
 O Ministerio do Interior reintroduce as coitelas (‘concertinas’) no enreixado (‘verja’) de Melilla

Foran eliminadas fai tempo por motivos humanitarios o actual Ministerio do Interior reintroduce as coitelas no enreixado (‘verja’) de Melilla. Estas afiadas follas provocan profundos cortes nas mans, cara, pernas e onde cadra dos inmigrantes. A súa instalación e a elevación do enreixado de tres a seis metros custarían uns 30 millóns de euros… para isto non hai recortes… Sadismo de gobernos racistas. Creedes que son disuasorias estas coitelas?
A pesares de todo seguirán chegando...

Todas las víctimas no son iguales

Lidia Falcón
En pleno escándalo mediático y de la sociedad civil, en el que han participado el gobierno, periodistas y juristas de reconocido prestigio, ocasionado por la sentencia del tribunal de Derechos Humanos de Estrasburgo sobre la “doctrina” Parot, con manifestación multitudinaria apoyada por miembros de la dirección del Partido Popular y recibimiento de las víctimas por el rey, incluidos, José Amedo Fouces se pasea por los platós televisivos haciendo apología del crimen. De sus crímenes. Del asesinato de las veintinueve personas, una niña de tres años entre ellas, que cayeron bajo las balas o las bombas que el GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación)  distribuyó a su buen criterio por bares, coches, plazas y domicilios para ultimar a supuestos etarras –ninguno tenía sentencia firme-,  o a ciudadanos ajenos a tal actividad, que desgraciadamente para ellos se encontraban en el lugar equivocado en el momento equivocado.
Ese Amedo es recibido en los canales de televisión como una estrella invitada, se sienta al lado de periodistas y políticos honrados y tanto el presentador del programa como los otros contertulios le preguntan, con una mezcla de admiración y cortesía, sobre sus fechorías. Y tan siniestro personaje no duda en dar detalles de sus crímenes y de los de sus asociados y sicarios que también fueron condenados con él, justificándolos, considerándolos incluso un servicio a la patria.
El que era subcomisario de la Policía Nacional en Bilbao en 1983 –después de haber pertenecido a la siniestra Brigada Político Social bajo la dictadura- cuando se inician los crímenes del GAL, en septiembre de 1991 fue condenado por laAudiencia Nacional a 108 años y ocho meses de prisión y accesoria de inhabilitación por seis delitos de asesinato frustrado (cinco como autor moral y uno como autor por inducción), lesiones, asociación ilícita y falsificación, todo ello en relación con el llamado “caso Amedo-Domínguez”. Tal sentencia fue confirmada de modo prácticamente íntegro por la Sala Segunda del Tribunal Supremo en marzo de 1992. Y nuevamente en julio de 1998 fue condenado, junto a otros, por la Sala Segunda del Tribunal Supremo a nueve años y seis meses de prisión y once años de inhabilitación absoluta por los delitos desecuestro y malversación de caudales públicos, en relación con el llamado “caso Marey”.
"Yo ahora mismo puedo decir: 'Yo maté a Brouard y me ordenó hacerlo el señor Sancristóbal (Director General de la Seguridad del Estado)'"
Pues bien, este asesino convicto y confeso –las entrevistas televisadas se realizan con el pretexto de promocionar un libro en el que cuenta con detalle sus fechorías- es tratado en los medios de comunicación no ya con la normalidad con que se mueven otros tertulianos, sino con la deferencia que merece un personaje excepcional. Ese indeseable asegura que nunca se lucró con los delitos, cuando se demostró en los juicios que sólo en una noche en el casino Kursaal de San Sebastián perdió 30 millones de pesetas, que provenían directamente de los fondos reservados del Ministerio del Interior.
