Os medios xaponeses publicaron as imaxes inéditas de Hiroshima e Nagasaki gravadas polos operadores soviéticos un mes logo do bombardeo de EE.UU., informa Asahi Shimbun. O vídeo foi entregado ó primeiro ministro de Xapón, Shinzo Abe, polo presidente da Duma Estatal rusa, Serguéi Narishkin, en xuño. É a primeira vez que Hiroshima e Nagasaki despois de seis meses de intenso bombardeo de outras 67 cidades xaponesas. (que conmemoran o 71.º aniversario do bombardeo atómico o 6 e 9 de agosto, respectivamente) reciben as imaxes obtidas pola antiga Unión Soviética das consecuencias dos ataques estadounidenses.
O arma nuclear "Little Boy" foi lanzada sobre Hiroshima o luns 6 de agosto, seguida pola detonación da bomba "Fat Man" o xoves 9 de agosto sobre Nagasaki.
Estimase que cara finais de 1945, as bombas tiñan asasinado a 140.000 persoas en Hiroshima e 80.000 en Nagasaki, das cales a metade faleceron os mesmos días dos bombardeos
Entre as vítimas, d0 15 ó 20% morreron por lesiones o enfermidades atribuídas ó envelenamento por radiación. En ambas cidades, a gran maioría das mortes furón civís. Hirosima e Nagasaki eran dúas cidades secundarias dende o punto de vista militar polo que non había xustificación “técnica”.
Harry Truman, membro do partido demócrata, firma a carta das Nacións Unidas, que na súa configuración e desenvolvemento real, é o primeiro chanzo na constitución dun Goberno Mundial, un individuo que viola a convención de La Haya, que prohibe expresamente o bombardeo de cidades con civís, anque teñan obxectivos militares no seu perímetro...
Hiroshima, o horror que nunca nos quixeron ensinar
As bombas de Hiroshima e Nagasaki acabaron ca vida de máis de 250.000 persoas e deixaron un legado de horror que aínda persiste nos nosos días. Nos seguintes anos, a destrución de ambas cidades quedou asociada cas imaxes de edificios arrasados e planicies cheas de escombros. Pero, onde estaban as vítimas? A principios de 1946, as autoridades estadounidenses tiñan ordenado a destrución de centos de fotografías e prohibido a difusión de calquera testemuña da masacre. Prohibiuse á poboación xaponesa calquera comentario sobre os bombardeos ou as informacións que puideran “alterar a tranquilidade pública”.
Cos anos, saíron á luz algúns dos documentos clasificados como “alto secreto”, pero Hiroshima e Nagasaki seguiron quedando como un terrible dato na enciclopedia; a diferencia do que sucedera con outras infaustas masacres (as moreas de cadáveres de Mauthausen ou os gaseados no Kurdistán), en Hiroshima e Nagasaki non quedou imaxe nin conciencia do horror, só uns centos de milleiros de vítimas sen nome, convertidas nunha cifra arrepiante á que ninguén poría cara.
O 6 de agosto de 1945, ás 8:15 da mañá, a bomba lanzada polo Enola Gay estourou a unha altura de 580 metros sobre o centro de Hiroshima e matou a unhas 70.000 persoas ó instante. A onda expansiva, a uns 6.000 grados de temperatura, non deixou un edificio en pe e carbonizou as árbores a 120 quilómetros de distancia.
Minutos despois, o choupín atómico elevouse a uns 13 quilómetros de altura e espallou unha chuvia radioactiva que condena a morte ós milleiros de persoas que fuxiran do calor e as radiacións. Dúas horas despois tiñan morto unas 120.000 persoas, 70.000 resultaron gravemente feridas e o 80% da cidade tiña desaparecido.
A área inmediatamente afectada foi de 5 quilómetros cadrados densamente poboados. Houbo miles de casos de incineración súbita, carbonizacións parciais e queimaduras de persoas expostas cara o hipocentro do estouro, a máis de 10 qm. da zona cero.
Pero o horror non tería rematado. Días despois de cá bomba atómica destruirá a cidade, os médicos comprobaron asombrados cá xente seguía morrendo en forma enigmática e aterradora, de síntomas descoñecidos; “ó principio os médicos e curúxanos trataban as queimaduras como calquera outra, pero os pacientes licuábanse por dentro e morrían. Ningún médico tiña visto nada igual”.
“Sen algunha razón aparente, súa saúde comeza a deteriorarse -escribía Wilfred Burchett no seu reportaxe-,… Os médicos xaponeses inxéctanlle vitaminas, pero a carne dos enfermos podrece ó contacto ca agulla. Hai algo que acaba cos glóbulos brancos, pero non sabemos que é”. A maioría das vítimas non morreron inmediatamente, senón lentamente
'Hibakusha? (“persoa bombardeada”) foi o termino co que os xaponeses designaron ós superviventes. Oficialmente houbo máis de 360.000 ‘hibakusha’ dos cales a maioría, antes ou despois, sufriron desfiguracións físicas e outras enfermidades tales como cáncer e deterioro xenético.
Paradoxal, moitos dos hibakusha foron vítimas dobres: dos norteamericanos e de seus propios compatriotas, que os discriminaron durante anos debido a que “a radiación criase contaxiosa”.
'A xente normal no nos deixaba achegarnos', explicaba un dos hibakusha anos despois. "Algunhas vítimas das bombas ocultaron o ocorrido e puideron atopar traballo, pero, en canto se lles declaraba algunha das mil e unha doenzas derivadas da radiación, eran fulminantemente despedidas".
O 10 de Agosto de 1945, menos de 24 h. despois do estoupido da segunda bomba, Yosuke Yamahata, fotógrafo do Exército, chegou á cidade de Nagasaki co encargo de documentar os efectos do "novo tipo de arma". Yamahata camiñou durante horas entre os cascallos do escenario máis dantesco que xamais houbera imaxinado. Súas fotografías son unha das probas máis arrédante da monstruosidade humana:
“Un vento quente comezou a soprar -explicou anos despois- En tódolos lados víanse pequenos incendios, como teas apagándose: Nagasaki fora totalmente destruída… practicamente tropezábamos cos corpos humanos e de animais que xacían a noso paso…”
“Era en verdade o inferno na terra. Aqueles que apenas puideron sobrevivir a intensa radiación -cos ollos queimados e a pel calcinada e ulcerada- deambulaban apoiándose en paus para poder sosterse esperando axuda. Ni unha soa nube amparaba os raios do sol dese día de agosto, brillando inmisericorde nese segundo día despois do estourido”.
Vinte anos despois, o 6 de agosto de 1965, cando se recordaba el vixésimo aniversario do bombardeo, Yamahata enfermou subitamente. Ós 48 anos de idade, foi diagnosticado cáncer terminal de duodeno, probablemente debido a efectos radiactivos residuais recibidos en Nagasaki. Morreu o 18 de abril do 1966 e foi soterrado no cemiterio de Tama en Tokio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario