martes, 10 de xullo de 2012

Ventanita poética desde el Sur


La marea Roja
-A la selección España campeón Eurocopa 2012-

Fue un canto de sirenas
en la Europa del Este,
El arte de saber meter los goles
en la valla difícil del contrario.
El pase impetuoso hacia la línea
y el centro despiadado hacia los ángulos.
La Roja de encendida furia
cabalgando sobre el césped torturado,
lanzando dardos desde el centro
Y hacia la izquierda;
haciendo rugir cien mil gargantas
cuando algún gol de Iniesta
se cuela entre las piernas.
Fue el canto de Dios en el ocaso
aquella tarde del postrer verano.

Ainm.2012



Esperanza

La esperanza es un circulo sin cerrar
la gacela que vuela al despertar
el murmullo del viento que se va
el canto quedo del abuelo en su soñar
los rincones amarillos de la mar
y un reventar de olas sin cesar

09072012ainm-Icaros




venres, 6 de xullo de 2012

TODOS XUNTOS PARA LIMPAR O RÍO



O río Sil ten un grave problema de acumulación de rabazas no seu leito, que está a impedir o desenrolo de actividades deportivas e recreativas, ademais de supor un risco de acumulación de lixo e malos cheiros neste tempo de altas temperaturas e baixo nivel da auga. Tras meses de xestións ante a Confederación Hidrográfica, por fin accedeu a que se proceda á retirada das rabazas, pero ten que ser o Concello o que asuma os traballos e o seu custo, ademais de establecer que non pode utilizarse maquinaria de ningún tipo dentro do río.

O Sil é a xoia do Barco de Valdeorras. A vida dos barquenses está ligada ao río. Pero a auga limpa está agora chea de rabazas, que impiden que podamos usalo.  O noso río e un patrimonio de todos: todos o gozamos e por elo todos debemos coidalo, polo noso propio ben. Por elo, todos temos que contribuír para conseguir que o río estea nas mellores condicións e garantir que siga a ser utilizado para diferentes actividades.

Sen maquinaria, resulta practicamente imposible que o Concello poda retirar as rabazas. Necesítase una gran cantidade de persoas para facelo a man, como esixe a Confederación. Por elo, quero invitarvos a todos os veciños e veciñas a participar na retirada das rabazas que este Concello quere levar a cabo o próximo domingo, 8 de Xullo, a partir das 10 da mañá, provistos de calzado, bañador e guantes.

PARTICIPADE. O RÍO É NOSO. O RÍO É DE TODOS.
O Concello

Quino

xoves, 5 de xullo de 2012

Fútbol y política

por Antonio Avendaño

Si es cierto que sólo los tontos mezclan, confunden e intercambian sistemática y deliberadamente fútbol y política, el país se ha superpoblado de idiotas en sólo unas semanas y de manera particularmente preocupante tras la conquista por la selección española de la Eurocopa 2012. La idiotez de mezclar y confundir fútbol y política no tendría mayor relevancia, como ocurre con tantas otras idioteces, si no fuera porque se trata de una idiotez con un gran potencial explosivo, una idiotez peligrosa porque tiende a confundir y situar en un mismo plano una cosa de verdad y una cosa de mentira: la cosa de verdad es la política y la cosa de mentira es el fútbol.



Aclarémoslo: el fútbol es de mentira aunque las emociones que ofrezca sean de verdad; es de mentira en el mismo sentido en que lo es una novela, una película o una partida de cartas sin dinero: un artefacto que nos divierte, nos entretiene, nos estremece, nos abate, nos hace dichosos, nos enseña la importancia de la concentración, el azar, el carácter o el talento o incluso nos ilustra sobre cuestiones tan trascendentales como la ética, que es lo que le ocurría a Camus con el fútbol.

La huella que las victorias futbolísticas dejan en los corazones es dulce pero efímera, y lo mismo sucede con la huella dejada por las derrotas, que es amarga pero igualmente liviana. Por eso no es verdad que la victoria de España en la Eurocopa contribuya a que este país crea más en sí mismo, o en todo caso es una contribución tan efímera y colateral como una pompa de jabón: la pompa de jabón también es verdadera, pero su verdad casi no puede llamarse tal pues apenas ha sido constatada, desaparece. A estas alturas no serán muchos los holandeses, ingleses, alemanes o italianos que sigan tristes, se sientan abatidos o les quede en el corazón algún poso de amargura porque sus selecciones han sido derrotadas. Fue triste ser derrotados, pero fue una tristeza sin proyección ni raíces. Serán excepcionales los casos de aficionados de esos países que guarden rencor a los países que los derrotaron. Puede que haya casos, sin duda, pero serán, justamente, casos de aficionados idiotas, de aficionados que toman por verdaderas cosas que, como el fútbol, son en realidad de mentira.

Puede que todavía nos dure la dulce resaca de felicidad por la victoria en la Eurocopa, pero si es así tiene los días contados. Y no sólo los días: las horas. Por eso resulta tan llamativa la fiereza con que la mayor parte de la prensa española de derechas ha celebrado las victorias de la selección. Las ha celebrado como si hubieran sido victorias políticas y no deportivas, como si hubieran sido guerras y no juegos. En realidad le ha ocurrido también a la prensa de derechas de otros países: en Alemania, Italia o Grecia los periódicos conservadores y/o populistas también han mezclado fútbol y política sin rubor ni cortesía durante la Eurocopa, lo cual no deja de ser un consuelo pues significa que la idiotez no es exclusiva de la derecha española.

La prensa diestra de España ha interpretado la victoria futbolística no como la ficción que es, sino como un triunfo literalmente nacional, una gesta de toda la nación en tanto que tal nación. Lo que les ocurre a nuestras derechas es que sospechan, y tienen buenas razones para ello, que la nación como tal nación que ellos soñaron unas veces e impusieron tantas otras hace aguas no por todas partes, pero sí con toda seguridad por dos partes, Cataluña y el País Vasco, y por eso se han apresurado a restregar a esa España lejana este triunfo futbolístico como si fuera un triunfo político. ¿Conque no existe la Nación Española? Y si no existe, ¿entonces esto qué es, eh, qué es? ¿Conque no creéis en España, eh? ¡Pues tomad España! Lo decimos y lo repetimos: ¡tomad ES-PA-ÑA!


La desmesurada reacción patriótica sería patética si no fuera ridícula, si no fuera de un infantilismo que conmueve porque el pobre ni siquiera puede sospechar que es infantilismo. Al otro lado del espectro, el ninguneo institucional o informativo de los patriotismos periféricos es en realidad una imagen invertida de los excesos de su hermano mayor del centro. Mientras tanto, a la derecha españolista y a muchos ciudadanos de buena voluntad al sur del Ebro el triunfo futbolístico en la Eurocopa les hace imaginar un país respetado, eficiente y sin fisuras que en realidad no existe. A muchos nos gustaría que existiese, pero lo cierto es que no existe o casi no existe o al menos está dejando de existir a gran velocidad: otra cosa bien distinta es que muchos sigamos intentando que exista, que sigamos apuntándonos a ese delicado y comprometido juego de pactos, cesiones y equilibrios que haga viable su existencia sin resentimientos ni cuentas pendientes que saldar.

El fútbol no debe mezclarse con la política y no ya por los muchos apuros en que esa confusión pone a los jugadores, sino porque cada vez que lo hace ambos salen perdiendo: el fútbol porque se envenena y la política porque se trivializa; el fútbol porque, siendo como es de mentira, comienza entonces a ser de verdad, y eso es malo; y la política porque, siendo como es de verdad, comienza entonces a ser de mentira, y eso es todavía peor. Y es todavía peor porque nos hace olvidar este hecho absolutamente crucial: que sólo la política puede salvarnos.

A Roxa trouxo a festa

No hai dúas sen tres, República outra vez!