Y ahora se atreve, a cara descubierta y frente a la pantalla, a calificar de canalla al juez Garzón, sin que ninguno de los comparten mesa con él le haga reconvención alguna. El juez Garzón que fue el que, con minuciosidad y paciencia, instruyó las causas contra él y contra diecisiete cargos del Ministerio de Interior implicados en la organización, inducción y pago de los delitos. Y no sería tan mala y tendenciosa la instrucción, como aseguran los delincuentes, cuando la Audiencia Provincial los condenó a todos y tanto el Tribunal Supremo como el Constitucional ratificaron las condenas.
Amedo salió en libertad condicional en el año 2000, después de haber pasado doce años en prisión, la mitad de ellos en régimen abierto. Es decir, que de los 118 años de condenas cumplió en régimen cerrado únicamente 6. Los demás condenados – Michel Domínguez fue el más cercano colaborador de Amedo-, sicarios franceses, portugueses y españoles, y no digamos los cargos del Ministerio de Interior han disfrutado de beneficios semejantes.
Pero no se han convocado manifestaciones ni celebrado debates ni difundido condenas públicas por la inaudita lenidad con que, tanto la justicia española como los gobiernos sucesivos, del PSOE y del PP, como la Dirección de Prisiones, han tratado a los asesinos de los GAL, organizados por el Ministerio de Interior de los gobiernos de Felipe González.  Ni por supuesto se han hecho declaraciones, orbi et orbe, condenando tales resoluciones judiciales y  penitenciarias, en todos los micrófonos a que políticos y periodistas tienen acceso, como ha sucedido con los excarcelados de ETA, de los que el que menos prisión ha cumplido han sido 21 años, y la primera beneficiada por la libertad llevaba 27 años encarcelada.
Porque ya se sabe que en España todas las víctimas no son iguales, y tampoco sus asesinos. Ni José Antonio Lasa, ni José Ignacio Zabala ni Segundo Marey ni el trabajador ferroviario Jean Pierre Leiba, ni los dos miembros de los comités antinucleares Xavier Lorenzo y Endica Lorenzo, ni José Oliva Gallastegui, ni Bonifacio García ni Juan Jaúregui Aurria ni el bailarín Christian Olaskoaga. Ni el concejal pediatra Santiago Brouard, tiroteado en su propia consulta médica, ni  Juan José Iradier, ni Christian Casteigts ni Emile Weiss y Claude Doer ni Dominique Labeyrie ni el fotógrafo del diario Egin Xabier Galdeano ni Emile Weiss y Claude Doer ni Robert Caplanne, ni Karmele Martínez ni Federick Haramboure ni la niña de tres años Nagore Otegu, ni Christophe Matxikote y Catherine Brion ni Juan Carlos García Goena, muertos por los GAL, ninguno de los cuales tenía relación alguna con ETA ni con su entorno, merecen el respeto, la condolencia ni el homenaje que les tributan a las víctimas de los etarras.   Suponiendo, lo que es mucho suponer en un Estado de Derecho, que los demás asesinados fueran todos etarras, sin haber sido sometidos a juicio alguno y en un país que ha suprimido la pena de muerte.
Pero, reflexiono, ¿Cómo puedo pedir en España igualdad en la justicia y el reconocimiento a las víctimas del GAL, cuando por los ciento cincuenta mil ciudadanos civiles asesinados por las hordas fascistas durante años no se ha proseguido ninguna causa en nuestro país, y sus familiares han debido acudir a la justicia argentina para recibir el mínimo consuelo de que una jueza exija la extradición de algunos de los verdugos?
Ciertamente en nuestro país todas las víctimas no son iguales.

domingo, 27 de outubro de 2013

Frágil carne de carretera

Jacinto Antón

El fotógrafo Txema Salvans recoge en un libro su metódico trabajo de ocho años retratando la espera de las prostitutas que se ofrecen a los conductores.




Asombra de las fotos su placidez, casi un lánguido lirismo. Están esas mujeres muy a menudo solas en medio de la nada, la nada sucia de un paisaje desolador de polígonos abandonados y carreteras vacías, y sabemos qué es lo que están aguardando, claro, la vida penosa que llevan y los innumerables peligros y sevicias que arrostran. Y todo eso aparece implícitamente en las fotos, pero no podemos evitar dejarnos llevar por la sensación de indolencia y lasitud, de sosiego y serenidad de esas interminables jornadas que van a estallar en rápidos y desafectos (y arriesgados) desahogos de pago.
El fotógrafo Txema Salvans (Barcelona, 1971) ha pasado ocho años fotografiando prostitutas de carretera, en más de 500 localizaciones del corredor (y valga la palabra) mediterráneo desde la frontera francesa hasta Andalucía. El resultado, parte del cual se exhibe hasta el 3 de noviembre en Madrid, en 5CS, aparece ahora en forma de libro, The Waiting game, con textos de Martin Parr y de John Carlin. El volumen, con 41 fotos, se presentó este sábado en la librería barcelonesa Kowasa, especializada en fotografía.
“Empecé haciendo unas fotos de prostitución de carretera para la prensa, y entonces vi que ahí había la posibilidad de un proyecto de largo alcance”, explica Salvans. “La clave estaba en poder fotografiar a esas mujeres en sus paisajes sin llamar la atención, para reflejar su cotidianeidad, y se me ocurrió la idea de mimetizarme de algún modo, como hacen algunas especies en el mundo animal”. El fotógrafo urdió una hábil estrategia de camuflaje. “Le pedí a un amigo topógrafo que me dejara un trípode geodésico y pertrechado con el equipo y el correspondiente chaleco invadí el territorio de las chicas como si fuera a lo mío. Empleé una cámara de placas que parece una herramienta técnica más, y el truco funcionó. Siendo perfectamente visible yo era invisible”. No hablaba con las chicas y ellas lo ignoraban.



Txema Salvans afirma que tenía una duda ética constante. Estaba fotografiando a las prostitutas con engaño, sin su consentimiento y con el fin de dar un uso público a las instantáneas. “Pero en realidad no retrataba tanto a las prostitutas como las condiciones en las que trabajan, centrándome además en la espera y sin fotografiar el displayerótico provocador, el trato con los clientes y el comercio sexual en sí. Acabé enseñando un paisaje, el de carretera y de extrarradio, con todas sus características y a plena luz del día, sin tratar de dulcificarlo ni de escamotear su fealdad. Una mirada de laboratorio”.

El fotógrafo insiste en que su proyecto protege a la persona. “No es un trabajo retratístico, no busco las caras sino las actitudes sumergidas en un paisaje y el gesto decisivo de la espera”. Salvans recalca que sus fotos tienen una clara faceta documentalista y de “trabajo de campo”. De la emoción que desprenden, admite que ese mundo de humanidad demolida en un un entorno inhóspito genera “un desconsuelo” y una opinión crítica. Pero advierte que su trabajo está al margen de cualquier prensión explícita de denuncia. Le digo que las fotos inspiran piedad. “No era esa mi intención. Eso lo provoca la polisemia de la fotografía. Para mí son imágenes que en realidad tienen algo de topografía de la humanidad. Dan razón de una situación. De alguna manera yo no estoy y ellas hacen lo que harían sin mi presencia”. En cuanto a la paradójica belleza de algunas fotos dice que “eso pasa con la fotografía, retratas cosas desagradables y de golpe surge una estética inesperada”.
Mientras hablamos, la hija pequeña de Salvans se ha empleado con sus lápices sobre algunas de las fotos de la serie que el fotógrafo tiene en la mesa. La niña de cuatro años ha dibujado casitas sobre las chicas, para protegerlas.




martes, 1 de outubro de 2013

“Tetadas” a protesta de nais lactantes

Dende eh! queremos dar o noso apoio A semana mundial da lactación materna(*), á I semana de lactación en O Barco e ó Grupo de apoio á lactación e á crianza con apego 'Denaianai' polo seu compromiso


