Islandia: a revolución silenciada (r-EVOLUCION)

Por: abc Abril 2011

Qué está a pasar en Islandia? 

anarquía, surrealismo e creatividade 

lideran a revolución de Europa… 

Islandia, un exemplo a seguir. 

Só hai que copiar o que se fai mellor.

Recentemente sorprendéronos os acontecementos de Tunicia e Exipto desembocando na fuxida dos tiranos Ben Alí e Mubarak, demócratas para occidente ata antonte e alumnos exemplares do FMI. Sen embargo, outra r-EVOLUCION que ten lugar dende fai dous anos ten sido convenientemente silenciada polos medios de comunicación ao servizo das oligarquías europeas. Ocorreu na mesmísima Europa (no sentido xeopolítico), nun país coa democracia probablemente máis antiga do mundo, cuxos orixes remóntanse ao ano 930, que ocupou o primeiro lugar no informe da ONU do Índice de Desenrolo Humano do 2007/2008. [...] Tratase de Islandia, onde se fixo dimitir a un goberno ao completo, nacionalizáronse os principais bancos, decidiuse non pagar a débeda que estes crearan coa Gran Bretaña e Holanda a causa da súa execrable política financeira e acabase de crear unha asemblea popular para reescribir a súa constitución. E todo elo de forma pacífica: a golpe de cazarola, gritos e atinado lanzamento de ovos…

A cuestión foi abordaba fai uns días, a silenciada revolución islandesa, que supuxo a viraxe no panorama político desta pequena nación europea, preguntarédesvos (como eu) cál é o motivo de que un feito destas proporcións non tivera reflexo mediatico, mentres  almorzamos, comemos e cenamos cos sucesos do Magreb, coas revoltas populares de Tunicia, Exipto ou Libia (3 xornalistas chegou a ter TVE no Cairo).

Se en Islandia pasan cousas, por qué non nolas contan?

As mobilizacións en Islandia, cargáronse dous gobernos, esixiron encarcerar aos xerifaltes económicos do país e negáronse a asumir as débedas dos bancos, promoveron unha asemblea popular para redactar unha nova Constitución, e déronlle corte de mangas ao FMI e ós mercados, estas mobilizacións non poden ser presentadas polos medios con simpatía, senón con preocupación. Porque subirían ao escenario a un pobo que, lonxe de dobregarse, asumir débedas alleas e imposicións irracionais, dixo basta. O efecto de imitación que provocan os medios é salvaxe, cando a televisión estivo no centro das revoltas dos países do Este, comezaron a imitarse os uns ós outros; mesmo nas revoltas do Magreb, cos efectos que estamos vendo. Por iso é preciso silenciar a Islandia, e poñer sordina ás dez Folgas Xerais de Grecia, non vaia ser… se cadra danos por pensar, que home, igual teñen razón os islandeses e xa vale de que nos tomen o pelo. Empezamos a reunirnos nas prazas, a coller cazarolas, e a dicirlles aos Tanto-monta-Monta-tanto (PP-PSOE-CIU-PNV-CC) que ata aquí temos chegado. Unha vez máis por se aínda non o tiñamos claro, como os medios de comunicación, nos restrinxen o dereito á información, a servizo de quén están [...].

…a presión popular provocou grandes cambios no país.

En resume quen nós goberna son os Moody's (axencias de cualificación) baixo unha perspectiva de ganancia e beneficios na que non importa o cómo, senón o cuanto, baseada na especulación e en converter os bancos en casinos. O mesmos que provocan a crises que sufrimos e pagamos só os asalariados obrigando ós Gobernos a facer recortes sociais e laborais. Facendo un terceiro mundo dentro de Europa, na que países como Grecia, Irlanda, Portugal ou España terán que pagar a débeda desta sociedade disfrazada de democracia… onde a corrupción (inclúo calquera aproveitamento que se faga dun cargo publico) segue tocando a case que tódolos partidos (da igual: local, autonómicos, etc…) co triste resultado que a día de hoxe chegouse a normalizar de tal maneira que apenas inflúe nas eleccións.

Manda carallo!!!

A maioría da poboación española, europea, soña con dicir NON ós bancos, pero ninguén nos atrevemos a facelo. Ninguén, salvo os islandeses, despois dunha fonda crises levaron a cabo unha presión cidadán, unha revolución pacífica conseguindo no só tombar un goberno e redactar unha nova constitución (en proceso), senón encarcerando ós banqueiros responsables do caos económico do país (9 persoas en Londres e Reikjiavik), unha reacción cidadán sen precedentes, unha revolución sen armas, na que lograron a base de manifestacións e cazaroladas, cambiar o rumbo do país.   

Este silenciado proceso revolucionario ten orixe en 2008, cando o Goberno islandés decidiu nacionalizar os tres principais bancos, Landsbanki Kaupthing e Glitnir, cuxos clientes eran principalmente ingleses, e estadounidenses.

Trala entrada do Estado no capital a moeda oficial (krona) derrubábase, e a bolsa suspende a súa actividade tras un afundimento do 76%. Islandia entra en bancarrota e para salvala situación, o Fondo Monetario Internacional (FMI) inxecta 2.100 millóns de dólares e os países nórdicos axudan con outros 2.500.

As grandes pequenas vitorias da xente de a pe

Mentres bancos e autoridades locais i estranxeiras buscaban a desesperada solucións económicas, o pobo islandés votase a rúa e con insistentes manifestacións diarias fronte o parlamento de Riekjavik provoca a dimisión do primeiro ministro, o conservador Geir H. Haarden, e todo o seu Goberno. O primeiro Goberno (único que eu saiba) que cae vítima da crises mundial.

Os cidadáns esixen, ademais, que se convoquen eleccións anticipadas, e conségueno. En abril sae elixido por votación un Goberno de coalición formado pola Alianza Socialdemócrata e o Movemento de Esquerda Verde, encabezado por unha nova Primeira Ministra, Jóhanna Sigurðardóttir.

Durante todo o 2009 a economía islandesa continuou en situación precaria (pechando o ano cunha caída do 7% del PIB), pese a elo, o Parlamento propón a devolución da débeda a Gran Bretaña e Holanda mediante o pago de 3.500 millóns de euros, unha suma que debían pagar tódalas familias islandesas mensualmente durante 15 anos ao 5,5% de xuros.

Dita medida provocou a ira dos islandeses de novo, e volveron a tomar as rúas esixindo que, como mínimo, esa decisión fora sometida a referéndum. Outra nova pequena grande vitoria das protestas nas rúas: en marzo do 2010 votábase, e un esmágante 93% da poboación negábase a devolver a débeda nesas condicións.

Con elo conseguiron que os acredores cavilaran o acordo mellorándoo, ofrecendo os xuros ao 3% e o pago a 37 anos. Nin sequera iso foi suficiente, o presidente actual, vendo que o Parlamento aprobaba este acordo por un marxe moi estreito, decidiu o mes pasado non ratifícalo e chamar de novo a os islandeses a votar en referéndum para que sexan eles os que teñan a derradeira palabra.

Falóusenos desto nos medios de comunicación?

Comentouse nos repugnantes faladoiros de politicastros e mercenarios da desinformación?

Víronse imaxes dos feitos pola TV?

Os banqueiros fuxen atemorizados

Volvendo á tensa situación de 2010, mentres os islandeses néganse a pagar unha débeda que contraeran os 'tiburóns' financeiros sen preguntarlles, o Goberno de coalición inicia unha investigación para dirimir xuridicamente as responsabilidades da fatal crises económica e detén a varios banqueiros e altos executivos estreitamente relacionados coas operacións de risco.

A Interpol, polo seu lado, dita unha orden internacional de arresto contra o ex presidente do Parlamento, Sigurdur Einarsson. Esta situación fai que banqueiros i executivos, atemorizados, abandonen o país en masa.

Neste contexto de crises, elixiuse unha asemblea para redactar unha nova constitución que recolla as leccións aprendidas e que cambie a actual, inspirada na constitución danesa.

Para elo, en vez de chamar a expertos e políticos, Islandia decidiu recorrer directamente ao pobo, soberano o fin e o cabo das leis. Máis de 500 islandeses presentáronse candidatos para participar neste exercicio de democracia directa e redactar a constitución, destes foron elixidos 25 cidadáns sen filiación política entre os que hai avogados, estudantes, periodistas, granxeiros, representantes sindicais…

Entre outras novidades, esta constitución está chamada a protexer como ningunha outra as liberdades de información e de expresión coa chamada Iniciativa Islandesa Moderna para Medios de Comunicación, un proxecto de lei que pretende facer do país un refuxio seguro para o periodismo de investigación e a liberdade de información onde se protexan fontes, periodistas e provedores de Internet que aloxen información periodística.

Será o pobo, por unha vez, o que decida sobre o futuro do país mentres banqueiros e políticos asistan (algúns dende a cadea) á transformación dunha nación, pero dende a barreira [...].

O país ten iniciado negociacións para entrar na Unión Europea, esperemos ocorra o contrario, que sexa Europa a que entre en Islandia, porque esa parece a verdadeira Europa dos pobos.

Un lostrego de democracia auténtica, exemplo de que as nosas aspiracións non son soñadas. Un aviso a tanto corrupto estafador. Un camiño cara onde camiñar ilusionados. Unha fiestra ao futuro, unha corrente de ar fresco. Fagamos por ter a nosa iniciativa... creemos novas realidades.

Ver máis:

http://www.elpais.com/articulo/primer/plano/Islandia/enjaula/banqueros/elpepueconeg/20110403elpneglse_2/Tes

http://www.attac.es/la-gente-no-tiene-que-pagar-por-las-locuras-de-los-bancos/

http://www.xornal.com/artigo/2011/04/09/mundo/nacion-pescadores-neoliberalismo-duns-viquingos/2011040922534400413.html

SOBRE O CAMBIO NA DIRECCIÓN DE ENFERMERÍA

Por: G.A. Facebook Luns, 28 de Marzo de 2011

Cando un está diante do alcance que significa nomear unha Dirección de Enfermería cuxos activos equivalen a Matronas, Fisioterapeutas, Enfermeiras, Técnicos (…de raios, laboratorio, anatomía etc.) e Aux. de Enfermeira,... unha Dirección de Enfermería que xestiona máis do 50% do total de traballadores do HCV e que debería ser peza fundamental en calquera hospital. A enfermería de súpeto é obrigada a dar un paso que significa non romper co cordón umbilical que a ata aos médicos, emprendendo un camiño de difícil retorno. Mudar de Dirección non é un simple cambio de figura visible. A Xerencia con este nomeamento, vexo que só busca o prototipo de enfermería de outros tempos: calada, submisa, abnegada e cumpridora, mudando de forma substancial o modelo de funcionamento, rompendo os vencellos do tecido  produtivo deste Hospital.

Todo iso é algo que irá esmorecendo de xeito máis ou menos rápido nos vindeiros meses e anos. Pola súa capilaridade ninguén o sentirá como un golpe radical pero silandeiramente irá facéndonos a todos máis pobres, en tódolos sentidos. E isto dito, por se tivéramos algunha dúbida, por alguén que non é enfermeiro nin médico, e que ten sido crítico con moitas das actuacións de enfermeiras e médicos, pero que, ao mesmo tempo, é quen de entender a relevancia e amplitude do labor que realizan, e, sobre todo, a potencialidade para facer moito máis e mellor. O certo é que todo iso é algo que, como sociedade, empezamos a perder desde o día en que a Directora Xerente actual sen ningún tipo de convocatoria traspasou a Dirección de Enfermería (por dimisión do anterior), así como a maioría dos Supervisores. E seguiremos perdendo ata o día que nos demos conta de como se fan as cousas con esta Xerente.

Por non falar da desaparición de postos de traballo ou cantidade de pequenas actividades en todos os recunchos do mesmo. Un non pode máis que sentir unha profunda sensación de decepción e enfado a partes iguais.

Debo dicir que o que máis me descorazona é a irresponsable submisión da enfermería aos ditados dos poderes médicos, que, no caso do HCV só obedecen aos intereses de dúas familias, como un sedicioso neocentralismo que aspiran a concentrar e controlar todas as parcelas de poder no noso hospital, á costa de estrangular a capacidade de imaxinación e bo facer dos profesionais das distintas categorías, aló menos daquelas que se deixan.

Descorazona cá enfermería deste hospital teña tan pouca clareza e conciencia dos seus intereses estratéxicos como para non converter isto nun auténtico ‘motivo de guerra’.

Descorazona que algúns sindicatos e outras forzas vivas sexan quén de erguer barricadas para estúpidas batalliñas localistas e fraticidas pero sexan incapaces de falar alto e claro cunha única voz cando nos rouban calidade na atencion sanitaria.

Descorazona que os centros de creación de opinión do país bailen á corda dos partidos maioritarios e conviden a impartir doutrina aos seus voceiros. Ou que o Colexio de Enfermería, non diga unha palabra neste e outros debates.

En fin, temos o xusto pago por ser unha sociedade sen pulso propio, cunha elite gobernante delegada e silenciada polo simple temor a perder unha esmola ou unha franquía.

Hoxe a profesión de enfermería pasou dunha función supeditada a os médicos a unha función independente, coas súas propias competencias e ámbito de práctica profesional, asistindo ao desenrolo da práctica baseada na evidencia. A sociedade non pode abordar os graves problemas do noso tempo sen contar cos coñecementos e capacidades da enfermería, algúns pendentes de actualización, ou en proceso como: a Licenciatura, a Especialidade, a Prescrición farmacolóxica…

Unha dirección forte en enfermería é de importancia crítica para desenrolar as súas capacidades, e para facer realidade a visión de futuro, con coñecementos, estratexias e fortaleza, que podan dirixir e xestionar os servizos cooperando co resto dos traballadores para conformar a política sanitaria. O entorno actual esixe incrementar influencia política como persoas e como profesionais, en beneficio dos servizos que prestamos, necesítanse enfermeiras que colaboren cos demais dispensadores de atención de saúde, para establecer a maneira óptima de mellorar.