Por iso é que me sorprende agora escribindo isto coa xanela aberta por mor da temperatura, as bombas de palenque, as bucinas dos automóbiles, as vuvuzelas, os estridentes matasogras que falan dunha invasión insospeitada. Son as bombas ou os latexos do meu corazón? Non vexo máis que acaloramentos patrióticos que non concibía nin nos meus peores pesadelos, ían de vermello... Ah, meu deus, tantas nacións no mundo e tívome que tocar esta, isto podería ser o inicio dun fermoso sono... e teño lixeiros mareos que procuro afogar en cervexa baixo o volcán, e miro de esguello, até case me cegar, polos reflexos da festa dos 'outros', como sombras na caverna. Camus dicía que “Después de muchos años en los que el mundo me ha permitido variadas experiencias, lo que más sé, a la larga, acerca de la moral y las obligaciones de los hombres se lo debo al fútbol”,  ou isto “Los partidos del domingo en un estadio repleto de gente y el teatro, lugares que amé con una pasión sin igual, son los únicos sitios en el mundo en los que me siento inocente” e esta noite lembrar estas frases prodúceme tremendos arrepíos, a min, que tamén gozo co futbol...


Pero en fin, cingámonos ao fútbol. Unha cousa está clara e é que estes 'pequeniños' que tan feliz fixeron hoxe ao país dos recortes xogan realmente ben e foron merecedores do título. Desbordaron a Italia dende o principio cun xogo tecnicamente moi superior. Dende o comezo un vía a Iniesta e sabía cás opcións dos italianos eran poucas. E así foi os vinte minutos, demasiado pouco do partido, cando España xa gañaba 1-0 despois dunha gran xogada iniciada nun pase en profundidade de Iniesta a Cesc e este deu un gran pase a Silva, que rematou coa testa. Logo apareceu Casillas puntualmente para solucionar os escasos achegamentos italianos, e un remoiño inesperado, Jordi Alba, o lateral esquerdo que, visto o visto merecería o recoñecemento de mellor xogador do campionato, culmina unha xogada incrible, unha galopada de oitenta metros, parede con Xavi, e definición soberbia ante Buffon. Co 2-0 Italia coñeceu o colmo dos males na lesión Motta ao pouco de entrar no segundo tempo e sen trocos, xa non houbo moito máis que contar… 3-0?, 4-0?, non sei ben como acabou o partido. Casillas apenas tivo traballo e bailaron a ós italianos, un goce para unha semana polo menos, España gañou merecidamente e do resto xa teredes ocasión de ler e escoitar ata o aburrimento.

Non por moito gañar partidos e copas, améncemos sen que pinten bastos. Non por moito golear, déixannos de meter goles. Mentres a Roxa golea, métennolos pola escuadra. Mentres a Roxa alcanza a cima cun fútbol de pases e recortes, o vermello do lume tingue de negro o monte valenciano en parte polo deixamento en parte polos recortes no presuposto. Somos campións de Europa do mundo pero tamén en paro, en desafiúceos, en recortes, en subidas de impostos e facturas, en repagamentos e en despedimentos. Xa sabedes: Non hai dúas sen tres. 
Supoño que para ás milleiros de persoas malogradas pola catástrofe de Valencia seríalle sumamente indignante comprobar que, mentres ardía e era devastado seu entorno, o ministro Cañete, de agricultura, non consideraba necesaria súa presenza na zona, todo queda cegado pola euforia de Rajoy e o Príncipe celebrando cal chocalleiros os goles en pe e berrando, eles sí son patriotas e dos bos. Confundidos ca única droga que non retirou a ministra Mato e que non tivemos que pagar. A quén lle preocupa por onde van os mineiros? Quen non gozou co fracaso de Balotelli? Oé, oé, oé… Quén pensa esta noite en Valencia nesas fallas incontroladas? Quén se vai a preocupar porque haxa que pagar os medicamentos (como se a saúde dependese da nosa vontade) recordando con satisfacción os goles de Torres, Silva, Alba e Mata?


Celebro ca Roxa vencera con todo merecemento e gran xogo a Italia. Paréceme magnífico este novo título conseguido, un terceiro consecutivo, pero os futbolistas da selección italiana, de ter gañado a Eurocopa, terían doado as súas primas de 200.000 € ós damnificados dos terremotos que tiveron lugar en Emilia Romagna fai un mes. Non espero cós futbolistas españois estean dispostos a facer o propio coas ganancias (300.000 €) agora presentaselles a ocasión de ter un detalle cos damnificados das comarcas valencianas, por suxerilo que non quede.

