Non sei cántas propostas presentou xa a esquerda no
Congreso contra os desafiuzamentos nesta lexislatura e na anterior. Todas tombadas.
Ningunha apoiada por PP nin por PSOE. A última, en marzo deste mesmo
ano, foi tombada coa abstención do PSOE e os votos en contra do PP.
Xunto ás propostas de BNG e Izquierda Plural (IU, ICV y
CHA), na rúa moveuse unha reforma da lei hipotecaria en forma de ILP (iniciativa legislativa popular) para a que
se seguen a recoller firmas nas prazas, nos desafiuzamentos, nas concentracións.
Houbo folgas de fame, suicidios, protestas cidadáns para que non arrincaran a
casa ós veciños… Todo o que se atreveron a insinuar o PP e mais o PSOE son
reformas para os futuros compradores de vivendas (baixo o sacrosanto principio
da irretroactividad da lei, principio que ata onde un sabe refírese á lei
penal, non á civil), códigos de boas prácticas que deberon poñer moi nervioso a
Botín, ampliar o tamaño da letra pequena dos contratos hipotecarios (como si na
relación cidadán/banqueiro o único que prexudicara o cidadán fora o tamaño da
letra contractual) e pequeneces de similar alcance.
350.000 desafiuzamentos despois parece que PP e PSOE
decidiron que xa si pode ser un tema. Soraya Sáenz de Santamaría anunciou en rolda
de prensa de Consello de Ministros có Goberno intentaría o consenso co PSOE na
solución o drama de los desahucios. Soubemos despois que de feito
Rubalcaba e Rajoy xa falaran do tema e vimos cómo o PSOE puña en escena unha campaña
a favor daquelo contra o que estivera en contra os derradeiros catro anos: a
última vez, en marzo do 2012; seguramente entón eran 325.000 desafiuzamentos en
vez de 350.000 e o drama menor. Ata os programas informativos da TV falan dos
desafiuzamentos por fin.
Chama a atención que se dende fai catro anos uns grupos
políticos levan facendo propostas, se en cada cidade e case en cada barrio hai
unha plataforma de afectados polas hipotecas, se hai milleiros de cidadáns traballando
unha iniciativa lexislativa popular, sexan os dous partidos que se foron opoñendo
a absolutamente tódalas propostas de solución ou de mero parche o problema sexan
os que queren cociñar sós a solución o drama. Non sería razoable unha
mínima humildade e empezar por consultar (non xa pedir perdón!!) ós colectivos
que coñecen o tema porque o sofren e levan anos loitando contra il? Non sería
pertinente cós partidos que levan anos defendendo ós bancos fronte ós cidadáns
perdesen cinco minutos en debater cos que levan anos facendo propostas no baleiro
parlamentario para defender o dereito á vivenda?
Só se me ocorre unha resposta a por qué agora PP e
PSOE preocúpanse polos desafiuzamentos e deciden excluír desa preocupación ós que
levan anos loitando cos desafiuzados.
Calquera que entre nunha sucursal bancaria ten moi
difícil distinguila dunha axencia inmobiliaria das que poboaban as cidades e pobos
ata antes de onte. Decenas de ofertas no barrio, no pobo, na praia. Tantas ofertas
como familias foron desafiuzadas por esa sucursal. Quen máis quen menos ten na súa
comunidade de veciños algún piso que é propiedade dun banco que executou unha
hipoteca sen pagar. Iso é un problema para os propios bancos ata tal punto que uns
90.000 inmobles serán comprados polo banco malo para librar ós bancos deste
atranco e que nolo comamos os cidadáns.
O reverso da traxedia que sofren centos de miles de
familias, millóns de persoas, é un incómodo apunte contable nos balances dos
bancos. Os bancos non só non están facendo negocio da provisión de pisos
invendibles a medio prazo: o único que están conseguindo cos desafiuzamentos é
que quede claro que somos unha puta merda da que dispoñen libremente, unha
exhibición de poder que lles gusta moito pero que necesitan acompañar dunha
contabilidade máis favorable. De rebote as protestas cidadáns están luxando a
súa imaxe: por iso os encerros e folgas de fame soen acabar en vitoria cidadán,
porque para os bancos é mal negocio asociar a súa marca concreta coa violación
de dereitos dos máis débiles (estalle a pasar a NovaGalicia banco).
Os desafiuzamentos comezaron a ser un drama tamén para
os bancos, e aí é onde entran PP e PSOE negando a palabra ós desafiuzados e
escenificando unha fonda preocupación polo problema.
…para falar das
hipotecas hai que falar de reforma laboral, do paro, do Banco Central Europeo,
da entrega dos gobernos á banca, a violencia policial… Todo. Porque os desafiuzamentos
son o sistema, o sistema capitalista. Cando esiximos o cumprimento dos dereitos
humanos tamén esiximos o de vivenda e o do emprego. E son incompatibles co
capitalismo.
O goberno, nunca é
o que executa docilmente as instrucións deses poderes económicos que non acabamos
de descubrir e que por tanto non colleron por sorpresa a ninguén. Entregáronse
a eses poderes económicos porque decidiron libremente non opoñer absolutamente
ningunha resistencia. Se eses poderes económicos teñen o poder de verdade non
hai democracia. E a democracia, tamén, é incompatible co capitalismo…
Artigo 47 da
Constitución:
O plan do Goberno contra os desafiuzamentos non lles permite aos beneficiarios recuperar a súa vivenda aínda que paguen
http://praza.com/economia/2720/o-plan-do-goberno-contra-os-desafiuzamentos-non-lles-permite-aos-beneficiarios-recuperar-a-sua-vivenda-ainda-que-paguen/
http://www.eldiario.es/politica/bancos-desahucios-moratoria_0_69643147.html
http://www.publico.es/espana/445974/los-jueces-advierten-de-que-la-nueva-norma-continua-sin-proteger-a-los-ciudadanos-frente-a-los-bancos
http://www.elplural.com/2012/11/16/si-no-puedes-pagar-la-hipoteca-ten-mas-hijos-gobierno-de-espana/
Texto completo do Real
Decreto-lei 27/2012, do 15 de novembro, "de medidas urxentes para reforzar
a protección ós debedores hipotecarios"
http://www.eldiario.es/sociedad/Documento-decreto-ley-desahucios_0_69643080.html 
Ningún comentario:
Publicar un comentario