Hoxe en España temos uns 1.500 detectives en activo. Cunha titulación universitaria de 3 anos…
Na Comunidade de Madrid hai uns anos destapouse unha trama de espionaxe dirixida por Sergio Gamón onde se espiaban políticos do mesmo partido a través dunha tea de araña onde resultaba difícil saber quen ia pagar a nómina a fin de mes, un caso de espionaxe político pagado con fondos públicos e ordenado suponse polo Executivo de Esperanza Aguirre… O seu entonces número dous, Ignacio González pasara de espía a espiado nun viaxe a Colombia cuns empresarios... Agora chégannos os detectives cataláns que camuflan micros entre as flores. Ennovelar o novelo, desmontar o fúrancho, resulta extremadamente difícil, os fíos entrecrúzanse e é case imposible saber quen tira deles. Esperanza Aguirre non ten nada que ocultar, outros xa a ocultan a ela, nas espesuras da Gürtel madrileña ou espionaxe da casa. Pero ollo! cando a mafia acada o poder nas institucións, non son películas de James Bond, nin teñen que ver co glamur dos detectives do cine negro.
O cheiro das flores na conversa que mantiveron Alicia Sánchez Camacho e a parece maltratada exnoiva de Jordi Pujol Ferrusola, carrexador de billetes de 500 € por Europa, non chegou a tapar o tufo a podre deste submundo do espionaxe, aínda que decatámonos que tódolos partidos políticos de Cataluña espían os seus rivais e suponse que, como en Madrid, espíanse a si mesmos. Neste inframundo paranoico calquera día encargarán, se non o fixeron xa, o propio seguimento para saber se os están están perseguindo. O fío do micro do floreiro conduzo en primeira instancia o PSC, os socialistas espiaban ó PP para chegar ós trapos luxos de CIU, xugada a tres bandas desmentida polo presunto financiado que comezou negando a maior: O PSC non tivo nunca contactos coa axencia de detectives, e continuou negándose a si mesmo: Tivemos contacto pero para encargar cuestións de seguridade. En tres anos o PSC gastou 72.438 € en blindala súa sede contra o espionaxe doutros partidos… bos clientes?! Non está claro pero o que queda transparente é có PP e o PSC estaban ó tanto das andanzas de Pujol Ferrusola de CIU e non o denunciaron, gardárono nos seus arquivos á espera de mellor ocasión para trapichear no mercado negro da política: ti tápasme unha cousa e eu tápoche outra... A información é poder, sempre haberá persoas ansiosas de coleccionar datos doutros para usalos en beneficio propio, ou de calquera maneira. Os dossiers poden forzar pactos, levantar amigos o derrubar inimigos. Non e novo.
Todo o mundo sabía deles e agora ninguén quere saber deles, Método 3 é unha alma en pena que atemoriza a políticos e homes públicos, temen cós fantasmas saian a pasear e aldraxen reputacións. A axencia de detectives está no centro do escándalo do presunto espionaxe descuberto en Catalunya.
Método 3 é unha axencia moi popular e mediática, non exenta de polémicas, Francisco Marco director de Método 3, declarou ante a xuíz que foi o "entorno" da líder do PP Catalán, Alicia Sánchez Camacho, quen pediu como favor que se fixera seguimento e gravación da súa comida coa exnoiva de Jordi Pujol Ferrusola, afirmou seu avogado.
E por último, que interese lexítimo ten o cliente na información có detective lle proporciona? Que xustifica a investigación ou encargo? Quén ordenou a quén espiar e porqué?
Pode que esta exposición nos faga comprender un pouco mellor o medio onde nos movemos. Espíote, espíasme, espiámonos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario