Caducados

O goberno grego ven de anunciar que permitiría a venda de alimentos caducados. Faranse por suposto uns pequenos arranxos para cá xente non se intoxique e descartaranse peixe, produtos cárnicos e lácteos. Este feito pertúrbame como habitual consumidor de iogures caducados dos que me nego a botar no lixo e endexamais me fixeron mal. Di Yorgos Moraitakis, asesor do Ministerio de Desenrolo Competencia e Mariña Mercante de Grecia, que non entende por qué esta medida está causando tanto barullo e penso non lle falta razón. Non van a ser os botes de fabas, pan de molde, e iogures o único que comemos caducado.

Poñamos un exemplo: o Presidente do Goberno español. Acaba de comezar o xuízo polo afundimento do petroleiro Prestige, unha das maiores catástrofes ecolóxicas que ocorreron nos derradeiros anos no noso país. Co barco mergullado, Rajoy, responsable do gabinete de crises que xestionaba a catástrofe, declarou que do buque saían uns “hilillos como de plastilina”. Dez anos despois non se senta na bancada dos acusados no xuízo senón que é un produto estrela do super… Non vós semella un señor claramente caducado? Non o está tampouco, Arias Cañete volve ser ministro… nin Fernández de Mesa hoxe director xeral da Garda Civil… nin Jaume Matas Ministro de Medio Ambiente daquela, nin Álvarez Cascos, nin Francisco Trillo que dixera aquilo de "estamos pensando en hundir el petrolero con aviones Harrier o F-18", nin Núñez Feijóo, hoxe presidente da Xunta, entonces vicepresidente con Manuel Fraga, nin Ana Pastor, ministra de Sanidade e Consumo entonces e agora de Fomento… nin a Súa Santidade Paco Vázquez…

Non só consumimos persoas caducadas, tamén restos da riqueza do pasado esmorecida. Pensade na creación do "Banco Malo" que almacenará tódolos "activos financeiros tóxicos". É dicir, detritos de banqueiros, solares cheos de nifo, hipotecas mal/cheirentas, promocións inmobiliarias cheas de vermes e outros activos máis putrefactos, caducados restos dun antigo esplendor…

Pode sexamos demasiado inxustos cos que reteñen o poder… Non son as nosas ideas, as nosas vidas e o mundo produtos perecedoiros que fai tempo deberon terse botado ó contedor de desperdicios orgánicos? Do mesmo modo, en cómo vivimos, non está en gran medida pasado de data. Non están caducadas fai séculos as relixións? A monarquía? Non son os empeños dos nacionalistas de dereitas …e se me apurades os de esquerdas? Non son esas ansias nacionalistas máis preocupadas polas bandeiras que dos intereses dos traballadores, desexo de consumir un produto cuxa data de consumo preferente caducou cando o mundo coreaba a internacional? No é o sistema capitalista, coas súas crises cíclicas, tremendas desigualdades, e costo social e medioambiental, un produto degradado polo tempo, de cheiro rancio, textura enzoufada e sabor desagradable?

A venda de alimentos caducados supón tamén un dilema moral, o dividir ós consumidores en dous grupos: os que poden pagar os alimentos básicos e os que, por pobreza, vense obrigados a recorrer a alimentos de calidade dubidosa.

Entra en xogo un pantasma, se cadra máis perigoso, o chamado cabreo, estase enquistando no estado anímico dos asalariados. Esta cólera das masas é incontrolable, atopase no aire, coase polos teclados accede a rede entra por onde non se acomodou o poder. Este estado de cabreo pode estourar, ten que estourar. Un 15M, un cabreo sen cor nin bandeira, os antisistema (‘perroflautas’) logran chamar a atención do xuíces e fan sairlle as cores a Goberno e principais partidos polos desafiuzamentos... A REFORMA LABORAL exemplo de agresión atroz a dignidade dos traballadores. O 14N farase a FOLGA XERAL máis xusta da democracia. Nos os asalariados non debemos loitar entre nos para defender patrias por enriba dos propios intereses, isto é unha rebelión ante a pobreza e a inxustiza.

Basta xa de espenuxar. Non axuda en nada enguedellarse polo evidente, a xente de esquerdas e nacionalista está farta de bandeiras e esixe máis discurso social, máis defensa dos dereitos dos de abaixo, un novo referente de esquerda. Agora cómpre xuntarse en torno ao que une, que é ben máis do que separa. O inimigo común é o sistema inxusto e mafioso que defende o PP, que aplican PP e PSOE alá onde gobernan, pero, non podemos esquecer que sen o PSOE hoxe non hai gobernos alternativos ó PP... Así que, moita calma na esquerda e cabeciña!

Encantaríame consumir produtos frescos. ...e a ti?