En definitiva, estudar a función das profesións de saúde no futuro sistema social de Europa baseándose en criterios tales como a competencia, a armonización, a responsabilidade, a eficacia e a solidariedade. A enfermería ten que ter voz forte e unida, e para que esta voz se escoite, ten que expoñer claramente as súas posicións e influír en favor delas.

Estamos inmersos nunha fase periódica de pesimismo, un estado de espírito tan noso que nos fai adquirir un complexo autárquico de inferioridade, de malos augurios. Dende hai tempo empéñome en atopar, entre os escombros do desespero, raios de esperanza, xa que non boas noticias. Nunca quixen sentirme médico, nin enfermeiro, nin xestor, pese a estima que sinto por todos. Aquí e agora, trato de ser optimista co HCV, hai que dar fin a monotonía acomodaticia, o mesmo somos un gran hospital, e iso non no lo quita ningunha mala Xestión, nin unha pouco carismática enfermería que non vive seus mellores momentos de imaxe precisamente, e que non aporta outras solucións que non veñan xa dadas pola sociedade, que somos vostede e eu.

Sempre pensei que unha parte substancial arranca da autoestima e o orgullo como profesional, a unidade, o traballo colectivo, a honradez e as ganas de innovar. Agora estamos como achantados e, así, calquera palmadiña de ánimo dada por alguén énchenos de orgullo a uns e de ira mal contida a outros, …non estamos tan mal, xa cho dicía eu.

Botar ou que dimitan Director de Enfermería e a maioría de Supervisores pode ser unha solución (podería ser), pero non é, dende logo, 'a' solución: a solución comeza e pasa por nós, polos traballadores/as en primeiro tempo (o malestar é o principal problema), as ocorrencias sen sentido, o afán de prohibir, de lexislar no baleiro, outro.

Cómo ilusionar a estes traballadores/as resignados pero cabreados, escépticos a todo? pode que o pretendan substituíndo unha Dirección de Enfermería por outra, co espellismo do cambio. Pero o que verdadeiramente paréceme urxente cambiar é este estado de ánimo colectivo, tan chumbado, conscientes todos de que recuperar voo é posible, case inevitable. Iso si sería unha boa noticia, sería un notición…

La Diplomacia de la Guerra

Pareciera que la ONU y otros organismos con poder decisorio del abanderado Occidente estuviesen encargados de solucionar todos los conflictos “importantes” para sus países con el garrote de las armas en vez de resolverlos con el poder de la palabra.

Así un organismo que supuestamente debería abogar por la solución diplomática de los conflictos que se presenten sobre la verde esfera, ha tomado últimamente en forma escalonada la política invasora y agresora para dirimir los conflictos, en vez de utilizar su gran poder disuasorio y sus múltiples posibilidades en aras de una solución política o pacifica y no la respuesta del campo arrasado y lleno de cadáveres, los cuales mueren al amparo de una siempre bien buscada justificación pero menos creída.

Las invasiones a países del entorno musulmán, léase Irak, Afganistán, Libia, vuelve muy sospechosa la estrategia de los países poderosos de la ONU y pareciera que es toda una estrategia muy bien montada para ir introduciendo a fuerza de bombardeos constantes y ataques permanentes la política necesaria para el expansionismo soterrado hacia la esfera árabe y/o musulmana.

La tal lucha por la democracia (¿Cuál democracia?) que súbitamente aparece en el mundo musulmán bien podría estar atizada solo para el mayor beneficio de Occidente (el G(?)) y no para el desarrollo de las masas empobrecidas de esos países sometidos por su propia cultura a unas injusticias vistas desde la otra ventana como el argumento que justifique volverlos democráticos al estilo que dicha democracia signifique para Occidente y dentro de la escala que suele dársele a cada país en particular, sin que una vez lograda esa “bella” forma de gobierno se logre que la pobreza desaparezca para los pobres de siempre más sí que aparezca  el enriquecimiento cada vez mayor para los ricos de siempre. No creo se justifique llenar de muertos cualquier zona del globo solo porque sus circunstancias ancestrales y culturales propias sean vistas desde la ventana Occidental como antidemocracia. Porque si tal hipótesis se acepta entonces nuevas invasiones continuaran apareciendo por todo el orbe bajo la egida de la ONU, la OTAN u otro poder creado para someter por la fuerza de las armas.

La invasión a Libia justificada por la ONU sin que podamos entender su verdad, nos muestra súbitamente a unos rebeldes que enarbolando la bandera de una anteriormente derrocada monarquía, se dicen partidarios de buscar el país para todos y no solo para la familia de Gadafi. Pero tal partido no tiene antecedentes históricos claros por lo menos para la información que los medios occidentales nos acostumbran mostrar sino que irrumpe intempestivamente al parecer de la nada, a fin de derrocar el régimen de un país que al mostrar de la televisión no pareciera tan deteriorado ni tan pobre sino mas bien un país moderadamente desarrollado con ciudades modernizadas de grandes edificaciones y pulcras viviendas y vías y una larga fila de coches que dejan ver que el nivel de dicha sociedad posiblemente no sea de pauperización a causa de los excesos del coronel. (Recuérdese que Libia es el país con  mayor esperanza de vida al nacer, con el mayor ingreso per capita y el mayor índice de desarrollo humano de Africa.)

A tal diplomacia de la guerra le queda de transfondo en Libia, además de unos rebeldes desconocidos amen de su pensamiento político, el de un general siempre bien atendido y con honores recientes por esos mismos gobiernos que componen la llamada Alianza que lo derrocará en aras de una muy confusa justificación detrás de la cual muchos creen estén los pozos petrolíferos que los G8 necesitan para su supervivencia energética ante la crisis que viven, salida de su propios feudos.

Las guerras creadas conducirán indefectiblemente a una paz inestable y a una sociedad dividida por el rencor de vencidos y vencedores.

alfredoivan50@gmail.com

O Barco de Valdeorras, España.

Unha mirada de antano: Fotografías de Ruth Matilda Anderson

 

DO 31 DE MARZO AO 5 DE XUÑO

Dende o mércores 31/03/2011 ás 20:00 h. presentase en Compostela na Fundación Caixa Galicia unha das mostras que máis leva dado que falar en Galicia. Lugo, Ferrol, A Coruña e Vigo xa tiveron a oportunidade de gozala, agora é a quenda da capital galega. Benvidos/as á Galicia do pasado século, benvidos/as a "Ruth Matilda Anderson. Unha mirada de antano". Escrutamos o noso pasado... Unha mostra, moi recomendable… (Rúa do Vilar, 19)

Ao longo do tempo chegaron a Galicia xentes con outras linguas e culturas. De moitas conservamos as súas impresións nos seus textos, debuxos, gravados, pinturas e fotografías. Algúns perdéronse definitivamente. Grazas aos conservados sabemos como nos viron os outros. Entre eles, o arquivo fotográfico máis amplo e completo de imaxes de Galicia é o que realizou Ruth Matilda Anderson (1893-1983) entre 1924 e 1926 para a Hispanic Society of America en Nova York. 

Fixo fotografías de gran calidade que acompañou dunha ampla documentación, conseguindo así reunir un repertorio exhaustivo sobre a cultura galega da época. Esta fotógrafa e etnógrafa norteamericana, deixounos en herdanza o relato visual de máis de 320 imaxes tomadas en Galicia, dunha cultura que se perdía co relevo dos tempos e que agora podemos ver nós.
Tódalas fotografías, procedentes do arquivo da investigadora, foron realizadas en dous viaxes case seguidos a Galicia, primeiro acompañada do seu pai, o fotógrafo sueco Alfred Anderson, e despois con outra empregada da Hispanic Society of America, a fotógrafa Frances Spalding, entre os anos 1924 e 1926.
Esta exposición é a máis completa dedicada ata a presente data á fotógrafa norteamericana Ruth Matilda Anderson, quen por encargo da Hispanic Society of America, viaxou por toda Galicia na década dos anos vinte do século pasado con obxecto de documentar exhaustivamente diferentes aspectos da vida cotiá galega. Durante aproximadamente tres anos, Anderson percorreu innumerables aldeas, vilas e cidades e tomou unhas cinco mil fotografías de igrexas, embarcacións, carruaxes, vistas urbanas, persoas exercendo diferentes profesións..., imaxes case inéditas hasta este montaxe, que constitúen una fonte de coñecemento etnográfico de incalculable valor.
Os comisarios da exposición, Miguel Anxo Seixas e Patrick Lenaghan, levaron a cabo unha fonda labor de investigación nos arquivos da Hispanic Society of America para seleccionar as máis de catrocentas imaxes que forman parte desta exposición e o seu catálogo.

Imprescindible. Esta peculiar visión da Galicia de principios do século XX (moitas fotos de A Rúa, entre outras) dende os ollos dunha muller americana.

Ruth Matilda Anderson e a Hispanic Society of America

Tras ler a George Borrow en 1882, o novo Archer Milton Huntington (1870-1955) descubriu España e comezou a coleccionar libros, obras de arte e fotografías de tema hispánico. Na súa primeira viaxe á península ibérica en 1892 pasou por Galicia, país sobre o que máis tarde publicaría as súas impresións no libro A Note-book of Northern Spain (1898) e ao que dedicaría algúns versos en inglés froito da súa admiración por este país.

Porén, a súa maior contribución foi a fundación da Hispanic Society en Nova York en 1904, na que investiu a inmensa fortuna herdada do seu pai. Ese gran proxecto cultural e educativo é o seu singular legado. Baixo as súas estritas directrices creouse un importante centro dedicado a documentar o mundo hispano cun extenso fondo de libros, obras de arte e fotografías. Huntington mesmo encargou a Sorolla, en 1911, unha serie de murais que ilustrasen a pluralidade da cultura española. 
http://www.hispanicsociety.org/
Archer Milton Huntington serviuse da fotografía como unha ferramenta máis para rexistrar a riqueza da cultura hispana e enviou as súas conservadoras e fotógrafas a España e América Latina. Entre elas sobresaía Ruth Matilda Anderson. Nacida en Nebraska, iniciouse na fotografía grazas ao seu pai, Alfred Theodore Anderson, que dirixía un estudio en Kearney. Logo de se formar como profesora, trasladouse a Nova York e estudou na Clarence White School of Photography, onde se graduou en 1919. Dous anos máis tarde comezou a traballar na Hispanic Society of America, onde pasou o resto da súa carreira profesional, primeiro como fotógrafa e logo como conservadora de traxes.
Anos máis tarde este material resultoulle fundamental para a realización do seu libro Gallegan Provinces of Spain: Pontevedra and La Coruña, editado en 1939 pola Hispanic Society.

Saber máis:

http://www.elpais.com/articulo/Galicia/fomos/elpepiautgal/20091030elpgal_19/Tes
http://www.lavozdegalicia.es/ocioycultura/2009/10/29/0003_8070172.htm
http://www.flickr.com/photos/certo/4129126056/in/pool-1322589@N22/
http://enemaisun.es/?p=111

ATLETISMO Luís Nogueira ‘campión de Europa’

La Región - O Barco - 21-03-2011

Luís Nogueira, compañeiro traballador do HCV, veterano lanzador de xavelina do ADAS PROINOR de O Barco, cumpriu os prognósticos e proclamouse Campión de Europa o pasado mércores na categoría de máis de 55 anos, na especialidade de xavelina, durante a celebración do Campionato de Europa de Veteranos que estase disputando na localidade belga de Gante.

A marca de 61,98 m. novo récord de España da súa categoría. O próximo obxectivo do valdeorrés serán os 64 m. do récord europeo, así como intentar ó largo desta temporada bater o mundial da categoría.

Tamén disputou a proba de tripe salto na que quedóu 5º cun excelente salto de 11,21 m.

Parabéns Luís!!!

O café e Nespresso

Por: abc Marzo 2011

O problema coas cafeteiras Nespresso é o propio sistema de cápsulas, “gastar e tirar”, unha cápsula de papel de aluminio cada vez que queres tomar un café, paréceme un desperdicio absurdo e un pecado ecolóxico. O aumento do mercado de café en cápsulas monodosis ten sido espectacular nos derradeiros anos e varios milleiros de millóns de cápsulas rematan cada ano no lixo doméstico. O concepto de produto de embalaxe desbotable e dun so uso vai en contra do progreso ambiental, en realidade, os vertidos de aluminio ao medio ambiente incrementáronse en boa medida grazas a Nestlé (…). O feito de xerar 50 gramos de residuos por cada 30 gramos de café, os milleiros de millóns de cápsulas que ninguén recicla e que seguen e seguirán tirándose no contedor de lixo cada día en todo o mundo, fai que Nestlé anuncie a bombo e pratiño que porá contedores de reciclaxe en diferentes puntos (de momento, soamente en Suíza) para calar as voces que denuncian o enorme dispendio de aluminio no medio ambiente. Por máis que algúns usuarios responsables traten de reciclalo, son minoría absoluta, desgraciadamente. É a promoción da cultura de sempre: “usar e tirar” 

A extracción de aluminio consume gran cantidade de enerxía; Por todo isto, o primeiro que se pregunta un cando remata coas cápsulas incluídas é cómo reaproveitar estas con outros tipos de café ou que utilidade darlle? 

As cápsulas para Nespresso non se venden en tendas (nin sequera onde comercializan as cafeteiras) só as vende Nestlé que é quen está detrás, hai un número reducido de tipos (16, contando 3 descafeinados) conteñen un porcentaxe entre 5 e 6 gramos de café; para ½ Kg de café necesitamos mercar 91 cápsulas, unha bolsa normal das que soen vender en calquera tenda ou supermercado ten 250 g. (½ Kg de bo café no Comercio Xusto pode custar uns 4 €) canto nos custará a mesma cantidade: 30,03 euracos… 

Ou sexa, creémonos que mercamos unha máquina, que total as cápsulas custan pouco (téñenas ata de 0,39 €) creémonos que Nespresso é unha marca ecolóxica porque ten unha web de Ecocolaboración: http://www.ecolaboration.com/#/aaa/en (puro marketing) e quedámonos tan contentos!. 

Xa non falamos dos que degustan, a verdade eu son máis do café por estímulo que por sabor, pero…? 

Os adeptos poñen moito énfases nas máquinas que compran, e non parecen darse conta de que a calidade do café depende en primeiro lugar da calidade do grao, do moído, da auga e finalmente do mantemento da máquina… E… que me decides do pracer dun expresso estupendo co xornal no bar…? 

Tendo en conta que tomamos mínimo dous cafés ó día, o gasto non é trivial, en calquera bar o prezo dun café 1 € como moito. 

Nestlé non tería que poñer os seus intereses económicos por enriba do benestar de millóns de familias campesiñas, estas, viven unicamente dos ingresos que xera a comercialización do grao, e obteñen recursos por facelo razoabelmente. Nestle provoca que unha persoa ou empresa estea obrigada a negociar ou comerciar só cunha determinada empresa. 

Dolce Gusto é outra marca da mesma compañía. Isto é típico das grandes corporacións, intentar abarcar o máximo posible do mercado creando a marca elite (Nespresso) e outra máis económica (Dolce Gusto) para cubrir un segmento inferior. 

Se isto se fixera sen asoballar a ninguén OK, unha técnica máis de mercado, pero o transfundo é moi negro, hai colectivos que denuncian que Nestlé ten pagado a escuadróns de asasinos para premer os produtores de Colombia que non se dobregaban as súas condicións. 

Isto das cafeteiras é una táctica cebo cómo a das impresoras... xa mercaras a tinta... a Playstation e outros cacharros. É un gadget, creo que intentado conseguir o efecto iPod e están a conseguilo: poñéndoo como o mais alto da súa gama, inda que non o sexa, para atraer con deseño... eu vexo paralelismo. Estanse xeneralizando, vense a venda en tódalas partes. Agora ben, unha vez que se convertan en estándar e case todo o mundo teña unha, (as principais cadeas de Supermercados sacaran as súas propias versións de cápsulas a un prezo máis económico... espero). Boas perspectivas aos que vos decantedes por este sistema porque en cuanto se xeneralice, sairavos máis económico! 

En fin, creo que comprarlle a Nestlé calquera produto é financiar a unha máis das grandes transnacionais, coa moral na carteira, que explotan os recursos naturais e as poboacións de países en desenrolo (iso sí, enriquecendo enormemente a seus gobernantes e aos propios directivos da empresa). Non deixa de ser unha empresa legal baseada nas leis discutibles do neoliberalismo globalizado… 

Na miña opinión Nespresso é unha marca que vende glamour, que resulta cómoda e rápida e métenola dobrada como tantas outras multinacionais. Por outra parte o que, a nós, parécenos tan cómodo, a os produtores dos países de orixe suponlles unha extorsión, un trato comercial sen garantías e para o medio ambiente un forte golpe baseado na cultura de “usar e tirar” que xa debería empezar a considerarse do século pasado.

E, por suposto, somos libres de comprarlle a quén queiramos. De todos xeitos eu, aínda que fora gratis, seguiría negándome a engordar o peto de multinacionais como Nestlé. Para min non só é un tema práctico, de comodidade, ou de sabor, eu non podo deixar de lado a ética e que a multinacional máis boicoteada do mundo, polos seus abusos, nos manexe como a cordeiros dispostos a facer enormes ringleiras para mercar cápsulas. 

Ben déixoo porque me acendo, remato dicindo que hai moitos frontes nos que ser responsable, e ter e consumir Nespresso non é un delito, o que realmente paga a pena é tomar conciencia do que pasa no mundo e non tragar con todo o que inventa esta sociedade de consumo.

Fontes:

http://es.wikipedia.org/wiki/Nespresso 

http://www.tiendaintermonoxfam.org/32-cafe-te-y-cacao

http://www1.nespresso.com/precom/n_espresso_es_es.html

El Blog Alternativo: http://www.elblogalternativo.com/2010/09/15/nespresso-sobre-el-reciclaje-de-sus-capsulas-de-aluminio-y-su-politica-%c2%bfpuro-green-wash/#ixzz1EcOMgla9

Nestlé demanda a sus rivales por las cápsulas de Nespresso  O xigante suízo cree que a competencia viola a patente LIZ ALDERMAN (NYT) (París)  El País 23/08/2010

http://www.elpais.com/articulo/economia/Nestle/demanda/rivales/capsulas/Nespresso/elpepieco/20100823elpepieco_5/Tes 

Interesados no café sistema monodose, existen boas alternativas que teñen en conta a Agricultura Ecolóxica e Comercio Xusto e, …son algo máis que verbas de moda.

http://www.malongo.com/es/societe/responsabilidad-social.html

o mundo segredo de VIVIAN MAIER

Por: abc Marzo de 2011

 

Moito se ten dito de se unha obra de arte é, ou non é tal ata que se mostra, aquilo de “o arte ocorre”. Só no momento no que o espectador entra en contacto coa obra, prodúcese esa sensación, incontable e diversa a comunicación, e podemos considerala arte. Así que... cando un creador decide manter as súas obras agochadas en segredo ou resérvaas para si mesmo, faise difícil recoñecelo como artista e súas obras aseméllanse máis a un produto terapéutico… desta volta, somos afortunados, máis afortunados se cadra, porque descubresenos unha obra de arte, a gran obra, dunha creadora que, por decisión propia ou por circunstancias da vida foi atesourando e nunca amosou… é o caso de Vivian Mailer.

Unha muller con sombreiro e velo mira a cámara con desdén, podería estar mirando os zapatos dun home ou a chaqueta vella que leva a muller que está fotografando. Unha nena chora desconsolada nos brazos da súa nai, allea ao choro sorrí parviña. Un home bota unha sesta no coche. Unha muller vestida de gasa branca cruza correndo unha rúa de Nova York fuxindo de algo que apenas intuímos. Unha pomba morta repousa no fondo dunha papeleira. Todas estas imaxes e 100.000 máis constitúen o extraordinario legado que enche o mundo segredo de Vivian Maier, probablemente a fotógrafa descoñecida con máis talento do mundo, que faleceu sen amosar a ninguén ningunha das súas fotos deixando máis de 30.000 (dos 1960-1970) por revelar.

O pouco que sabemos é que naceu en Nova York en 1926, de nai francesa, mudouse a París sendo moi nena e volveu a EE UU en 1951. Exerceu diversos traballos, ata que se empregou como ama de cría durante 40 anos, en Chicago, onde viviu ata a súa morte en 2009. Cunha cámara Rolleiflex Twin Lens tomaba fotos da maña a noite de todo o que percibía. Gustáballe o cine: admiraba o cine europeo e difamaba o americano. Tiña unha actitude distante cos adultos (lembran os empregados da tenda onde mercaba o material fotográfico). Gustáballe facerse autorretratos camuflada nas sombras ou nos reflexos dos cristais. E tiña un inmenso talento. Pódense ver en Internet as súas fotografías (Vivian Maier: her discovered work) un ollo excepcional dende calquera punto de vista, pódese dicir que non hai fotógrafo de rúa que podamos comparar. Se alguén houbera visto as súas fotos antes, hoxe Vivian Maier estaría considerada unha dos grandes, ningunha das fotografías que fixo está retocada, e é asombroso pensar que xamais utilizou luz artificial, salvo a luz do lugar no que plantaba a cámara.

Un home chamado John Maloof comprou por casualidade un baúl cheo de negativos abandonado nun almacén por 400 $. A medida que ía descubrindo o que tiña entre maos, deuse conta do alcance da obra desta muller, morta (con 83 anos) dous días antes que descubrira seu nome. Non chegou a coñecela, pero consagrou a súa vida a coidar e difundir o seu legado, mentres prepara un documental e un libro sobre ela. Grazas a il, dedicóuselle unha gran exposición en Chicago, e o mundo do arte comeza a interesarse por ela. As fotos destinadas a perecer na escuridade, perdidas entre o desorde de incontables obxectos que tiña recollido ao longo da súa vida. Estas imaxes conmocionaron ao mundo da fotografía e irremediablemente cambiaron a vida do home que as levou a opinión pública. Difícil quitar da cabeza a imaxe dunha solitaria muller dedicada a coidar os nenos doutros, empuxando un cocheciño de bebe, mentres capturaba a realidade do arredor. Os nenos que coidou durante anos, hoxe anciáns, recordábana con cariño, ata o punto que algúns deles tíñana axudado economicamente ata a súa morte. Ningún deles vira xamais ningunha das súas fotografías…

Ver tamén:

http://vivianmaierprints.com/

http://vivianmaier.blogspot.com/

http://www.chicagomag.com/Chicago-Magazine/January-2011/Vivian-Maier-Street-Photographer/