O pasado 10 de agosto, nun centro comercial de Valladolid, unha nai foi expulsada do establecemento (PRIMARK) por estar dando o peito o seu bebé, a polémica en torno ó feito de se unha nai pode dar ou non o peito a seu fillo en espazos públicos reabriuse revolucionado as redes sociais: “El otro día me echaron de Primark Valladolid por amamantar a mi hijo, diciéndome que podía incomodar a otros clientes. Vergonzoso”. Relata a nai do lactante, o responsable de seguridade da tenda “se acercó invitándome a desplazarme hasta la sala de lactancia del centro comercial para no incomodar a otros clientes y por política de empresa”. Non é un feito illado nin o único caso en España. En 2007, a seguridade do Museo del Prado aconsellou a unha nai fose ós aseos ou á cafetería do recinto en lugar de dar de comer ó neno na sala na cá visitante admiraba o cadro de "La Maja desnuda". Dado o barullo ocasionado, a dirección habilitou un recuncho para aleitar. Prohibido dar de mamar en público: así reza a medida, entre outras, que adoptou un centro comercial de Barakaldo, comparable a ir en roupa interior, berrar, ameazar ou tirar lixo ó chan. A prohibición ás estudantes aleitar en colexios, a eliminación de contas e fotos de nais aleitando no Facebook, casos en Vizcaya, Cataluña…, nunha piscina municipal de Madrid e nun restaurante onde logo de expulsar á nai do establecemento, a muller optou por chamar á Policía e as autoridades sancionaron o restaurante.

Algunhas mulleres, saben das dificultades que supón integrar a maternidade nesta sociedade de superwomen que todo o fai ben sen perder o tipazo fashiongirl e o sorriso photoshop, para que veña agora a falta de costume de ver a mulleres dando o peito en público, minguar a participación na vida activa e pública, como ven de demostrar a actitude por parte de empresas e algúns establecementos. Grupos de nais, algunhas en período de lactación, fixeron entrega dun escrito e concentracións ("tetadas") na tenda e en outras cidades españolas como Barcelona, A Coruña, Alacante, Badaxoz, Elxe, Madrid, Murcia, Sevilla, Valencia, Zaragoza, Torrevella e Siero, ante a ofensa e falta de respecto que consideran tivo, tanto a encargada como o persoal de seguridade, coa nai e o bebé ó que intentaba aleitar.

Aclarar tamén…, có recinto dispoña dunha ou dúas salas de lactación non implica que sexa obrigatorio o seu uso. A miúdo, as salas de lactación son pequenas zonas habilitadas (normalmente unha habitación), xeralmente cerca dos baños, que dispoñen de: unha cadeira, un cambiador, un microondas e un cubo, normalmente cheo de cueiros luxos. Haberá nais que se sintan máis cómodas dándolle o peito a seu fillo alí. Outras veces, o bebé demanda alimento lonxe dunha desas salas, ou está ocupada, ou non están dispostas a esperar, ou simplemente non é razoable cunha nai se vexa obrigada a ocultarse nesas salas si ela e o bebé están cómodos en calquera outro lugar. O dereito de admisión ten o límite onde empezan os dereitos fundamentais dos cidadáns. O dereito dun neno a ser alimentado prevalece sobre o dereito de admisión, se obrigamos a unha nai a abandonar un establecemento por estar facéndoo, esta nai está sendo discriminada, non é un acto obsceno, senón inseparable á natureza da muller.

Un bebé ten dereito á alimentación. Xa sexa a través da teta da súa nai ou dun biberón, il non entende nin de horas nin de sitios, il só ten fame e chora. Aleitar ós bebés é o máis grande e fermoso do mundo, por qué temos que agocharnos, os nosos fillos teñen que alimentarse cando lle pete e onde nos atopemos da igual. Debemos esixir rectificación por parte da empresa, que isto non se volva a repetir en ningún establecemento, desta cadea, nin de ningunha outra. Ningunha nai está facendo nada malo nin obsceno por aleitar ó seu bebé.