É marabilloso cós nosos futbolistas fagan gozar o respectable, é tal a alegría cá vitoria provoca na inmensa maioría de cidadáns, a rechamante paixón dos mozos/as enrolados na bandeira, que calquera outro asunto resultará irrelevante durante un tempo. Chove cinza sobre as cidades dos patriotas de papel, (patriotas de papel a partir dun anaco de coiro): mentres entoan seus orgásmicos cánticos. Son as grises bagoas dos mortosdefambre sen nome, os desafiuzados e os non-rescatados desta hecatombe. Non, non é día de cavilar, non é día de desasosegos por España e o futuro... Somos campións de lenda! O fútbol a droga nacional despenalizada.

Sr. Rajoy, goce coa vitoria de España na Eurocopa, e non trate de capitalizala politicamente, no queira ser vostede; esta inxección en vena, este soro, esta respiración asistida… este orgasmo nacional debese unicamente os futbolistas de vermello o noso videoxogo catódico. Fútbol é fútbol.

Agardo que máis cedo que tarde ós chinos se abastezan de bandeiras republicanas para a próxima celebración xa que hai trapos, que polo que representan non atallan un catarro… temos razóns históricas.
Así que mentres escoito, pecho o ordenador evocando no futbolístico e no non futbolístico, 'Sempre nos quedará Brasil'.


Un psicólogo para o xuíz do Caso Fabra.

O maxistrado podería estar vivindo unha realidade paralela

 

Despois dos oito xuíces anteriores que desfilaron polo caso Fabra durante seis anos, o actual maxistrado, Jacobo Pin, que pronto cumprirá trinta e seis meses o fronte da instrución, tamén podería empezar a ter problemas serios de percepción da realidade.

O xuíz, que insiste en manter a causa por suborno contra Carlos Fabra, entre outros delitos, cree que algúns xuíces da Audiencia de Castellón poderían estar intimidándoo para que non fose tan “reborde” co popular político.
Sen embargo, los maxistrados sinalados por Jacobo Pin aseguran có que o xuíz do caso Fabra ve como intimidacións son só, en realidade, as típicas bromas que se fan entre xuíces; e cás peidorretas, os ruidiños raros coa boca, ou a voadura de coches, son habituais na Audiencia de Castellón. “Nos gusta divertirnos mientras repartimos justicia”, puntualiza un deles. “A un abogado de Villarreal le encerramos en el wáter con una boa constrictor de ocho metros y nadie se ha escandalizado”, engade.

A pesar das declaracións destes xuíces, e ante a persistente actitude de Pin, e seu evidente estado de alteración, o Poder Xudicial enviará a Castellón un psicólogo xurado para que axude o maxistrado a superar súa crises e regresar á realidade. O psicólogo, que aterrará no aeroporto de Castellón cun permiso especial do ministerio do Interior, provén dun bufete de especialistas en psicoloxía clínica, afincado nas Vegas, que se fixo  famoso por tratar boxeadores soados provenientes de numerosos rings dos Estados Unidos, e bispos con problemas de erección.
O psicólogo, e seus sete gardalombos, permanecerán en Castellón corenta minutos, suficientes, segundo o especialista, para establecer unha terapia e proporcionar confianza o paciente.

Pola súa parte, Carlos Fabra acaba de gañar outro recurso para repudiar ós fiscais que levan o caso, por estimar ca súa estrutura ósea está desproporcionada coa natureza dos delitos que se lle imputan. Así mesmo, tamén se lle concedeu a petición para que tódolos letrados do caso falen chino mandarín con acento da baía de Hanghzou, en Shanghai. Se o caso se prolongara outros nove años, Fabra podería recibir, como indemnización, nove comarcas do sur de Castellón, o Rincón de Ademuz, a Albufera de Valencia.

Máis lle valería facerse confrade dalgunha pía confraría relixiosa penitente das de cirio en semana santa e comuñón os primeiros venres de mes (o mellor aínda de misa diaria), socio dalgunha asociación do máis casposa e carca posible que tera moitas onde poder elixir… E que teña moi presente cá Mafia siciliana ou a Camorra napolitana, non son xogos de nenos...

Non molestar ós señores nin ós señoritos, e así poderá impartir xustiza a destro (as absolucións) e a sinistro (as condenas) e ter unha tranquila e apracible vida co estómago cheo e seu excelentísimo cu se é de seu agrado como Divar, Marlasca… Se insiste en ver e actuar segundo a conciencia recorde o que lle pasou a Garzón que cando prevaricaba en contra dos vascos, todos lle lambían o cu, pero en cuanto saíu da senda ben marcada, fungueirazo e nin chío.

Señores deputados –ós senadores non quero nin molestalos-, si non son capaces de acabar con tanto corrupto nas nosas institucións non perdan máis o tempo LEGALICEN A CORRUPCION XA!! e aforraremos millóns de euros en xuíces dedicados a aventuras eternas en xuízos "sen-xuízos" contra as mafias que a algúns non lles son indiferentes, ou nos tomamos isto en serio ou serán os xuíces os que nos gobernen sen ter pasado polas urnas, de feito xa nos gobernan ó ditado das ordenes do goberno de quenda, Jacobo Pín enganouse de porta ante a petición de amparo formulada o CGPJ.

Consello final, Sr. Xuíz non se sinta perturbado e acuda á chamada da conciencia e que saía o que saía, incluso a prescrición dos delitos, se xa van nove xuíces có deixaron por sentirse desamparados ante o amparado pola Lei e a sorte dos premios gordos da lotería que máis da un máis.

En definitiva: a noticia, ven a confirmar o que sospeitabamos. As "presións externas ós xuíces (por parte de cidadáns, grupos políticos, prensa etc..." non son consentidas polo órgano de goberno. En cambio, "as presións internas" levadas a cabo dende a propia pirámide xudicial non só terían que ser admitidas, senón que é conveniente cás atendan. Por outra parte, tendo en conta que de luns a xoves súas señorías teñen que despachar moitos asuntos, e de xoves a luns proliferan os fins de semana "caribeños", no lles queda moito tempo para atender queixas deses descoñecidos Xuíces de Instrución, que se empeñan en facer o seu traballo

O xuíz do “caso Fabra” denuncia presións da Audiencia Provincial para có deixe
O xuíz de Nules que instrúe o “caso Fabra”, Jacobo Pin, pediu amparo o Consejo General do Poder Judicial ó crer cá Sección Primeira da Audiencia de Castellón “perturba súa independencia” ó “tratar de impoñer indirectamente o sobresemento do delito de suborno” imputado o ex presidente da Deputación Carlos Fabra.

Biografía
Primeiros anos
Sendo neno, perde un ollo xogando co seu irmán cunhas tesoiras (quedase torto de por vida), polo que leva gafas de sol nos actos públicos. Estudou bacharelato no Colexio dos Padres Escolapios de Castellón. Máis tarde, cambia ó Colexio La Salle de Valencia. Seus estudos universitarios fainos nas universidades de Valencia e Granada onde estudou Dereito.
É o creador da Fundación Blasco de Alagón. Ten un bufete de avogados, unha correduría de seguros e varias empresas. A súa filla Andrea está casada co ex político popular madrileño Juan José Güemes.

Carreira política
No 1972 accede á secretaría da Junta Provincial de Menores, coincidindo no mesmo ano seu matrimonio con María Amparo Fernández Blanes. No 1975 consigue o cargo de Secretario Xeneral da Cámara Oficial de Comercio, Industria e Navegación de Castellón, amais noméano Secretario Xeneral da Conferencia de Cámaras Hispano Francesas COPEF. No 1977 comeza a militar na UCD.
No 1983 pasa a militar en Alianza Popular. No 1987 é nomeado presidente do Club de Campo (de Golf) do Mediterráneo en Borriol, cargo que aínda mantén. Este mesmo ano é elixido concelleiro no Concello de Castellón. No 1995 foi proclamando presidente da Deputación tralas Eleccións Municipais dese mesmo ano, tal e como o foran anteriormente seu pai, avó, bisavó, os irmáns do seu bisavó e seu tío-tataravó… á quinta xeración de presidentes da Deputación.
En xullo do 2008 comenza unha investigación por un presunto fraude fiscal á Axencia Tributaria  polo Xulgado Número 1 de Nules e a Fiscalía Anticorrupción por movementos de diñeiro entre 1999 y 2004 alegando que lle tocara a lotería en varias ocasións. O xuízo tiña que terse celebrado varios anos antes, pero pasaron ata 8 xuíces para investigalo caso e, hora do xuízo, todos se retiraron. No 2009 a Deputación de Castellón que preside edita un libro onde se enxalza a figura de Francisco Franco.
En xuño do 2010 é imputado polos presuntos delitos de suborno e tráfico de influencias. En xuño do 2011 deixou a presidencia da Deputación de Castellón, despois de 16 anos ó fronte da mesma.

Enfermidade
Carlos Fabra, foi operado dun transplante de fígado o 22 de abril de 2010 no Hospital 12 de Octubre da Comunidade de Madrid. A intervención foi realizada polo cirurxián  Enrique Moreno, premio Príncipe de Asturias, que traballa, a pesar estar xubilado, no departamento de cirurxía do aparato dixestivo deste hospital.
A intervención fíxose no hospital público madrileño 12 de Octubre, aínda que por lóxica debería ter sido no Hospital La Fe de Valencia, que é centro de referencia de transplantes na Comunidade Valenciana.
17 de marzo, Fabra delegou das súas funciones na Deputación de Castellón no vicepresidente primeiro, Francisco Martínez. Xusto o día seguinte da renuncia, o xenro de Fabra, Juan José Güemes, presentaba a súa dimisión "irrevogable" do seu cargo como Conselleiro de Sanidade da Comunidad de Madrid. Güemes asegurou cá decisión de renunciar, que sorprendeu a todo o mundo, era por motivos "persoais e profesionais".

Situación xudicial
Carlos Fabra foi imputado en diversos delitos. Pero en decembre do 2010, a Audiencia de Castellón declarou prescritos catro dos cinco delitos fiscais que se lle imputaban. Non obstante, sigue imputado por diversos delitos de tráfico de influencias, por suborno e polo delito fiscal correspondente o exercicio 1999. En xullo do 2008, o Tribunal Supremo desestimou o recurso de casación presentado por Fabra, contra a investigación xudicial. Posteriormente, no ano 2011, o mesmo Tribunal Supremo fixo unha revisión das causas que foran desestimadas no xuízo de 2008 e declarouse incompetente para declarar prescritos os 4 delitos dos que fora liberado Fabra. Esperase que se reabran as causas a revisar, co fin de que se depuren responsabilidades.

Presuntas contratacións e tratos de favor
Entre outras cousas, está acusado de simultánear seu cargo público cun negocio de asesoramento a través da empresa Camarcas S.L. dedicada a asesoría e consultoría entre 2000 e 2004. Na documentación de Facenda revelouse que Fabra, administrador único de Camarcas, cobrou de polo menos sete empresas diferentes, algunhas delas con contratos adxudicados da administración pública de Castellón, por un importe de 841.021 €. Vicente Vilar, socio do presidente castelloense, foi o empresario que denunciou ter pagado a Fabra comisións millonarias polas súas xestións políticas á hora de beneficiar a aprobación de produtos fitosanitarios a través da citada empresa. As empresas xestionadas por Vilar, Naranjax e Comercial de Industrias Químicas Arcavi S.L. pagaron a Camarcas S.L. máis de 150.000 € entre 2000 e 2001.
As investigacións centráronse en outras empresas amais das xestionadas por Vilar. Entre as compañías que realizaron ingresos á empresa de Fabra encontrábanse, entre outras, Cottocer S.L, vinculada al empresario Fernando Roig, presidente de la coñecida industria cerámica Pamesa, que ingresou máis de 200.000 € entre 2000 e 2003 a Camarcas; e Azahar Jardinera e Riegos S.A. foi beneficiaria de concesións de parques e xardíns da cidade castellonense.

Reaccións
Tralas eleccións municipais de 2007, Carlos Fabra dixo sentirse "absuelto por el pueblo". Pola súa parte, o líder do Partido Popular, Mariano Rajoy, cualificou a Fabra no 2008 como un "ciudadano ejemplar". O presidente del PP da Comunidade Valenciana sinalou, despois de estourar o caso Gürtel, a "enorme suerte" que tiña Fabra e a provincia de Castellón por contar con il.





O Déspota, Carlos Fabra, presentou cinco declaracións da Renda negativas, entre 2000 e 2004, que lle supuxeron a devolución de 14.482 €  por parte das arcas públicas.
No mesmo período, o presidente provincial do PP ingresou 714.565 € en diversos conceptos.
Ten 94 contas bancarias coñecidas. En 1999, ingresou en nelas 600.000 € de procedencia descoñecida. 
Ese mesmo ano, o seu patrimonio estaba valorado en 150.000 €. Cinco anos despois, tíñase
cuadriplícao ata os 646.440 € . Revélao a información aportada polos peritos da Axencia Tributaria o Xulgado de Primeira Instancia e Instrución Nº 1 de Nules, que sigue unha causa contra Fabra por supostos delitos contra a Administración pública.
Tráfico de influencias, suborno, negociacións prohibidas e fraude fiscal.  LOGO DE CAMBIAR DE XUIZ OITO VECES, NINGUN QUIERE OCUPARSE DO “CASO FABRA”

As ilusións da Xerente



Naturalmente, nós estamos ante a prestación dun servizo público. O feito é grave en sí mesmo, pero a preocupación irá en aumento si se sitúa no contexto no que está sucedendo e baixo o mandato desta Xerente.

En efecto, é evidente cá Xerente aspira a construír un réxime; é dicir, un dominio sobre calquera outro poder significativo, sexa político, social ou sindical cunha grave restrición do pluralismo. Porque un réxime é unha forma de gobernar que, rompe coa tradición de consenso, que foi característica no noso hospital e a oposición foi sempre unha alternativa factible para que os centros de poder estivesen repartidos e se controlasen entre sí.

Cada día é máis evidente cá Xerente aspira a un réxime con grave restrición do pluralismo.

O HCV precisa dunha Dirección coas ideas claras, capaz de colaborar cos distintos estamentos, forzas sindicais e políticas para axudar a saír adiante…  pero temos unha dirección que non fai máis porque sinxelamente non sabe máis, non sabe establecer diálogos construtivos non é capaz de acadar consensos positivos para o bo funcionamento no noso hospital. Os traballadores queremos unha Dirección que dirixa, pero a Xerente e o seu goberno só saben de convivencias ideolóxicas, a democracia non só é valida en tanto serve para consolidarse no poder. Non só no eido das ideas senón ultimamente, xa nas persoas, o “faise porque o digo eu”, esta xa na orde do día,  a obediencia xerárquica o funcionamento como un disciplinado exército dedicado a destilar o discurso clónico que interesa, castigar á oposición co ostracismo, ou coa descualificación, sen ningunha clase de escrúpulos… “a palabra do señorito nin se afea nin se cuestiona”. Aspira ao dominio absoluto mediante a utilización espuria dos recursos e mecanismos de poder. Esta presa nunha corrente nitidamente autoritaria dos grupos de presión (algúns médicos) e pon de manifesto a súa submisión e debilidade no reparto dos recursos que administra.

Cantos anos levan sen facer unha revisión medica ós traballadores do
HCV…
A que se debe o peche de camas nos meses de verán, cando todo o 
ano se engade unha terceira cama C en habitacións de dúas camas… 
Porque un Doutor (crea un estado policial con Garda de seguridade,
Celador, Supervisora) e non pasa visita nunha planta se atopa algún
acompañante…
Porque non se ten horario fixo de visita medica nas plantas…
Porque non se informa a Xunta de persoal de cambios importantes…

Empeza a ser habitual que un número indeterminado de médicos da sanidade pública redondeen os seus soldos recorrendo: atenden pola mañá e pola tarde nun centro público. O sistema ten grandes vantaxes. A primeira, obvia, os emolumentos. A segunda, non menos evidente, polas mañas facemos algo e vamos deixando cousas  para as tardes.
Os recortes públicos, están deixando algúns hospitais sen calefacción, sen aire acondicionado ou sen reparacións para aforrar, e están engrosando as listas de espera de pacientes, é unha boa ocasión para multiplicala actividade nas tardes como extras.
Precisamente grazas os recortes deron co chollo máximo o respecto. Como os quirófanos pechan polas tardes para aforrar, os facultativos atenden a seus pacientes polas tardes, utilizando persoal, salas de consultas e quirófanos, onde apenas hai lista de espera.
A eles bástalle con poñerse a bata pública pola mañá e seguir polas tardes. As instalacións son as mesmas. As salas de consultas e os quirófanos, tamén. As batas, para qué cambialas?

Demasiados interrogantes, como quén paga os gastos da tarde (auxiliares, teléfono, luz, limpeza...), demasiada tentación para algúns ter as tardes libres, ben equipadas e tan cerquiña, para desviar a máis pacientes.

Este é o novo modelo de xestión da sanidade pública galega "más eficiente y con continuidad asistencial" do que poderiamos cualificar de perda irreparable, a supresión da área sanitaria de Valdeorras pola que tanto temos pelexado, que era dicían, "actualmente existe un modelo de atención vertical, fraccionado y compartimentado sin continuidad asistencial y con distintas visiones y objetivos" a diferenza a partir de agora "se reorganizarán de manera más eficaz los recursos".


Un exame á actual Dirección corroborará, creo, as miñas afirmacións. En efecto, o poder que a Xerente ostenta con dubidoso dereito fai e está facendo unha utilización con evidentes e negativas consecuencias para o funcionamento democrático, ao pretender converter o HCV nunha institución subalterna e irrelevante cara a opinión pública. Un feito que reviste especial gravidade, si se considera cá Xunta de Persoal é o único espazo no que as diferentes alternativas políticas poden confrontarse e tentar controlar o Executivo, persigue un obxectivo invariable: o goberno das ideas e os valores, indispensable para exercer a hexemonía e perpetuarse no poder.

Pero a expresión máis acabada dese modelo, como demostran os feitos cos que comecei, manifestase na utilización dos medios de comunicación. En isto estase mostrando implacable, todo elo conduce ao deterioro da democracia e a un resultado desolador: unha xigantesca rede clientelar sostida con fondos públicos e, un dominio das institucións públicas co fin de colocar o partido a salvo da crítica e o control da sociedade.

Para ser obxectivo, debo resaltar que parte do que está sucedendo é posible debido a que nós os traballadores somos incapaces de priorizar un programa de rexeneración democrática como sinal de identidade. Aínda así, as pretensións poden quedar reducidas a simples ilusións.

Só queda a dubida de si a actual Xerente aspira a xestionar persoalmente este réxime, ou si simplemente pretende utilizalo como plataforma para dar o salto, no momento preciso, a  política, tal como parece indicar a súa vocación e cultura políticas. En todo caso, os vellos tempos non deben nin poden volver.

…Non vou falar dos contratos por horas e días nin de que te chamen dun día para outro para ir a traballar a 50 km. Tampouco das reducións de salario nin da saturación de consultas e plantas…

Que vamos cara unha sanidade para pobres e ricos parece evidente; sobre todo con sistemas como este que poñen en bandexa e tanto aforran... á iniciativa privada.

Qué conxelan ou reducen aínda máis o soldo e os complementos salariais? Alá vostedes, pero saiban que toda paciencia ten un límite, e ó tijeretazo” deben engadirse os millóns de redución de soldo e persoal feita nos últimos anos. O ser humano necesita sempre incentivos e reforzos positivos, e, créame, o HCV, o Sergas, a sanidade esta composta tamén de seres humanos, cumprindo cuarteleiramente o horario, iso si, sen a calidade no traballo. É certo o HCV quere progresar, saír adiante, aumentar o nivel sanitario, paréceme a min…