A OMS, a UNICEF, unha boa parte de pediatras e parteiras recomendan alimentar ós bebés con leite materna e a demanda. É dicir, os expertos en nutrición e saúde recomendan o uso de leite materna por entre outras razóns…

· A leite materna é máis nutritiva cá leite en po.
· Conten anticorpos naturais que inmunizan parcialmente ó bebé contra enfermidades comúns.
· A lactación natural permite o contacto directo coa nai, tan importante para o desenrolo psíquico do bebé.
· É máis hixiénico có biberón.


Primark non deu máis explicacións có de que podía incomodar a algúns clientes o feito de ter a unha nai aleitando na súa tenda. Isto pon de manifesto unha dobre moral por parte da tenda, e verse na obriga de retirar unha campaña publicitaria onde anunciaban suxeitadores con recheo para nenas preadolescentes. Escotes e topless si, pero aleitar a un bebé non! As nais en período de lactación, que decidan aleitar a seus bebés, non poderán saír da casa por si ós fillos lles entra a fame? Teñen que recluírse na casa como apestadas? Teñen que dar o peito nos servizos? Qué está pasando? Porqué se escandalizan e lles molesta ver a unha muller dando o peito? Por favor! que estamos no século XXI, non é a muller a que saca as tetas, é o cativo o que como e bebe, il non entende de fosforescencias, transparencias nin blondas… Incluso no Vaticano, non se alporizan coas pinturas da Virxe María aleitando o Neno Xesús… Ós únicos que se poden sentir prexudicados polo aleitar son ás empresas de biberóns e leite en po e ós moinas.

· En Suecia, ó igual que no resto de países do norte de Europa, promovese cá lactación materna se leve a cabo en calquera sitio.
· EE. UU. Aínda que se teñen promulgado normas para que dar o peito sexa legal, cada ano detéñense nalgúns estados a unhas 12.000 mulleres.
· En Brasil existe un plan nacional en materia de lactación: nos hospitais informan ás nais das vantaxes da leite materna.
· As leis no Reino Unido son máis claras. Hai normas que indican claramente que impedir a lactación en público a unha muller é unha discriminación.


A realidade é que en España existe un baleiro legal ó respecto, e por aleitar a un neno en espazos públicos un cliente pode protestar porque este feito perturba a súa "tranquilidade". Non obstante, non existe unha normativa xeral que teña as directrices para levar a cabo este feito; e por tanto, mentres que non estea prohibido expresamente, nos espazos públicos está permitido. As asociacións de consumidores din que non lles constan queixas. O portavoz de Facua, sinala que “se vulnera la legislación del derecho de admisión puesto que se expulsa a una persona que no comete delito alguno. Es más, estamos ante una situación de urgencia ya que hay un bebé que necesita comer”. Os profesionais recordan “As necesidades do neno non están reguladas e ademais, a natureza ten súas normas, a lactación é un fenómeno natural”. Aínda así, poden darse situacións incómodas.

Arriba esas nais que tiveron o valor de facer esa quedada ou "tetada"!

A Eurodiputada italiana Licia Ronzulli, ten escandalizado Flandes, indo o Europarlamento coa súa filla en varias ocasións.
(*) Semana mundial da lactación materna, instaurada oficialmente pola OMS/UNICEF no 1992, na actualidade o movemento social máis estendido en defensa da lactación materna. Celebrase en máis de 120 países, do 1 ó 7 de agosto, en Europa, ó ser período vacacións, a (SMLM) celebrase de común acordo a semana 41 do ano. Se un embarazo empezase o 1 de xaneiro, a semana máis probable de parto e por tanto o inicio da lactación sería a semana 41, e dicir, a primeiros de outubro. En España, a maioría de Grupos de apoio á lactación acordaron iniciar a celebración o primeiro domingo de outubro como festa. O evento familiar consiste en actividades ó ar libre, charlas e conferencias, co tema de fondo da lactación materna e para o público en xeral…